__________________
1.
Γεία σου Α, μπα!
Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με την οικογένεια του πατέρα μου. Σπουδάζω σε διαφορετική πόλη απο την οποία ζουν οι γονείς μου, και ενας απο τους βασικότερους λόγους γι αυτό, είναι η σχέση που έχω με τον πατέρα μου, τον οποίο δεν θέλω ουτε να τον βλέπω. Είναι ενας απο τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους για να κάνουν οικογένεια, ασκεί πολύ ψυχολογική (κυρίως) βία, είναι απίστευτα ανώριμος και να μη τα κουράζω, δε θέλω καμία σχεση μαζι του. είχα προτείνει να πάνε οι γονείς μου σε ψυχολόγο, ή να πάμε ολοι μαζι, αλλα τίποτα.Τον είχα προειδοποιήσει πολλές φορές οτι αν συνεχίσει να φέρεται έτσι, θα φύγω και δε θα του ξαναμιλήσω ποτέ. το ξέρω οτι ακούγεται παιδιάστικο σαν απειλή, αλλά αυτό έκανα τα τελευταία 4 χρόνια. στηρίζομαι οικονομικά στη μητέρα μου και όσο μπορω, δουλεύω.τα λεω όλα αυτά για να τονίσω οτι δε θέλω καμια σχεση μαζι του. Τί να κάνω ομως με τα ξαδερφια και τους θείους, απο τη μερια του πατέρα μου; επιδιώκουν επικοινωνία, αλλα δεν νιώθω την ανάγκη και την όρεξη να ανταποδώσω,, δεν νομιζω να ειμαι και υποχρεωμένη να επικοινωνώ μαζι τους, επειδη ειναι συγγενής.. Τί λες εσυ; το ξερω οτι τα γραφω λιγο μπερδεμένα, ζητω συγνώμη. να προσθέσω τελειώνοντας, οτι αναγνωρίζω τις ευθύνες της μητέρας μου, οι οποίες ηταν σαφως λιγότερες, και εχω μια καλη σχέση μαζι της.. όμως δε νοιάζομαι για κανεναν άλλο..- Κατερίνα
Ναι, τα γράφεις λίγο μπερδεμένα. Δεν κατάλαβα αν οι συγγενείς του πατέρα σου θέλουν επαφές μαζί σου, ή αν οι συγγενείς του πατέρα σου μεσολαβούν για να αποκτήσεις επαφές με τον πατέρα σου, οπότε θα απαντήσω και για τις δύο περιπτώσεις.
Για την πρώτη περίπτωση, φυσικά και δεν είσαι υποχρεωμένη να επικοινωνείς μαζί τους. Όπως όμως αποφάσισες ότι δεν θέλεις σχέσεις με τον πατέρα σου, παρόλο που σε γέννησε, ακριβώς αντίστοιχα δεν υπάρχει λόγος να απορρίψεις μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να είναι συγγενείς με τον πατέρα σου. Αν συμφωνούμε ότι η συγγένεια δεν αποτελεί υποχρέωση για την συντήρηση σχέσεων, με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, δεν θα έπρεπε και να αποτελεί αιτία διακοπής σχέσεων. Αν αδιαφορούμε για τη συγγένεια και βάζουμε πρώτο στόχο την ανθρώπινη σχέση ανεξάρτητα από αυτή, τότε ελέγχουμε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, άσχετα με το ποιος βαθμό συγγένειας μας συνδέει. Οπότε, πριν ρίξεις μαύρη πέτρα στη μισή σου οικογένεια, εξέτασε κάθε σχέση ξεχωριστά.
