__________________
1.
Αγαπητή Λένα,
Φίλοι σχολιαστές,
Κατ'αρχάς, να σας συστηθώ:
Είμαι η Ν., είμαι δεκαεπτά στα δεκαοκτώ και φοιτώ στην Γ' Λυκείου. Ήμουν από μικρή αυτό που οι μέτριοι στις επιδόσεις και συμπλεγματικοί μαθητές αποκαλούν σπασικλάκι, με τα μπατομπούκαλα και τα σιδεράκια του (στις εξόδους φοράω πλέον φακούς και τα κάτεργα τα έβγαλα στην Α' Λυκείου), που ήθελε και πετύχαινε (σχεδόν) πάντα να είναι εξαιρετική σε ό,τι στοχοθετούσε (έφθασα δύο φορές μέχρι τον «Ευκλείδη» στο Γυμνάσιο και, πέρσι, έφθασα μέχρι τον «Αρχιμήδη» και ήμουν στους κορυφαίους 50 στη Χημεία και στη Βιολογία). Τα πρότυπά μου δε είναι η Μαρία Σκουιντόφσκα (Skłodowska) και η Μαρίσα Μέιερ (Mayer). Α, και είμαι το τρίτο και μικρότερο παιδί, κι η δεύτερη κόρη της οικογένειας, :-).
Κατόπιν αυτής της μακροσκελούς εισαγωγής, μπαίνω στο ψητό (επιτέλους!).
Που λέτε, φέτος τα Χριστούγεννα, μας επισκέφθηκε (μετά απο 1 & 1/2 περίπου χρόνια) ο μεγάλος μου αδερφός, ο οποίος ζει μόνιμα στις Η.Π.Α. και, πιο συγκεκριμένα, στην Πενσυλβανία, όπου εργάζεται ως γενετιστής-ερευνητής σε τοπικό πανεπιστήμιο (τον ρώτησα αν σε ξέρει, Λενιώ, και μου' πε πως όχι, χιχι).
Το λοιπόν, σε μια απ'τις συζητήσεις που είχαμε, καταφέρθηκε έναντι των υποχρεωτικών ποσοστώσεων κατά φύλον που ισχύουν σε διάφορα επαγγελματικά πεδία και τα επιχειρήματα που πρόβαλε, δυστυχώς ή ευτυχώς, μου φάνηκαν εύλογα:
(Σε ελεύθερη απόδοση)
1) Αν, λόγου χάρη, οι γυναίκες συγκροτούν το 20-30% των φοιτητών στις σχολές Πληροφορικής κι έχει οριστεί υποχρεωτική κατώτατη ποσόστωση το 25% για τις γυναίκες στον ομώνυμο χώρο, αμέσως - αμέσως δεν ευνοούνται οι γυναίκες έναντι των ανδρών;
2) Επιπλέον, δεν πλήττεται με αυτόν τον τρόπο κι η ποιότητα, αφού δίδεται έμφαση στην ποσότητα;
3) Τέλος, γιατί δεν τίθενται ποσοστώσεις και στους γυναικοκρατούμενους χώρους, π.χ. νηπιαγωγοί, νοσηλευτές, δάσκαλοι, βιολόγοι;
Το θέμα μου, εμένα, Λένα, είναι ότι θεωρώ τα όποια αντεπιχειρήματα αδύναμα έως ηλίθια.
Ναι, λοιπόν, θεωρώ τις ποσοστώσεις άδικες κι επιβλαβείς. Το ξεφούρνισα.
Τι μου διαφεύγει; τι δεν ζυγίζω σωστά; γιατί δεν μπορώ να αντιληφθώ τη χρησιμότητα των ποσοστώσεων;
Αναμένω με λαχτάρα την απάντησή σου, Λένα, όπως και τα σχόλια της υπόλοιπης παρέας ...
Υγ. ΔΕΝ είμαι τρολ. ;-)
- Η Πορφυρή Ανεμώνη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν αντέχω να ξανακάνω αυτή τη συζήτηση στη ζωή μου, έχω περάσει υπερβολικά πολλές ώρες επιχειρηματολογώντας από δω κι από κει. Είναι ένα θέμα που έχει προκαλέσει τεράστιες συζητήσεις. Όμως ο λόγος που αντιτίθεσαι δεν είναι ότι καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο θέμα είναι, αλλά ότι είσαι ακόμα στο θερμοκήπιο σου και νομίζεις ότι οι γυναίκες που παραπονιούνται για διακρίσεις απλώς δεν είναι τόσο σαΐνια όσο είσαι εσύ. Νομίζεις ότι οι ικανότητες σου είναι αρκετές για να ανοίξουν οι πόρτες σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα.
