__________________
1.
Αγαπητή Άμπα γεια σου,
Σου έχω ξαναστείλει και δεν μου απάντησες θα ήθελα πολύ να μου απαντήσεις αυτή την φορά και να μου πεις την άποψη σου γιατί δεν μιλάω σε κανέναν. Είμαι 22 χρονών μπορώ να πω πως δεν είμαι άσχημη, έχω κανονικό σώμα και πιστεύω πως και ωραίο πρόσωπο. Όπως σου είπα είμαι 22 χρονών και δεν είχα ποτέ μου σχέση. Αυτό με στεναχωρεί παρά πολύ γιατί θέλω τόσο πολύ να νιώσω αυτό το συναίσθημα της αγάπης και του ερώτα. Λυπάμαι τα χρόνια που περνούν και δεν γίνετε τίποτα.. μπορώ να πω πως εγώ φταίω για αυτό γιατί εδώ και 3 χρόνια είμαι σε μια περίεργη φάση οπού βρίσκομαι σε κατάθλιψη και προσπαθώ μονή μου να το πολεμήσω αυτό.. προσπαθώ αλλά φαίνετε πως δεν τα καταφέρνω.. πριν κάτι εβδομάδες γνώρισα ένα παιδί από το internet και μιλούσαμε ανταλλάξαμε και facebook και μιλούσαμε και από εκεί.. μιλούσαμε τα βράδια για ώρες στο τηλέφωνο και ένοιωθα τέλεια και πως σιγά τον ερωτευόμουν ή ήμουν ενθουσιασμένη που κάποιος μου έδωσε λίγη σημασία.. αυτό το παιδί λόγω σπουδών μένει στο εξωτερικό και δεν είναι εύκολο να συναντηθούμε έτσι αποφάσισα πως πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία γιατί δένομαι μαζί του και δεν θα βγει πουθενά. Έχει 1 εβδομάδα που δεν μιλάμε και μου λυπεί παρα πολύ.. δεν μπορώ να το ελέγξω, συνεχεία τον σκέφτομαι και μου λυπεί.. θέλω να κοιμάμαι συνεχεία για να φαντάζομαι πως είμαστε μαζί.,, δεν ξέρω τι να κάνω, θέλω τόσο πολύ να πάω σε ψυχολόγο να με βοηθήσει αλλά δυστυχώς δεν έχω την οικονομική ευχέρεια και επίσης ξέρω πως όλο αυτό που περνώ τώρα είναι παλιές πληγές που τώρα ανοίγουν ξανά σιγά.. Αν έκλεισαν ποτέ... θέλω πολύ να δω ποια είναι η άποψη και θα χαρώ πολύ να απαντήσεις. Ευχαριστώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να πας σε ψυχολόγο γιατί όπως φαίνεται, αυτό που σου συμβαίνει δεν μπορείς να το λύσεις μόνη σου. Δεν ξέρω τι να σου πω για τα λεφτά που λες ότι δεν υπάρχουν. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, ας πούμε. Δεν ξέρω αν ξέρεις πόσο κάνει ένας ψυχολόγος. Αλλά αν ισχύει, δεν ξέρω αν έχεις ψάξει εναλλακτικές λύσεις. Υπάρχουν υπηρεσίες για ψυχολογική υποστήριξη στους δήμους. Δεν ξέρω πού μένεις, αν το έχεις δοκιμάσει. Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο, δυστυχώς. Το πρόβλημα που έχεις, αν ισχύει, είναι ότι δεν πηγαίνεις σε ψυχολόγο. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να το λύσεις.
__________________
2.
Αγαπημένη Λένα,
Πότε καταλαβαίνεις ότι θες να κάνεις έκτρωση;
Έκανα πρόσφατα τεστ, βγήκε θετικό αλλά δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αναλάβω τον κόλαφο ευθυνών που έρχεται.
Επειδή δεν είμαι και μικρή, ξέρω πως όποια απόφαση κι αν λάβω θα τη μετανιώσω.
Θα εκτιμούσα μια άμεση απάντηση!
