__________________
1.
Αγαπητή α, μπα χρειάζομαι την συμβουλή σου. Θα προσπαθήσω να κάνω μια εισαγωγή για να μπορέσω να σου δείξω το πρόβλημα. Προέρχομαι απο μια οικογένεια διαλυμένη. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι απο τότε που θυμαμαι τον εαυτό μου. Έχω μια μεγαλύτερη αδερφη η οποία είναι 30 χρόνων και μένει ακόμα με την μανα μου. Η σχέση της αδερφής μου με την μάνα μου είναι σχέση αγαπης και μισους. Για να κάταλάβεις η αδερφή μου είναι το στυλ ανθρώπου το οποίο θα κάνει ότι μπορεί για να πάρει όσα περισσότερα μπορεί από τον άλλον χωρίς να δώσει τιποτα. Χρόνια τώρα εκμεταλλεύεται την μάνα μου (οικονομικα και ψυχολογικα) ενώ η συμπεριφορά της απέναντι της είναι απαραδεκτη. Τσακώνονται μέρα νύχτα και σχεδόν μέρα παρα μέρα η μάνα μου με παίρνει τηλέφωνο να μου πει τι έγινε. Κάποιες φορές την ακούω τόσο θυμωμένη που φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι από τα νεύρα της και άλλες φορές την ακούω τόσο στεναχωρημένη που δεν αντέχω. Της εχω μιλήσει απειρες φορες για να την κάνω να δει τα πραγματα αλλιως, της έχω πει να μην δίνει σημασια, να μην της απαντάει όταν παραλογίζεται, να μην ακούει όλα αυτά τα ασχημα που της λεει και την στεναχωρεί. Της έχω πει ότι πρέπει να αλλάξει τον τρόπο που συμπεριφέρεται (γιατι κάθε φορά όταν όλα είναι καλα μεταξύ τους κάνει πράγματα και την διευκολύνει με αποτέλεσμα η αδερφή μου να μην μαθαίνει ποτε το πώς πρεπει να φέρεται) αλλα κάθε φορά καταλήγει να κάνει τα ίδια λάθη. Επιπλέον έχω έναν πατέρα ο οποίος δεν αντέχει την μανα μου ούτε 2 λεπτά. Εχουν περάσει μεγάλες περιόδους να μην μιλάνε καν ενώ μπορεί να έχουν βρεθεί ακόμα και στον ίδιο χώρο. Όλο αυτό με σκοτώνει. Δεν αντέχω να μην μπορούν τουλάχιστον να μιλάνε όποτε χρειαστεί και να φέρονται τόσο ανώριμα και δεν αντέχω να μπλέκουν εμάς σε όλο αυτό. Και έχω πάρει τον ρόλο του ψυχαναλυτη. Όποτε γίνεται κάτι μεταξύ όλων αυτών θα πάρουν εμένα να φωνάξουν, να κατηγορίσουν τον άλλον και εγω θα πρεπει να τους ακούσω και να τους πω το λογικό και αυτονόητο για να μην με ακούσουν και φτου και από την αρχη. Το θέμα είναι ότι έχω φτάσει σε μια φάση της ζωής μου που έχω μια δουλειά και ένα μεταπτυχιακο και είμαι παρα πολύ πιεσμένη και αγχωμένη και ενώ πάντα ένιωθα ότι κανείς από αυτούς δεν είναι εδώ για μένα σημερα το νιωθω περισσότερο από ποτέ. Και σε ρωτάω α, μπα τι κάνεις στην περίπτωση που η οικογένεια σου το μόνο που κάνει είναι να σε βαραίνει και να σε κουράζει? Μου εχουν πει καμποσοι φίλοι μη σηκώνεις το τηλεφωνο, ξεκοψε τους το αλλα ξερω ότι ο καθενας από αυτους μονο σε εμενα έχει να μιλήσει. Ειδικά η μανα μου (γιατι ο πατερας μου εχει ξαναφτιαξει την ζωη του από τότε), η μανα μου εχει μονο εμενα. Ποια πιστεύεις ότι είναι η λύση? Ευχαριστω...-δεν αντέχω αλλο
Ανώριμοι γονείς βάζουν τα παιδιά ανάμεσα τους, δίνοντας τους τον ρόλο του ρυθμιστή, του ψυχολόγου, και του ισορροπιστή, ένας ρόλος που είναι δικός τους, και κανένα παιδί δεν μπορεί να αντέξει. Τα παιδιά, μεγαλωμένα σε αυτές τις απαιτήσεις, προσπαθούν να κρατήσουν την προσοχή των γονιών τους υπακούοντας, γιατί δεν ξέρουν άλλον τρόπο για να κερδίζουν αποδοχή. Οι γονείς όμως χρησιμοποιούν τα παιδιά για να συνεχίσουν να είναι ανώριμοι, και δεν έχουν ούτε σκοπό, ούτε θέληση να αλλάξουν κάτι στην συμπεριφορά τους. Πιστεύουν ότι τα παιδιά τους είναι υποχρεωμένα να τους εξυπηρετούν συναισθηματικά.
