__________________
1.
καλή μου αμπα ! παρακολουθώ την στήλη σου καθημερινά και μ' αρέσουν πολύ οι απαντήσεις σου! ήρθε η ώρα λοιπόν να σου θέσω και εγώ την ερώτηση μου..
είμαι 23 και έχω ήδη 5 χρόνια σε μια σχέση. αυτός 27. γνωριστήκαμε μέσω της κολλητής κ συγκάτοικου του. έχουμε περάσει πολλά μαζί, καλά και άσχημα.. ζήλιες δικές μου γιατί είχαν μια πολύ διαχυτική σχέση με την κολλητή του που μου βγάζει ανασφάλειες μέχρι και σήμερα, από την άλλη αυτός είχε θέματα εμπιστοσύνης από παλιές του σχέσεις, μας πήρε αρκετό καιρό να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. συγκατοικήσαμε από πολύ νωρίς με δική του πρωτοβουλία λόγω δικών μου οικονομικών θεμάτων (και η αλήθεια είναι πως νιώθω κάπως υπόχρεη απέναντι του) και καθ' όλη αυτή τη συγκατοίκηση (έως ότου να γίνει συμβίωση -των 2 μας μόνο) είχα ανεχτεί πάρα πολλά. παρ' όλα αυτά θεωρώ πως είναι ένα πολύ σημαντικό άτομο στη ζωή μου και τον αγαπάω με κάθε δυνατό τρόπο.. αλλά νιώθω ότι η χημεία μας έχει χαθεί, αφού δεν αφήσαμε χρόνο να δούμε πως θα είναι η σχέση και αμέσως μείναμε μαζί.. έχω προσπαθήσει με άπειρους τρόπους να του προτείνω να κάνουμε πράγματα που θα μας ζωντανέψουν πάλι, αλλά αυτός επιμένει πως για τα πάντα χρειαζόμαστε χρήμα το οποίο φυσικά δεν ρέει άφθονο αλλά μπορούμε να αξιοποιήσουμε ένα μέρος του για κάτι αναζωογονητικό και δημιουργικό για μας. -να σημειώσω εδώ ότι αυτός είναι σε σταθερή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ενώ εγώ τραμπαλίζομαι με την ανεργία και τα περιστασιακά μεροκάματα.- αφιερώνει όσο χρόνο του απομένει στον ύπνο και στο gaming και δεν δίνει σχεδόν καθόλου χρόνο για εμάς. όσο και να προσπαθώ να του εξηγήσω ότι αυτό εμένα με ξενίζει και δεν είναι αυτό που έχω φανταστεί να περάσουμε το μέλλον μας, κάνει μια κίνηση για ένα μικρό διάστημα και ξανά πάλι τα ίδια.. ξέρω πως δεν θέλει να χωρίσουμε και για να έχει επιλέξει να ζει μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια μ' αγαπάει και εκείνος αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι οτι θα ζήσω από τα 23 μου χωρίς να μπορώ να κάνω όσα σχεδιάζω και ονειρεύομαι μαζί του. όσο περνάνε τα χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται δεδομένο για όσους μας ξέρουν οτι θα γεράσουμε μαζί, αλλά νιώθω πως εγκλωβίζομαι σε όλη αυτή την κατάσταση και με πιάνουν τάσεις φυγής. πιστεύω πως αξίζω κάτι παραπάνω και βαθιά μέσα μου ξέρω οτι μπορεί να μου το δώσει, αλλά η συμπεριφορά του δείχνει οτι δεν θέλει να δώσει παραπάνω.. ή ίσως τελικά να εθελοτυφλώ πιστεύοντας πως κάποια στιγμή θα ζήσουμε ονειρικά ευτυχισμένοι? δεν ξέρω αν έχω άλλη υπομονή να περιμένω.
πως να το διαχειριστώ όλο αυτό?- *should i stay or should i go*
Για να ρωτάς, σημαίνει ότι ξέρεις ότι δεν έχεις άλλη υπομονή, αλλά θέλεις κάποιον να σου πει ότι δεν έχεις άδικο που δεν έχεις άλλη υπομονή.