Σε ευχαριστώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι δικό μου το παιδί, ούτε μαζί θα το μεγαλώσουμε, δεν μου πέφτει κανένας λόγος να σου πω πότε παίρνουμε απόφαση να κάνουμε έκτρωση. Δεν είναι απόφαση που παίρνεται συλλογικά, ούτε υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο, είναι μόνο δικό σου θέμα. Το «όποια απόφαση και αν λάβω θα τη μετανιώσω» δεν είναι ιδίον του διλήμματος, είναι ζήτημα του χαρακτήρα σου, και για μένα, είναι προβληματικό στοιχείο. Κάθε φορά παίρνουμε αποφάσεις βασισμένοι στα στοιχεία που έχουμε την δεδομένη στιγμή. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε με υποθέσεις. Η ηλικία σου είναι παράγοντας, αλλά όχι παράγοντας που αναγκαστικά θα σε οδηγήσει στο να μετανιώσεις ό,τι και να κάνεις. Τώρα, ξέρεις τι θέλεις; Πράξε αναλόγως. Και αν στο μέλλον μετανιώσεις, να θυμάσαι ότι όταν πήρες την απόφαση, αυτό ήθελες. Δεν γίνεται να αντέξουμε αλλιώς τη ζωή.
__________________
3.
Καλημέρα αμπά, να ξέρεις σε εκτιμώ πολύ και με έχεις βοηθήσει με πολλές απαντήσεις που δίνεις. Αποφάσισα να σου γράψω κι εγώ για ένα πρόβλημα που με απασχολεί χρόνια τώρα! Είμαι 22 χρονών φοιτήτρια και μένω με τους γονείς μου, το άνθος του κακού είναι η αδερφή μου, 2 χρόνια μεγαλύτερη την οποία αγαπώ πάρα πολύ και θα πέθαινα για εκείνη. Είμαστε τελείως διαφορετικές, εγώ πάντα το ήσυχο παιδί καλλιτεχνικής φύσης εκείνη αντιδραστική και κυριλέ. Ποιο είναι το πρόβλημα όμως.. νιώθω αδικημένη ρε α μπά, μια ζωή αδικημένη! Η αδερφή μου να τα έχει όλα πάντα, να είναι απίστευτα κακομαθημένη και να ζητάει πάντα παραπάνω. Κουράστηκα να παίρνω πάντα τα παλιά πράγματα της αδερφής μου και να μην έχω τίποτα, να τονίσω πως οι γονείς μου της έχουν πάρει αμάξι, λάπτοπ ακριβό, την στηρίζουν στα πάντα και τώρα το κερασάκι είναι ότι μένει μόνη της στο σπίτι της γιαγιάς μας που απεβίωσε!! Εγώ είμαι πάντα στην σκιά, οι γονεις μου δεν ξέρουν καν τι κάνω, δουλεύω από τα 18, διαβάζω πολύ για την σχολή και κάνω πολλές δραστηριότητες, σε αντίθεση με την αδερφή μου που είναι τεμπέλα δεν κάνει τίποτα μόνει βγαίνει σε κλαμπ με βουτυροπαιδα και κυριλογκομενες! Επίσης τσακώνεται συνέχεια με τους δικούς μου ενώ εγώ πάντα είμαι απαθής. Τέλοσπάντων αμπα δεν ζητώ ούτε επιβεβαίωση ούτε αναγνώριση και η μπάλα έχει χαθεί καιρό τώρα, να φύγω θέλω και να κάνω τα όνειρά μου. Ξέρω ότι φταίνε οι γονείς μου και τους το έχω δείξει κάποιες φορές και αντιδρούν πολύ ενοχικά. Αλλά νομίζω πλέον δεν μπορεί να αλλάξει η σχέση μας είμαι πολύ ψυχρή απέναντί τους.
Γιατί οι γονείς ξεχωρίζουν τα παιδιά τους και τα γεμίζουν ψυχολογικά από τότε που ήταν δημοτικό;;
Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ αμπά μου, αλλά αυτές τις μέρες νιώθω ότι θα τρελαθώ κι έχω πολλά νεύρα! Σε φιλώ
- Φαίδρα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Διότι δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος επειδή γίνεσαι γονιός. Οι γονείς κάνουν τα λάθη που έκαναν και πριν γίνουν γονείς. Μπορεί να κάνουν και ακόμη χειρότερα. Οι γονείς σου είναι άνθρωποι, μετά είναι γονείς σου. Η γονεϊκή ιδιότητα δεν είναι κάτι μαγικό που καθαγιάζει τους χαρακτήρες.
Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι οι γονείς σου δεν ασχολούνται μαζί σου επειδή δείχνεις ότι τα καταφέρνεις. Δεν λέω ότι είναι σωστό αυτό που κάνουν, το αναφέρω μόνο ως εξήγηση. Μπορεί να κάνουν αυτό το λάθος, μπορεί να κάνουν και χίλια ακόμα. Αυτό που πρέπει να ξέρεις όμως είναι ότι μπήκες στη σκιά ελπίζοντας να σε ξεχωρίσουν ως καλή κόρη. Κοιτάξτε τι καλή είμαι, δώστε μου τώρα σημασία. Τα νεύρα σου προκύπτουν επειδή το σχέδιο σου είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Μολαταύτα, σου βγήκε σε καλό. Διαβάζεις, δουλεύεις, έχεις ζωή που θα σε οδηγήσει κάπου. Για σένα δεν τα κάνεις αυτά; Ή τα κάνεις όλα μόνο για να σου πουν μπράβο η μαμά και ο μπαμπάς;
Αν δεν θέλεις να σε αγνοούν, μην περιμένεις να σε προσέξουν. Θέλεις να ασχοληθούν μαζί σου; Αυτά που λες εδώ, πες τα εκεί που έχει σημασία. Μίλα, διεκδίκησε. Ζήτα καινούριο λάπτοπ. Ζήτα αμάξι. Δεν ξέρω, ζήτα αυτό που θέλεις. Μην περιμένεις επιβράβευση επειδή δεν ζητάς τίποτα, δίνεις ακριβώς το αντίθετο μήνυμα.
__________________
4.
Πολυαγαπημένη Ά,μπα, Αρχικά, σ' ευχαριστώ για την βοήθεια και την τροφή για σκέψη που μας δίνεις καθημερινά. Ελπίζω να ξέρεις πόσο σημαντική είναι για πολλούς από εμάς η παρέα σου!
Είμαι 28 χρονών και ζω στην Αθήνα. Αποφάσισα να ρωτήσω τη γνώμη/συμβουλή σου για ένα πρόβλημα που έχω και δεν μπορώ να συζητήσω με κανέναν, γιατί μάλλον είναι ένα απ' τα πιο ακραία first world problems: Είμαι πολύ όμορφη. Παραείμαι όμορφη. Το ξέρω ότι ακούγεται άσχημο να το λέω αυτό για τον εαυτό μου, αλλά γι' αυτό ακριβώς γράφω σε εσένα και δεν το συζητάω με κάποιον άλλον, γιατί αυτό είναι το πρόβλημά μου και έχω βαρεθεί να κάνω ότι δήθεν δεν το βλέπω, δεν το καταλαβαίνω, δεν μιλάω γι αυτό κλπ. Απ' την άλλη καταλαβαίνω και πώς ακούγετε το ότι αυτό είναι το πρόβλημά μου, σαν αυτά που λένε στις συνεντεύξεις "το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι πως είμαι τελειομανής" αλλά όχι, είναι πρόβλημα, είναι στ' αλήθεια πρόβλημα.
Το βασικότερο είναι ότι, ως γυναίκα και ως "παραδοσιακά όμορφη" γυναίκα, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Τουλάχιστον όχι χωρίς αρκετό χρόνο και μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου. Έχω ακούσει άπειρες φορές την (προσβλητικότατη) ατάκα "περίεργο που είσαι έξυπνη παρόλο που είσαι όμορφη" σε διάφορες παραλλαγές, όπως και το "στην αρχή όταν σε πρωτοείδα νόμιζα ότι ήσουν σνομπ/κακιά/σκύλα/ακατάδεκτη/ψεύτικα γλυκιά/το έπαιζες καλή". Και από άντρες και από γυναίκες.
Μου αρέσει να ντύνομαι απλά αλλά όμορφα, δεν βάφομαι καθόλου εκτός από μολύβι στα μάτια καμία φορά, δεν φτιάχνω μαλλιά, δεν κάνω κάτι από αυτά που στιγματίζουν τις γυναίκες ως "χαζογκόμενες", "όμορφες αλλα χαζές" κλπ, (εννοείται πως εγώ δεν πιστεύω σε αυτό το ηλίθιο στερεότυπο). Αλλά εμένα με θεωρούν ήδη όμορφη αλλά χαζή χωρίς να κάνω τίποτα από αυτά. Αν φτιάξω μαλλιά στο κομμωτήριο δεν ξέρω και γω τι θα με θεωρήσουν. Αμοιβάδα μάλλον.