Η μαμά σου έχει μόνο εσένα για να μιλήσει γιατί αυτό επέλεξε, αυτό ήθελε, αυτό θέλει. Δεν προέκυψε να βρίσκεται σε αυτή τη θέση από κάποιο καπρίτσιο της ζωής. Οι γονείς σου έχουν κακή σχέση γιατί δεν πιστεύουν ότι έχουν κάποια ευθύνη ως γονείς για να προσπαθήσουν για χάρη κανενός, ούτε των παιδιών τους. Η μαμά σου συντηρεί αυτή τη σχέση με την άλλη της κόρη, όπως και η κόρη βρήκε έναν τρόπο να επιβιώνει σε αυτό το περιβάλλον, όπως εσύ ανέλαβες τον ρόλο του θεραπευτή.
Κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει για σένα, κανείς τους δεν πρόκειται να αλλάξει για τον εαυτό του, γιατί αυτές οι συμπεριφορές είναι τρόπος ζωής εδώ και δεκαετίες, και είναι πιθανό να μην έχουν τα εφόδια για να αλλάξουν. Άλλωστε, δεν περνάνε άσχημα. Εκτονώνονται. Μεταξύ τους, αλλά και πάνω σου. Αν περνούσαν άσχημα, όσο άσχημα περνάς εσύ, είναι βέβαιο ότι κάτι θα προσπαθούσαν να αλλάξουν, όπως εσύ τώρα αναρωτιέσαι πώς μπορείς να τους αλλάξεις.
Δεν μπορείς να τους αλλάξεις. Ούτε με λόγια, ούτε με απειλές, ούτε με λογική. Για άλλη μια φορά, το μόνο που μπορείς να αλλάξεις είναι ο εαυτός σου. Αν καταφέρεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είναι υπεύθυνη για την ευτυχία των άλλων, αν καταφέρεις να καταλάβεις ότι έχεις δικαίωμα να αποποιηθείς τον ρόλο που σου έδωσαν, αν σταματήσεις να φοβάσαι ότι αν δεν παίζεις τον ρόλο που σου έδωσαν, θα σταματήσουν να σε αγαπάνε, τότε οι ισορροπίες θα αλλάξουν. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να τα καταφέρεις αυτά είναι να πας σε ψυχολόγο.
__________________
2.
Αγαπημενη Αμπα.
Πιστευεις πως ενας ρατσιστης, μπορει να αγαπησει;
Ενας συναδελφος μου στη δουλεια,ειναι ισως ο ορισμος του ρατσιστη. Τον εχω ακουσει να βριζει χυδαια τους αθεους, τους ομοφυλοφιλους, οσους δεν ειναι Ελληνες αλλα και αλλους ανθρvπους.
Λοιπον Λενα, ο ανθρωπος αυτος οταν δεν βριζει ειναι χαμογελαστος και κανει αστεια και χαμογελα. Ενιοτε ρατσιστικα,οχι ομως παντα.
Ξερω πως θα επρεπε να το εχω ξεκαθαρισει αυτο στο μυαλο μου, αλλα μιας και ειναι νεα τολμω να ρωτησω: Μπορει ενας ρατσιστης, ενα ς ανθρωπος οπως αυτος να αγαπησει πραγματικα; -I ♥ u Lena
Θα δώσω ένα κάπως φτηνό παράδειγμα, αλλά είναι γνωστό πόσο ζωόφιλος ήταν ο Χίτλερ και πόσο αγαπούσε τα σκυλιά του.
Οι άνθρωποι δεν είναι καρικατούρες, δεν είναι ή καλοί, ή κακοί. Γι' αυτό πέφτουμε συνέχεια από τα σύννεφα, επειδή βγάζουμε συνολικά συμπεράσματα από ένα χαρακτηριστικό τους μόνο. Αυτό κάνουν και οι ρατσιστές, παρεμπιπτόντως.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα σύμπαν με δικούς του εσωτερικούς κανόνες λειτουργίας. Μην παίρνεις δεδομένη ούτε την βαρύτητα. Όσο θαυμαστά πλάσματα είναι, άλλο τόσο επικίνδυνα μπορούν να αποδειχτούν.
