__________________
1.
Το δικό μου το ερώτημα αγαπημένη Α Μπα ειναι το εξής. Γιατι δυο άνθρωποι που τα πανε καλα και συνεννοούνται αν όχι στο 100% αλλα στο 80 πες (μια χαρά ειναι κι αυτο) και έχουν τύπου σχέση , όταν συζητανε για σοβαρή κοκκαλώνουν και τα κάνουν χαλια? Και γιατι άνθρωποι που ταιριάζουν στο 100% (όντως συμβαίνει είναι φοβερό) δεν είναι μαζί ενώ ξέρουν ότι πρέπει να είναι και οι δυο; γιατί τα κάνουμε έτσι ;
- Ερικα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Διότι δεν χρειάζεται να ταιριάζουν δύο άνθρωποι για να κάνουν σχέση. Αυτό που χρειάζεται είναι να θέλουν και οι δύο να κάνουν σχέση, και ο άλλος να εκπληρώνει τις κοινωνικές προδιαγραφές. Δεν χρειάζεται καν να ταιριάζουν για να παντρευτούν. Αρκεί να θέλουν να γνωριστούν την περίοδο που έχουν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα για γάμο, και να εκπληρώνει ο άλλος τις κοινωνικές προδιαγραφές.
Τα ζευγάρια είναι κάτι που έχουμε κληρονομήσει ως μια λύση στο πρόβλημα της επιβίωσης, και τώρα που η επιβίωση είναι εξασφαλισμένη (εννοώ τροφή-στέγη-αντιβιοτικά) οι προσδοκίες που έχουμε από τη ζευγαροποίηση είναι περίπλοκες και για ανώριμους ανθρώπους υπερβολικά υψηλές. Παράλληλα, πολύ δύσκολα καταλαβαίνουμε πόσο πολύ καθορίζουν τις επιλογές μας οι αντιδράσεις που πιστεύουμε ότι θα έχουν οι άλλοι. Θέλουμε να παρουσιαστούμε ως ζευγάρι και όλοι να πουν «μα τι ταιριαστοί που είναι», για να μπούμε στο φοβερό κλαμπ των επιτυχημένα ζευγαρωμένων. Αυτή την ανάγκη για αναγνώριση την έχουν και οι μικρές ηλικίες, ενδεχομένως να έχουν άλλα κριτήρια για το πώς πρέπει να είναι αυτή η «επιτυχία», αλλά πάντα το ζευγάρι πρέπει να ικανοποιεί μια ανάγκη εμφάνισης, αλλιώς διστάζουμε πάρα πολύ.
Πέρα από όλα αυτά, όταν είσαι μικρός και δεν ξέρεις τον εαυτό σου, δεν ξέρεις τι σημαίνει «ταιριάζω με τον άλλον 100%» ή ακόμα και «0%». Το πάθος και οι κουβέντες μέχρι το πρωί δεν είναι απαραίτητα σημάδια συμφωνίας χαρακτήρα. Μπορεί να είναι ενθουσιασμός που προκύπτει από την μεθυστική ευχαρίστηση που αντλεί κανείς όταν νιώθει σεξουαλικά επιθυμητός.
__________________
2.
