Το 'Α μπα' θα επιστρέψει στις 2 Μαΐου.
__________________
1.
Αγαπητή Αμπά,
Μιας και θέλω μια αντικειμενική απάντηση, αποφάσισα να σου στείλω. Σου περιγράφω συνοπτικά την κατάσταση για να καταλάβεις σε τη φάση βρίσκομαι. Είμαι 29 χρονών και έχω μια σχέση 7 χρόνια. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή άρχισα να μένω πολλές μέρες στο σπίτι του αγοριού μου, μέχρι που τελικά μετακόμισα. Η σχέση μας έχει τα πάνω και τα κάτω της, όπως κάθε άλλη σχέση νομίζω. Το αγόρι μου είναι άνεργος και έχει το attitude "Δε θέλω να δουλέψω". Έχει κάποιο σταθερό εισόδημα από την οικογένεια του, χωρίς απαραίτητα να είναι τύπου "πλούσιος". Το ότι δε δουλεύει δε με ενοχλεί ιδιαίτερα (ήταν ξεκάθαρος απέναντι μου από την αρχή - αν και πιστεύω ότι θα του άλλαζε η ψυχολογία αν δούλευε γιατί είναι συχνά κακόκεφος), μιας και έχει ένα μικρό εισόδημα ( αν και μένουμε μαζί έχουμε ξεχωριστό "ταμείο", οπότε δε μπορώ να πω ότι με επιβαρύνει οικονομικά), αλλά ό,τι έχει κλειστεί μέσα στο σπίτι και παίζει παιχνίδια όλη την ώρα.. Αρνείται να βγει έξω χωρίς σοβαρό λόγο και περνάει τα ΣΚ του με 2-4 φίλους που έρχονται στο σπίτι και... όπως καταλαβαίνεις.. παίζουν. Επειδή είναι μέσα στο σπίτι συνέχεια και αρνείται να βγει έξω,
έχει χάσει πολλά event από τη ζωή μου. Για ταξίδια δε θα το αναφέρω καν.. Στα 7 χρόνια που είμαστε μαζί, έχουμε πάει 3 ταξίδια όλα κι όλα, μετά από μεγάλη γκρίνια. Εμένα μου αρέσουν οπότε καταλήγω πάντα να πηγαίνω μόνη ή με φίλους..
Σε πολλά βασικά θέματα αργεί να πάρει αποφάσεις ή τα αναβάλει επ' αόριστο, αν δεν τον πιέσω. Για να καταλάβεις, μια αλλαγή θερμοσίφωνα, του πήρε 1 χρόνο μέχρι να πάρει την απόφαση να τον αλλάξουμε...Αφού δεν έσκασε, τυχεροί είμαστε...
Δουλεύω 12ωρα και του έχω ζητήσει να με βοηθάει τουλάχιστον στις δουλειές του σπιτιού, αλλά τις περισσότερες φορές αγανακτώ και τις κάνω εγώ. Δεν προσπαθεί να ξεφύγει και να μην τις κάνει, απλά αν δεν είμαι στο σπίτι για να του τις θυμίσω, απλά το ξεχνάει. Αν του δίνω εντολές, τα κάνει όλα με μεγάλη επιτυχία. Προφανώς αφού δουλεύω τόσες ώρες, είναι δύσκολο να τον επιβλέπω. Το σπίτι καταλήγει να είναι πάντα χάλια και εγώ να μην ξέρω από που να ξεκινήσω. Είμαι ακατάστατη γενικά, αλλά προσπαθώ όταν κάνω γενική να διατηρώ για μεγάλο χρονικό διάστημα τo σπίτι σε αξιοπρεπή κατάσταση....
Μετά από τόσα χρόνια μαζί, είναι λογικό οι οικογένειες μας να έχουν αρχίσει να μας ρωτάνε για γάμο. Είναι κάτι που το σκεφτόμαστε κι εμείς μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί. Αν και τον αγαπώ και θέλω να είμαι μαζί του, φοβάμαι ότι μελλοντικά τα πράγματα θα είναι δύσκολα για μένα - ιδιαίτερα αν κάνουμε παιδιά. Θα είμαι η μόνη που θα δουλεύω και θα πρέπει να συντηρώ σπίτι & παιδιά γιατί σίγουρα δε θα αλλάξει συμπεριφορά. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν... Οικονομικά μπορεί να είναι καλά τώρα αλλά μελλοντικά δε ξέρω τι μπορεί να συμβεί.. Χωρίς προϋπηρεσία και μέσα σε όλη αυτή την κρίση θα είναι δύσκολο να βρει δουλειά αν χρειαστεί. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι πρέπει να φύγω από αυτή τη σχέση - ακόμα κι αν είμαστε αγαπημένοι γιατί φοβάμαι ότι μελλοντικά θα πρέπει να "κρατάω" μόνη μου σπίτι, παιδιά & δουλειά. Ίσως επειδή μένουμε μαζί τόσα χρόνια και έκανα τόσες υποχωρήσεις συμβαίνει αυτό... Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση μου. Θα έφευγες για να μην τραβήξεις τα χειρότερα αργότερα ή θα έμενες και θα το προσπαθούσες?