Η απροθυμία του να χωρίσετε, η επιλογή του να μένει μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι λόγοι για να μην θέλεις εσύ να χωρίσεις. Η αίσθηση υποχρέωσης που του έχεις δεν είναι λόγος για να διστάζεις να χωρίσεις. Δεν ενώνουμε τη ζωή μας με άλλους επειδή νιώθουμε ότι μας βοήθησαν ή επειδή μας κάνουν την χάρη να μας αγαπάνε, ή μας ανέχονται αρκετά ώστε να μένουν μαζί μας στο ίδιο σπίτι. Δεν ενώνουμε τη ζωή μας με άλλους επειδή πιστεύουμε «βαθιά μέσα μας» ότι κατά βάθος θα μπορούσαν να μας φέρονται καλύτερα. Δεν ενώνουμε τη ζωή μας με άλλους επειδή ανεχτήκαμε πολλά στην αρχή και δεν θέλουμε να παραδεχτούμε στον εαυτό μας ότι κακώς τα ανεχτήκαμε. Δεν υπάρχει βραβείο σιωπηλής υπομονής. Ό,τι ανέχτηκες, έχει σβήσει από τη μνήμη του άλλου. Να το θυμάσαι αυτό, μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο...
Είναι πολύ σοβαρή απόφαση με ποιον θα ζήσεις τη ζωή σου, και όλοι οι λόγοι για τους οποίους κάθεσαι είναι πολύ κακοί λόγοι. Είναι παθητικοί λόγοι. Μιλάς σα να είσαι σκέτος δέκτης. Όσα παίρνεις, τα θεωρείς θησαυρούς. Αυτά που ζητάς, δεν τα παίρνεις, και προσπαθείς να το δικαιολογήσεις. Εσύ δεν τον εμπιστευόσουν επειδή σαλιάριζε με κοινή φίλη, και την δική του απροθυμία να σε εμπιστευτεί, που την βάσιζε σε περασμένες σχέσεις (!) την θεωρείς ισότιμη αντίδραση. Αυτός έκανε κάτι που σου ξυπνούσε ανασφάλειες, και το ήξερε. Εσύ δεν έκανες τίποτα που του ξυπνούσε ανασφάλειες, αλλά δεχόσουν το επιχείρημα «είχε πρόβλημα από προηγούμενες σχέσεις».
Το πόσο σύντομα συγκατοικήσατε ή συζήσατε δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα της σχέσης σας. Η ποιότητα της σχέσης σας έχει μόνο να κάνει με την προθυμία σας να βγάλει ο ένας την καλύτερη πλευρά από του άλλου στην επιφάνεια. Λίγο πολύ αυτός είναι και ο ορισμός της πετυχημένης σχέσης. Είσαστε πολύ μακριά από αυτό.
Το τι πιστεύουν οι άλλοι για τη σχέση σας είναι δικό τους θέμα. Δεν ζεις από τα 23 «έτσι», αλλά από τα 18. Δεν έχεις κανέναν λόγο να ζητιανεύεις προσοχή από κανέναν, ακόμα και αν τον αγαπάς.
__________________
2.
Α,μπα μου γεια σου.