Α, μπα καλησπέρα,
Τους τελευταίους 8 μήνες βρίσκομαι με τον Λ. Ας πούμε, ο οποίος είναι 11 χρόνια μεγαλύτερός μου και όταν γνωριστήκαμε μόλις είχε βγει από σχέση. Όντας επί σειρά ετών σχεσάκιας ο Λ .αποφάσισε να μείνει μόνος του για να δει επιτέλους πώς είναι, έλα όμως που γνώρισε εμένα και δεν του βγαίνει πολύ σωστά το πλάνο. Το pattεrn των τελευταίων μηνών είναι το εξής: Ξεκινήσαμε χαλαρά με εμένα μάλλον να κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι δεν θέλω σχέση και ότι έχω την κατάσταση υπό έλεγχο (κούνια που με κούναγε) ενώ τώρα που το σκέφτομαι είχα αποφασίσει ότι τον ήθελα εξαρχής χωρίς να τον έχω γνωρίσει καλά καλά. Σιγά σιγά ερχόμασταν όλο και πιο κοντά, με αυτόν τη μία να τρώει φρίκες ότι θέλει να μείνει μόνος του και θα μου κάνει κακό και να απομακρύνεται ή με εμένα αντίστοιχα να φρικάρω τι κάνω μαζί του και αν παίρνω αυτό που θέλω και τι είναι τέλος πάντων αυτό που θέλω. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που βρισκόμαστε μέρα παρά μέρα, κάνουμε υπέροχο σεξ, περνάμε χρόνο -μέρες ολόκληρες ενίοτε- συζητάμε, αμπελοφιλοσοφούμε, κάνουμε πλάκα, βλέπουμε καμιά ταινία, βγαίνουμε μπαρότσαρκα, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, στέλνουμε φώτο ο ένας στον άλλον ή κείμενα για να διαβάσουμε.
Ο Λ. λέει ότι περνάει υπέροχα μαζί μου, ότι τον ανάβω τόσο που δεν θέλει να πάει με άλλη, ότι οι συζητήσεις μας τον εμπνέουν ,ότι το πώς αράζουμε και κάνουμε παρέα είναι σούπερ αλλά δεν θέλει σχέση, δεν θέλει να είναι υπεύθυνος για κανένα αλλά ούτε θέλει και να το λήξουμε. Παθαίνω λοιπόν το εξής. ΜΠΕΡΔΕΥΟΜΑΙ. Αν περάσουν δυο μέρες και δεν τον δώ, αν δεν μου κάνει το χατίρι, αν κανά βράδυ θέλει να κοιμηθεί μόνος του, αν μου λέει τα δικά του περί σχέσεων που δεν θέλει, αν καμία φορά χωλαίνει η επικοινωνία, νευριάζω και λέω δεν αξίζει να είμαστε μαζί, δεν με θέλει. Όταν κάνει κινήσεις, μου κάνει τα χατίρια και με διεκδικεί λέω α το μωρό μου προσπαθεί για μένα, κάνει υποχωρήσεις με θέλει αλλά φοβάται, με θέλει αλλά κοροϊδεύει τον εαυτό του, με θέλει αλλά θέλει χρόνο, κοιτάω γύρω μου και βλέπω ότι καμία σχέση δεν είναι και τέλεια και σιγάζω αυτή την εσωτερική φωνή που μου λέει ότι κάτι πάει λάθος. Τις λίγες στιγμές ηρεμίας και μη εμμονής καταλαβαίνω ότι η σχέση μας με τον καιρό έχει όντως βελτιωθεί, όντως περνάμε πολύ όμορφα όμως νιώθω ότι κάτι λείπει και προσπαθώ να καταλάβω αν είμαι τρελή. Δεν είμαι στις πρώτες προτεραιότητές του, δεν πιστεύω ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, σίγουρα τον ανάβω και με νοιάζεται αλλά πειράζει που αυτό δεν μου είναι αρκετό ενώ παίρνω όλο το υπόλοιπο πακέτο;
Μήπως μεγαλοποιώ καταστάσεις; Μήπως είμαι άδικη μαζί του; Μήπως είμαι ανικανοποίητη; Γιατί νιώθω ότι κάτι πάει λάθος;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Νομίζω ότι αρκεί να διαβάσεις την απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση.
Στην τελική ερώτηση, αν «πειράζει» που αυτό δεν σου είναι αρκετό, η απάντηση είναι «αυτόν δεν τον πειράζει, εσένα σε πειράζει». Είναι προφανής, και όπως φαίνεται, την ξέρεις ήδη. Δεν σου είναι αρκετό αυτό; Είσαι ανικανοποίητη, διότι δεν παίρνεις όλο το υπόλοιπο πακέτο. Νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος, επειδή είσαι ανικανοποίητη. Ούτε μεγαλοποιείς καταστάσεις, ούτε είσαι άδικη. Τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα: δεν θέλει να τα φτιάξει μαζί σου, είναι βέβαιο πια. Δεν το παραδέχεσαι για να μην προχωρήσεις στην επόμενη σκέψη, που είναι η αποχώρηση.