Όταν βγεις από το προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού σου και του σχολείου σου, και είσαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων σε ξένη χώρα, γιατί όχι και στην Αμερική, και βρεθείς μεταξύ ανθρώπων που έχουν όσα προσόντα έχεις εσύ, ενδεχομένως πολλά περισσότερα, ή ακόμα και προσόντα που δεν φαντάζεσαι τώρα, όπως χάρισμα, καθολικισμό, αμερικάνικη υπηκοότητα, αγγλικά χωρίς προφορά, γνώσεις γκολφ και τένις, οικογένεια με όνομα, οικονομική άνεση και άκρες, και αρχίσεις να διεκδικείς τεράστια ποσά ως ερευνήτρια από μεγάλους οργανισμούς για να κάνεις έρευνα, όπως κάνει τώρα ο αδερφός σου, τότε θα δεις κατά πόσο κερδίζει «ο καλύτερος» στα διαβάσματα (ή «η καλύτερη»), και τα ξαναλέμε. Μακάρι να φτάσεις μέχρι εκεί, να θυμηθείς τα λόγια μου, και να με αναζητήσεις, κι εγώ θα είμαι κάπως γριούλα, και θα τα ξαναπούμε, και θα αναλύσουμε για ποιους είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος.
(Την ερώτηση 3 ελπίζω ότι μπορείς να απαντήσεις και μόνη σου από τώρα. Αν όχι, προβληματίσου λίγο για τις γενικές σου γνώσεις, γιατί δεν αρκεί να είσαι άριστη μαθήτρια για να τα καταφέρεις στη ζωή.)
ΥΓ1. Οι ποσοστώσεις δεν είναι μόνο για γυναίκες. Είναι και για ανθρώπους μη λευκούς, ας πούμε, ή για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, για ανθρώπους που έχουν γυρίσει από πόλεμο. Βάλτο κι αυτό στην εξίσωση για να αρχίσεις να προβληματίζεσαι λίγο ακόμα.
YΓ2. Πες την Μαρία Κιουρί για να συνεννοείσαι. Η εξυπνάδα δεν έχει ανάγκη από επιτήδευση. Μην προσπαθείς να δείξεις πόσο έξυπνη είσαι, αν είσαι, πίστεψε με, φαίνεται, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Προσπάθησε να μην προσδιορίζεσαι μόνο από αυτό. Ξέρω ότι τώρα σου είναι αδύνατο, αλλά βάλτο κι αυτό στην εξίσωση.
__________________
2.
Αγαπητή Αμπά
Πως αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα κατάθλιψης στην 3η ηλικία; Και εξηγούμαι... Πρόσφατα ξεκίνησα να επισκέπτομαι μία γλυκύτατη γιαγιά, 93 χρονών με σκοπό να της κρατάω συντροφιά για λίγες ώρες. Τον τελευταίο χρόνο, απ' ό,τι μου είπε και η ίδια και τα παιδιά της, λόγω προβλημάτων όρασης άρχισε να κλείνεται στο σπίτι καθώς φοβάται να βγαίνει έξω πλέον μόνη της. Μέχρι τότε λοιπόν, παρόλα τα χρόνια της, δεν είχε αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα υγείας, ήταν αεικίνητη (όπου γάμος και χαρά που λένε) και έκανε ό,τι κάνουν όλες οι γιαγιάδες, (μαγειρέματα, πλέξιμο, διάβασμα) ή και πράγματα που πιθανά δεν κάνουν, όπως για παράδειγμα να σηκωθεί να φύγει από την πόλη επειδή έτσι της τη βάρεσε και να πάει στο νησί και να αφήσει τα παιδιά της να την ψάχνουν. Αυτή λοιπόν η γυναίκα όταν τη ρωτάς πως πέρασε τη μέρα της η απάντησή της είναι σχεδόν πάντα "Μοναξιά κορίτσι μου". Δεν την είχα γνωρίσει στις "καλές" εποχές της, αλλά αυτό που βλέπω είναι έναν άνθρωπο να μαραζώνει μέρα με τη μέρα. Παρόλο που έχει μέσα της όρεξη να κάνει πράγματα, λόγω της όρασής της πιστεύει ότι δεν μπορεί ή δεν ξέρει πως. Τέλος, το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει και ξεχνάει μικρά πράγματα (όχι το κοντινού παρελθόντος, αλλά πχ κάποιο όνομα), και παρατηρώ ότι στις προσπάθειες μου για κουβέντα μερικές φορές δεν φαίνεται να με προσέχει πολύ την ώρα που μιλάω.
