Οι δανειστές καλούν την κυβέρνηση να βάλει τέλος στα προνόμια των συνδικαλιστών

Να καταργήσει τα προνόμια των συνδικαλιστών μέσω "κατεδάφισης" του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 ζητούν οι θεσμοί από την ελληνική κυβέρνηση, ενόψει της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση τον Σεπτέμβριο με την πρόταση των δανειστών να επικεντρώνεται κυρίως στον τρόπο λήψης των αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά και σε μια σειρά δικαιωμάτων που προβλέπονται για τα συνδικαλιστικά στελέχη.

Ειδικότερα, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα στο Βήμα, οι προτάσεις τις οποίες έχουν διατυπώσει οι δανειστές γύρω από τις αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο περιλαμβάνουν:

• Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών.
• Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για απεργία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
• Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, περιορισμό των αμειβομένων αδειών στις απολύτως απαραίτητες και περιορισμό των προσώπων που δικαιούνται άδειες.
• Δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με τα ισχύοντα για κάθε εργαζόμενο.
• Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο.
• Περιορισμό των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία, κατάργηση της δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών οργανώσεων και μείωση του αριθμού των προστατευόμενων ιδρυτικών μελών μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η κυβέρνηση φέρεται να αποδέχεται μεν το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος νόμος είναι παρωχημένος και χρειάζεται τροποποιήσεις, ωστόσο δεν υιοθετεί ανοιχτά τις θέσεις των δανειστών και μιλάει για «βελτιώσεις» του νομοθετικού πλαισίου.

Ωστόσο έντονη ανησυχία καταγράφεται στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος και κυρίως σε συνδικαλιστικά στελέχη, καθώς εκτιμάται ότι οι αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο θα προκαλέσουν έντονες αντιδράσεις στον χώρο των εργαζομένων και θα δημιουργήσουν αντίρροπες τάσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι "κόκκινες γραμμές" της ελληνικής κυβέρνησης για το συνδικαλιστικό νόμο

Σύμφωνα με τις ως τώρα πληροφορίες, από την πλευρά της η κυβέρνηση προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με τις εξής προτάσεις, αλλά και «κόκκινες γραμμές» σε ό,τι αφορά τις αλλαγές του συνδικαλιστικού νόμου:

1.  Απεργίες. Η κυβέρνηση συμφωνεί ότι χρειάζεται αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο λαμβάνεται η απόφαση για κήρυξη της απεργίας. Να γίνει «επί το δημοκρατικότερον» επισημαίνει ο κ. Κατρούγκαλος, χωρίς να διευκρινίσει τι εννοεί, καθώς έχουν διατυπωθεί προτάσεις η απόφαση να λαμβάνεται από το σύνολο των μελών ενός σωματείου, γεγονός το οποίο φαίνεται δημοκρατικότερο αλλά καθίσταται έτσι δυσκολότερο να ληφθεί απόφαση για απεργία. Αλλα σημεία αλλαγών αφορούν την οργάνωση των συνδικάτων ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των συνδικαλισμένων και να βελτιωθεί η πρόσβαση εργαζομένων στα συνδικάτα για κάποιους που σήμερα δεν εκφράζονται μέσα από αυτά.
2. Χρηματοδότηση των συνδικάτων. Αλλαγές στον τρόπο χρηματοδότησης των οργανώσεων με στόχο να μη γίνεται με κρατικό χρήμα αλλά από τις εισφορές των συνδικαλισμένων. Για το θέμα αυτό θα ζητηθεί η γνώμη των συνδικάτων.
3. Ανατροπές στο καθεστώς προστασίας των συνδικαλιστών. Οι συνδικαλιστές θα μπορεί να απολύονται σε περιπτώσεις ποινικών αδικημάτων ή απιστίας ή ύστερα από μακρά απουσία από την εργασία τους. Σήμερα το ερώτημα της απόλυσης συνδικαλιστή τίθεται σε ειδική επιτροπή η οποία καλείται να εξετάσει αν συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι που αναφέρονται ρητά στον συνδικαλιστικό νόμο.
4. Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας και των προσώπων που τις δικαιούνται. Στον 1264/1982 αναφέρονται ρητά οι άδειες που δικαιούνται οι συνδικαλιστές αναλόγως με τη θέση τους. Ξεκινούν από πέντε ημέρες τον μήνα και φθάνουν ως το σύνολο της θητείας τους.
5. Ανταπεργία (λοκ άουτ). Στο τραπέζι έχει τεθεί και η επαναφορά του λοκ άουτ, δηλαδή το κλείσιμο της επιχείρησης σε περιπτώσεις απεργιακών κινητοποιήσεων. Το «δικαίωμα της ανταπεργίας» καταργήθηκε με τον νόμο 1264/82, ωστόσο ορισμένοι εργοδοτικοί φορείς θέτουν - από καιρού εις καιρόν - το αίτημα της επαναφοράς του. Στον αντίλογο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις σημειώνουν ότι η ανταπεργία δεν εφαρμόζεται πουθενά στην Ευρώπη και ως εκ τούτου δεν συντρέχει λόγος αλλαγής του υφιστάμενου καθεστώτος απαγόρευσης.