__________________
3.
Αμπά μου,
Πρόσφατα έκανα αίτηση για μία θέση σε μια καινοτόμα εταιρεία, την οποία διευθύνει μια εξαιρετικά δραστήρια γυναίκα, με πολλές διακρίσεις στον τομέα της. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί της και εύχομαι αυτή τη στιγμή που διαβάζεις την ερώτηση να έχω ήδη προσληφθεί. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι, καθ' όλη την διάρκεια της προετοιμασίας μου για τη συνέντευξη και καθώς ανακάλυπτα συνεχώς τη σπουδαιότητα της γυναίκας αυτής, τις διακρίσεις και τις δραστηριότητες της, έπιασα τον εαυτό μου αυθόρμητα να σκέφτεται φωνακτά: «Μακάρι να είναι παντρεμένη και να έχει οικογένεια». Θέλοντας να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για αυτή μου την σκέψη, συνέχισα λέγοντας: «Επειδή εγώ, αν με προσλάβει, προγραμμάτισα να παντρευτώ στο προσεχές διάστημα και σε 2-3 χρόνια εύχομαι να κάνω οικογένεια και θα χρειαστώ από μέρους της κατανόηση». Προβληματίστηκα λοιπόν και σε ρωτώ! Πάσχω από το Σύνδρομο του Εσωτερικευμένου Μισογυνισμού;
-Φανγκερλ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Σίγουρα έχει να κάνει κάτι με το φύλο, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί το σκέφτηκες αυτό. Αναφέρεις την εκλογίκευση, αλλά δεν λες ποια ήταν η ανομολόγητη σκέψη που πυροδότησε τη δεύτερη.
__________________
4.
Αγαπητη Αμπα..
Ξερω οτι ο ψυχολογος/ψυχιατρος ειναι αγαπημενη συνηθεια στο εξωτερικο, εδω ομως στην Ελλαδα, δυσκολα επισκεπτεται καποιος ψυχολογο/ψυχιατρο, ειδικα σε μικρες επαρχιακες πολεις.
Ζω σε μια τετοια πολη κ εχει μια ψυχολογο κ εναν ψυχιατρο. Τους ξερω κ τους δυο στην καθημερινοτητα μου, τους γνωριζω μεσα απο κοινες παρεες κ τις ελαχιστες καφετεριες που διαθετει η πολη μου.
Κατα ποσο καλο ειναι να επισκεφτω εναν απο αυτους; ή να προτιμησω να ξοδευτω κ να επισκεπτομαι καποιον που να βρισκεται στην πιο κοντινη μεγαλουπολη; θα γινεται δουλεια αν βρω καποιον με διαδικτυακες συνεδριες κ πληρωμη μεσω τραπεζης;
Με αλλα λογια, ποια ειναι η καλυτερη λυση για μια καλη δουλεια;
- Πεταλουδιτσα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Συμφωνώ ότι δεν είναι ιδανικός ψυχολόγος κάποιος που ξέρεις κοινωνικά σε μια μικρή πόλη. Ναι, μπορείς να κάνεις διαδικτυακές συνεδρίες. Ίσως το καλύτερο είναι να βρεις κάποιον σε κοντινή πόλη, και αν σιγουρευτείς ότι σου κάνει, να συνεχίσετε τις συνεδρίες από skype.
__________________
5.
Λενα, εχω σχεση με εναν χειριστικο τυπο. Δεν θελω να τον χωρισω. Θα ηθελα να σε ρωτησω πως μπορω να αντιμετωπισω μια τετοιου ειδους συμπεριφορα και αν υπαρχει προοπτικη για αλλαγη.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Αυτό που θα έπρεπε να ρωτάς (τον εαυτό σου) είναι γιατί δεν θέλεις να χωρίσεις από έναν χειριστικό τύπο.
__________________
6.