Αν βάλω κάτι ελάχιστα πιο καλό από τζιν ακούω από τις φίλες "υπερπαραγωγή ντύθηκες ε; να μη μας κοιτάξει εμάς κανένας δηλαδή". Φίλες μου αποφεύγουν την κοινή παρέα με εμένα και τα αγόρια τους, λέγοντάς μου ανοιχτά ότι φοβούνται ότι θα τους αρέσω. Λαμβάνω πολύ επιθετικά βλέμματα από άγνωστες κοπέλες σε μαγαζιά που θα βγω. Λαμβάνω ακόμα πιο επιθετικά βλέμματα από άντρες, με διαφορετικό τρόπο. Οι άντρες που με προσεγγίζουν, ενώ αριθμητικά είναι πολλοί, είναι σχεδόν όλοι απόλυτα ακατάλληλοι, μισογύνηδες, λίγουροι, πλησιάζουν με παρεμβατικότατο τρόπο, χυδαίες, σεξιστικές ατάκες και γενικότερα τη λογική "να μια πολύ ωραία=χαζογκόμενα+εύκολη". Οι άντρες που γνωρίζω υπό πιο καλές συνθήκες και που δεν με αντιμετωπίζουν έτσι συνήθως λένε σε κάποιον κοινό φίλο ότι κωλώνουν να κάνουν κίνηση λόγω της εμφάνισής μου. Στις δύο πιο σοβαρές σχέσεις που έχω κάνει ως τώρα είχα προβλήματα ζήλιας/ανασφάλειας από την πλευρά των συντρόφων χωρίς να δίνω το παραμικρό δικαίωμα -πέρα απ' την εμφάνισή μου. Ο ένας μάλιστα μου είπε να χωρίσουμε επειδή είπε πως έχει χάσει εντελώς την αυτοπεποίθηση του και έχει γίνει ανασφαλής και ζηλιάρης και κάτι που ποτέ δεν ήθελε να γίνει, και πως δεν έχει σε τίποτα να κάνει αυτό με την συμπεριφορά μου απέναντί του ή απέναντι στο άλλο φύλλο παρά μόνο με την εμφάνισή μου και την επίδραση που έχει στους άλλους.
Στη σχολή μου που ήταν θετική και με πολλά εργαστήρια, άρα και πιο στενή σχέση μαθητών-καθηγητών προσπαθούσα τρομερά να με πάρουν στα σοβαρά οι καθηγητές μου, που κάποιοι στην αρχή με αντιμετώπιζαν λες και δεν καταλάβαιναν τι δουλειά είχα εκεί. Πήρα το πτυχίο μου με άριστα και στα τέσσερα χρόνια και νομίζω ότι πιο πολύ ήταν για να αποδείξω κάτι στον κόσμο παρά το ενδιαφέρον μου για το αντικείμενο. Τα ίδια και στο μεταπτυχιακό.
Ψάχνοντας για να βρω δουλειά πάλι άκουγα τρομερές ατάκες. "Είσαι πολύ όμορφη και φρέσκια κοπέλα, αλλά αυτό δυστυχώς δημιουργεί αισθήματα δυσπιστίας στον κόσμο σχετικά με την κατάρτισή σου" Έχει χαραχτεί επί λέξη στο κεφάλι μου, νομίζω δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν την πρόταση.
Φαντάζομαι θα μου πεις ότι η ομορφιά τελειώνει, και εγώ μεγαλώνω και θα φτάσει αυτή η ώρα, και ότι μπορεί να μου ξενίσει κιόλας όταν καταλάβω ότι δεν είμαι πια όσο όμορφη ήμουν. Το' χω σκεφτεί αυτό. Αλλά στ' αλήθεια μου φαίνεται πολύ άδικο να είμαι νέα και όμορφη και αυτό να μου δημιουργεί προβλήματα στις συναναστροφές μου και να πρέπει να περιμένω να μεγαλώσω και να πάψω να είμαι όμορφη, που προφανώς και αυτό θα μου δημιουργεί προβλήματα στις συναναστροφές μου (όπως σε όλες τις γυναίκες από μια ηλικία και μετά με βάση τα πατριαρχικά στερεότυπα).
Ουφ.. Συγγνώμη, έγραψα πολλά. Θα εκτιμούσα πολύ τις σκέψεις σου.