Ειμαι 21 χρονων φοιτητης και εχω σοβαρο προβλημα με τον τζογο. Με εχει επηρεασει σε υπερβολικο βαθμο σε ολους τους τομεις της ζωης μου.Για να καταλαβεις καλυτερα αποφευγω να κανω σχεση με καποια κοπελα διοτι νιωθω πως θα χασω χρηματα(ακουγεται τρελο το ξερω).Εκτος αυτου νιωθω τελευταια πως η παρεα μου δεν με γεμιζει καθολου.Βασικα οχι μονο η παρεα μου αλλα τα παντα.Επισης,το τελευταιο διαστημα εχω πολυ εντονη αμηχανια οταν γνωριζω καινουρια ατομα αλλα κυριως οταν βρισκομαι με παλιους φιλους.Απο την αλλη πλευρα,αφηνω εντελως τον εαυτο μου να με παρασυρει ο τζογος.Απο το πρωι που σηκωνομαι το πρωτο πραγμα που κανω ειναι να μπω στο ιντερνετικο τζογο και καπως ετσι συνεχιζω ολη την μερα μου.Δεν πηγαινω καθολου σε διαλεξεις της σχολης και στον ελευθερο χρονο μου ειμαι για καφε με την παρεα μου(ακομα και εκει παιζω στοιχηματα με το κινητο).Σκεφτομαι να παω σε καποιο προγραμμα απεξαρτησης αλλα δεν θελω καθολου.Εχω την εντυπωση οτι θα τρελαθω εκει μεσα ακομα περισσοτερο.Δεν ξερω τι να κανω πλεον.Τι μου προτεινεις να κανω εκτος απο το να παω σε καποιον ειδικο; Θελω να ακουσω πραγματικα την γνωμη σου.Σε ευχαριστω.- Πετρος
Δεν θέλεις να πας σε πρόγραμμα απεξάρτησης γιατί όταν το κάνεις, θα πρέπει να παραδεχτείς οριστικά μέσα σου ότι είσαι εθισμένος – εξαρτημένος από τον τζόγο. Είναι πολύ δύσκολο στάδιο στην διαδικασία απεξάρτησης, αλλά είναι και πολύ καθοριστικό.
Έχεις καταφύγει στον τζόγο για να αποφύγεις τις δυσάρεστες σκέψεις που κάνεις περί κενού, μοναξιάς και κοινωνικής αμηχανίας. Όσο παίζεις, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μηχανισμούς για να αποφύγουν τις δυσάρεστες σκέψεις, μολαταύτα δεν εθίζονται όλοι οι άνθρωποι σε κάτι. Επειδή το φαινόμενο είναι πολύ περίπλοκο και πάρα πολύ επικίνδυνο, πραγματικά η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να πας σε πρόγραμμα απεξάρτησης ειδικά για τζόγο. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άλλο που μπορείς να κάνεις. Η απροθυμία σου ότι «θα τρελαθείς κι άλλο» είναι ο εαυτός σου που αντιδρά στην επίπονη αλλαγή και θέλει να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει. Μην αφήσεις σε αυτή την πλευρά σου να πάρει το πάνω χέρι.
Δες εδώ, υπάρχει γραμμή απεξάρτησης από τον τζόγο. Το ξέρεις ότι έστειλες μήνυμα επειδή ήθελες λίγο σπρώξιμο. Ξέρεις ποια είναι η κατεύθυνση που πρέπει να πάρεις. Διάβασε κι αυτό.
__________________
3.
Λένα γεια! Βλέπω "Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" και αναρωτιέμαι: τι λέει για την εθνική μας κουλτούρα ή και για εμάς τους ίδιους (προσωπικά χαλαρώνω πολύ με παλιές ελληνικές κωμωδίες) το ότι διασκεδάζουμε με ταινίες στις οποίες οι σφαλιάρες είναι από αποδεκτές έως αστείες; Σε πολλές παλιές κωμωδίες υπάρχει ξύλο ή προτροπές ή απειλή ξύλου προς γυναίκες και πάντα παρουσιάζεται με τρόπο ανάλαφρο. Δεν μας προκαλεί αποστροφή επειδή θεωρούμε ότι όλο αυτό ανήκει σε μια εποχή που μας φαίνεται πολύ παλιά; Ή, αντιθέτως, επειδή αυτή είναι ακόμα η κοινωνία μας;
Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να ένιωθαν οι γυναίκες που έβλεπαν τότε τις ταινίες αυτές στον κινηματογράφο; Διασκέδαζαν, στενοχωριούνταν ή τους ήταν απλά αδιάφορο;- Λίνα
Δεν είναι αυτή ακόμα η κοινωνία μας, έχει αλλάξει πολύ από τότε. Το ξύλο δεν είναι αποδεκτό στο σχολείο (τότε ήταν) και η υπόνοια βίας ενάντια στις γυναίκες αντιμετωπίζεται πια διαφορετικά (όπως η διαφήμιση «χτύπα σαν άντρας»). Βέβαια, όταν έγινε σε ζωντανή τηλεόραση μεταξύ βουλευτών οι αντιδράσεις ήταν διαφόρων ειδών, γιατί όταν προκύπτει σοβαρό θέμα πάντα θα εμφανιστεί το υστερόγραφο «τα ήθελε κι αυτή η γλωσσού», για τη γυναίκα που «μιλάει πολύ», αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνία μας είναι ακόμα η κοινωνία της ελληνικής ταινίας του εξήντα.