__________________
3.
Αγαπητή Α, μπα, έπρεπε να περάσουν χρόνια μέχρι να καταλάβω γιατί δεν τα πας τα ζώδια. Αλλά άξιζε τον κόπο. Ήθελα να σου πω ότι κι εγώ στην θέση σου θα τα σνόμπαρα. Ποιος τρελός θα έβγαινε ραντεβού με έναν δίδυμο (υποψιάζομαι ότι έχεις και ωροσκόπο δίδυμο); τα συλλυπητήρια μου, λοιπόν, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου!- μέδουσα <3
<3
__________________
4.
Είμαι παντρεμένη με ένα παιδάκι. Ο άντρας μου μου τη δίνει. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Ίσως εγώ άλλαξα και δεν με καλύπτει πια. Ακόμα και στο σεξ έχω ξενερώσει. Από την άλλη δεν θέλω να μεγαλώσει το παιδάκι μου χωρίς οικογένεια και ο πατέρας του είναι καλός μπαμπάς. Τι να κάνω;- Μπλαμπλα
Τα παιδιά χωρισμένων γονέων δεν είναι παιδιά «χωρίς οικογένεια». Συνεχίζουν να έχουν μπαμπά και μαμά και παππούδες και θείους και ξαδέρφια. Αν χωρίσετε, στο χέρι σας είναι να μην τα κάνετε σαλάτα. Στο χέρι σας είναι όλα: μπορείτε άνετα να τα κάνετε σαλάτα και ως παντρεμένοι.
Αν με το «χωρίς οικογένεια» εννοείς «χωρίς να έχουν την τυπική πυρηνική οικογένεια των διαφημίσεων», δεν μιλάς για το παιδάκι σου, μιλάς για τον εαυτό σου και για την εικόνα που θέλεις να δείχνεις στους άλλους.
__________________
5.
Λενάρα μου, άκου..Τα έφερε έτσι η ζωή που βρέθηκα να δουλεύω με τον πρώην μου και την νυν του..Με το παιδί ήμασταν ελάχιστα χρόνια σε σχέση και το λήξαμε πολύ σωστά και ώριμα όταν ήρθε η ώρα και προχωρήσαμε με την ζωή μας και οι δύο! Δύο χρόνια μετά περίπου βρεθήκαμε που λές στην ίδια δουλειά! Κι ενώ πήγα με όλες τις καλές προθέσεις εξ αρχής, οχι πως είμαι καμια Αγία του λογου μου απλά τα έβαλα κάτω και είπα "ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ, στο κατω κάτω οτι εχει γίνει ανήκει στο παρελθόν και δεν έχεις καμια δουλειά να φέρεις κανέναν σε δύσκολη θέση.. ΛΕΦΤΑ!"
Το θεμα μου είναι οτι ενώ με τον πρώην τα πάω μια χαρά, η νυν με κάθε ευκαιρία μου την μπαίνει και ψάχνεται να αρπαχτούμε.. Ούτε προκαλώ, ούτε ενοχλώ κανέναν.. στο πόστο μου την δουλειά μου βγάζω και ευγενικα/τυπικα κι ευχάριστα μιλάω όπου μου μιλήσουν!