Υ.Γ. Μερικές φορές αφήνω τα μαλλιά μου λίγο άλουστα, κοιμάμαι επίτηδες λίγες ώρες, προσπαθώ να βαφτώ με τρόπο που να χαλάει τα χαρακτηριστικά μου και βγαίνω, αγνοώντας τις φίλες που με ρωτάνε πώς βγαίνω έτσι έξω και τι χάλια είναι αυτά, και φλερτάρω και μιλάω και περνάω καλά σαν άνθρωπος. Λες η λύση να είναι αυτή;
- jenna
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω τι να σου πω βρε παιδί μου. Ειλικρινά, δεν αμφισβητώ την αλήθεια σου, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που λέει ότι είσαι έτσι κι έτσι σε εμφάνιση, ούτε μπορώ να πιστέψω ότι ασχημαίνεις όταν κοιμάσαι λίγο και βγαίνεις άλουστη. Αν έχεις τόσο εντυπωσιακή, ακαταμάχητη ομορφιά, μήπως να το κάνεις επάγγελμα ως μοντέλο ή κάτι τέτοιο, εκμεταλλευόμενη τα εξωτερικά σου χαρίσματα, ώστε να είσαι συνέχεια ανάμεσα σε ωραίους, να βγάζεις και χρήματα; Αν είσαι καλή στη δουλειά σου, δεν έχεις ένα επιπλέον ατού λόγω εμφάνισης; Η Αμάλ πώς τα καταφέρνει;
Σχετικά με το θέμα αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι ωραίοι έχουν κοινωνικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ο κόσμος συγχωρεί περισσότερα στους ωραίους. Τους αντιμετωπίζει με δέος. Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχει αρνητική πλευρά σε αυτό, αλλά εσύ πώς κατάφερες και ζεις μόνο την αρνητική πλευρά;
Έχεις σκεφτεί μήπως προκαταβάλεις τον εαυτό σου με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να μην μπορείς να χαλαρώσεις και να είσαι ο εαυτός σου, ενώ όταν νομίζεις ότι είσαι «άσχημη», (με τα άλουστα μαλλιά) είσαι πιο άνετη και χαίρεσαι περισσότερο τη ζωή σου;
__________________
5.
Αγαπητή Α,Μπα, καιρό τώρα διαβάζω τη σελίδα και μπορώ να πω ότι έχω ταυτιστεί με αρκετά από όσα έχουν γραφτεί αλλά νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να θέσω και τη δικιά μου ερώτηση(ή καλύτερα ερωτήσεις). Λοιπόν, 5 χρόνια σε μια σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο που μου έχει προσφέρει στιγμές ηρεμίας, ευτυχίας, ασφάλειας και σιγουριάς. Καλά μέχρι εδώ αλλά, το μεγάλο αλλά είναι ότι πριν γνωρίσω τη σχέση μου, με είχε χτυπήσει ο κεραυνός του άτιμου αυτού μωρού που δε σε ρωτάει και σχεδόν ξεδιάντροπα σε χτυπάει κατακούτελα. Το θέμα είναι ότι αυτός τότε ήταν σε μακροχρόνια σχέση οπότε και δεν υπήρχε κάτι από μέρους του, ήταν ξεκάθαρα μονόπλευρο. Ωστόσο, παρατήρησα ότι από την αρχή είχαμε τρομερή χημεία και για να μην τα πολυλογώ έχουμε καταλήξει πολύ καλοί φίλοι (αν μπορείς να το πεις έτσι) μετά από 5 χρόνια. Ποτέ δεν έφυγε αυτό το συναίσθημα από μένα αλλά υπήρχαν στιγμές που καταλάγιαζε μέσα μου, στιγμές που ούτε τον σκεφτόμουν και στιγμές που τρελαινόμουν. Ξέρω τα πάντα γι' αυτόν, ξέρει τα πάντα για μένα. Με τη σχέση μου γνωριστήκαμε ένα 6μηνο μετά αλλά δεν ήταν ποτέ τόσο έντονο. Η αγάπη ήρθε μετά. Μέχρι και το καλοκαίρι όλα έβαιναν καλώς ώσπου ο άλλος χώρισε. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχει και από πλευράς του κάτι ανάλογο.
Η σχέση μου εν τω μεταξύ έπεσε σε μία λούμπα όπου έβλεπα τον άλλο να έχει αφεθεί, να ασχολείται μόνο με τη δουλειά του, καμία όρεξη για τίποτα. Τα τηλεφωνήματα μας ήταν ολιγόλεπτα και οι συναντήσεις μας σπάνιες σε σημείο που ένιωθα ότι αν δεν κάνω εγώ κίνηση δε θα τον δω ποτέ. Και έκανα. Το προσπαθούσα. Αλλά δεν με κάλυπτε, κάτι έλειπε. Η καθημερινότητα του ήταν και είναι πάντα βάσει προγραμματισμού, ποτέ να μην ξεφύγουμε από αυτό. Ποτέ να μην ξενυχτήσουμε, ποτέ να μην μεθύσουμε μαζί, πράγματα τα οποία μου λείπουν και τα βρήκα στον άλλον.