Οι γυναίκες του τότε φαντάζομαι ότι θεωρούσαν πολλά περισσότερα δεδομένα από εμάς, αλλά οι περισσότερες νομίζω ότι ήξεραν ότι η βία δεν είναι κάτι αστείο, όπως τώρα οι περισσότερες γυναίκες διακρίνουν αδικίες βασισμένες στο φύλο ανάμεσα στα διάφορα σημερινά δεδομένα.
__________________
4.
Αγαπητη α μπα, βρισκω τις αποψεις σου πολυ ενδιαφερουσες. Θελω να σε ρωτησω το εξης: Αν στον κοινωνικο σου περιγυρο υπηρχε καποιος και σε φλερταρε, καποιος που τον θεωρεις καλο παιδι, αλλα εμφανισιακα δεν ειναι του γουστου σου και δεν αισθανεσαι ερωτικη ελξη για αυτον, αν λοιπον σου προτεινε να βγειτε οι δυο σας, τι θα εκανες; Θα δεχοσουν η θα απερριπτες την προταση του; Θεωρεις απαραιτητο στοιχειο το να σου αρεσει εμφανισιακα ο αλλος και να νιωθεις ερωτικη ελξη για να πεις το ναι για δημιουργια σχεσης;
Φυσικά και το θεωρώ απαραίτητο στοιχείο να μου αρέσει εμφανισιακά ο άλλος και να νιώθω έλξη για να πω το ναι σε δημιουργία σχέσης, όπως θα έπρεπε να το θεωρείς κι εσύ απαραίτητο στοιχείο, γιατί αλλιώς δεν είναι σχέση, είναι φιλία. Το «καλό παιδί» δεν θέλει τον οίκτο σου, να ερωτευτεί και να τον ερωτευτούν και να ζήσει θέλει, και αν δεν αρέσει σε σένα, θα αρέσει σε κάποια άλλη. Εσύ από την άλλη, ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα είσαι, ούτε στην βικτωριανή εποχή ζεις, για να παντρευτείς το «καλό παιδί» το γρηγορότερο για να τελειώνεις και να μην σαπίσεις πάνω στο δέντρο.
Επίσης, μη βιάζεσαι. Να βγείτε σου είπε, δεν διάλεξε δαχτυλίδι. Αν δεν σου αρέσει καθόλου, να μη βγεις, αλλά πολλοί και πολλές άλλαξαν γνώμη για την ανύπαρκτη ερωτική έλξη όταν γνώρισαν κάποιον καλύτερα.
__________________
5.
Έτυχε να μάθω, από κοινό γνωστό, ότι ο άντρας μιας φίλης μου την απατάει και μάλιστα λέει τα χειρότερα στη γκόμενα για την γυναίκα του. Η σχέση τους ξεκίνησε όταν αυτή ήταν λεχώνα στο πρώτο τους παιδί και κρατάει 2-3 μήνες τώρα. Δεν είμαστε πολύ φίλες, δηλαδή κολλητές. Την εκτιμώ πολύ αλλά βρισκόμαστε 2-3 φορές τον χρόνο. Τι να κάνω; Να τις το πω; Από την μια αισθάνομαι τύψεις ...από την άλλη έχουν νεογέννητο παιδί, έχω δικαίωμα να τους ανακατέψω; -Aλεξία
Ο κοινός γνωστός και η τυχαία πληροφορία και για άντρα φίλης που δεν είναι και φίλη είναι με λίγα λόγια, κουτσομπολιό που δεν μπορείς να επιβεβαιώσεις. Δεν είναι δουλειά σου να ανακατεύεσαι με φήμες, και ακόμη καλύτερα, μην κάθεσαι να τις ακούς.
__________________
6.
-Γειά σας, τι κάνετε; Ξεκουράζεστε;/έχει κάτι καλό η τηλεόραση;/Διαβάζετε κάποιο βιβλίο;
-Μπα πού να ξεκουραστώ!/κοιμόμαστε εμείς μεσημέρι;/ που να διαβάσω ένα βιβλίο, προλαβαίνω;/ υπάρχει χρόνος για τηλεόραση; κλπ κλπ.