Αν μεσολαβούν για να ξαναμιλήσεις με τον πατέρα σου, δεν είναι τόσο εύκολη η απάντηση. Τότε έχει σημασία το κίνητρο τους (τι θα πει ο κόσμος, ή είναι αυθεντική ανησυχία για σένα; ή κάτι άλλο;) Τι σχέση έχεις με τον καθέναν που προσπαθεί; Έχετε να πείτε κάτι άλλο πέρα από αυτό;
Φυσικά δεν θα κρίνω την απόφαση σου, το κάνεις σαφές ότι ως προς αυτό είσαι βέβαιη, και δεν ρωτάς αυτό. Όμως δεν μπορώ να κρατηθώ. Πιστεύω ότι κάποια παιδιά καλώς αποφεύγουν επαφές με τους γονείς τους, και είναι ένα θέμα που παραδεχόμαστε δύσκολα ως κοινωνία. Όμως, νομίζω ότι μια τέτοια απόφαση, ακόμα και όταν είναι σωστή, μπορεί να σου κάνει κακό, αν δεν έχει καλές βάσεις. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τους υπόλοιπους συγγενείς με κάνει να πιστεύω ότι εφαρμόζεις τη μέθοδο «πλήρης υπαναχώρηση». Όχι μόνο έφυγες, αλλά ανατίναξες τα κέντρα ενέργειας και τώρα καις τις γέφυρες. Μπορεί να καταλήξει εκεί κάποιος, όταν χρειάζεται, αλλά αυτό το στάδιο προκύπτει, όταν υπάρχει καλή θεωρία από πίσω. Αν το κάνεις ανάποδα, καίγοντας τις γέφυρες προκειμένου να βρεις τη θεωρία, μπορεί στο μέλλον να τα βρεις μπαστούνια. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις στον εαυτό σου – πάνω από όλα, στον εαυτό σου, όλα τα άλλα θα τα βρεις – γιατί είναι σωστό να κόψεις κάθε επαφή με τον πατέρα σου.
Σκέφτηκες να πάει ο πατέρας σου σε ψυχολόγο, σκέφτηκες να πάτε όλοι σε ψυχολόγο, αλλά δεν σκέφτηκες να πας η ίδια σε ψυχολόγο. Γιατί όχι; Μπορεί ο πατέρας σου να έχει ένα πρόβλημα και όχι εσύ, αλλά το πρόβλημα που έχεις εσύ με τον πατέρα σου είναι μόνο δικό σου.
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα;
Είχα μια φίλη, η οποία σιγά σιγά χανόταν, και τελικά ξέκοψε, όχι μόνο από εμένα αλλά και σιγά σιγά από την παρέα μας.
Αργότερα μαθαίνω ότι αρχίζει να διαβάζει την καινή διαθήκη, αλλάζει το ντύσιμό της προς το πολύ πολύ σεμνό και τελικά ενώνω τα κομμάτια διάφορων ιστοριών και καταλαβαίνω ότι είναι μάρτυρας του Ιεχωβά.
(κάπου εδώ να αναφέρω ότι εγώ δεν πιστεύω πια κάπου, από επιλογή, οπότε δεν αισθάνομαι σαν να "προσβάλει τη θρησκεία μου" ή τίποτα τέτοιο) Μαθαίνω επίσης από γνωστούς από τους οποίους επίσης ξέκοψε ότι εχει γινει ανθρωπος κλειστομυαλος, που δεν ακουει τους γυρω του και δεν σηκωνει κουβεντα πια.
Αρχικά, το δηλώνει περίτρανα στα κοινωνικά δίκτυα, αλλα σε κανέναν δεν το είχε αναφέρει ΠΟΤΕ από κοντά. Ε, και στεναχωρηθηκα.
Λογικο να ακουσω απο εσενα Αμπα μου, οτι δεν ειμαι φιλη της πια, γιατι καθομαι και ασχολουμαι; Γιατι στεναχωριεμαι; Γιατι ναι, στεναχωρια ειναι αυτο που νιωθω. Έλα μου ντε; Δεν ξερω γιατι.
Είναι δυνατόν στο άνθος της ηλικίας του (24) κάποιος να ξεκινήσει να πιστεύει όπου πιστεύει τέλος πάντων, και να εξαφανιστει απο όλους και όλα;
Διαισθάνομαι ότι αυτή της η εξαφάνιση έχει να κάνει ξεκάθαρα με τη θρησκεία που αποφάσισε να πιστέψει. Δεν κρίνω τη θρησκεία (ή αίρεση όπως θα αναφέρουν κάποιοι), δικαίωμά της. Αλλά η συμπεριφορά; Μήπως είναι κάτι που την "ανάγκασαν" να κάνει εκεί; Της εκαναν πλυση εγκεφάλου; Αυτό φοβάμαι και θλίβομαι.
Αναγνώστες και σχολιαστές θα ηθελα να ακούσω και την δική σας γνώμη/εμπειρία.
Σε φιλώ-Δήμητρα
Πράγματι είναι δικαίωμα της να ακολουθεί όποια θρησκεία ή αίρεση θέλει, αλλά είναι επίσης δικαίωμα σου να την κρίνεις: και την φίλη, και την οποιαδήποτε θρησκεία. Οι θρησκείες και τα δόγματα δεν είναι υπεράνω κριτικής.
