«Ένας άντρας που δεν δέρνει πολύ τη γυναίκα του, δεν είναι αρκετά άντρας»...

Το "προοδευτικών" θα παρακαλούσα να μπαίνει σε πλήθος εισαγωγικών. Επειδή κάποιοι λερώνουν την έννοια, δεν θα την απαρνηθούμε στην ουσία της ούτε θα αρχίσουμε να ντρεπόμαστε για αυτήν.Σχετικά με τις ελαφρές ελληνικές ταινίες του '50 και του '60, δεν "παρουσίαζαν" το χαστούκι ως αφροδισιακό. Ήταν αφροδιασιακό για εκείνη την εποχή. Εθεωρείτο πράγματι ένδειξη ανδρισμού και αρρενωπότητας να χτυπάς μια γυναίκα για να της επιβάλλεσαι, η Φίνος και οι λοιπές εταιρείες το παρουσίαζαν όπως η συγκεκριμένη συμπεριφορά εκλαμβανόταν και ερμηνευόταν πραγματικά από την κοινωνία. Χθες έτυχε να καθίσω για λίγο να παρακολουθήσω το "Τζένη Τζένη" (που προβαλλόταν μεταμεσονύκτια), που θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες στο είδος της. Η πρωταγωνίστρια είναι μια δυναμική, μορφωμένη, καλλιεργημένη, ευφυής γυναίκα που όλοι οι άνδρες την θαυμάζουν για την προσωπικότητά της, ένας πολύφερνος γαμπρός δε (αυτοδημιούργητος μεγαλοεπιχειρηματίας) εκτός του ότι λατρεύει να κάνει συζητήσεις μαζί της και εκδηλώνει το θαυμασμό του, δηλώνει στους φίλους του ότι θα άφηνε την διαβόητη εργένικη ζωή του playboy που μέχρι πρότινος έκανε, αν μπορούσε να έχει πλάι του μια τόσο αξιόλογη γυναίκα όπως αυτή. Σε κάποια σκηνή λοιπόν, η Τζένη φεύγει από το νυχτερινό μαγαζί που διασκεδάζουν με τον τύποις σύζυγό της, πικαρισμένη που εκείνος φαίνεται να προτιμάει την κοπέλα που ουσιαστικά συνδέεται μαζί του. Ο σύζυγός της αργότερα την αναζητάει παντού αλλά δεν τη βρίσκει, φτάνει και στο πατρικό της μήπως εκείνη κατέφυγε εκεί, και βρίσκει τον πατέρα της (Παπαγιαννόπουλο) οπότε και τον ενημερώνει αναστατωμένος ότι η Τζένη χάθηκε. Ο πατέρας της τότε του λέει "Ωχ, άρχισε από τώρα να σου κάνει τέτοια;! Δώστης ένα χεράκι ξύλο και θα δεις πώς θα στρώσει."(!)....

Str8s άνδρες, gay άνδρες (εντός κι εκτός), ως σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και παραγωγοί. Άντρες τελοσπάντων: Το τι παρουσίαζε σαν *νόρμα* ο κάθε mister σακελλάριος (χαστούκια/ μαθήτριες που παντρεύονται γιατρούς, με υπερδιπλάσια ηλικία απ' αυτές και παρατούν το σχολείο για τα συζυγικά τους καθήκοντα και τραλαλα) μπορεί να είχε, πράγματι, τις ρίζες του στην πραγματικότητα και ηθογραφία της τότε εποχής (κι όχι μόνον της τότε) ...αλλά ας μην το φτάσουμε στο άλλο άκρο, λέγοντας πως το δικό τους πρίσμα ή η δική τους αίσθηση του τι "νόμιζαν ότι οι γυναίκες βρίσκουν αφροδισιακό", δεν επηρέαζε -ελαφρώς- το πλασάρισμα του πράγματος (σου πλασάρω το χάμπεργκερ και σε πείθω ότι σ΄αρέσει ή ότι θα έπρεπε να σ’ αρέσει).υγ. στην "στην προστατευτική φτερούγα των προοδευτικών" έχουν περάσει οι σφαλιάρες στο cine/tv? Pardon?