Δεν με ενοχλεί καθόλου η αντίφαση δήλωσης και πραγματικότητας (πχ η τηλεόραση μπορεί να είναι ανοικτή, ή να υπάρχει ένα βιβλίο στο τραπέζι) και προφανώς υπάρχει απασχόληση για μεγάλο, εάν όχι για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, γιατί ένας άνθρωπος παρουσιάζει τον εαυτό του ως μονίμως απασχολημένο, λες και εάν πει "κάθισα μισή ωρίτσα το μεσημέρι και πήρα έναν υπνάκο" ότι θα χαρακτηριστεί τεμπέλης. Άραγε δεν φαντάζεται ότι εάν πει για την σειρά που είδε ή το βιβλίο που διάβασε ότι μπορεί να ανοίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση;
Η αυτοπαρουσίαση του μονίμως απασχολημένου βγάζει και μια αυτοθυματοποίηση και άρρητη επιθετικότητα νομίζω (ότι υπονοείται πως οι άλλοι δεν δουλεύουν, τεμπελιάζουν) η οποία στο τέλος βλάπτει την ίδια την διάθεση όχι τόσο των ανθρώπων γύρω, όσο του ίδιου του ατόμου.
Γιατί συμβαίνει αυτό;- Προτεσταντική Ηθική και Πνέυμα του Καπιταλισμού
Πράγματι, πρόκειται περί επιδημίας. Έχεις απαντήσει ήδη στην ερώτηση, και με την υπογραφή σου, και με την τελευταία παράγραφο, αλλά λίγο πολύ η δήλωση «τρέχω συνέχεια» και «δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα» είναι μετάφραση του «είμαι κοινωνικά πετυχημένος/η» και «η ζωή μου είναι σημαντική». Είμαι σημαντικός! Είναι η κραυγή που θέλουν όλοι αυτοί να ουρλιάξουν στους δρόμους αλλά επειδή ξέρουν ότι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν, απαντούν σα να είναι όλοι πρωθυπουργοί ή πρόεδροι της Κόκα Κόλα (και βλέπεις, πώς κι εγώ αναγνωρίζω ότι σημαντικοί άνθρωποι δεν έχουν ελεύθερο χρόνο).
Είναι πραγματικά πολύ απωθητική απάντηση, που αναγκαστικά συνοδεύεται από την άλλη κλισέ ανταπάντηση «είναι καλό να έχεις δουλειά», και κάπου εκεί η συζήτηση αυτοκτονεί ή παρεκτρέπεται στον μάτσο ανταγωνισμό του «ποιος τρέχει περισσότερο από τον άλλον μέσα στη μέρα».
Εν τω μεταξύ, όλοι αυτοί που «τρέχουν», τα μισά που κάνουν είναι αυτονόητα, και τα άλλα εθελοντικά, σε μια διαδικασία αυτομάρκετινγκ. Αυτοί που πραγματικά τρέχουν και δεν έχουν χρόνο, δεν λένε τίποτα, γιατί είναι πτώμα από την κούραση.
Πολύ πιο καλά από μένα τα λέει αυτό το άρθρο στο Slate.
__________________
7.