Οι θρησκείες, τουλάχιστον όσες έχουν επιζήσει για χιλιάδες χρόνια, επιβιώνουν λόγω εξαιρετικής προσαρμοστικότητας. Μόλις καταλάβουν ότι απειλούνται, και το μυρίζονται πριν το μυριστούμε οι υπόλοιποι, αλλάζουν βιολί και βάζουν νερό στο κρασί τους και λένε και συγνώμες και δέχονται διάφορα που πεντακόσια χρόνια πριν καταδίκαζαν σε θάνατο. Ξεκινάω από πολύ μακριά, αλλά θέλω να καταλήξω στο εξής: η προσαρμοστικότητα λάστιχου επιτρέπει στον οποιονδήποτε να συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο. Είσαι φανατικός, εμμονικός, κλειστός και φοβάσαι τη σκιά σου; Η θρησκεία μας σε καλύπτει. Είσαι λίγο φλου, σου αρέσουν τα τελετουργικά και τα ρύζια, αλλά βαριέσαι να πηγαίνεις στην εκκλησία; Η θρησκεία μας και πάλι σε καλύπτει.
Αυτό που προσπαθώ ακόμη να πω είναι ότι δεν υπάρχει θρησκεία που έκανε τη φίλη σου να γίνει όπως έγινε. Η φίλη σου ήταν πάντα έτσι, και έψαχνε χρόνια να βρει το περιβάλλον που θα την δεχτεί με τους δικούς της όρους – οι θρησκείες έχουν φωλιές για τους πάντες. Κατά τύχη έπεσε εκεί που είναι, όπου κι αν είναι. Όλες οι θρησκείες έχουν τα φανατικά τους παρακλάδια και τις παραλλαγές με τις μακριές φούστες, με τους κότσους και την απομόνωση.
__________________
3.
Kαλησπέρα Α μπα μου :-) Είμαι gay, 27 και από τα 20 που ήρθα στην πόλη ,ίσως επειδη στην επαρχία δεν ζουσα τίποτα και στην Αθήνα ήταν η απόλυτη απελευθέρωση για εμένα, έζησα πολύ έντονα τα πάντα. Από διασκέδαση μέχρι προσωπικά γράφω βιβλίο best seller ένα πράγμα. Το θέμα είναι ότι λόγω αυτής της έντονης ζωής νιώθω πια πως δεν με συγκινεί τίποτα. Βλέπω τις ερωτικές σχέσεις μακριά από τον παραμυθένιο παραμορφωτικό φακό, έχω σταματήσει να πιστεύω στον θεό και γενικά το ''λούσιμο'' ρεαλισμού που έφαγα όλα αυτα τα χρόνια με στέγνωσε από διάθεση και με μετέτρεψε έναν 60αρη σε σώμα νεαρού άντρα. Πως βρίσκεις ξανά την δίψα σου για ζωή? -αππορημένος
Αν άλλα περίμενες και άλλα βρήκες, αυτό σημαίνει ότι είχες κάνει λάθος υποθέσεις. Αν συνειδητοποίησες ότι διάφορα πράγματα που πίστευες, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, τότε πίστευες σε ανύπαρκτα πράγματα. Το πρόβλημα το δημιούργησες εσύ, δεν σου το δημιούργησε η ζωή.
Δεν ξέρω τι εννοείς με τη «δίψα». Φοβάμαι ότι πάλι εννοείς τις μεγάλη ανάγκη για ένταση που είχες, και ίσως έχεις ακόμα. Η «τρέλα» δεν είναι πάθος, είναι τρέλα. Αν εννοείς την όρεξη για τη ζωή, με την έννοια να την δεχτείς όπως έρχεται, με την πολυπλοκότητα της – που έχει και απογοητεύσεις – τότε θα δεις και τις εκρήξεις που ζητάς. Ξέρεις αυτό το κάπως απλοϊκό κλισέ που λέει ότι για να δεις τα αστέρια χρειάζεται απόλυτο σκοτάδι; Νομίζω ότι εσύ μπορείς να το καταλάβεις. Οπότε, την δίψα για τη ζωή την βρίσκεις όταν προσαρμόζεις τις προσδοκίες σου με την πραγματικότητα.