Pardon εγώ τώρα. Αν κατάλαβα καλά, μόλις είπες ότι ο κινηματογράφος του Σακελλάριου και των συναδέλφων του έπειθε τις γυναίκες ότι το να τους επιβάλλονται οι άντρες με βία είναι αφροδισιακό και ότι το περνούσε ως μόδα επειδή βόλευε την αποκλειστικά ανδροκρατούμενη άποψη του καλλιτεχνικού χώρου τους; Διάβασα σωστά ή με γελούν τα μάτια μου;(κάπου χάνεις το point σου ή μου φαίνεται;)Ή έχει ρίζες στην πραγματικότητα και πρόκειται για ηθογραφικό στοιχείο της εποχής ή αρνούμαστε τον ρεαλισμό του συγκεκριμένου στοιχείου και το θεωρούμε κατασκεύασμα της φαντασίας των σεναριογράφων (και μάλιστα επιτηδευμένα ωφελιμιστικό...). Και τα δύο με ποιόν τρόπο θα τα συνδυάσουμε, μπορείς να μου εξηγήσεις;

Nanina Zola μην βγάζεις το πολεμικο τόμαχοκ, οι προθέσεις μου είναι άκρως ειρηνικές :-)Επεξηγώ παραπάνω: Άνδρες ήταν αυτοί που καθόριζαν το τι προβάλλεται και το πως προβάλλεται και ότι παρότι υπήρχαν κάποια τέτοια ερεθίσματα, απ' την κοινωνία της εποχής -εντούτοις- η οπτική των δημιουργών, διά μέσου των αντιλήψεών τους, ήταν ελλιπής, σχηματική, biased και ενίσχυε συγκεκριμένα πρότυπα. Ήτοι τα πράγματα δεν ήταν άσπρο ή μαύρο, μεν, ...αλλά και το να φτάσουμε να πούμε ότι οι εταιρείες και οι δημοφιλείς ταινίες -απλά μωρέ- παρουσίαζαν την μία και μοναδικά αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της εποχής, μου φαίνεται εσφαλμένο. (Η μάνα μου, όχι εγώ, που έζησε εκείνη την εποχή, έφριττε ενίοτε με κανονικοποίηση και ηδονοποίηση της σφαλιάρας, αλλά και άλλων πραγμάτων, που τα θεωρούσε simply put: μπαρούφες μυθοπλασίας προς τέρψη κάποιων).Μην ανησυχείς, όμως, κι εγώ διασκεδάζω με το Τζένη, Τζένη, αν και το δεσποινίς διευθυντής είναι σαφώς πιο classy (και επίσης παρουσιάζει ενδιαφέρον για ανάλυση έμφυλων ρόλων).________Μία παρένθεση για τους “δύο ξένους”, που ανέφερε ο ξάδερφος, αφορά το (1 και μοναδικό) κομμένο επεισόδιο της σειρά, το οποίο βρίσκει κανείς, βέβαια, στο youtube. O κος Μαρκοράς, το λοιπόν, έχει βάλει ένα μικρό πανέμορφο κοριτσάκι (ανιψιά γειτόνισσάς του ή κάτι τέτοιο), δίνοντάς του χρηματικό αντίτιμο, να πάρει τηλέφωνο όχι μία φορά, αλλά δυο και τρεις, καθ’ όλη την διάρκεια του επεισοδίου την κα Κουντουράτου, και να της πει, με την χαριτωμένη παιδική της φωνούλα ότι είναι "μεγάλη πουτάνα" ...Nice.Εσείς τι λέτε;