Αγαπητή Α-μπα, ειχα στείλει και πριν από τέσσερις μήνες περίπου για το ίδιο θέμα, όμως παρόλο που διαβάζω τη στήλη σου καθημερινά, και μαλιστα με μεγάλη επιμέλεια (με εξαντλητική επιμέλεια θα έλεγα, επειδή μου αρεσει η στηλη αλλα κυρίως για να εντοπίσω την απαντηση) δεν παρατήρησα κάποια δημοσίευση που να απαντα στο ερώτημά μου. Ειναι φυσιολογικός αυτός ο χρόνος αναμονής (γιατι φαντάζομαι οτι λαμβάνεις καθημερινά παρα πολλά μηνύματα), ή μήπως έγινε κάποιο λαθος? Να συνεχίσω να περιμένω για την απάντηση ή να διαβαζω πιο χαλαρά, χωρίς να φροντίζω πια να μη χασω ούτε μία δημοσίευση? Πλέον ο καιρός πέρασε και τα πράγματα προχωρησαν, ωστόσο θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σχετικη με το προηγούμενο θέμα. Ειχα μια σχεση (σχεδον-σχεση) με εναν άντρα με τον οποίο εχω δεκαπενταετή διαφορά ηλικίας (αυτός 35, εγω 20), η οποια δεν εξελίχθηκε καλα. Ίσως πρέπει να αναφέρω οτι ηταν ο πρώτος μου σεξουαλικος συντροφος. Όμως παρόλο που για καιρό εβλεπα οτι δεν περνούσαμε καλα και ημουν μονίμως στενοχωρημένη (η μαμά μου μάλιστα, χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες, μου είχε πει με μεγάλη ανησυχία οτι ήταν σαν να πίνω στενοχώρια), ωστόσο συνέχισα να προσπαθώ για αυτή την ιστορία λες και ήμασταν παντρεμένοι εδω και 25 χρόνια με δύο παιδιά. Μάλιστα μονίμως δικαιολογούσα και συγχωρούσα συμπεριφορές που σε καμία άλλη περίπτωση δε θα ανεχόμουν, έχοντας γινει παράλληλα κολλητή, ψυχολόγος και νοσοκόμα του. Προς τι αυτή η επιμονή? Γιατί είμαι ακομα διατεθειμένη να το παλέψω, απο τη στιγμή που ξέρω οτι δεν ειμαι ερωτευμένη, οτι δεν ειναι αυτο που θελω, οτι δεν περναμε καλα και ότι μου κάνει κακό συναισθηματικά? Εχω γνωρίσει άλλους που έχουν δείξει πολυ περισσοτερο ενδιαφερον για μένα και με τους οποιους παλιότερα θα ήμουν πανευτυχής να δοκιμάσω πού θα μας βγάλει, αλλα τώρα δε μου κινούν το ενδιαφέρον ούτε στο ελάχιστο. Δεν μπορω να την καταλάβω αυτήν την εμμονή και δεν ξέρω πώς να τη σταματήσω. Γι'αυτον τον άνθρωπο νοιάζομαι παρα πολυ και συμπεριφέρομαι σαν να αυτός να είναι μια απο τις σημαντικές προτεραιότητες της ζωής μου, χωρίς ωστόσο αυτο να δικαιολογείται απο τη δική του συμπεριφορά και χωρίς να υπάρχει ιδιαιτερη ανταπόκριση. Ειναι αλήθεια ότι ένα μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση το έχει και αυτός, γιατι δε με αφήνει να φυγω τελείως και να υπάρξει ένας καθαρός χωρισμός, παρά αφήνει μονίμως ανοιχτά παραθυράκια και κάθε φορα που αισθάνεται οτι θα με χάσει αρχιζει να προσπαθεί να με πείσει με τον τρόπο του να μεινω. Πώς όμως να μείνω σ'αυτη τη θολή κατάσταση (ο ίδιος λεει οτι δεν ξέρει τι θέλει και ότι το μυαλό του ειναι μαρμελάδα) που δε με καλύπτει καθόλου συναισθηματικα και που μόνο λύπη και άγχος μου φέρνει, απο 'κει που ήμουν μια ξεγνοιαστη, χαρουμενη και υγιής 20χρονη? Αφου ξέρω οτι παλι τα ίδια θα γίνουν, και αφου δεν τον θελω και τοσο, γιατι λοιπόν δε μπορω να προχωρήσω? Τι με πιάνει και οι σκέψεις μου επιστρέφουν σ'αυτόν συνεχώς και πώς θα καταφέρω να ξεφύγω απο αυτήν την κατάσταση, απο τη στιγμή που, λόγω κοινής δουλειας, θα πρέπει να τον βλέπω καθημερινά μετα το καλοκαίρι?- Προβληματισμενη
Αγαπητή προβληματισμένη, δεν θέλω να σε στενοχωρώ άλλο, οπότε να η ερώτηση σου. Πράγματι οι ερωτήσεις αυξάνονται με τον καιρό, και σας ευχαριστώ όλους γι' αυτό, γιατί μάλλον σημαίνει ότι η στήλη πάει καλά. Αυτό όμως σημαίνει επίσης ότι εδώ και καιρό, δεν απαντώνται όλες οι ερωτήσεις, γιατί αυτό πια είναι αδύνατο. Τα κριτήρια για το ποια ερώτηση μπαίνει και ποια όχι είναι φυσικά δικά μου – ποιανού άλλου θα μπορούσαν να είναι – και είναι πολλά και διαφορετικά. Ας πούμε, αν είναι ερώτηση που έχει απαντηθεί πολλές φορές, ή αν είναι ερώτηση που δεν απαντιέται, είναι δύο από τις συνηθισμένες κατηγορίες.