Εγώ λέω να γράψεις αυτό το βιβλίο όμως. Αν η ζωή σου ήταν όπως τη λες, θα το αγόραζα.
__________________
4.
Αγαπητή Ά-,μπα,
Το σχολείο όπως ξέρουμε δεν δίνει πολύπλευρες γνώσεις αλλά αντιθέτως προωθεί την παπαγαλία. Στο τελευταίο ήμουν άριστη για αυτόν ακριβώς τον λόγο μπόρεσα να μπω στην σχολή επιθυμίας μου. Η είσοδος μου στη σχολή συνοδεύτηκε από επιθυμία για γνώσεις και για κατανόηση του κόσμου που ζω καθώς αντιλήφθηκα ότι τελικά δεν είμαι έξυπνη (Ω, τι μεγάλη έκπληξη!). Όταν λοιπόν μπήκα στο πανεπιστήμιο έβαλα ως στόχο να διευρύνω τους ορίζοντες μου και έτσι άρχισα να διαβάζω βιβλία διαφορετικών περιεχομένων όπως φυσική, πολιτική, φιλοσοφία κ.τλ. Ταυτόχρονα ελάττωσα τα λογοτεχνικά βιβλία καθώς πίστευα ότι δεν υπηρετούν τον σκοπό μου. Τώρα, μετά από ένα περίπου χρόνο έχω απελπιστεί. Διότι τελικά δεν μου ήταν ευχάριστα αυτά που διάβαζα και αρκετά δυσνόητα. Πλέον λόγω των παραπάνω δεν διαβάζω παρά μόνο λογοτεχνία και λίγη ποίηση. Τα δύο αυτά είδη μου δίνουν την ικανοποίηση και την αγαλλίαση που προσδοκούσα από άλλα είδη. Το πρόβλημα μου είναι οτι αισθάνομαι κατώτερη και "λίγη" στις γνώσεις και εν τέλει αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι: προσφέρει η λογοτεχνία τις ίδιες γνώσεις με λ.χ φιλοσοφία; Και δευτερευόντως, κάποιος που διαβάζει μόνο λογοτεχνία μπορεί να χαρακτηριστεί ή γίνει ευφυής αντικειμενικά (μέσα βέβαια στα λογικά πλαίσια) ;
Πάνω που νόμιζα ότι τα έχω διαβάσει όλα στο «α μπα»...
Τόσο αξιέπαινη η απόφαση σου να κατανοήσεις την λειτουργία του κόσμου, και μετά...
Να ξέρεις ότι αποσιωπητικά βάζω πάρα πολύ δύσκολα. Μόνο όταν δεν ξέρω τι να πω.
-----αρκετά λεπτά μετά-------
Το σκέφτηκα πολλή ώρα και έφτιαξα μια θεωρία:
Ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό σου, που όπως λες, ευνοείται και αποδίδει στις απαιτήσεις της παπαγαλίας, σε συνδυασμό με την αποτυχία της εκπαίδευσης που έλαβες, σε έκανε να πιστεύεις ότι ο κόσμος, η ζωή και το σύμπαν, αναλύονται σε φραγκοδίφραγκα, και αν προσθέσεις αυτά τα φραγκοδίφραγκα, θα τον ξαναδημιουργήσεις.
Ο τέντζερης της αποσπασματικής εκπαίδευσης χωρίς αρχή, μέση και τέλος, που δίνει στα παιδιά ελλειμματικά και σκόρπια στοιχεία, βρήκε το καπάκι με ένα μυαλό που αποθηκεύει πληροφορίες χωρίς να αναρωτιέται πώς κουμπώνουν αυτές οι πληροφορίες με τα υπόλοιπα που ξέρει (το γιατί και το πώς), δημιούργησαν έναν άνθρωπο που αναρωτιέται στα σοβαρά σε τι χρειάζεται η λογοτεχνία. Όχι επειδή δεν θέλει να διαβάσει, επειδή φοβάται τη μελέτη, επειδή έχει βολευτεί με την απαξίωση της ανώτερης εκπαίδευσης. Αναρωτιέται κυριολεκτικά για την αξία της λογοτεχνίας.
Μπορεί να εκπλήσσομαι, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είσαι η μόνη. Απλώς εγώ έχω πολλά να μάθω ακόμα.
