__________________
1.
Αγαπητή Α μπα, σε διαβάζω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ για να τελειώσει καλά η μέρα και θαυμάζω τον λογικό τρόπο σκέψης σου!
Είμαι 20 χρονών, εχω μεγαλώσει σε μια όμορφη οικογένεια και μένουμε μαζί οι γονείς μου και η αδερφή μου που είναι 5 χρόνια μεγαλύτερη. Πάντα οι γονείς μου προσπαθούσαν και προσπαθούν να μου παρέχουν τα πάντα και τους είμαι ευγνώμων γι'αυτό. Ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα τα τελευταία περίπου 4 χρόνια, δεν επικοινωνούμε, ή για να είμαι πιο σαφής εγώ δεν τους μιλάω, δεν ενδιαφέρομαι να ανοίξουμε μια απλή κουβέντα και μπορεί να περάσει ολόκληρη μέρα που και να μην τους μίλαγα καθόλου δεν θα μου έκανε εντύπωση. Η μητέρα μου προσπαθεί πολύ να μου πιάσει την κουβέντα άλλοτε για ασήμαντα και άλλοτε για σημαντικά θέματα αλλα βρίσκει εναν τοίχο ανέκφραστο και νευρικό. Με τον πατέρα μου τα ίδια, του μιλάω νευριασμένα και ειρωνικά συχνά χωρίς να με έχει προκαλέσει καν. Ειδικα δε οταν πετάνε ειρωνικές εκφράσεις τύπου "μας πήρες τα αυτιά μην μιλάς τοσο" εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο και δε βγάζω μιλιά για πολλή ώρα. Γενικά έχουμε πολυ διαφορετικές νοοτροπίες και ιδέες, είναι αρκετά κλειστόμυαλοι και ακατάδεκτοι σε απόψεις διαφορετικές απο τις δικές τους. Πολλές φορές σκέφτομαι οτι απλά δεν εχω τίποτα να συζητήσω μαζι τους και γι'αυτό δεν ανοίγω το στόμα μου, δεν με νοιάζει να τους πω πως πήγε σήμερα η σχολή για παράδειγμα ή να βρω κάτι μικρο να ανοίξουμε κουβέντα, μπορεί να κάτσουμε να φάμε όλοι μαζί και εγω να μην εχω τιποτα να πω γιατι απλα δεν θελω να συζητήσω κάτι μαζί τους. Με την αδερφή μου πλέον έχουμε κάπως καλύτερη επικοινωνία ενω εκείνη μαζι τους ειναι εντελώς διαφορετική, μπορει να κάτσει να συζητάει με την μάνα μου ολόκληρο το βράδυ. Να αναφέρω και οτι εκτός σπιτιού δεν ειμαι καθολου ετσι, ειμαι πολυ κοινωνικός και ευχάριστος, με την παρέα μου η επικοινωνία ειναι τρομερή, και γενικά δεν εχω κανένα προβλημα να συναναστραφω με κόσμο. Ομως η επικοινωνία στο σπίτι εχει χαθεί, δεν θέλω να τους κοιτάζω και απλα να μην εχω τίποτα να τους πω ή να απαντάω με στοιχειώδεις προτάσεις και νεύματα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει, αυτοι ή εγω. Ειναι η έλλειψη κοινών ενδιαφερόντων τόσο σημαντικός λογος ώστε να βαριέσαι να μιλήσεις με τους γονεις σου και να μην σε νοιαζει κιολας; Τους αγαπώ πολυ και καθε φορα που σκέφτομαι τι κάνω προσπαθώ να το διορθώσω και να είμαι πιο γλυκός μαζι τους όμως θα κρατήσει ελάχιστα και στενοχωριέμαι γιατι ξέρω οτι χάνω πολύτιμο χρονο που θα μπορούσαμε να περνάμε μαζι. Τι να κανω για να δημιουργηθεί μια επικοινωνία που θα με κανει να θελω να μιλαω απο μόνος μου στους γονεις μου και να τους λεω οτιδήποτε με απασχολεί απ´το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο; -Ο Κιτρινος
Ώπα καουμπόη, μην πάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Δεν είναι ιδανικό να λες από μόνος σου στους γονείς σου οτιδήποτε (μα οτιδήποτε; Οτιδήποτε;) σε απασχολεί, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Μόνος σου λες ότι έχετε μεγάλες διαφορές σε νοοτροπία, πώς περιμένεις να φτάσεις σε σημείο να τους λες ό,τι κατεβάζει το κεφάλι σου; Οι γονείς σου δεν είναι φίλοι σου, είναι γονείς, και ως γονείς θα έχουν την τάση να ανησυχούν, να έχουν απαιτήσεις από σένα, να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν κινήσεις σου. Εσύ ως παιδί θα θέλεις την αποδοχή τους, θα θέλεις να μην τους στενοχωρείς, θα θέλεις να μην τους βάζεις επιπλέον ανησυχίες. Μεταξύ όλων αυτών των συνόλων πρέπει να βρείτε το κοινό υποσύνολο. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται ωριμότητα και από τις δύο πλευρές.