Α μπα, γεια! Συγχαρητήρια για την δουλειά σου. Έχω ένα αδελφό που είναι παντρεμένος και έχει ένα παιδάκι δύο χρονών. Τη γυναίκα του δεν την συμπαθώ, αλλά αφού αποφάσισαν να παντρευτούν είπα ότι είναι επιλογή του και θα είμαι τυπική και ευγενική μαζί τους. Τη γυναίκα του δεν την συμπαθώ γιατί και αυτή δεν μας συμπαθεί, εμένα και την μαμά μου δηλαδή. Ζουν στο εξωτερικό και έτσι και αλλιώς δεν βλεπόμαστε. Το καλοκαίρι η γυναίκα του έρχεται και κάθεται τρεις μήνες στην Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό πήρα μερικές φορές τηλέφωνο να πάω για επίσκεψη να δω και την ανιψιά μου. Όμως δεν βρεθήκαμε γιατί μου ζητούσε να έρθω τα πρωινά γιατί τα απογεύματα λέει την πάει στην παιδική χαρά. Εγώ θα μπορούσα να πάω ένα πρωινό, αλλά από πείσμα της είπα δεν μπορώ. Θεωρώ απαράδεκτο να μην μπορεί να κρατήσει το παιδάκι σπίτι για μια ώρα, να το δω και να πιούμε ένα καφέ (Τους βλέπω 3 φορές το χρόνο το πολύ) . Παρόλα αυτά της είπα ευγενικά ότι δεν μπορώ τα πρωινά και όποτε έχει χρόνο, κάποιο απόγευμα να βρεθούμε. Την προηγούμενη εβδομάδα, κάνανε πάρτι γενεθλίων για τη μικρή, την Κυριακή το απόγευμα, μπορούσαν μόνο εκείνη την ημέρα. Εγώ όμως δεν μπορούσα να παραβρεθώ γιατί είχα να ταξιδέψω. Έτσι την πήρα δυο μέρες πιο πριν και της είπα να πάω τη δω πιο νωρίς. Μου είπε πάλι για το πρωί, που δεν μπορούσα (πραγματικά) και έτσι κανονίσαμε να περάσω το απόγευμα από την παιδική χαρά. Πήγα πήρα ένα δωράκι, είπα και στη μητέρα μου να έρθει και την πήραμε τηλέφωνο πότε θα βρεθούμε. Περιμέναμε και παίρναμε και ξαναπαίρναμε και δεν απαντούσε. Ανησυχήσαμε μέχρι που απάντησε και είπε ότι τα είχε χαμηλωμένα γιατί το παιδί κοιμήθηκε και δεν πήγε στην παιδικά χαρά. Και ερωτώ, δεν μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα; Ανέφερα στον αδερφό μου στο γεγονός και δεν το σχολίασε. Όποτε του λέω κάτι μου απαντάει ότι έτσι είναι η γυναίκα του με όλο τον κόσμο – όχι μόνο με μας. Νωρίτερα, ο αδερφός μου έκανε και παρατήρηση που δεν πήγα να δω τη μικρή τόσο καιρό! Είμαι πολύ θυμωμένη α μπα μου. Η νύφη μου, παίρνει σπάνια τηλέφωνο τη μητέρα μου και δεν πάει ποτέ να την επισκεφτεί. Όλα αυτά θέλω να τα πω στον αδερφό μου πολύ χύμα, και πιο πολύ απ' όλα θέλω του φωνάξω πόσο πολύ αντιπαθητική μου είναι η γυναίκα του. Κρατιέμαι όμως για να μην ρίξω το επίπεδο και για να μην μας βλέπει η μητέρα μας να τσακωνόμαστε. Εσύ τι προτείνεις; Να ρίξω το επίπεδο ή όχι;
-Η θεία!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Η απάντηση εξαρτάται από το ποιος είναι ο στόχος σου. Να αναπτύξεις μια καλή σχέση με το παιδί, ή να μην υποχωρήσεις ποτέ σε τίποτα; (για να σιγουρευτεί «αυτή», πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι εσύ και η μαμά σου την απορρίπτετε).