Της ξεκαθάρισα την θέση μου πριν ακόμα πιάσω την δουλειά (ω ναι!. .έτυχε να την γνωρίσω κιόλας πριν δουλεψουμε μαζι! Τυπικα..μη φανταστεις !) για να είμαστε οκ! Την πηρα με χιλια Καλα, της μίλησα για την σχέση μου την τωρινή, της εκανα πλάκες, της φερθηκα καλύτερα απο κάθε άλλον εκει μέσα γιατί για να είμαι ειλικρινής ενιωθά ενοχές στην ιδέα οτι μπορει να νιωσει άβολα εξαιτίας μου που τους κουβαληθηκα! Δεν γουσταρω να κανω οτι δεν μου αρεσει να μου κανουν. Αλλα αυτή δεν χάνει ευκαιρία να αρπαχτεί πάνω στην δουλειά με ότι κι αν της πω, όσο ευγενικά και αν μιλήσω..(για πράγματα που πρέπει να διευκρινίζονται και να τα βρίσκουμε για να συνεργαστούμε σωστά)
και τις περισσότερες φορές με προσβάλλει ύπουλα.. Δεν μιλάω για την ώρα, μόνο φορτώνω και κάνω πως δεν ακούω.. Φοβάμαι πως αν απαντήσω θα σπάσει τελείως το κλίμα στην δουλειά και θα μας σχολιάζουν όλοι, πράγμα που σιχαίνομαι! Άσε που δεν θα βρω το δίκιο μου γιατί την λατρεύουν όλοι, θα πουν οτι ζηλεύω.. ή δεν ξερω εγώ τι! Αλλά γαμώτο μου, αλήθεια χέστηκα.. Να δουλεύω χωρίς εντάσεις θέλω.. το κρεβάτι μου το ξεστρώνω κι εγώ δόξα τον Θεό! Δεν ξέρω πως να το χειριστώ ρε Λένα.. λίγο που προσπάθησα να της μιλήσω με βάση ένα συγκεκριμένο σκηνικό σε εντελώς φιλικό τόνο μου απάντησε πως ναι όλα οκ και πολύ εύκολα παρεξηγούμαι η "κοπέλα της".. και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια στην βάρδια!
Ξέρω πως λέω πολύ λίγα για να βγάλεις άκρη και ίσως έχεις αμφιβολίες και για μένα αλλά δεν θέλω να μπω σε τρελές λεπτομέρειες, θα γράφω 10σεντόνια! Ημουν απόλυτα ειλικρινής γιατί θέλω μια ιδανική συμβουλή.. Βαρέθηκα να την δικαιολογώ! Το έχει χέσει..
Πως να την κάνω να σταματήσει να λέει μαλακίες και να δουλεύουμε χωρίς να μου πηγαίνει κόντρα;; Χωρίς να αρπαχτούμε..
Ευχαριστώ!
Δεν μπορείς να κάνεις κάποιον άλλον να φέρεται διαφορετικά.
Μπορείς μόνο να αλλάξεις τον τρόπο που αντιδράς, τον τρόπο με τον οποίον σε επηρεάζει, τον τρόπο με τον οποίον βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο, και τις προσδοκίες που έχεις από αυτόν.
Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ μήπως αρπαχτείτε; Ας αρπαχτείτε. Δεν χρειάζεται να γίνει δημόσια. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τόσο πολύ μη σε πουν ζηλιάρα. Νομίζω ότι αυτός ο φόβος σε κάνει να μην φέρεσαι όπως θα φερόσουν σε οποιαδήποτε συνάδελφο που σου φέρεται κάπως πιο επιθετικά. Μπορεί να της το κάνεις υπερβολικά εύκολο. Αν τρίζεις τα δόντια σου χωρίς να μιλάς για πολύ καιρό, είναι πιθανόν να εκνευρίζεσαι πια και με πράγματα που θα πέρναγαν απαρατήρητα, αν σου τα έλεγε άλλος, κι έτσι να της δίνεις και δίκιο από πάνω.
Δεν είναι η νυν του πρώην. Μια κοπέλα είναι. Προσπάθησε να την δεις έτσι. Δεν χρειάζεται να της φέρεσαι διαφορετικά για να δείξεις πόσο πολύ δε σε νοιάζει το παρελθόν, γιατί έτσι δείχνεις πόσο πολύ σε νοιάζει το παρελθόν. Εγώ σε πιστεύω απολύτως, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ως ενήλικες, πάντα συμμετέχουμε στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν. Ακόμα και η παθητική συμμετοχή, είναι συμμετοχή.
__________________
6.
Πιστευεις στην παραψυχολογια και στο καρμα? Στο οτι καποιες κακες πραξεις μας μπορει να μας μπλοκαρουν την αυρα? Περναω μια πολυ δυσκολη φαση ζωης και νιωθω οτι οτι κακο εκανα σε κοντινους μου ανθρωπους παλια η ακομα και ασχημες σκεψεις για αυτους, μου επιστρεφονται και συμβαινουν σε εμενα..γινεται αυτο?- περιεργη
Όταν φέρεσαι σκάρτα στους άλλους, αν δεν έχεις άλλους τρόπους για να τους κρατήσεις κοντά σου (χρήματα, φήμη, ομορφιά, χειριστική συμπεριφορά), είναι πολύ πιθανόν να μείνεις μόνη σου στο τέλος.
Το φαινόμενο είναι εντελώς λογικό, απολύτως χειροπιαστό, και δεν έχει απολύτως καμία μεταφυσική προέκταση.