Τώρα που ξεκαθαρίσαμε τον στόχο, μην παραδειγματίζεσαι από την αδερφή σου. Είναι άλλος άνθρωπος. Επίσης, μπορείς να μιλάς ολόκληρο το βράδυ με κάποιον και να μην του λες τίποτα προσωπικό. Εσύ πρέπει να βρεις τον δικό σου κώδικα.
Χαίρομαι που καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος που έχετε μαζί είναι πολύτιμος γιατί θα τελειώσει, αυτό είναι καλή αρχή. Η συμπεριφορά σου είναι συνδυασμός παρατεταμένης εφηβείας μαζί με τη φυσική ανάγκη που έχεις για απομάκρυνση από την οικογενειακή εστία. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να βρεις έναν τρόπο για να αποκτήσεις την δική σου ζωή έξω από το σπίτι, με τις ευθύνες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Όταν σταματήσουν οι γονείς σου να σου παρέχουν όλα αυτά που θεωρείς καθημερινότητα, και όταν τα στερηθείς, θα καταλάβεις αν έχεις ή όχι ανάγκη την κουβέντα μαζί τους.
__________________
2.
Ο πατέρας μου διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο. Αμέσως ξεκίνησε ένας μαραθώνιος ψαξίματος, διαβάσματος, προσπάθειας να καταλάβω τι συμβαίνει, για να τον βοηθήσω, αυτόν και την οικογένεια μου. Αφού υποβλήθηκε σε επέμβαση και μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις, περάσαμε μια εξαντλητική βδομάδα συζητήσεων με γιατρούς, εδώ και στο εξωτερικό, μέχρι να αποφασιστεί η αγωγή που θα ακολουθήσουν. Έτσι ξεκίνησε τη θεραπεία και είμαστε σε μια φάση αναμονής. Σε όλο αυτό το διάστημα εγώ, αν και φύσει αισιόδοξη και δυνατή, ένιωσα να καταρρέω συναισθηματικά, με κατέβαλε το άγχος και οι μαύρες σκέψεις, ενώ δε σταμάτησα στιγμή να σκέφτομαι το θάνατο και το τέλος. Οι γονείς μου είναι δύο υπέροχοι άνθρωποι. Προσπάθησα πολύ να είμαι καλά για αυτούς, αλλά και για μένα, γιατί καταλαβαίνω ότι όλων η υγεία είναι σημαντική και οι γονείς αυτό που θέλουν πρωτίστως είναι να βλέπουν τα παιδιά τους καλά. Έχω έναν υπέροχο άνθρωπο που με αγαπά και με στηρίζει. Ζω μια καλή ζωή και είμαι ευγνώμων. Όλη αυτή η διαδικασία όμως, μου δημιούργησε φοβίες για ασθένειες, για το θάνατο, για το εφήμερο των πραγμάτων. Ποτέ δεν είχα δεδομένη τη ζωή και την υγεία, αλλά πλέον δε νιώθω καθαρή ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα, νιώθω μάλλον φόβο για το τι θα ξημερώσει η επόμενη. Θέλω να ξαναβρώ τη χαρά και την ανεμελιά μου. Νιώθω όμως παγιδευμένη στις σκέψεις μου.¬-Μαιρη
Θα ξαναβρείς τη χαρά και την ανεμελιά σου, αλλά θα πάρει καιρό, και θα είναι άλλης ποιότητας. Είναι πολύ σκληρό να πρέπει να δεχτείς ότι ο κόσμος σου άλλαξε προς το χειρότερο, και δεν θα έχεις πια την αθωότητα που παρελθόντος, αλλά όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς, τόσο το καλύτερο. Μπορεί να φαίνεται σαν υποβάθμιση της ζωής σου, ή σαν πτώση προς αρνητικό πρόσημο, και ενώ από τη μια μεριά είναι, από την άλλη, έχεις πιθανότητες να βγεις σοφότερη και ωριμότερη από την άλλη πλευρά. Πιθανόν να μην σε ενδιαφέρει αυτό και να προτιμάς να είναι χαρούμενη και ανέμελη, αλλά αυτό δεν είναι πια στο χέρι σου. Προσπάθησε να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς με αυτό που έχεις.