Είναι εντυπωσιακό που δηλώνεις τόσο απερίφραστα ότι δεν πήγες επίσκεψη ένα πρωί «από πείσμα», ενώ στην προηγούμενη παράγραφο δηλώνεις ότι θα είσαι τυπική και ευγενική. Οι τύποι και η ευγένεια δεν είναι συμβατά με το πείσμα. Αυτό που κάνεις λέγεται επιθετική-παθητική συμπεριφορά, και είναι συνηθισμένη σε γυναίκες που έχουν μάθει να μην εκφράζουν ανοιχτά τα αρνητικά τους συναισθήματα, και προσπαθούν να τα περάσουν υπόγεια.
Δεν λέω ότι εσύ τα κάνεις λάθος και αυτή τα κάνει σωστά. Είναι βέβαιο ότι θα μπορούσε να κάτσει ένα πρωί σπίτι να σε εξυπηρετήσει, και μάλλον κι αυτή από «πείσμα», δήλωσε ότι είναι αδύνατο. Μάλλον έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα έκφρασης – μόνο που δεν έστειλε αυτή την ερώτηση. Απαντώ σε σένα: με αυτά που κάνεις, το μόνο που καταφέρνεις, είναι να μην δημιουργείς μια δική σου, ξεχωριστή σχέση με το παιδί του αδερφού σου. Λάθος, δεν είναι το μόνο: καταφέρνεις επίσης να δυσκολεύεις τη ζωή του αδερφού σου. Παρεμπιπτόντως, καταφέρνεις αυτό που κυρίως θέλεις: να δείξεις ότι δεν την συμπαθείς, χωρίς να το πεις ποτέ με λόγια.
Λες να μην ξέρει ο αδερφός σου τι κάνετε, εσύ και η μητέρα σου; Λες αυτό να χρειάζεται να του το πεις, για να πέσει το επίπεδο; Πιστεύεις ότι τώρα κρατάς κάποιο επίπεδο; Το επίπεδο έχει πάει περίπατο προ πολλού. Τα προσχήματα δεν είναι επίπεδο.
Όσο δεν παίρνει «αυτή» τη μαμά σου, άλλο τόσο δεν παίρνει η μαμά σου «αυτήν». Το επιχείρημα σου μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αντίστροφα: τι γιαγιά είναι αυτή, που δεν παίρνει να μάθει τι κάνει το εγγόνι της; Προσπάθησε να κόψεις αυτή την συμμαχία με τη μαμά σου, που κάνετε κόμμα και νομίζετε ότι ως πλειοψηφία έχετε και το περισσότερες ψήφους, σα να μην υπάρχει ο άντρας και πατέρας στην εξίσωση. Αφού υπογράφεις ως θεία, υποθέτω ότι σε νοιάζει αυτός ο ρόλος.
Γιατί δεν την συμπαθείς; Είναι πολύ νεφελώδες το θέμα, δεν αναφέρεις ούτε ένα της ελάττωμα, και αυτό είναι πολύ ύποπτο. Τι σε εμποδίζει να αντιμετωπίσεις αυτά που δεν σου αρέσουν ευθέως; Ποιο είναι το πρόβλημα που έχεις μαζί της; Εντόπισε το, και προσπάθησε να το λύσεις ή να προτείνεις έναν συμβιβασμό ώστε να μπορείτε να συνυπάρχετε. Αν δεν γίνεται με τίποτα, τότε συνεννοηθείτε για τις επισκέψεις με το παιδί, χωρίς τερτίπια και παιχνίδια εξουσίας. Αυτό είναι ο «τύπος» και η «ευγένεια». Είσαστε όλοι ενήλικες, φερθείτε αναλόγως.
__________________
7.