Και έτσι μπήκε ο άλλος στη ζωή μου και ερωτικά. 5 χρόνια το κατέπνιγα, αλλά αυτό ερχόταν στην επιφάνεια χωρίς να ρωτήσει, μέχρι που δεν άντεξα και, ξέροντας όμως ότι διακινδυνεύω πολλά πράγματα, του μίλησα ανοιχτά. Και η απάντηση ήταν κάθε άλλο παρά αρνητική. Και μετά ήρθε 1 βδομάδα που το ζήσαμε, με πολλά ξενύχτια, με πολύ γέλιο αλλά πολλές συζητήσεις για το τι θα γίνει μετά. Και το μετά ήταν ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί ακόμα τουλάχιστον γιατί αυτός έχει λίγο καιρό που βγήκε από τη σχέση του και έχει ανάγκη να είναι μόνος του και εγώ αξίζει να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση μου. Δε θέλουμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον, δε θέλουμε να χάσουμε επαφή για αυτό ας αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν μόνα τους το δρόμο τους χωρίς να τα πιέζουμε.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, το οποίο έχει γίνει βασανιστικό. Μιλάμε κάθε μέρα, πολλές ώρες. Έχω σχεδόν πάρει την απόφαση να χωρίσω, κάτι που με πονάει πάρα πολύ γιατί αγαπώ πραγματικά τον άνθρωπο που μαζί του μοιράστηκα 5 χρόνια, αλλά δεν τον ποθώ. Είναι κρίμα να τον κοροϊδεύω και κυρίως να κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι σκέψεις όμως με φοβίζουν. Πως θα πετάξω έτσι εύκολα μια σχέση που μου έχει προσφέρει τόσα πολλά? Πως θα μπορέσω να πληγώσω με αυτό τον τρόπο έναν άνθρωπο που με αγαπάει και κάνει μαζί μου όνειρα? Μήπως να συνεχίσω να το προσπαθώ? Ή απλά θα το προσπαθήσω λόγω συνήθειας και φόβου για το άγνωστο?( εδώ ξέρω προφανώς την απάντηση)
Και το άλλο σκέλος των ερωτήσεων μου: ο άλλος αν ήθελε πραγματικά να είναι μαζί μου, δε θα ήταν?? Μήπως έχει βολευτεί σε όλη αυτή την κατάσταση? Παίρνει την επιβεβαίωση που θέλει, ιδίως τώρα μετά από έναν χωρισμό και μένει σε μια τέτοια κατάσταση χωρίς να τον ενοχλεί γιατί δίνει τα μισά από αυτά που είναι απαραίτητα σε μία σχέση και έχει χρόνο με τον εαυτό του. Ξέρω ότι έχει ανάγκη να μιλάει μαζί μου (γιατί το κάνει καθημερινά), να με βλέπει, νοιάζεται πραγματικά αλλά μάλλον όχι όπως θα ήθελα εγώ, ασχέτως αν νιώθω ότι έχει μπει σε μία διαδικασία σχέσης χωρίς να το καταλάβει και εγώ σε 2 σχέσεις. Επιμένει να είναι στη ζωή μου, κρατιέται με νύχια και με δόντια μέσα σε αυτή. Μια τρέλα επικρατεί στο μυαλό μου και αδυνατώ ακόμα να δώσω μια λύση σε όλο αυτό (γιατί μεταξύ μας ο φόβος είναι αυτός που με κρατάει δεμένη).
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε παιδιά, είσαστε ολόκληρες γυναίκες, και όταν κάποιος σας λέει ότι δεν θέλει σχέση μαζί σας επειδή μόλις βγήκε από σχέση και θέλει να βρει τον εαυτό του, το πιστεύετε. Εσύ όχι μόνο κατάπιες αυτό, αλλά και το πόσο τζέντλεμαν είναι που σου είπε «εγώ σε θέλω, αλλά αφού σε θέλει και ο άλλος, μην το στενοχωρήσουμε το παιδί». Το οποίο παιδί στην δεύτερη παράγραφο το στολίζεις, αλλά στο τέλος κλαις που θα χαθεί μια υπέροχη σχέση πέντε ετών που τόσα σου χάρισε.