Υποθέτω ότι με τη λέξη «φοβίες» εννοείς τις σκέψεις γύρω από τα θέματα του εφήμερου, και ναι, έναν φόβο, και όχι την ιατρική έννοια της λέξης «φοβία», γιατί αν έχεις φοβίες, χρειάζεσαι ψυχολόγο. Το ίδιο ισχύει και σχετικά με το «καταρρέω συναισθηματικά». Είναι μεγάλη κουβέντα, και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς, γιατί παρακάτω λες ότι ζεις μια καλή ζωή και είσαι ευγνώμων. Δεν γίνεται να αποφύγεις τον φόβο. Δεν είναι καν χρήσιμο, ή λογικό, να τον αγνοήσεις, ακόμη και να καταφέρεις να τον εκμηδενίσεις. Είναι πραγματικότητα. Η ζωή έχει μέσα της το τέλος. Ο καθένας συναντά αυτή την πραγματικότητα σε άλλη ηλικία και σε διαφορετικές συνθήκες, αλλά ένα είναι βέβαιο: κανείς δεν γλιτώνει.
Κανείς δεν ξέρει αν είναι φύσει αισιόδοξος και δυνατός, μέχρι να του έρθει η πρώτη κεραμίδα στο κεφάλι. Θα μάθεις πολλά για τον εαυτό σου. Εύχομαι στην οικογένεια σου πολλή δύναμη και κουράγιο.
__________________
3.
Αγαπητή Α μπα,
Ειμαι η Ξενια και ειμαι 22 χρονων. Απο την Α' Γυμνασιου μεχρι και την Γ' Λυκειου εκανα κολλητη παρεα με μια κοπελα. Ξερεις μοιραζομασταν τα παντα, ημασταν καθε μερα μαζι, με βοηθουσε τη βοηθουσα κλπ κλπ κλπ
Στην Β' λυκειου η κοπελα αυτη αρχισε να κανει παρεα και με μια αλλη κοπελα. Ολοι ελεγαν οτι Ειναι αχτυπητο διδυμο, οτι εχουν τρομερη χημεια και εμενα ολα αυτα μου αναβαν τα λαμπακια... ηξερα και εγω οτι ισχυουν, τις εβλεπα. Η μια της εδινε τον καλυτερο εαυτο της και εγω τον χειροτερο.(ζηλια-μισος-θυμος) αυτο την εκανε να κολλησει ακομα περισσοτερο μαζι της. Μετα τις πανελληνιες δεθηκαν ακομα πιο πολυ, περασαν στο ιδιο τμημα κιολας. Εγω με την τοτε κολλητη μου κοψαμε τα χριστουγεννα του πρωτου ετους. Δεν πηγαινε λεει αλλο. Ουτε εγω θα με αντεχα ειναι η αληθεια. Μετα απο καιρο αρχισα να εμπιστευομαι ξανα μια κοπελα και να ειναι πολυ ψηλα για μενα. Το θεμα ειναι οτι εχει αρχισει να συμβαινει κατι παρομοιο με τοτε. Δηλαδη να κανει παρεα και με μια αλλη κοπελα Και εμενα δεν ξερω γιατι αλλα με πειραζει. Δεν ξερω τι μου συμβαινει, ουτε στο αγορι μου δεν ειμαι ετσι. Προσπαθω να μην το δειχνω γιατι δεν θελω να χασω αλλη μια τοσο καλη φιλη.