Γεια σου Αμπα,
Να σου πω κ εγώ το πρόβλημά μου. Οι τσακωμοί των γονιών μου, η ζήλια της μάνας μου, η προσκόλλησή της πάνω μου έκαναν το κλίμα στην οικογένεια ασφυκτικό. Για να γίνω πιο σαφής, η μάνα μου έχασε τη δική της μητέρα πριν ακόμα γεννηθώ εγώ και λόγω νυχτερινής δουλειάς του πατέρα μου, εγώ ήμουν ό,τι ειχε (είμαι μοναχοπαίδι). Στην εφηβεία αυτή την προσκόλληση ήθελα να την αποτινάξω, καταλαβαίνεις την αντίσταση της μάνας και τι καβγάδες έχουμε κάνει όπου ζούσαμε στο ίδιο σπίτι και δε μου μιλουσε μέχρι κ 3 μηνες. Οι σπουδές μου εκτός ήταν η ευκαιρία μου, όπως και έγινε, στα 18 έφυγα για να σπουδάσω και έπειτα έφυγα για να δουλέψω σε άλλη πόλη, 12 ώρες μακριά από τους δικούς μου, ωστόσο τους επισκεπτόμουν και με επισκέπτονταν κ αυτοί. Πάντα είχα την κλάψα της μάνας ότι ένα παιδί έχει στον κόσμο κ αυτό είναι μακριά και είναι μονη κ όταν πεθάνει δεν θέλει ουτε κερί να της ανάψω, ούτε στην κηδεία να πάω και.....ότι μπορείς να φανταστείς. Εγώ τα άφηνα να περνάνε, δεν θες να μου σηκώσεις το τηλ, μη το σηκώνεις. Παρόλο που ζούσα τη ζωή μου όπως ήθελα, ωστόσο πες πες κατι μένει, είχα στην καρδιά μου μια 'πληγή' ότι στεναχωρώ τους γονείς μου που μονο εμένα έχουν. Δεν μπορούσα να χαρώ με όσα είχα, δουλειά, σπίτι, παρέες, ταξίδια, πάντα μια πληγή. Πάντα μια ανησυχία για τους γονείς μου κ ένα κινητό δίπλα μου όπου πάω να πετιέμαι να το σηκώσω μην έγινε κάτι. Πλέον είμαι 32, συζώ με το σύντροφό μου εδώ και 3 χρόνια και η μονιμη πίεση είναι πότε θα παντρευτούμε, πότε θα αρραβωνιαστούμε, πότε θα κάνουμε παιδί να δει εγγόνι.
Το τελευταίο 6μηνο έχει αρρωστήσει σοβαρά ο πατέρας μου. Εγώ έφυγα από την πόλη όπου ζω με το σύντροφό μου και εγκαταστάθηκα στο σπίτι των γονιών μου για να βοηθήσω την κατάσταση, μιας που η δουλειά μου το επιτρέπει. Η κατάσταση που ζω εδώ είναι πιεστική ούτως ή άλλως από την αρρώστια και το άγχος για τα ιατρικά θέματα με το μπαμπά. Η μάνα μου παντελώς χαμένη ψυχολογικά κλαίει όλη μέρα όλη νύχτα, φωνάζει το μπαμπά για να φάει, του φωνάζει για το μπάνιο, τον πονάει όταν τον ντύνει. Εγώ κάνω ότι μπορώ και ό,τι δεν μπορώ. Εννοείται η ζωή μου εδώ δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή που έκανα. Άφησα το σπίτι μου, το σύντροφό μου, θα σου φανεί αστείο αλλά ούτε για ένα καφέ ούτε γυμναστήριο, δε βγαίνω απ το σπίτι για τίποτα παρά μόνο για σούπερ μάρκετ κ φαρμακείο. Ένα χόμπυ είχα, τη ζωγραφική, αλλά όποτε η μάνα μου με βλέπει να ζωγραφίζω μου τη λέει γεμάτη ειρωνεία, ότι κάνω τη ζωή μου και άμα δε θέλω να είμαι εδώ θα πάρει γυναίκα να τη βοηθάει με το μπαμπά κ να γυρίσω στο σύντροφό μου (ο οποίος δε με παντρεύεται, με κοροϊδεύει ,με θέλει για πλύστρα κτλ μη ξεχνιόμαστε). Ντρέπομαι για τη στάση της και που είναι μάνα μου. Δεν ξέρω πώς να την αντιμετωπίσω. Με το καλό