Εντάξει, όλοι έχουμε ταλέντο στο παραμύθιασμα του εαυτού μας, όλοι μας στρογγυλεύουμε την πραγματικότητα για να την καταπιούμε πιο εύκολα, όλοι προσπαθούμε να είμαστε πρωταγωνιστές κλασικής ταινίας και όχι βιντεοκασέτας από τη δεκαετία του ογδόντα, αλλά τώρα πώς αλλιώς να σου το πω, κάποτε πρέπει να βάλεις ένα φρένο σε αυτό που κάνεις. Επέτρεψε μου να σου ξεκαθαρίσω την τρέλα που επικρατεί στο μυαλό σου. Τα έχεις με κάποιον που δεν πολυθέλεις, και θα ήθελες να τα έχεις με κάποιον που δεν σε πολυθέλει (κάτι που ξέρεις πολύ καλά, και γι' αυτό διστάζεις να χωρίσεις. Μπορεί να σε πάει πάρα πολύ. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλει σχέση μαζί σου. Δεν θέλει, το έχει πει). Το εμπόδιο που έχεις είναι ότι πάσα θυσία θέλεις να είσαι με κάποιον, χωρίς να μείνεις λεπτό μόνη σου. Αυτά είναι τα δεδομένα. Είναι σύστημα τριών εξισώσεων με έναν άγνωστο. Δεν είναι και τόσο δύσκολη η λύση.
__________________
6.
Ποσο πολυ στενοχωριεμαι οταν χωριζουν αγαπημενα μου, φιλικα ζευγαρια επειδη ερχεται το πληρωμα του χρονου... παντα στενοχωριομουν σχεδον οσο οι ιδιοι και οταν το μαθαινα, δεν εβρισκα λογια να τους παρηγορησω. Παντα κατεληγε να με παρηγορει το αγορι μου λεγοντας μου πως ετσι ειναι οι σχεσεις... Φυσικα αναφερομαι σε μακροχρονιες σχεσεις που πλεον δεν μπορεις να διανοηθεις οτι αυτοι οι 2 ανθρωποι δεν θα καταληξουν μαζι. Ακουγεται τοσο μελο κι ομως, αισθανομαι οτι πεθαινει κατι με τον χωρισμο τους, πεθαινει αυτο που δημιουργησαν μεταξυ τους και χάνεται σα να μη συνεβη ποτε, τοσο αδοξα. Σταματαει η επικοινωνια (περα απο τυπικες ευχες σε γιορτες και γενεθλια) και σβηνονται κυριολεκτικα και μεταφορικα οι παλιες φωτογραφιες, οι διακοπες μας, οι βολτες μας, ολα οσα εζησαν και εζησα και εγω μαζι τους, και μενω να αναπολω κατα καιρους και να τους βλεπω χωριστα πια, πιο συχνα τα κοριτσια (που ηταν εξαρχης φιλες μου) με τα νεα τους αγορια (που επισης συμπαθω πολυ), πιο αραια τα (πρωην) αγορια (με τα νεα τους κοριτσια) γιατι δεν θελω να ξεκοψω μαζι τους αφου εγιναν φιλοι μου μεσα σ αυτα τα χρονια που περνουσαμε χρονο μαζι. Μου λειπει ομως η κοινη μας παρεα. Φυσικα δεν εξαιρω τον εαυτο μου απ αυτη την κατασταση, καθως καμια επαφη δεν υπαρχει με τον πρωην μου παρ οτι τον εκτιμω ως ανθρωπο και ως επιρροη στη ζωη μου. Πως λοιπον ερμηνευεται αυτη μας η συνηθεια; γιατι μας βγαινει τοσο φυσικα; Πως μπορουμε οι ανθρωποι να ξεχναμε, να παταμε delete, οταν ουσιαστικα εχουμε διαμορφωσει τον χαρακτηρα που εχουμε σημερα βασει αυτων που ζησαμε με αυτους που τα ζησαμε;
- Νία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ούτε χάνονται οι παλιές ιστορίες, ούτε delete μπορούμε να πατήσουμε στο παρελθόν, ούτε πλήρη αμνησία παθαίνουμε, ούτε είναι σα να μην έγιναν ποτέ οι σχέσεις που διαλύθηκαν. Κυριολεκτικά μπορεί να σβήνουν κάποιες φωτογραφίες, αλλά μεταφορικά δεν γίνεται να σβήσουν, ακριβώς επειδή το παρόν μας είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος μας. Η θλίψη σου για κάτι τέτοιο δείχνει κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω πολύ καλά. Κάποια ιδέα θεωρείς ότι προδίδεται, που δεν έχει εφαρμογή στην πραγματική ζωή, και ακόμα δεν μπορείς να το δεχτείς. Δεν είναι όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις Άγιες επειδή εσένα σου φαινόταν έτσι. Ο κόσμος χωρίζει για πολύ σοβαρούς λόγους. Κάποιες φορές δεν υπάρχει επαφή γιατί υπάρχουν αιτίες σοβαρές που ο ένας δεν θέλει να ξαναδεί τον άλλον. Τα ζευγάρια που είναι καιρό μαζί και εσένα σου φαίνονται ταιριαστά δεν χωρίζουν επειδή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (τι θα πει αυτό;) κάτι άλλο έχει γίνει, αρκετά πιο δυσάρεστο, διαβρωτικό και επίπονο. Τι σε ενοχλεί τόσο πολύ; Μήπως είναι η πάρα πολύ κοινή ανθρώπινη αγωνία, η αβεβαιότητα; Ότι ποτέ δεν μπορείς να έχεις εγγυήσεις για το μέλλον; Ότι όλες οι καλές στιγμές έχουν τέλος; Όλα αυτά μαζί;
_________________
7.