Εσυ τι θα με συμβουλευες;
Ξένια, ή έχεις παράλογες απαιτήσεις από τη φιλία που δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα, ή αυτό που θέλεις δεν είναι η σκέτη φιλία. Ή συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν μπορώ να φανταστώ.
Είτε το ένα συμβαίνει, είτε το άλλο, ή το παράλλο, το θέμα είναι περίπλοκο, και το γεγονός ότι δεν ξέρεις καθόλου τι σου συμβαίνει σημαίνει ότι μόνη σου δεν μπορείς να το λύσεις, άρα το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να ξεκινήσεις μια καλή συζήτηση με έναν ψυχολόγο.
Αυτό σε συμβουλεύω, γιατί η ιστορία σου έχει μόνο γεγονότα – που εκτιμώ πολύ- αλλά εφόσον δεν έχεις την παραμικρή ιδέα τι σου συμβαίνει, είναι παρακινδυνευμένο, ή απλώς εντελώς άχρηστο, να πω οτιδήποτε άλλο.
__________________
4.
Πολύ αγαπημένη φίλη κάνει σχέση με χρυσαυγίτη. Κρατάει ήδη ένα χρόνο. Απογοητεύτηκα τόσο από τη φίλη μου. Μου ζητούσε τη γνώμη μου για εκείνον στην αρχή με αφορμή άλλα ελαττώματά του (τεμπελιά, τσιγκουνιά) κ ξέρει την άποψή μου για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Πιστεύω πως μέσα της βλέπει κι εκείνη την αλήθεια όμως ήταν σχεδόν 10 χρόνια μόνη (29 χρονών τώρα) γνωρίζοντας άντρες που δεν ήθελαν σχέση μαζί της κ μάλλον αυτό την ώθησε σε αυτή την επιλογή-κατάντια. Το θέμα είναι ότι απομακρύνθηκα εντελώς από εκείνη. Αποφεύγω να τη συναντήσω κ εκεί που ήμασταν κάθε μέρα μαζί έχω να τη δω πάνω από μισό χρόνο. Εκείνη το επιδιώκει αλλά δυσκολεύομαι κ το αποφεύγω. Πιστεύεις ότι είμαι υπερβολική; Νομίζω πως η αντίδρασή μου οφείλεται στο ότι αυτή η επιλογή της σημαίνει πολλά που δεν ήθελα να δω εδώ κ χρόνια.
Απάντησες μόνη σου στην ερώτηση που δεν υπάρχει. Αναγκάστηκες να αναγνωρίσεις αυτά που αγνοούσες. Δεν μας λες ποια, αλλά δεν χρειάζεται. Τα γεγονότα αρκούν άλλωστε.
Ή είναι η ερώτηση το «μήπως είμαι υπερβολική;» Δεν είναι έγκυρη αυτή η ερώτηση. Δεν πρέπει να υπάρχει. Μπορεί για έναν να είσαι, για άλλον να μην είσαι, αλλά δεν είναι νόμος του κράτους για να το συζητήσουμε, είναι μόνο μεταξύ σας αυτό τα θέμα. Όπως ισχύει και με τις σχέσεις, έτσι και οι φιλίες δεν χρειάζονται έγκριση από επιτροπή για να διαλυθούν. Αν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς, ότι δεν θέλεις να έχεις μέσα στη ζωή σου αυτόν τον άνθρωπο, να μην τον έχεις. Οι «φιλίες» που συντηρούνται λόγω οίκτου, κεκτημένης ταχύτητας, ή συμφέροντος, είναι πιο θλιβερές και από το βρεγμένο ποπ κορν.