προσπαθώ, συνεχίζει την ειρωνεία. Βγαίνω κ εγώ εκτός εαυτού κ απαντάω στο ίδιο τόνο κ ύφος. Μάταια. Τα ίδια κ τα ίδια κ την επόμενη μέρα κ κάθε μέρα. Τα προβλήματα με πλακώνουν. Δεν έχω καμία χαρά να πιαστώ. Ο σύντροφός μου μου συμπαραστέκεται και παρά την απόσταση έρχεται 2 φορές το μήνα. Και μαζί του δεν ξέρω αν φέρθηκα σωστά που τον άφησα κ αυτόν κ το σπίτι μας. Θέλω να προσφέρω στον πατέρα μου και κάνω τα πάντα για να νιώθει καλά κ να πάει καλύτερα η υγεία του. Σκέφτομαι ότι εχω θυσιάζομαι για να είμαι εδώ γι αυτούς επ' αόριστον. Και τελικά τι;; η μάνα μου με κριτικάρει κ με μειώνει. Πώς μπορώ να το αντέξω;
Ευχαριστώ πολύ!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Να τι προτείνω να κάνεις:
Πρώτα, θα ανακοινώσεις πότε θα γυρίσεις πίσω στη ζωή σου. Δώσε ένα καλό διάστημα, ώστε να βρεθεί η επί πληρωμή αντικαταστάτρια σου. Θα μπορούσες να την βρεις εσύ, αλλά υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να μην είναι «καλή» για τη μητέρα σου και μετά να σε κατηγορεί και γι'αυτό, οπότε καλύτερα να την βρει μόνη της. Μπορείς να προσφερθείς να την πληρώνεις, αν μπορείς, θα είναι καλύτερα. Ανακοίνωσε κάθε πότε θα επιστρέφεις, και πόσο θα κάθεσαι κάθε φορά. Ως τότε θα αντέχεις την κλάψα και τον ψυχολογικό εκβιασμό με τον ίδιο τρόπο που το κάνεις τώρα.
Και μόλις γυρίσεις πίσω, θα κάνεις αυτό που έπρεπε να είχες κάνει εδώ και δέκα χρόνια: θα πας σε έναν ψυχολόγο για να λύσεις τα θέματα που έχεις με την μητέρα σου.
Ή αυτό, ή το εξής: θα περάσεις όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να ευχαριστήσεις έναν άνθρωπο που ευχαριστιέται μόνο από αυτό ακριβώς που κάνει τώρα: από την έλλειψη ικανοποίησης. Πας να κερδίσεις ένα παιχνίδι που έχει στήσει προ πολλού ώστε να είναι κερδισμένη, χάνοντας. Δεν θέλει να κάνεις αυτά που «θέλει», ή αυτά που «πρέπει». Θέλει να σε ελέγχει, θέλει να ελέγχει τα συναισθήματα σου, θέλει να ελέγχει τις σκέψεις σου, θέλει να έχει την εξουσία πάνω σου να σε κάνει να αισθάνεσαι ακριβώς όπως αισθάνεσαι όλα αυτά τα χρόνια: κακή κόρη, ανεπαρκής κόρη, ανυπάκουη κόρη, αχάριστη κόρη.
Αυτή τη στιγμή χρησιμοποιείτε και οι δύο σας την αρρώστια του πατέρα σας για να ενισχύσετε τη θέση σας, η μία ενάντια στην άλλη. Η μητέρα σου για να σε έχει δεμένη απάνω της με τον χειρότερο τρόπο, την απειλή του θανάτου (ο χειρότερος δυνατός θα ήταν να ήταν η ίδια άρρωστη), κι εσύ παρακαλώντας για άλλη μια φορά για την αποδοχή της, μέσα από την θυσία σου. Ο πατέρας σου είναι σχεδόν, απών, ένα όχημα. Το δράμα θα ήταν τέλειο για ταινία του Μπέργκμαν, που τα έχει πει όλα αυτά με την σκληρότητα και την αλήθεια που αρμόζει στο θέμα, αλλά η ζωή σου δεν είναι ταινία. Είναι ο χρόνος που σου έτυχε πάνω στη γη, και μειώνεται με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
σχόλια