Λενα, ειμαι 36 χρονων και ανυπαντρη. Ποτε στη ζωη μου δεν με απασχολησε το θεμα του γαμου. Βλεπω τις παλιες συμμαθητριες μου με τα παιδια τους, τις συνομηλικες φιλες και τις ξαδερφες μου παντρεμενες με παιδια. Σκεφτομαι...ολες αυτες πως αποφασισαν να δημιουργησουν οικογενεια; το ηθελαν απο μικρες και τοσα χρονια ειχαν παρει σοβαρα το θεμα και εψαχναν τον καταλληλο; Καποιες φορες διπλα τους νιωθω αποτυχημενη - σε επιπεδο προσωπικης ζωης.
- Αντωνια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν δεν σε είχε απασχολήσει ποτέ το θέμα του γάμου, γιατί τώρα νιώθεις αποτυχημένη; Δεν είναι κάτι που προκύπτει χωρίς να το θέλεις, χωρίς να σε έχει απασχολήσει. Αφού τώρα σε πειράζει, θα πει ότι κάποια θεωρία είχες για το θέμα. Με το «δεν με είχε απασχολήσει» μάλλον εννοείς «δεν καταδέχτηκα να παραδεχτώ ότι είναι κάτι που θα ήθελα να προσπαθήσω, διότι είμαι υπεράνω». Ναι, όλες αυτές το αποφάσισαν, πιθανόν να το ήθελαν από μικρές, πάντως ήξεραν ότι το ήθελαν, το είχαν πάρει σοβαρά και έψαχναν τον κατάλληλο. Είναι ωραία η ιδέα της αυθόρμητης σχέσης που καταλήγει αβίαστα σε γάμο χωρίς να υπάρχει καθόλου αυτή η σκέψη από την αρχή, αλλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, εκτός αν μιλάμε για σχέσεις που ξεκινούν από τα 16 και κρατάνε δέκα, δεκαπέντε χρόνια. Ο κόσμος που θέλει να δεσμευτεί, το ξέρει. Τον απασχολεί το θέμα, το έχει στο νου του. Μπορεί να μην βλέπει όλους ως υποψήφιους (μπορεί και να τους βλέπει) αλλά δεν κάνει κινήσεις άσκοπες, δεν σπαταλιέται εύκολα, κρίνει ποιος είναι στην ίδια φάση, και δεν είναι υπεράνω.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν «αποφασίζουν» να δημιουργήσουν οικογένεια, απλώς δεν τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι διαφορετικό. Εσύ τώρα βρέθηκες στη φάση αυτής της αναζήτησης. Δεν είναι κακό να σε απασχολεί το θέμα, ίσα ίσα. Δεν χρειάζεται να σε προβληματίζει τόσο. Δεν είναι αργά. Ποτέ δεν είναι αργά για να παντρευτείς.
Και πριν εμβαθύνεις κι άλλο στην αυτολύπηση και στην αυτομομφή, να σε προειδοποιήσω. Τώρα είσαι σε ηλικία που όλοι είναι παντρεμένοι. Σε κάποια άλλη ηλικία όλοι γύρω σου θα είναι χωρισμένοι και πιθανόν παντρεμένοι δις. Ποτέ μην ζηλεύεις άλλους για πράγματα που νομίζεις ότι έχουν. Ζηλεύεις την ζωή που νομίζεις ότι ζουν, δηλαδή αυτή που θα ήθελες να ζεις εσύ. Δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή που ζουν στην πραγματικότητα.
σχόλια