Αν κρίνω απ' τους γνωστούς μου (και στην πραγματική ζωή και στα social media) πρέπει να είμαι ένας απ' τους ελάχιστους που δεν βλέπει το Survivor.
Ο καθένας απ' αυτούς που έχει αντισταθεί στις σειρήνες του πολυσυζητημένου εξωτικού ριάλιτι ίσως το κάνει για διαφορετικούς λόγους.
Να οι δικοί μου:
1. Όχι αρκετά σπουδαίο, όχι αρκετά trash
Δεν έχει κάποια ελιτίστικη χροιά η άρνησή μου να το παρακολουθώ συστηματικά. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ριάλιτι, αν και τα βαριέμαι κάπως τα τελευταία χρόνια, και δεν συμφωνώ καθόλου με τις μελοδραματικές υπερβολές περί σκλαβιάς και ανθρωποφαγίας, ή τα πρωτοσέλιδα περί βαρβαρότητας. Κι αν τύχει φίλος να το βλέπει και είμαι σπίτι του δε θα γυρίσω απ' την άλλη ούτε θα κλείσω μάτια και αυτιά τραγουδώντας δυνατά "λαλαλαλαλα" για να μην ακούω.
Παρ' όλα αυτά, δεν το βρίσκω ούτε αρκετά σπουδαίο ή γεμάτο νόημα απ' τη μία, αλλά και ούτε αρκετά trash απ' την άλλη ώστε να υπάρξει μεγάλο κίνητρο για να το δω. Αν θέλω κάτι σπουδαίο θα δω τις Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους στην ΕΡΤ, κι αν θέλω trash θα προτιμούσα τα Star Academy (μόνο που δυστυχώς ούτε αυτό βλέπεται).
2. Διάρκεια
Για κάτι που βρίσκω μάλλον μέτριο, το γεγονός ότι τα επεισόδια έχουν σχεδόν διάρκεια 3 (τριών!) ωρών τη φορά, πρόκειται για μεγάλη δέσμευση. Ενώ στο σφιχτοδεμένο αμερικάνικο όλα γίνονται μέσα σε 45 συναρπαστικά λεπτά, εδώ έχουμε την κλασική ελληνική πατέντα: Ξεχειλώνουμε τα πάντα μέχρι να αποκτήσουν επικές χρονικές διαστάσεις τύπου Μπεν Χουρ, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μεγάλο μέρος των 3 ωρών θα είναι γεμάτο με σαβούρα, με παιχνίδια που δεν τελειώνουν με τίποτα και με διαφημίσεις.
3. Συχνότητα
Αν υπολογίσουμε ότι αυτά τα γιγάντια επεισόδια παίζονται πέντε φορές την εβδομάδα, συνειδητοποιούμε ότι έχει τρίωρο Survivor ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Αν αυτό δεν είναι δέσμευση, δεν ξέρω τι είναι.
Για μένα η αξία της Γιουροβίζιον, των Όσκαρς, κάποιου τελικού ποδοσφαίρου ή κάποιου μεγάλου τηλεοπτικού γεγονότος έγκειται στην σπανιότητά του. Να πάρουμε πίτσα, να πιούμε, να περιμένουμε με αγωνία, να χαρούμε. Αν πρέπει το ίδιο να ξαναγίνει αύριο και μεθαύριο και παραμεθαύριο για τέσσερις μήνες, σύμφωνα με την πρόχειρη κοσμοθεωρία μου, χάνει σταδιακά την αξία του κι επέρχεται κορεσμός.
Φίλοι μου δεν βγαίνουν απ' το σπίτι ή δεν κάνουν τίποτα άλλο κάθε βράδυ όλο το βράδυ επειδή έχει Survivor και ενώ τους ζηλεύω (φαντάσου να σ' αρέσει πολύ κάτι και να το έχει ΣΥΝΕΧΕΙΑ!) δυσκολεύομαι να επενδύσω τουλάχιστον 15 ώρες την εβδομάδα σ' αυτό το ριάλιτι.
4. Βαρεμάρα
Σίγουρα αν εθιστείς κάθε σκηνή είναι σημαντική, όμως όποτε το έχω πετύχει έχει ατελείωτα παιχνίδια και νιώθω σα να γίνεται συνέχεια το ίδιο πράγμα - πάντα με τον παρουσιαστή να ουρλιάζει λες και παρακολουθούμε Τελικό του Μουντιάλ - και πάνω. Προσπάθησα στην αρχή, αλλά δεν κατάφερα να παραμυθιάσω τον εαυτό μου πως το ότι πετάνε ατέρμονα ένα μπαλάκι (για να κερδίσουν κάποιο τοποθετημένο προϊόν) είναι τόσο συναρπαστικό όσο πρέπει κανονικά να νιώσω ότι είναι.
5. Μαθαίνω τα πάντα θέλοντας και μη
Ζώντας σε μεγάλο βαθμό μέσα στο ίντερνετ ασχολούμαι αναγκαστικά με το Survivor τη μισή μου μέρα, και μου αρκεί. Μαθαίνω ό,τι σημαντικό συμβαίνει, παίρνω μια γεύση απ' το πάθος των τηλεθεατών που εκνευρίζονται προσωπικά με τον μάνατζερ σα να τους σκότωσε τη μάνα ή υποστηρίζουν με έξαψη τον Ντάνο γιατί είναι ντόμπρος ή δεν ξέρω τι. Στα 15 Μικροπράγματα κάθε μέρα βάζω και κάτι απ' το Survivor βέβαια, κι αν αναρωτηθεί κανείς πώς μπορώ και τα επιλέγω ενώ δεν βλέπω την εκπομπή και δεν ξέρω με κάθε λεπτομέρεια τι γίνεται, η απάντηση είναι απλή: Επιλέγω μόνο αυτά που καταλαβαίνω, και μπορούν να σταθούν αυθύπαρκτα ως αστεία ακόμα και για κάποιον που δεν παρακολουθεί το πρόγραμμα. Συχνά υπάρχουν άλλα Survivor meme πολύ πιο δημοφιλή απ' αυτά που βάζω, όμως για να τα καταλάβεις πρέπει να είσαι τηλεθεατής του και τ' αποφεύγω.
Κυρίως γιατί θέλω να πιστεύω πως τη στήλη διαβάζουν και μερικοί απ' τη μειονότητα. Οι άνθρωποι που δεν κόλλησαν με το Survivor. Τουλάχιστον ακόμα.
(Οι δικοί σας λόγοι;)