Η δική σου, για να μην αγωνιάς άλλο, είναι στην δεύτερη κατηγορία. Η απάντηση είναι «δεν ξέρω». Δεν μπορώ να ξέρω γιατί κάνεις κάτι, όταν εσύ δεν έχεις καμία ιδέα γιατί κάνεις κάτι. Όσοι περιγράφουν με λεπτομέρειες κάτι που κάνουν, και μετά ρωτάνε γιατί το κάνουν, και δηλώνουν ότι δεν ξέρουν καθόλου γιατί το κάνουν, κακώς περιμένουν απάντηση. Αυτό χρειάζεται μάντη. Ή, συζήτηση με κάποιον που τους ξέρει πάρα πολύ καλά, που έχει κάποιου είδους σοφία και δυνατότητα εμβάθυνσης, και δεν έχει προσωπικό όφελος να οδηγήσει προς ορισμένη κατεύθυνση την σκέψη του άλλου, έστω και ασυνείδητα. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να τα έχει κάποιος φίλος, αλλά είναι κάπως δύσκολο να συνδυάζει ένας και τα τρία, γι' αυτό η πιο ασφαλής επιλογή είναι ένας ψυχολόγος ή ένας ψυχίατρος – άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί για να εκπληρώνουν και τις τρεις προϋποθέσεις.
Εγώ, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι έχω τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά, δεν έχω το πρώτο. Μπορώ μόνο να κάνω διάφορες υποθέσεις για το γιατί είσαι όπως είσαι. Ίσως, πάνω κάτω, επειδή δεν ξέρεις τον εαυτό σου και τα όρια του, αλλά αυτό ισχύει για πάρα πολλούς ανθρώπους, ειδικά στην ηλικία σου. Αυτή η απάντηση δεν σε βοηθάει, γιατί δεν σου εξηγεί πώς θα μάθεις τον εαυτό σου και τα όρια σου. Το σημαντικό κομμάτι, το «πώς», είναι έργο ζωής, και δεν μπορώ να σου το δώσω ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος, παρά μόνο εσύ στον εαυτό σου, με δική σου προσπάθεια.
Και κάτι άλλο, κάπως σχετικό. Νέες κοπέλες προσπαθούν να καταλάβουν ποιες είναι μέσα από τις σχέσεις τους με τους άντρες, και μέσα από αυτούς ξανά, ψάχνουν επιβεβαίωση και προσωπική ικανοποίηση. Βεβαίως είναι ένας από τους τρόπους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο καλύτερος ή πιο ενδεδειγμένος. Αναρωτιέμαι αν αναλύεις άλλες πτυχές της ζωής σου με τόση επιμονή, όπως τώρα, το γιατί είσαι όπως είσαι με έναν άντρα. Θα έγραφες κατεβατά για το ποια καριέρα θα έπρεπε να ακολουθήσεις, βασισμένη στα πλεονεκτήματα και χαρίσματα που (πλέον) θα έπρεπε να είχες καταλάβει ότι έχεις; Θα έγραφες με αγωνία σε μια στήλη για να μάθεις τι σημαίνει διάλογος και πώς μπορείς να γίνεις πιο καλή συνομιλήτρια; Ή – ας πούμε - γιατί δεν είσαι όσο συμπονετικός άνθρωπος θα μπορούσες να είσαι;
Λες ότι καταλαβαίνεις όλα όσα κάνεις, αλλά σου ξεφεύγει η συμπεριφορά σου με έναν άντρα; Το ανάποδο συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις, και προσπαθείς να καταλάβεις ποια είσαι από τις αντιδράσεις ενός τυχαίου. Ναι, τυχαίου. Κάθεσαι και ψυχαναλύεσαι με αφορμή τις παραξενιές και τις αδυναμίες και τα προσωπικά, αόρατα κίνητρα ενός παντελώς τυχαίου που σε λίγα χρόνια ούτε που θα θυμάσαι. Αυτά βλέπω και στενοχωριέμαι, ξανά και ξανά, σε πολλές ερωτήσεις, και δεν ξέρω πόσες φορές μπορώ να γράψω ξανά και ξανά την ίδια απάντηση.