__________________
5.
Αγαπητή Λένα,
Διαβάζω καιρό τη στήλη σου και αποφάσισα να σου στείλω την ιστορία που μ' έχει προβληματίσει εδώ και λίγο καιρό- για ν ακούσω μια ψύχραιμη άποψη. Έχω ένα αγόρι (είναι από άλλη χώρα) και ζούμε στο εξωτερικό. Πριν λίγο καιρό (1.5 χρόνο περίπου) στην εταιρία που δουλεύει το αγόρι μου κατέφθασε κάποιος από την ίδια χώρα με κείνον. Λόγω αυτού ξεκίνησαν να κάνουν παρέα. Το αγόρι μου ήταν ενθουσιασμένο με το νέο του φίλο (ας τον πούμε Κ.) και συχνά πυκνά μου έλεγε ιστορίες που του είχε εξομολογηθεί ο ίδιος- για να μου δείξει πόσο υπέροχος ήταν. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες μου φαίνονταν παρατραβηγμένες και μια δυο φορές του είχα επισημάνει την ελληνική παροιμία « όπου ακούς πολλά κεράσια..». Μια φορά μάλιστα είχαμε τσακωθεί, με το αγόρι να με κατηγορεί ότι ήμουν εμπαθής απέναντι στον νέο του φίλο (ούτε που τον είχα δει τον άνθρωπο ως τότε).
Ο καιρός πέρασε αυτοί συνέχισαν να κάνουν παρέα (εγώ όλο αυτό το διάστημα έλειπα σε άλλη χώρα για πρακτική- και δεν πήγαινα συχνά)και επιτέλους επέστρεψα στο ίδιο σπίτι με το αγόρι μου. Για να ανακαλύψω ότι μόλις ένα σαββατοκύριακο πιο πριν ο αγαπημένος του φίλος είχε μετακομίσει ακριβώς απέναντι από μας. Δεν έδωσα σημασία αν και κάτι δεν μου κολλούσε- άλλωστε τώρα θα αποκτούσα και ιδία άποψη επί του θέματος. Στο μεταξύ ο Κ. γνωρίστηκε με τη δική μας παρέα η οποία τον υποδέχτηκε θερμά και πως όχι άλλωστε αφού είναι ένας άκρως γοητευτικός άνθρωπος με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες. Μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι κάποιες από αυτές τις ιστορίες που μοιράστηκε με φίλους μας (έναν κάθε φορά)και κάποιες που μοιράστηκε μαζί μου- έμοιαζαν να μη συμφωνούν και πολύ μεταξύ τους- εννοώ χοντρά ψέματα ακόμη για πχ- το που γεννήθηκε η το που μεγάλωσε- ή που δούλευε πριν έρθει στη χώρα που ζούμε τώρα.
Το αγόρι μου έχει αρχίσει να παραπονιέται και να υποψιάζεται (τωρα ξεκίνησε κι αυτός) ότι το άτομο λέει ψέματα και παρουσιάζεται για άγγελος επί της γης και κάνει τους πάντες να τον αγαπούν. Το χειρότερο δε, τώρα που είμαι και γω μέλος της παρέας δε διστάζει να κατηγορεί το αγόρι μου μπροστά μου ή σε φίλους μας (όταν τυχαίνει το αγόρι μου να μην ακούει) ότι είναι αρνητικός μαζί του (εγω πάντα του λέω ότι αυτό δεν ισχύει και ότι το αγόρι μου τον συμπαθεί πολύ). Σε μένα δε από τότε που με γνώρισε, δείχνει πολύ μεγάλη συμπάθεια και μια δυο φορές με πλησίασε λίγο πιο πολύ- πχ ένα τυχαίο άγγιγμα στη μέση που διήρκησε παραπάνω από τυχαία.