Πώς μπορώ να τη βοηθήσω ουσιαστικά; Δυστυχώς δεν έχω ούτε εμπειρία με την τρίτη ηλικία και ούτε είμαι δημιουργική ώστε να σκεφτώ ασχολίες που μπορούν να την ανεβάσουν ψυχολογικά. Βλέπω όμως ότι μέχρι στιγμής δεν καταφέρνω κάτι με το να της γεμίζω 2 ώρες την ημέρα το σπίτι, να της διαβάζω, ή να πηγαίνουμε καμία βόλτα και να προσπαθώ να συζητήσω μαζί της (ενώ θέλει να κουβεντιάζει οι απαντήσεις της συχνά είναι μονολεκτικές και εγώ προσπαθώ να σκεφτώ την επόμενη ερώτηση μου ή μία πληροφορία παραπάνω στην ιστορία που της έλεγα ώστε να αντιδράσει για να κάνουμε διάλογο ώστε να ανοιχτεί, αλλά μάταια). Χωρίς να μου το έχει πει ξεκάθαρα αλλά από συζητήσεις καταλαβαίνω ότι νοιώθει βάρος και ντρέπεται για το "πως έχω καταντήσει". Να συμπληρώσω εδώ ότι τα παιδιά της τη φροντίζουν όσο και όπως μπορούν και δεν την αφήνουν μόνη της.
-Ελπίζω μέχρι να μου απαντήσεις να μην χρειάζομαι πια την απάντηση σου :) –
- Τετη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η κατάθλιψη στην τρίτη ηλικία αντιμετωπίζεται όπως σε κάθε ηλικία, δηλαδή με αντικαταθλιπτικά. Σε αυτή την ηλικία άλλωστε είναι και πολύ κατανοητή και αναμενόμενη. Δεν μας λες τι σχέση έχεις με τη γιαγιά αυτή, αν είναι συγγενής σου, αλλά έτσι κι αλλιώς τα παιδιά της είναι υπεύθυνα γι'αυτό. Συνήθως οι γιατροί που παρακολουθούν αυτές τις ηλικίες είναι πολύ εξοικειωμένοι με το θέμα. Μπορεί να το έχει προτείνει κάποιος, αλλά να μην θέλουν τα παιδιά της, ποιος ξέρει, μπορεί και να μην έχουν πέσει σε γιατρό που να το έχει συστήσει. Το θέμα, σε κάθε περίπτωση, είναι ιατρικό και όχι δικό σου. Είναι αξιοσημείωτη η προσπάθεια που κάνεις αλλά σου είναι αδύνατο να μπεις στη θέση ανθρώπου που είναι 93 και δεν μπορεί να δει. Εξίσου αδύνατο είναι «να κάνεις κάτι». Ουσιαστική βοήθεια μόνο γιατρός μπορεί να δώσει, άρα αν έχεις το περιθώριο και το θάρρος, ίσως θα μπορούσες να συζητήσεις το θέμα με τα παιδιά της.
__________________
3.
Γιατί όποτε προσπαθώ να δείξω λίγο παράπανω γυναίκα, να είμαι κάπως σεξυ κλπ έχω μετά απεριόριστες τύψεις;; Δεν νιώθω τσούλα αλλά μετά δεν μπορώ να μιλάω στους γονείς μου με άνεση γιατί νιώθω άσχημα. Είμαι φοιτήτρια πολύ μακριά από τους δικούς μου κι συν τοις άλλοις οι γονείς μου ποτέ δεν μου έδωσαν λόγο να νιώθω έτσι. Ισα ίσα είναι σχετικά άνετοι.. ίσως επειδή ντρέπονται να μιλάνε για αυτά με εμένα και τα αδέρφια μου.. Αλλά σκέφτομαι ότι πολλοί γονείς κάνουν τα ίδια και χειρότερα και τα παιδιά τους μια χαρά φυσιολογικά είναι. Τι τρέχει με εμένα;;(
Δε ζητάω τη λύση, ζητάω απλά την άποψη σου για τη κατάσταση)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ρε παιδιά, κάνετε που κάνετε τον κόπο να εκδηλωθείτε και να πείτε πράγματα που δεν θα λέγατε αλλού, κάνετε την υπομονή να περιμένετε μήπως απαντήσει κάποιος, ε τότε, κάνετε και τον κόπο να κοιτάξετε λίγο μέσα σας και να εκφράσετε αυτά που νιώθετε με συγκεκριμένες λέξεις. Τόσες λέξεις έχει η γλώσσα μας, ψάξτε λίγο να βρείτε ποια είναι η πιο κατάλληλη για να περιγράψετε αυτό που θελετε να περιγράψετε. Στην ανάγκη αν σας λείπουν οι λέξεις, πείτε παραδείγματα.