-----αρκετά λεπτά μετά------
Για να απαντήσω στην ερώτηση σου. Η λογοτεχνία είναι ένας τρόπος – και δεν υπάρχει άλλος – για να συνομιλήσεις με ανθρώπους που έχουν καταφέρει να αφήσουν το στίγμα τους στην ανθρώπινη ψυχή. Για άσκηση για το σπίτι σου βάζω το ερώτημα «σε τι μπορεί να με βοηθήσει προσωπικά η γνωριμία με κοσμοθεωρίες ανθρώπων που ήταν (ή είναι) τόσο εύστοχες και διεισδυτικές, που επηρεάζουν από χιλιάδες ανθρώπους μέχρι γενιές ολόκληρες.»
Ή μάλλον, για να το πω στη γλώσσα σου: δεν υπάρχει βιβλίο ιστορίας που εξηγεί γιατί ο άνθρωπος θέλει να κατακτήσει άλλους ανθρώπους.
__________________
5.
Αγαπητή Λένα και σχολιαστές,
Το παρακάτω δεν αποτελεί ακριβώς ερώτηση, περισσότερο θα έλεγα είναι οι σκέψεις μου πάνω στην ερώτηση 7 στις 24/5. Επίσης να τονίσω πως η έλλειψη φύλου στα πρόσωπα που αναφέρονται, μεταξύ των οποίων και το δικό μου, είναι συνειδητή επιλογή.
Τρία χρόνια πριν είχα σχέση με ένα άτομο για περίπου ένα εξάμηνο. Βρισκόμασταν και οι δύο κάπου ανάμεσα στα 20 και τα 25 και η σχέση ήταν δυσλειτουργική για πολλούς λόγους. Σε κάποια φάση μου συνέβη κάτι αντίστοιχο με την κοπέλα της ερώτησης 7, το άτομο αυτό προέβη σε σεξουαλικές πράξεις χωρίς να συναινώ, χωρίς να ακούει τα όχι που έλεγα. Ένιωσα απίστευτα άσχημα, πως δεν σεβάστηκε ούτε εμένα ούτε τα όρια μου αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκα πως δεν αντέδρασα αρκετά οπότε κατά βάθος ίσως ήθελα. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και άλλες 2-3 φορές με κλιμακούμενη χρήση σωματικής βίας μέχρι που χώρισα με το άτομο αυτό.
Αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν διάβασα, συζήτησα και προσπάθησα να βελτιωθώ σαν άνθρωπος. Έμαθα να αναγνωρίζω αυτό που μου συνέβη ως βιασμό και να μην ντρέπομαι να μιλήσω για αυτό. Όμως λίγους μήνες πριν βρέθηκα με ένα άλλο άτομο με το οποίο δεν είμαστε σε σχέση, απλά κάναμε σεξ περιστασιακά. Σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις πίεσα το άτομο αυτό να κάνει πράγματα που δεν ήθελε - και ντρέπομαι που το λέω - αλλά δεν το αναγνώρισα μέχρι αυτό το άτομο να μου το επισημάνει κλαίγοντας. Με βασανίζει απίστευτα που εγώ που δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβη έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα και μάλιστα ελαφρά την καρδία πιστεύοντας πως αφού γούσταρα εγώ κατά βάθος γουστάρει και ο άλλος άνθρωπος – ή στην τελική ακόμα και αν δεν θέλει τώρα θα γουστάρει κατά την διάρκεια.
Τα γράφω όλα αυτά για να επισημάνω πως το να βιάσεις κάποιον δεν είναι κάτι μακρινό που κάνουν μόνο οι κακοί άνθρωποι, είναι αυτό που μπορείς να κάνεις και εσύ αν δεν σεβαστείς τα όρια κάποιου και αν θεωρήσεις πως το δικό σου θέλω είναι πάνω από το δικό του όχι ή πως το δικό του όχι δεν είναι καν πραγματικό. Επίσης θέλω να επισημάνω πως το θύμα δεν φταίει ποτέ, - δεν προκάλεσε, δεν τα ήθελε ο κώλος του, δεν είναι πως δεν αντέδρασε αρκετά – φταίχτης είναι πάντα ο θύτης, όπως και πως το γεγονός πως ο πιο πιθανός θύτης είναι κάποιος από το έμμεσο ή το άμεσο περιβάλλον του θύματος και όχι ένας άγνωστος στο δρόμο. Ευχαριστώ!- Θύτης και Θύμα
__________________
6.