Πιστεύω ότι αυτό το άτομο δεν είναι ένας απλός ανασφαλής τύπος που ψάχνει για φίλους αλλά είναι χειριστικός και μυθομανής. Τον θεωρώ λίγο επικίνδυνο. Μια δυο φορές τον εχω πιάσει να κοιτάζει το αγόρι μου με ένα βλέμμα που με φόβισε. Μπορεί να είμαι φοβητσιάρα και να χω δει πολλά θρίλερ αλλά νομίζω ότι έχει εμμονή με το αγόρι και θέλει κατά κάποιο τρόπο να του πάρει αυτά που έχει (τι έχει δηλ, μια κοπέλα και 3-4 φίλους) να πω ότι έχει και καμιά ζωή αξιοζήλευτη. Τι να κάνω? Πώς να το χειριστώ? Τι να πω στο αγόρι μου? Εγώ προσωπικά δε θέλω να χω πολλά παρέδωσε μαζί του αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ και τις σκέψεις μου στην παρέα μη με περάσουν για τρελή.
Θα γινόταν ωραίο θριλεράκι αυτή η ιστορία. Μου θυμίζει και λίγο την ταινία the Gift που βγήκε το 2015, και όπως και η ταινία, και η δική σας ιστορία πιστεύω ότι θα έχει χλιαρό τέλος. Νομίζω ότι είναι έτσι κι αλλιώς μετρημένα τα ψωμιά του, αλλά δεν χρειάζεται να πείσεις όλη την παρέα. Αρκεί να το συζητήσετε με τον φίλο σου, που είναι ήδη ψυλλιασμένος. Πες του αυτά που σκέφτεσαι, πες του ότι τον θεωρεί εχθρό του, πες ό,τι ξέρεις, να σου πει και αυτός ό,τι ξέρει, και αν εσείς οι δύο τον απομακρύνετε από τις ζωές σας, είναι λίγο απίθανο να σας τις μπλέξει κι άλλο. Εκτός αν γράφεις σενάριο για θρίλερ, και θέλεις να δεις αντιδράσεις από το κοινό.
Στα σοβαρά τώρα, αν ισχύουν όλα αυτά, ο άνθρωπος αυτός έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα, και χρειάζεται θεραπεία. Όχι ότι είναι δική σου δουλειά να ασχοληθείς με το θέμα – σου το λέω για να μη νομίζεις ότι είναι απλώς κακός χαρακτήρας. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, και πολύ πιο σοβαρό.
__________________
6.
Όταν έχεις βγει από το εσωτερικό σου τέλμα και πάνω κάτω έχεις λύσει τα προβλήματα σου, ποιος πρέπει να είναι ο στόχος σου;
Ένα σπαρταριστό και παγωμένο τζιν τόνικ με πολλές φέτες λάιμ.
Αυτό, και να δουλέψεις πάνω στη βελτίωση του εαυτού σου. Μπορεί να έλυσες τα προβλήματα σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι προβληματικός.
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα ,
Είμαι 16 χρόνων πάω σε ένα πολύ καλό και ακριβό σχολείο στην Αθήνα και γενικά κάνω ζωάρα (γενικά έχω ο,τι ζητήσω από την οικογένεια μου ,φίλους και τα συναφή) το θέμα μου είναι πως πάω πρώτη λυκείου και τα έχω φορτώσει στον κόκορα . Όλοι λένε πως έχω το υποβάθρο να κάνω ο,τι θέλω στη ζωή μου (ακαδημαϊκές δεξιότητες δηλαδή ) αν κάτσω να διαβάσω . Στους επόμενους μήνες θα πρέπει να αποφασίσω αν θέλω να παρακολουθήσω μπακαλορεα για έξω (όπως και ο "φιλαράκος "μου ) η αν θέλω να μείνω στο γενικό λύκειο για θεωρητική σε συνδυασμό με sat . Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου ,γιατρός ,δικηγόρος ,οικονομολόγος ,δημοσιογράφος ,μηχανολόγος ...