Δεν σου κρύβω ότι χαμογέλασα με τη διάθεση του σχολίου σου, και σαφώς με το τελευταίο σημείο.Απαντώ στην ερώτησή σου : Έχω να πω ότι είναι ηθογραφικό στοιχείο σε αμφότερες τις περιπτώσεις. (Σε κάλυψα, πιστεύω)Αναφορικά με τα παραπάνω σημεία σου, κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι παρουσιάζει τη μία και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της εποχής. Είπαμε ότι ήταν ένα ηθογραφικό στοιχείο της εποχής - και ήταν. Αν η κριτική σου επικεντρώνεται στην απλοϊκότητα, την ευκολία, την απουσία εμβάθυνσης, την πεζότητα και την χαζοχαρούμενη οπτική που ομολογουμένως διαπότιζαν μέχρι το κόκκαλο τις εμπορικές ταινίες του Φίνου και των παρακείμενων εταιριών, δεν θα μπορούσες να με βρεις περισσότερο σύμφωνη. Έτερον εκάτερον.Επιπρόσθετα. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα εκείνη την εποχή γουστάρανε ξύλο από τους άνδρες τους. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝΕ (ανατολίτισσες ήταν σαφώς, αλλά όχι και μέχρι αυτού του σημείου!). Παρόλα αυτά, εννοείται ότι ένας μπρουτάλ άνδρας, που δεν κωλώνει να σηκώσει και χέρι καμιά φορά προκειμένου να επιβληθεί, εθεωρείτο μακράν πιο ελκυστικός, από αυτές τις ίδιες γυναίκες που - επαναλαμβάνω - ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝΕ ΝΑ ΤΡΩΝΕ ΞΥΛΟ από τους άνδρες τους. Σου διαφεύγει ότι μπορεί κάλλιστα να βρίσκεις μια συμπεριφορά αφροδισιακή, και παρόλα αυτά να μην την επιθυμείς ή (ακόμα συχνότερο) όταν τη βιώνεις στο ρεαλισμό της εσύ ο ίδιος να την βρίσκεις το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τελείως αποκρουστική. Πάλι, έτερον εκάτερον, λοιπόν. Άλλωστε, χωρίς να έχω ζήσει εκείνη την εποχή βέβαια και άρα αυθαιρετώντας ίσως σε μεγάλο βαθμό, προσωπικά αν με ρωτάς, πιστεύω ότι το αφροδισιακό της εν λόγω συμπεριφοράς στην γυναικεία αντίληψη των Ελληνίδων του '60 εστιαζόταν στο αντίστοιχο ύφος του άνδρα και όχι σε αυτή καθ'αυτήν την πρακτική εφαρμογή της συμπεριφοράς. Αποτελούσε δηλαδή στυλιστικό/φορμαλιστικό στοιχείο περισσότερο (το αφροδισιακό του πράγματος εννοώ, δεν υπονοώ ότι το ξύλο δεν ήταν διαδεδομένη πρακτική άνδρα προς γυναίκα). Η υπόνοια της υπόσχεσης άλλων στοιχείων που εκλαμβανόταν δια της προς συζήτησιν ανδρικής συμπεριφοράς θαρρώ πως ήταν που ενίσχυε την ελκτικότητά της, παρά η διάθεση και η ανοιχτότητα των γυναικών να υποστούν αυτή την συμπεριφορά. Ελπίζω να έγινα κατανοητή. (εμένα η μάνα μου δεν είναι εκείνης της εποχής, αλλά η μία γιαγιά μου, δεκαετία του '50 πήρε διαζύγιο από τον βιολογικό παππού μου επειδή την έδερνε, δεχόμενη να υποστεί τα μύρια όσα, ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κατακραυγή από την κοινωνία που, εκτός από το βαρύ ψυχολογικό σκέλος της υπόθεσης, είχε ακόμα βαρύτερο αντίκτυπο σε ζωτικές πρακτικότητες, συγκεκριμένα έφυγε από το σπίτι με 2 μωρά παραμάσχαλα, άνεργη, απένταρη, με όλη την κοινωνία απέναντί της να την αποκαλεί πουτάνα επειδή εγκατέλειψε τον άντρα της, μέχρι και η ίδια η πατρική της οικογένεια την έδιωξε... χαμός! Άσχετο με το θέμα μας αλλά η ιστορία της δικής μου γιαγιάς ευτυχώς έχει happy end : τα κατάφερε, επιβίωσε, πήρε άλλον άντρα, αυτή τη φορά καλοπαντρεύτηκε και ευτύχησε!)