Αν νομίζεις ότι μπορείς να κρύψεις τις άσχημες σκέψεις που κάνεις από τους άλλους, κάνεις λάθος. Οι αρνητικές σου σκέψεις φαίνονται στον τρόπο που μιλάς, στον τόνο της φωνής σου, και στις κακίες που λες, χωρίς καν να καταλαβαίνεις ότι λες κακίες.
Το μεγαλύτερο κίνητρο για να είναι κανείς καλός άνθρωπος, είναι για να έχει μια καλή ζωή. Αν η ερμηνεία που δίνεις είναι στα κάρματα και στην παραψυχολογία, ακόμη δεν έχεις καταλάβει πώς οι κακές πράξεις και τα άσχημα λόγια επηρεάζουν τους άλλους. Δεν έχεις καταλάβει την δράση και την αντίδραση, δεν καταλαβαίνεις ότι τα λόγια κόβουν και πονάνε. Αν ισχύει, ψάξε να βρεις το γιατί. Η απάντηση είναι μέσα σου, και όχι στις αύρες.
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα, γεια χαρά! Είμαι μαμά ενός παιδιού σχεδόν 5 χρονών και απεχθάνομαι τον κόσμο που συνέχεια με προτρέπει να κάνω δεύτερο, ειδικά μπροστά στην κόρη μου. Ο λόγος που δεν έχω προχωρήσει είναι κυρίως γιατί η σχέση μου με τον άντρα μου είναι κάκιστη. Με βρίσκω λοιπόν σε κοινωνικές περιστάσεις να μου δίνουν συμβουλές διάφοροι άσχετοι που οι ίδιοι ήταν μοναχοπαίδια και δεν τους άρεσε, θειάδες που αγαπώ να αναλύουν ότι το παιδί μου χρειάζεται ένα αδερφάκι για παρέα κλπ.κλπ. Και αναρωτιέμαι: Γιατί ένα χαμόγελο δικό μου τους δίνει το δικαίωμα να περνούν το όριο της ευγένειας; Φυσικά και δεν νοιώθω υποχρεωμένη να λογοδοτήσω, αλλά σκέφτομαι ώρες ώρες πως αν ήμουν κάποια που είχε κάνει 4-5 εξωσωματικές για να αποκτήσει 'έστω' και ένα παιδάκι, ίσως και να πληγωνόμουν. Και βέβαια δεν καταλαβαίνω γιατί το δεύτερο παιδί πρέπει να έχει λύσει το υπαρξιακό του θέμα, αφού ήρθε στον κόσμο για να γίνει η παρέα κάποιου άλλου- τι είναι, υποκατάστατο κατοικιδίου ή κούκλα που αναπνέει; Και τότε μπαίνω στον πειρασμό να πω την αλήθεια, αλλά μετά με συγκρατεί η λογική και απαντώ χαριτωμένα ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που το καθορίζουν αυτό, αλλάζω θέμα και εκνευρίζομαι με την αδιακρισία των δήθεν ηθικών αυτών ανθρώπων. Μπορεί κανείς τελικά με μια απάντηση να τους κάνει να σκεφτούν να το βουλώσουν την επόμενη φορά που θα ασχοληθούν με αποφάσεις ζωής- ρωτώ, ω, τόσο μα τόσο αφελώς.- older sister
Όποια γυναίκα δεν παντρεύεται, και δεν κάνει ακριβώς δύο παιδιά, ιδανικά ένα αγόρι και ένα κορίτσι, σε συγκεκριμένες ηλικίες, αυτά ακούει.
Γιατί παντρεύτηκες τόσο νέα; Γιατί δεν παντρεύτηκες ακόμα; Γιατί έκανες παιδί τόσο νέα; Γιατί έκανες δύο παιδιά τόσο νέα; Γιατί δεν έχεις κάνει παιδί; Πότε θα κάνεις παιδί; Γιατί έχεις μόνο ένα παιδί; Δεν θέλεις τώρα ένα αγοράκι (αν το προηγούμενο ήταν κοριτσάκι, και τούμπαλιν). Γιατί έκανες τρία παιδιά, πώς σου ήρθε; Γιατί είσαι τελείως παλαβή και έκανες τέσσερα, γιατί είσαι τόσο ανεύθυνη;
Οι ερωτήσεις, τα σχόλια και τα μουρμουρητά πολλαπλασιάζονται για τις γυναίκες που κάνουν παιδιά με εξωσωματική, για τις γυναίκες που κάνουν καισαρική, και για τις γυναίκες που δεν θηλάζουν.