δεν ξέρω αν θέλω και αν μπορώ να αντέξω να φύγω στο εξωτερικό (μπορώ απλά οι γονείς μου δεν μπορούν ούτε την ιδέα) δεν ξέρω αν μπορώ όμως και να φύγω από το υπέροχο περιβάλλον του σχολείου μου και να φοιτήσω σε ένα δημόσιο ελληνικό ίδρυμα (ελπίζω να μην καταλαβαίνεις τι εννοώ ). Θα ήθελα πολύ να καταφέρω να μπω και σε κάποιο από τα κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού αλλά και μόνο στη σκέψη της αποτυχίας βάζω τα κλάματα. Αν εμένα εδώ θα περνούσα νομική θα πήγαινα σε κάποια εφημερίδα για χαρτζιλίκι, θα είχα ένα σωρό γραφεία για άσκηση, το σπίτι και την οικογένεια μου και ένα σωρό αλλά. Γιατί να μην φύγω όμως ;γιατί να μην ζοριστώ λίγο ; Θέλω να μάθω ποια είναι τα όρια μου . Και για να ξεδιαλύνω λίγο τον οχετό σκέψεων τα ερωτήματα μου είναι τα εξής :
1) πανελλήνιες και sat η ib ;
2) τι μπορώ να κάνω για να ξεδιαλύνει το τοπίο σε σχέση με την επιλογή επαγγέλματος ;
3) πως διαχειρίζεται κανείς τον αποχωρισμό από φίλους;
Δεν είμαι υπέρ του να ζοριστεί κανείς μόνο και μόνο επειδή του ήρθαν εύκολα τα πράγματα. Καταλαβαίνω τον μηχανισμό, αλλά πίστεψε με. Δεν φταις που είσαι τυχερός/ή μέχρι τώρα. Δεν είσαι και ο διάδοχος του θρόνου, αλλά και να ήσουν, τα ίδια θα σου έλεγα. Αν δεν θέλεις να ζοριστείς, μη ζορίζεσαι. Άλλωστε δεν έχεις απολύτως καμία εγγύηση ότι θα συνεχίσεις να είσαι τυχερός/ή, όσο και να μην το καταλαβαίνεις τώρα. Μην έχεις τύψεις βερεσέ.
Άλλο είναι το πρόβλημα σου, και δεν το ξέρεις. Μην επαναπαύεσαι στις διαβεβαιώσεις «όλων» (ποιοι είναι όλοι αυτοί;) ότι θα μπορούσες ακαδημαϊκά να κάνεις ό,τι αποφασίσεις. Αν δεν σε δουλεύουν εσκεμμένα, σε παραπλανούν λόγω ελαφριάς αδιαφορίας, ακριβώς επειδή ό,τι και να γίνει, ξέρουν ότι θα πέσεις στα μαλακά. Εσύ γιατί το πίστεψες; Με ποιους συγκρίνεσαι και πιστεύεις ότι θα μπορούσες εξίσου εύκολα να γίνεις γιατρός ή πυρηνικός φυσικός; Αν θέλεις να ζοριστείς, τον εαυτό σου πρέπει να ανταγωνιστείς.
Το κλειδί σε αυτά που σου λένε είναι το «αν κάτσεις να διαβάσεις». Εγώ από αυτό καταλαβαίνω ότι ως τώρα δεν έχεις κάτσει να διαβάσεις στα σοβαρά, και είναι αμφίβολο αν θα το κάνεις. Οπότε, σταμάτα να προβληματίζεσαι αν θα πας στο ΜΙΤ, και δες αν μπορείς να ικανοποιήσεις την μια και πιο σημαντική απαίτηση για το μέλλον σου: να κάτσεις να διαβάσεις. Όσο για την ερώτηση σχετικά με την επιλογή επαγγέλματος: για να το αποφασίσεις, πρέπει να καταλάβεις σε τι είσαι καλός. Για να το καταλάβεις, πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις. Δεν έχεις ιδέα πόση προσπάθεια χρειάζεται να κάνεις καλές σπουδές. Ο μόνος τρόπος για να το καταλάβεις είναι να το προσπαθήσεις. Οπότε, πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις.
Αν τελικά αποφασίσεις να κάτσεις να διαβάσεις, ξαναστείλε ερώτηση σε ένα – ενάμιση χρόνο, να τα ξαναπούμε.
σχόλια