Δεν έχω ιδέα τι εννοείς όταν λες «προσπαθώ να είμαι κάπως σέξυ» και «προσπαθώ να δείξω λίγο παραπάνω γυναίκα». Δεν καταλαβαίνω και τι εννοείς όταν λες «δεν μπορώ να μιλάω στους γονείς μου με άνεση γιατί νιώθω άσχημα» αλλά «όχι τσούλα». Άρα τι νιώθεις; Τι είναι αυτό το άσχημο συναίσθημα; Και πώς είναι οι «μια χαρά φυσιολογικοί» για σένα;
Έτσι πολύ πρόχειρα χωρίς να έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς, το πιο αυτονόητο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ανταποκρίνεσαι στα ερεθίσματα που δέχεσαι, ότι δηλαδή οι σωστές γυναίκες κρύβουν την σεξουαλικότητα τους, ή καλύτερα, δεν έχουν, γιατί είναι ιερά όντα που φέρουν παιδιά και Παρθένες Παναγίες. Η σεξουαλικότητα είναι ταμπού για τις γυναίκες, και η καθεμία κουβαλάει τον δικό της σταυρό και το λύνει όπως μπορεί να το λύσει. Οι γονείς παίζουν τον ρόλο τους, αλλά δεν μπορούν να ακυρώσουν τις κοινωνικές επιταγές. Μολαταύτα, αν μας έλεγες περισσότερα, θα βοηθούσες.
__________________
4.
Βαριέμαι να εξιτάρω τον άλλο ώστε να μη με θεωρεί δεδομένη -αντίθετα, του δείχνω ανελλιπώς αλλά οχι με ασφυκτικό πρέσινγκ τα αισθήματα μου, δεν προσπαθώ να αποπνεύσω μυστήριο, αμφιβολία, ίντριγκα, είμαι εκεί και αυτό φαίνεται -όχι πως δεν έχω τη ζωή μου εκτός σχέσης, δλδ δεν περιστρέφομαι γύρω του, αλλά έχω τις παρέες μου, κυκλοφορώ κλπ.
Μήπως όμως είναι λάθος αυτό και πρέπει κατά τακτά χρονικά διαστήματα-ή ακόμα καλύτερα άτακτα- να ρίχνω ένα πέπλο μυστηρίου, να υποδαυλίσω την όποια ανασφάλεια και να κινητοποιήσω ζήλεια για να αποφύγω το απευκταίο; Κι αν ναι, πώς γίνεται αυτό;
- urbaine
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η δομή της σκέψης σου γύρω από το θέμα είναι ότι στο τέλος οπωσδήποτε θα σε βαρεθούν και θα σε παρατήσουν. Το «απευκταίο» είναι ότι οι άλλοι θα καταλάβουν ότι δεν είσαι κάτι σπουδαίο, και θα απομακρυνθούν. Αυτός είναι ο μηχανισμός που ενεργοποιεί την συμπεριφορά σου: και αυτό που κάνεις, η «ευθεία» όπως νομίζεις, αντιμετώπιση, είναι και αυτό μια προσπάθεια που κάνεις για να ελέγξεις το αποτέλεσμα. Κάθε σχεδιασμός συμπεριφοράς για να κατακτηθεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα πετυχαίνει για πάρα πολύ περιορισμένο διάστημα. Αν έχει, γιατί συνήθως φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι ψεύτικο.
Όσο το επίκεντρο της προσπάθειας σου είναι να μην σε παρατήσουν, όποια κατασκευασμένη συμπεριφορά και να επιδεικνύεις, το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει. Σκέψου πολύ καλά αν κάνεις το ίδιο με όλους. Δείχνεις σε όλους ανελλιπώς τα συναισθήματα σου; Τότε τα συναισθήματα σου δεν είναι αληθινά. Δεν είναι δυνατόν να αξίζουν όλοι τον χρόνο σου και την αφοσίωση σου με ακριβώς τον ίδιο τρόπο.