Όλες αυτές οι γυναίκες πληγώνονται, καθημερινά, από γνωστούς και αγνώστους, εδώ και αιώνες, σε διαφορετικά επίπεδα. Δεν σου το λέω για να μειώσω αυτό που ρωτάς. Νομίζω ότι βοηθάει αν απομακρυνθείς λίγο από το δικό σου πρόβλημα και δεις ότι είναι συστημικό, και είναι πολιτικό, καταλαβαίνεις ότι είσαι ένα άπειρο μικροκλάσμα του προβλήματος, και δεν φταις που δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Η κοινωνία έχει ορίσει ότι η μεγαλύτερη ολοκλήρωση της γυναίκας – και ο προορισμός της - είναι η μητρότητα, και πρέπει να πετύχει αυτόν τον στόχο με προσήλωση, βάζοντας όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα, ακόμη και αν έχει αμφιβολίες, φυσικά ή ψυχολογικά εμπόδια, και αντικειμενικά προβλήματα. Οι γυναίκες αγχώνονται πάρα πολύ να πετύχουν τον τέλειο στόχο των προσδοκιών, νομίζοντας ότι η ανταμοιβή τους θα είναι η ασφάλεια και ο σεβασμός από τους γύρω τους. Όταν όμως κάνουν τα πάντα όπως έπρεπε, και συνειδητοποιούν ότι το βραβείο τους είναι η κούραση, η απαξίωση της οικιακής εργασίας, και το χαμηλό εισόδημα, αντί να κοιτάξουν προς τα πάνω, τα βάζουν με τις υπόλοιπες γυναίκες που δεν έχουν αριστεύσει σε αυτόν τον αγώνα, για να νιώσουν καλύτερα. Γιατί ας το παραδεχτούμε, αυτά τα σχόλια γίνονται κυρίως από γυναίκες προς γυναίκες. Οι άντρες ούτε που ξέρουν πόσα παιδιά έχει κάνει η καθεμία, και πότε, και αν έχει παιδιά. Ακόμα και οι θειάδες που αγαπάς και σε αγαπάνε, σε νουθετούν ώστε να μπεις στο κλαμπ των 1,7 παιδιών για να μην είσαι παρίας. Πού να δεις τι θα έχουν να πουν αν μάθουν ότι ο γάμος σου δεν πάει καλά. Μπορεί να σε συμβουλέψουν να κάνεις δεύτερο παιδί για να τον σώσεις.
Όταν προέρχονται από αγνώστους, ή από απλές γνωριμίες, τα αγενή σχόλια βγαίνουν μέσα από ανθρώπους που έχουν προσωπικές ματαιώσεις, θυμό για βιώματα που δεν έχουν καμία σχέση για σένα, από έλλειψη αποδοχής και αυτοπραγμάτωσης. Όσο προσωπικά και αν ακούγονται, τελικά, δεν είναι. Επιθετικά όμως είναι, οπότε το ερώτημα είναι το εξής: πώς θα αντιμετωπίσεις την επιθετικότητα κάποιου, και όχι το περιεχόμενο.
Το χιούμορ βοηθάει, η αντεπίθεση βοηθάει, «πώς είναι η σεξουαλική σου ζωή στο γάμο σου», ας πούμε, αλλά κάτι που δεν εκτιμάται αρκετά κατά τη γνώμη μου, είναι η σιωπή. Η απόλυτη σιωπή με σταθερό βλέμμα (στα μάτια!) και ουδέτερο ύφος κάνει τα λόγια των άλλων να αντηχούν πολύ δυνατά, και τότε αναγκάζονται να καταλάβουν τι είπαν. Όταν χτυπούν για να δουν αντίδραση, αλλά τελικά τους επιστρέφεται η βία αυτούσια, τα χάνουν. Είναι η λεγόμενη μέθοδος Αϊκίντο. Προσοχή, η σιωπή πρέπει να κρατήσει μέχρι να σπάσει ο άλλος και να μιλήσει πρώτος. Αλλά και θα μιλήσει. Η σιωπή τους αναγκάζει να αλλάξουν θέμα μόνοι τους – και κατά πάσα πιθανότητα να μην ξαναπροσπαθήσουν να εκτονωθούν με αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω πολύ σε αυτή τη μέθοδο. Όποιος το έχει δοκιμάσει, ας μας γράψει τις εμπειρίες του στα σχόλια.
(Tip. Η μέθοδος Αϊκίντο εφαρμόζεται σε όλα τα αγενή, παρεμβατικά σχόλια).
σχόλια