Η κυρία Ζέρβα εργάζεται σε νοσοκομείο, στο τμήμα που ασχολείται με ιατρικά ζητήματα του μαστού.
Έχει ζήσει πολλά.
Ακολουθούν τα συμπεράσματα που έβγαλε μετά την πολυετή συναναστροφή της με γυναίκες που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει απ' τη μια στιγμή στην άλλη, όπως τα περιέγραψε στο LIFO.gr.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που έχω αισθανθεί περιττή και μικρή από τη θέση που βρίσκομαι μπροστά στις ασθενείς με καρκίνο μαστού.
Όταν έρχεται εκείνη η ώρα και ακούς τα δυσάρεστα νέα, φαντάζομαι πως τα πόδια παύουν να πατούν στη γη... Η καρδιά χτυπάει γρήγορα και ένας σωρός από ερωτήσεις αρχίζουν να βομβαρδίζουν το κεφάλι σου. Σκέφτεσαι πως ο θάνατος είναι τόσο κοντά και αναρωτιέσαι γιατί συνέβη σε εσένα, γιατί τώρα, γιατί δεν το πρόλαβες όταν ήταν στην αρχή, γιατί... Όσες φορές και αν το θέσεις σαν ερώτημα, απάντηση δεν θα πάρεις ποτέ.
Έτσι παίρνεις τις εξετάσεις σου, παίρνεις και όσο κουράγιο σου έχει απομείνει και με μάτια κλαμένα βγαίνεις από το ιατρείο προς άγνωστη κατεύθυνση με πρωτόγνωρα συναισθήματα...
Αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζω πολλές φορές λόγω της δουλειάς μου. Γυναίκες που νοσούν και που μόλις το έμαθαν. Τι να τους πεις; Τι μπορείς να κάνεις για να τους δείξεις πως συμπάσχεις και εσύ μαζί τους; Πολλές φορές η ηλικία τους δεν απέχει και πολύ από τη δική μου και εκεί είναι που αισθάνομαι πιο αμήχανα αλλά και πιο ευάλωτη μιας και συνειδητοποιώ πως αυτή η νόσος δεν κοιτά ηλικίες, τσέπες, ομορφιά, δόξα, εθνικότητα.
Άλλες φορές, προς μεγάλη μου απογοήτευση βλέπω συντρόφους που στα δύσκολα φεύγουν με τόσο μεγάλη ευκολία αφήνοντας τις γυναίκες τους μόνες και περισσότερο ανασφαλείς από ποτέ. Σ'αυτό το σημείο έχω να τους δώσω ένα μήνυμα: "Αγαπητοί κύριοι, δε φαντάζεστε πόσο μικρόψυχοι και δειλοί είστε. Σας ευχαριστούμε πολύ για το καλό που μας κάνετε με την φυγή σας διότι αφ'ενός μας αποδεικνύετε πως δεν αξίζατε τον κόπο, αφ'ετέρου μας κάνετε πιο δυνατές και ικανές να βρούμε έναν καλύτερο σύντροφο..."
Είτε είναι μητέρα, είτε είναι μια νέα κοπέλα, είτε είναι μια ηλικιωμένη κυρία όλες έχουν ένα κοινό: μάχονται με απόλυτη γενναιότητα, βάζουν στην άκρη το φόβο και το αβέβαιο του μέλλοντος
Άλλες φορές παρατηρώ το αντίθετο. Συντρόφους που νοιάζονται πραγματικά και είναι εκεί, συζύγους που αγωνιούν και τρέχουν περισσότερο και από τις ίδιες τις γυναίκες τους, άντρες που μπορεί σε εμένα να δείχνουν την αγωνία και τον πόνο τους και πολλές φορές να δακρύζουν, όμως μπροστά στο πρόβλημα στέκονται αλύγιστοι. Είναι αυτές οι περιπτώσεις για τις οποίες χαίρομαι και με γεμίζουν με ελπίδα για τις σχέσεις των δύο φύλων.
Το πιο σύνηθες φυσικά είναι οι μανούλες. Γυναίκες που έχουν μικρά παιδιά τα οποία τις χρειάζονται. Εκείνες οι γυναίκες είναι αυτές που αντλούν πιο εύκολα δύναμη και μάχονται πραγματικά σαν ύαινες! "Πρέπει να τα καταφέρω για το παιδί μου που με χρειάζεται" λένε, και πράγματι τα καταφέρνουν σφίγγοντας τα δόντια, αντλώντας δύναμη από τα μάτια των παιδιών τους.
Αυτές τις γυναίκες τις έχω συνδυάσει στο μυαλό μου με σούπερ ήρωες, είναι εκείνες που αν και περνάνε δύσκολα, δεν θα δείξουν ποτέ την ανασφάλεια τους στα παιδιά τους - αντίθετα θα τα γεμίσουν δύναμη και θα τα διαβεβαιώσουν πως «η μαμά θα τα καταφέρει».
Είναι γεγονός: πρέπει να είσαι δυνατή και έτοιμη να νικήσεις τον καρκίνο, διότι ναι μπορείς να τον νικήσεις και να ζήσεις όπως πριν και ακόμα πιο δυνατή. Πρέπει να μη φοβηθείς όταν θα δεις τα μαλλιά σου να πέφτουν (θα βγουν νέα πιο δυνατά και γερά), όταν το σώμα θα εξασθενεί από τις χημειοθεραπείες (σύντομα θα ξαναβρεί τους ρυθμούς του), όταν κάποιους ανθρώπους που νόμιζες πως σ'αγαπούν τους βλέπεις ξαφνικά να εξαφανίζονται (φοβούνται και δεν έχουν ιδέα πως να το διαχειριστούν), όταν το στήθος σου λείπει ή δεν είναι πια όπως παλιά (η επιστήμη έχει κάνει τεράστια βήματα στο θέμα της αποκατάστασης του μαστού και δεν υπάρχουν πια ακρωτηριασμένοι μαστοί).
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί σήμερα τη πιο διαδεδομένη νόσο των γυναικών, τα μέσα της αντιμετώπισης του είναι πλέον ισχυρά και άκρως αποδοτικά.
Αυτό που έμαθα με σιγουριά είναι πως μετά από τη καταιγίδα, έρχεται το ουράνιο τόξο. Έτσι μετά από τον καρκίνο έρχεται μια άλλη ζωή, αναθεωρημένη. Έχεις επιζήσει και αυτό σου δίνει άλλη ώθηση για τη ζωή. Τα άλλοτε σημαντικά, γίνονται ασήμαντα, η κάθε μέρα είναι διαφορετική.
Η καθεμία από αυτές τις γυναίκες είναι για εμένα μια μικρή ηρωίδα. Είτε είναι μητέρα, είτε είναι μια νέα κοπέλα, είτε είναι μια ηλικιωμένη κυρία όλες έχουν ένα κοινό: μάχονται με απόλυτη γενναιότητα, βάζουν στην άκρη το φόβο και το αβέβαιο του μέλλοντος και αντιμετωπίζουν τις όποιες δυσκολίες της ασθένειας τους με παλικαριά.
Αυτό που θέλουν από εμένα είναι ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα στη πλάτη, μία θετική κουβέντα, μία διαβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά και όσο περνάει από το χέρι μου προσπαθώ να είμαι εκεί και με κάτι τόσο απλό για εμένα δίνω κάτι τόσο σημαντικό σε εκείνες.
Νομίζω πως αυτές οι γυναίκες αυτό χρειάζονται απ'όλους μας. Νομίζω πως θα πρέπει να ξεπεραστεί η εντύπωση πως ο καρκίνος είναι ανίκητος...