__________________
7.1
Λενα αν κάποιος θέλει να σου απευθυνθεί, αλλα η ερώτηση του περιέχει αρκετές πληροφορίες για να καταλάβεις κ να πεις την πολυπόθητη γνώμη σου κ επειδή αυτός ο ίδιος κάποιος σε έχει προτείνει σε γνωστούς του, οι οποίοι κ έγιναν φαν και είναι πιθανό να τον καταλάβουν απο την ερώτηση, τι μπορεί να κάνει;; Στέλνει εδώ και δίνει ένα μειλ να απαντήσεις προσωπικά; μιλάμε όμως για σος ερωτήσεις όχι θέματα ανάλαφρα κλπ....
Όποιος έχει σούπερ SOS ερώτηση αλλά φοβάται ότι έχει χάσει την ανωνυμία του, μπορεί να στείλε στο [email protected]
__________________
7.2
Αγαπημένη Λένα
Θα μπω απευθείας στο θέμα μια που δεν είμαι καλή με τις εισαγωγές. Πριν από κάποιους μήνες με χώρισε ο σύντροφός μου, (με τον οποίο είχαμε πει ότι να το πάμε σοβαρά,) όχι επειδή η σχέση δεν πήγαινε καλά, ή επειδή δεν ταιριάζαμε ή δεν υπήρχε συναίσθημα αμοιβαίο (ίσα-ίσα), αλλά λόγω προβληματικών εξωτερικών συνθηκών. Πληγώθηκα, οργίστηκα, θύμωσα, απογοητεύτηκα, αλλά αυτό που δεν περίμενα με τίποτα είναι ότι τόσους μήνες μετά θα τον σκέφτομαι κάθε μέρα, όλη μέρα με την κατάσταση αντί να βελτιώνεται να χειροτερεύει συνεχώς κι εμένα να κλαίω κάθε βράδυ και πολλές φορές στη διάρκεια της μέρας. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για να εκλογικεύσω την κατάσταση, πώς μπορώ να αισθανθώ καλύτερα, δεν αντέχω άλλο, έχει γίνει βασανιστήριο για μένα...
Με βοηθά η παρέα φίλων, όμως όλοι είναι στις σχέσεις τους κι έχουν τη δική τους ζωή, δεν μπορούν να νταντεύουν εμένα. Δουλεύω σχεδόν 12 ώρες τη μέρα ως αυτοαπασχολούμενη, δηλ μόνη κι έχω ελάχιστες ώρες (και ελάχιστο χρήμα) για να ασχοληθώ με κάποιο χόμπι ή και να γνωρίσω κόσμο. Αισθάνομαι μόνη... Δεν ξέρω γιατι ξεκίνησα να γράφω. Μάλλον για να ρωτήσω πώς μπορώ να νιώσω καλύτερα. Είμαι 35 αν εχει σημασία
Αυτό που έχει σημασία είναι το ΤΙ ΕΓΙΝΕ. Αν μας έλεγες τις μυστηριώδεις προβληματικές συνθήκες που χώρισαν ένα ζευγάρι που τα πήγαινε καλά και «για σοβαρά» και δεν είχε κανέναν λόγο να χωρίσει, θα σου λέγαμε πού αυταπατάσαι, κι έτσι θα καταλάβαινες πώς το υποσυνείδητό σου επαναστατεί που αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα. (Όποιος δεν εκτίθεται, δεν μπορεί να πάρει απάντηση.)