Αγαπητή Α,μπα
Δεν περίμενα στα χρόνια που σε διαβάζω με τόση απόλαυση πως θα έστελνα ποτέ ερώτηση, πόσο μάλλον για αισθηματικά. Δουλεύουμε μαζί 15 ώρες την ημέρα, έχει σχέση κάτι χρόνια, εγώ 23 αυτός 28, Άγγλος και εγώ δεν έχω κλείσει χρόνο ακόμη εδώ. Τους πρώτους μήνες δεν μιλάγαμε, σταδιακά ήρθαμε κοντά και καταλήξαμε να θέλουμε να ήμαστε όλη μέρα και αν είναι δυνατό όλη νύχτα μαζί. Έχουμε χημεία και υπάρχει έλξη και κατανόηση, μιλάμε για ώρες (όταν υπάρχουν) ή δεν μιλάμε για ώρες και απλά απολαμβάνουμε το να δουλεύουμε δίπλα δίπλα. Μια φορά ήπια και τον φίλησα, αλλά δεν έχει γίνει κάτι άλλο. Έχει ένα σωρό στραβά, άλλα νιώθω ότι θα μπορούσε να είναι ο άντρας μου. Πιστεύω το ίδιο νιώθει και αυτός. Κάθε φορά που κάνουμε την άβολη κουβέντα μου λέει δεν ξέρω, είναι δύσκολο και έχεις δίκιο, που δεν με καλύπτει, οπότε κόβουμε και την καλημέρα για κανένα μήνα, αλλά και μια φορά να κοιταχτούμε έστω και κατά λάθος στην δουλειά ξανακαταλήγουμε να καθόμαστε δύο ώρες απέναντι και απλά να κοιταζόμαστε. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν θέλω να φύγω από την δουλειά την συγκεκριμένη, την αγαπώ πολύ αλλά πάλι δεν μιλάμε και δεν αντέχω. Ούτε να μιλάμε αντέχω, νιώθω ότι με απατάει με την κοπέλα του και μου στερεί τον χρόνο μαζί του. Α μπα πες μου, υπάρχει τρόπος;
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο και το μεράκι που έχεις βάλει στην στήλη και παλιότερα στο μπλογκ σου, έχω γελάσει, έχω σκεφτεί, έχω συμπονέσει και συγχωρέσει τον εαυτό μου και τους γύρω μου μέσα από αυτή.- Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Αγαπητή φίλη, σε ευχαριστώ πολύ. Αλλά είναι θα είναι δυσκολοχώνευτη η απάντηση.
Είναι ανθρώπινο και εύκολο και κατανοητό να πιστεύεις ότι έχετε μια σχέση που κάπου σκαλώνει. Ότι αν δεν ήταν αυτό το εμπόδιο (που αποφεύγεις να βάλεις σε λόγια όσο πιο πολύ γίνεται), αυτός θα ήταν ο άντρας σου, κι ας έχει τόσα στραβά.
Όμως: δεν έχετε ισότιμη σχέση. Δεν έχετε καν σχέση. Αυτός είναι σε σχέση με έναν άλλον άνθρωπο. Εσύ είσαι το διάλειμμα, η υπόσχεση, η ανανέωση, το ανεβαστικό του σνακ στη δουλειά, ο πειρασμός, μια αίσθηση ότι στην ζωή τον περιμένουν πολλά ακόμα, δεν χρειάζεται να συμβιβαστεί με αυτό που έχει.
Εσύ πάλι τα έχεις με αυτόν συναισθηματικά, αλλά έχεις συμφωνήσει με την παραδοχή ότι μόνο αυτό μπορείς να έχεις, και μάλιστα να μην διαμαρτύρεσαι γι'αυτό. Όταν τολμάς να ξεστομίσεις το πρόβλημα που έχεις, η απάντηση του είναι «αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, και όχι δικό μου».
Πώς αλλιώς να σου το πω, για να μη σε στενοχωρήσω κι άλλο; Απομακρύνεται όταν διεκδικείς, και επανέρχεται όταν υποκύπτεις ξανά στον ρόλο σου. Αυτό που έχετε δεν λέγεται αγάπη.