__________________
5.
Αυτός 40, ποιητής και έχει πηδήξει τη μισή Θεσσαλονίκη.
Εγώ 25, άτεχνη, και χωρίς αυτοπεποίθηση.
Έχω ελπίδες;
- Μ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ποιητής είναι; Ποιητής; Εσύ τον λες ποιητή, ή έτσι συστήνεται;
__________________
6.
Πώς χωρίζεις έναν άνθρωπο που κάνει ψυχωσικά επεισόδια (παραληρητικού τύπου) και που ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή;
Η διαταραχή του (για την οποία δεν μου είχε πει τίποτα όταν παντρευτήκαμε αλλά τα βρήκα μπροστά μου στην πορεία) με τους παραλογισμούς που αυτή συνεπάγεται μας διέλυσε ως ζευγάρι. Εδώ και πολλά χρόνια, δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν συζητάμε, δεν μοιραζόμαστε πράγματα. Όποιος έχει ζήσει με άνθρωπο με ψυχική διαταραχή πιθανόν να μπορεί να καταλάβει τι λέω.
Πώς χωρίζεις όμως χωρίς να σκέφτεσαι ότι ένα διαζύγιο μπορεί να επιδεινώσει την κατάστασή του;,
- Άννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κατάφερε και σου έκρυψε κάτι τέτοιο, πώς εσύ δεν κατάλαβες τίποτα, και πώς συνεχίστηκε η σχέση σας μετά από την αποκάλυψη αυτή, αλλά θα υπάρχει κάποια εξήγηση. Πήγαινε σε έναν ψυχίατρο για τον εαυτό σου, και θα δεις πώς θα το αντιμετωπίσεις. Δεν γράφω άλλα γιατί αυτά είναι θέματα ιατρικά.
_________________
7.
Αγαπητή Αμπά,
σου έχω στείλει ερώτηση στο παρελθόν αλλά δεν μου απάντησες γιατί μάλλον η ερώτηση μου παραήταν κοινότυπη (κόλλημα με πρώην), οπότε σου ξαναστέλνω. O πυρήνας της ερώτησης παραμένει ο ίδιος
βέβαια αλλα bear with me.
Tον θέλω εδώ εδώ και 5 χρόνια. Τα 3 απο αυτά ήμασταν μαζί, μετά έφυγε στο εξωτερικό. Καμιά φορά πήγαινα και τον έβλεπα η ερχόταν αυτός και βρισκόμασταν. Εγώ υπολόγιζα ότι μόλις έπαιρνα το πτυχίο μου και μάθαινα τη γλώσσα θα πήγαινα να τον βρω. Ε αφού έμαθα τη γλώσσα με χώρισε και επίσημα.
Γενικά, δεν ήταν πολύ committed στην όλη φάση αλλά εγώ τον δικαιολογούσα (εθελοτυφλούσα), μέχρι που μου το είπε ξεκάθαρα. Παρ'όλα αυτά οι συναντήσεις 2-3 φορές τον χρόνο συνεχίζονταν και μάλιστα ένιωθα σαν να μη πέρασε μια μέρα τις μέρες που περνούσαμε μαζί, καθώς ήμασταν σαν ζευγάρι.
Γενικά δεν νομίζω το backstory να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί το πρόβλημα το εντοπίζω μέσα μου.
Πάντα τον ήθελα πιο πολύ. Αλλά ήμουν οκεη με αυτό γιατί μου αρκούσε που τον έβλεπα. Όσο ήταν εδώ ό,τι και να έκανα, το έκανα για αυτόν. Ας πούμε έπαιρνα ρούχα η καλλυντικά για να το βάλω και να με δει αυτός, αγόραζα σοκολάτες για να τις βρει και να τις φάει αυτός έβγαινα έξω ή έκανα το οτιδήποτε για να του το πω αν με ρωτήσει αν βγήκα κλπ.
Όταν τελικά με χώρισε και επίσημα συνέχισα να τα κάνω όλα για αυτόν. Ας πούμε πήγαινα γυμναστήριο επειδη μπορεί να τον έβλεπα σε 5 μήνες. Ή αγόραζα καινούργια βρακιά σκεφτόμενη ότι κάποτε θα τα δει. ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Όλα περιστρέφονταν γύρω απο αυτόν ενώ δεν είχαμε καν επικοινωνία.
