Είναι καταπληκτικό το πώς πάντα η Εκκλησία πετάγεται απ' το πουθενά για να επιβάλλει την εξουσία της στους ανθρώπους, λέγοντάς τους πώς θα ζήσουν, πώς θα πεθάνουν, και τι θα γίνει το σώμα τους αφού πεθάνουν.
Και εντάξει να το λέει συμβουλευτικά στους πιστούς. Επιμένει όμως να υποχρεώνει και όσους δεν την ακολουθούν να κάνουν αυτό που θέλει εκείνη, μπλοκάροντας με την ισχύ της νόμους και αλλαγές. Με την εξαίρεση του Κώστα Σημίτη στη συγκεκριμένη περίπτωση των ταυτοτήτων, σχεδόν κανένας Πρωθυπουργός, ούτε καν ο ριζοσπαστικά αριστερός και άθεος Τσίπρας, δεν πάλεψε σοβαρά με (πόσω μάλλον νίκησε) τους παπάδες για μια αλλαγή που έκρινε εκείνος απαραίτητη, χωρίς να υπάρχει πίεση απ' την ΕΕ.
Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Βέλλιου, για λίγες μέρες, υπήρξε η απαίτηση να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση το νομικό πλαίσιο για την ευθανασία στη χώρα μας, όμως μετά ξεχάστηκε κι αυτό όπως και τόσα άλλα, δίνοντας τη θέση του στο πατροπαράδοτο γλείψιμο προς την Εκκλησία.
Τέλος πάντων, αν το Ποτάμι γινόταν κυβέρνηση μπορεί κι εκείνο να έκανε μια απ' τα ίδια, πάντως προς το παρόν είναι το μόνο κόμμα που κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή για το ζήτημα. Αντιγράφω απ' το δελτίο τύπου:
Το θέμα της ευθανασίας, σεβόμενος τα δικαιώματα του ανθρώπου όχι μόνο στη ζωή αλλά και στον θάνατο, αναδεικνύει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Γιώργος Αμυράς, με ερώτησή του προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σ. Κοντονή, τονίζοντας παράλληλα την αναγκαιότητα δημιουργίας θεσμικού πλαισίου και στην ελληνική έννομη τάξη.
Η ηθική της ευθανασίας συνεχίζει να παραμένει ένα επίμαχο ζήτημα διεθνώς. Παρόλα αυτά, όλο και περισσότερες χώρες εξετάζουν τη νομιμοποίησή της υπό προϋποθέσεις. Στην Ελλάδα είμαστε πριν την αφετηρία.
Στην Ελλάδα του 2017, το δικαίωμα στον θάνατο φαντάζει ως επιστημονική φαντασία, καθώς δεν υπάρχουν νομικές ρυθμίσεις που να αναφέρονται στα δικαιώματα του ανιάτως πάσχοντος και στις αντίστοιχες υποχρεώσεις του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού σχετικά με την ευθανασία.
Η ευθανασία και η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία κερδίζουν σταδιακά νομικό έδαφος στην Ευρώπη και την Αμερική. Στη Δυτική Ευρώπη, η κοινή γνώμη εμφανίζει αυξανόμενη υποστήριξη σε αυτές τις πρακτικές, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Ασκούνται νόμιμα στην Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, τον Καναδά, την Κολομβία και σε πέντε πολιτείες των ΗΠΑ (Όρεγκον, Ουάσινγκτον, Μοντάνα, Βερμόντ και Καλιφόρνια).
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Γιώργος Αμυράς, ρωτά τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Σ. Κοντονή, αν προτίθεται να προβεί στη νομοθέτηση υπέρ της ευθανασίας και της ιατρικά υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, σε ποιο σημείο βρίσκεται ο σχετικός διάλογος της ελληνικής πολιτείας με την Εκκλησία καθώς και αν υπάρχει κάποιος διάλογος μεταξύ Ελλάδας και των υπολοίπων κρατών-μελών της Ε.Ε. σχετικά με τη δημιουργία ενός κοινού θεσμικού πλαισίου.
Ο βουλευτής, όπως βλέπουμε, ρωτά και σε ποιο σημείο βρίσκεται ο διάλογος με την Εκκλησία, λες και θα έπρεπε να είχε λόγο η Εκκλησία για αυτό, αλλά τέλος πάντων, μπράβο για την κίνησή του.
Το θέμα είναι τι θα αποφασίσει η κυβέρνηση τώρα. Θα είναι σίγουρα έκπληξη το να προχωρήσει μπροστά αγνοώντας τις γνώμες των άσχετων με το ζήτημα. Όμως κάθε τέτοιου είδους έκπληξη θα είναι καλοδεχούμενη.
Τα είχα ξαναγράψει:
Μπορεί να είσαι εναντίον της ευθανασίας, μέχρι να σου συμβεί κάτι, ή να συμβεί σε κάποιον που αγαπάς. Όταν η μητέρα μου έφτανε προς το βασανιστικό τέλος της ζωής της, μετά από χρόνια χαμένης μάχης με τον καρκίνο, είχε φριχτούς πόνους που δε σταματούσαν λεπτό και σχεδόν δεν μπορούσε να κουνηθεί. Τότε ήταν που μας το ζήτησε. Να κάνουμε κάτι. Παγώσαμε και -τελείως εγωιστικά- προσπαθήσαμε να της το βγάλουμε απ' το μυαλό.
Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο είπαμε, «θα το ψάξουμε», κάποιος τρόπος θα υπάρχει. Μορφίνη; Κάποιος που δουλεύει σε νοσοκομείο; Κάποιος που θα βοηθούσε στα κρυφά;
Ποιος θα έκανε όμως, αν βρίσκαμε τελικά τρόπο, την τελική ένεση; Βγήκα μπροστά. Την αγαπούσα τόσο πολύ, που θα ξεπερνούσα τους φόβους μου και θα έκανα ό,τι -παράνομο, στη συγκεκριμένη περίπτωση- χρειαζόταν. Εξοργισμένος που η ευθανασία είναι ακόμη εκτός νόμου στην Ελλάδα (και σε πολλές χώρες του κόσμου). Θυμωμένος, πολύ θυμωμένος.
Πριν το πάρουμε απόφαση να κάνουμε κάτι, η μητέρα μου -που χειροτέρευε εξάλλου ραγδαία- πέθανε, τελικά, από φυσικά αίτια. Το πρωί της ημέρας που θα παίρναμε τις αποφάσεις. Μας έβγαλε απ' τη δύσκολη θέση, μας γλίτωσε απ' τις τύψεις και τις αμφιβολίες. Ησύχασε.
Ακριβώς έξι χρόνια μετά, παραμένω το ίδιο εξοργισμένος με τη στέρηση του δικαιώματος επιλογής του θανάτου απ' τον άμεσα εμπλεκόμενο.
Με αυστηρότατες προδιαγραφές, εννοείται, μόνο σε ανίατες περιπτώσεις, ό,τι άλλο θέλετε προσθέστε το. Όμως φτιάξτε επιτέλους τον νόμο.