Είναι μαγικός επειδή δεν τον ξέρεις. Είναι μαγικός επειδή βλέπεις μόνο ό,τι σου επιτρέπει να δεις. Είναι μαγικός επειδή αποφεύγεις να δεις ότι το παιχνίδι που κάνει με σένα δείχνει άνθρωπο με πολλά ελαττώματα (μπορεί να είναι περιστασιακά, ποιος ξέρει, εσύ πάντως, όχι.) Αν τον γνώριζες ως φίλη της φίλης σου, και ήξερες τι κάνει, τι γνώμη θα είχες πιστεύεις για την συμπεριφορά του;
Δεν είναι ο πρώτος που φλερτάρει με μια κοπέλα ενώ έχει κοπέλα. Δεν είναι ο πρώτος που κρατάει την πρώτη κοπέλα γιατί θέλει το παιχνίδι και όχι την πραγματικότητα. Όμως ούτε θα ήταν ο πρώτος στην ιστορία, αν άφηνε την μια κοπέλα για την άλλη. Οπότε αναρωτιέμαι: πώς το δικαιολογείς μέσα σου ότι παρ'όλη την «αγάπη», την επικοινωνία και την τεράστια ψυχική σύνδεση που έχετε, δεν την αφήνει για σένα;
__________________
7.
Είναι έντεκα το βράδυ δευτέρα κιόλας. Έχω ξαπλώσει στο κρεβάτι και διαβάζω Αμπα γιατί σήμερα ήμουν πολύ μπίζι και δεν πρόκαμα όλη μέρα. Γύρισε ο άντρας μου από ταξίδι που έλειπε 3 μέρες. Πέφτει κρεβάτι με κατευθείαν γυρισμένη πλάτη κ τον παίρνει ο ύπνος χωρίς ούτε καληνύχτα να πει! Πως θα την παλέψω ρε Αμπα, πρώτος χρόνος γάμου είναι κ συγκατοίκησης. Αυτό που είπε μια κοπέλα σήμερα ότι της λείπει το πάθος που είχανε με το δικό της στις αρχές, που δεν την ένοιαζε που θα πέσει το σουτιεν?? Ε κι εμένα αυτό μου λείπει ρε αμπα, και όσο κ να το λέω δεν αλλάζει κάτι...ειδικά σε μας το πρόβλημα επεκτείνεται και πέρα απτο σεξ, λείπει και η στοιχειώδης επαφη! πρώτη φορά κοιμάμαι με κάποιον που μου γυρνάει την πλάτη απτην αρχή κ δεν μ αγγίζει όλη τη νύχτα, ούτε σαν ξημερώσει.
Τι να κάνω? Πως να την παλέψω? Να βρω άλλον? Θα έχω το βάρος στη συνείδηση μου μετά ότι γον πρόδωσα. Να του εξηγήσω να τον απειλήσω δεν πιάνει. Να χωρίσω πολιτισμένα? Πάλι έχω τύψεις ότι τα διέλυσα όλα με το παραμικρό. Αφού όμως δεν κάνει προσπάθεια κι ο ίδιος, δε σημαίνει ότι επιθυμεί τη διάλυση? Τον σκουντάω τώρα που ροχαλίζει..
Λες πάρα πολύ λίγα, που θα μπορούσαν να σημαίνουν οτιδήποτε. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πιάνει η εξήγηση, η συζήτηση. Μπορεί να εξηγείται, αλλά η εξήγηση θα βοηθούσε την συζήτηση. Δεν λες γιατί τον παντρεύτηκες, γιατί σε παντρεύτηκε, τι περιμένατε ο ένας από τον άλλον. Δεν εξηγείς τι σημαίνει «πάλι έχω τύψεις ότι τα διέλυσα όλα με το παραμικρό». Δεν λες πότε άλλαξαν τα πράγματα, και γιατί άλλαξαν, και πότε το κατάλαβες, και τι έχεις κάνει γι'αυτό.
Δεν αλλάζει κάτι με το να το λες, γιατί τα λόγια πρέπει να συνοδεύονται από πράξεις. Είναι ο άνθρωπος σου; Είναι ο άντρας που θέλεις να έχεις για σύμμαχο σε αυτή τη ζωή; Είναι η οικογένεια που διάλεξες; Αν ναι, κάτι κάνεις κι εσύ λάθος, ψάξε και βρες το, κάνε αυτοκριτική, πήγαινε σε ψυχολόγο, δεν ξέρω. Αν η απάντηση είναι όχι σε όλα, ο γάμος σας από τη μεριά σου έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή που δεν διορθώνεται εύκολα.
σχόλια