Ε όταν έμαθα ότι βρήκε κοπέλα είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να προχωρήσω, είτε το θέλω είτε όχι,
Πήγα πολλά ταξίδια, βρήκα δουλειά που μου άρεσε, άρχισα να βγαίνω πιο πολύ, άρχισα μεταπτυχιακό, γνώρισα κόσμο. Εμ, περιττό να σου πω ότι όλα πάλι τα έκανα για αυτόν. Ναι, οκέη, για να τον ξεπεράσω αλλά και πάλι για αυτόν. Δεν με γέμσε τίποτα από όλα αυτά, δηλαδή θα τα αντάλλαζα για να είμαι μαζί του. Άουτς. Νιώθω τόσο αχάριστη να λεώ κάτι τέτοιο.
Το πρόβλημα μου είναι ότι και να τον ξεπεράσω κάποτε, θα σκέφτομαι ότι ξόδεψα 5 χρόνια να τον σκέφτομαι και να κάνω τα πάντα για αυτόν. Θα μου πεις ότι όσο αργώ να το ξεπεράσω τόσο πιο πολύ χρόνο θα χάνω,
άρα snap out of it όσο το δυνατόν συντομότερο. Αλλά δεν με βοηθάει κάτι. Όλα όσα κάνω είναι είτε για αυτον, είτε για να κοροιδέψω τον εαυτό μου και να "ξεχαστώ". Είμαι εμμονική, τον βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, του γράφω γράμματα και μετα τα σκίζω, ευτυχώς δηλαδή που δεν ξέρει τον βαθμό κολλήματος μου μαζί του, καθώς μιλάμε ελάχιστα.
Έμαθα το μάθημα μου, έμαθα πιο πολλά από ότι μου χρειαζόντουσαν, αλλά πότε θέε μου θα πάψω
να τον θεωρώ τον άξονα μου και το πιο σημαντικό, γαμάτο, ξεχωριστό, σέξυ και υπέροχο άτομο που έχω γνωρίσει;
Ξέρω ότι δεν αγαπάω αρκετά τον εαυτό μου αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να ξεπεράσω άλλους πριν απο αυτόν.
Ίσως όλο αυτό να γίνεται επειδή ελπίζω ακόμα, αλλά η ελπίδα είναι το τελευταίο πράγμα που μου έχει απομείνει.
Τι κάνουμε τώρα;
- drama queen
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μπορώ να φανταστώ γιατί δεν σου απάντησα τότε, και γιατί δεν θα σου απαντούσα τώρα, αν δεν είχες κάνει αυτή την εισαγωγή. Μου ζητάς να σου κάνω ψυχογράφημα, και πες ότι θα μπορούσα (δεν μπορώ), αλλά κι αυτό όχι από αυτά που σκέφτεσαι, αλλά από αυτά που κάνεις. Περιγράφεις τι κάνεις, αλλά ούτε μια χαραμάδα στη σκέψη σου για τα κίνητρά σου. Μόνο περιγραφή. Πουθενά το «γιατί». Τόσο άγνωστο πεδίο είναι ο εαυτός σου για σένα; Οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, ακόμα και αυτές, έχουν κάποιο στόχο στο βάθος. Γιατί εθελοτυφλούσες; Γιατί έφτιαξες μια ιστορία για το κοινό σας μέλλον εντελώς από το μυαλό σου, ενώ έβλεπες ότι δεν υπάρχει συμμετοχή; Γιατί συνέχισες σα να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ ήξερες ότι έχει τελειώσει; Τι προσπαθείς να πετύχεις με αυτό το κόλλημα που έχεις; Γιατί το συντηρείς με τόσο πάθος, τόσα χρόνια; Τι επιμονή είναι αυτή;
Μη την βλέπεις μοιρολατρικά, περιπαθώς ή ρομαντικά. Το κόλλημα σου δεν έχει τίποτα το παθιασμένο ή το ρομαντικό. Κάποιο μέρος του εαυτού σου έχει κατσικωθεί σε ένα στάδιο που δεν ξέρω ποιο είναι, και αρνείται να δεχτεί ότι ο κόσμος δεν λειτουργεί όπως τον είχε φανταστεί. Πρέπει να το βρεις και να το αναλύσεις.
σχόλια