-ohdear
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να προσπαθήσω τι;
Έχεις κάνει την πρόβλεψη για το μέλλον σου σύμφωνα με τα δεδομένα που έχεις συλλέξει εδώ και εφτά χρόνια. Σου φαίνεται καλή ιδέα να παραμείνεις ελπίζοντας ότι έχεις κάνει λάθος στην πρόβλεψη;
Δεν είσαι η πρώτη, ούτε η τελευταία που το κάνει, είναι ο πιο συνηθισμένος λόγος που οι άνθρωποι καταλήγουν να παντρεύονται τον λάθος άνθρωπο. «Σκεφτόμαστε να παντρευτούμε επειδή είμαστε πολλά χρόνια μαζί». «Μετά από τόσα χρόνια, είναι λογικό να μας ρωτάνε αν σκεφτόμαστε τον γάμο». Λογικό είναι, αλλά δεν είναι λόγος. Δεν είναι λόγος να παντρευτείς το ότι δεν έχεις ακόμα αποφασίσει να χωρίσεις. Ο χρόνος από μόνος του, δεν λέει τίποτα. Μπορείς να είσαι σε αποτυχημένη σχέση για δέκα, τριάντα χρόνια, για όλη σου τη ζωή. Δεν μπορείς να κάνεις απόσβεση στον χρόνο που επένδυσες επενδύοντας κι άλλο χρόνο. Λόγος για να παντρευτείς είναι να πιστεύεις ότι ο άλλος σε συμπληρώνει με τρόπο ώστε να πιστεύεις ότι η ζωή σας στο μέλλον θα γίνει πιο εύκολη, πιο ευχάριστη, πιο δημιουργική, με υποσχέσεις για περιπέτεια, αν είσαι της περιπέτειας, ή με υποσχέσεις για αυτό που έχεις εσύ ως όραμα ευτυχίας. Παντρεύεσαι αν πιστεύεις ότι μαζί με τον άλλον θα καταφέρετε πιο πολλά. Ότι η ένωση σας θα χαρίσει ισχύ και στους δύο. Ότι θα σχηματίσεις μια ομάδα συνεργασίας και ένα πολύ κλειστό περιβάλλον αλληλοοστήριξης. Αυτοί είναι λόγοι για να αποφασίσεις να παντρευτείς, και μπορεί να ξέρεις ποιος είναι ο κατάλληλος τον πρώτο χρόνο, ή και το πρώτο εξάμηνο, την πρώτη εβδομάδα, αν είσαι πολύ τυχερή. Δεν χρειάζεται να περάσουν εφτά χρόνια για να αναρωτιέσαι. Ή μάλλον, αν αναρωτιέσαι μετά από εφτά χρόνια...
Θέλεις να ξεμπερδεύεις. Θέλεις να σου πει κάποιος να πάρεις την εύκολη απόφαση. Να χαρείς με την ανακοίνωση και τις προετοιμασίες ενός γάμου, να δεχτείς δώρα και συγχαρητήρια, να χαρούν οι δικοί σου που παντρεύτηκες, να είσαι παντρεμένη στα τριάντα και στα τριάντα ένα να είσαι έγκυος, να σου λένε κι άλλα συγχαρητήρια που εντάχθηκες τόσο θαυμάσια και γρήγορα και εύκολα και ομαλά. Όλα αυτά θα είναι ανεβαστικά, ναι. Και μετά θα τελειώσουν τα συγχαρητήρια από τους δικούς σου και την κοινωνία, και θα γίνουν όλα σου τα επιτεύγματα αυτονόητα, και όλοι θα ζητάνε από σένα χίλια ακόμα παραπάνω, να είσαι σύζυγος, μάνα και εργαζόμενη στις συνθήκες που προβλέπεις από τώρα και να μην παραπονιέσαι γιατί «ποιος σου είπε να παντρευτείς; Μόνη σου το αποφάσισες. Δεν ήξερες ποιον πήρες; Τώρα έχεις παιδιά, έχεις ευθύνες.» Και η πλάκα είναι ότι θα έχουν δίκιο. Και μετά σε περιμένουν άλλα σαράντα χρόνια.
Οπότε, σκέψου: πόσο σημαντικά είναι για σένα αυτά τα συγχαρητήρια;
__________________
2.
Πώς να ξεκινήσω τώρα; Θα σου πώ κι εγώ την ιστορία μου. Ειμαι 38. Ειμαι 4 χρόνια με την Μαρία. Ειναι υπέροχος άνθρωπος. Πολύ υποστηρικτική, υπομονετική. Την αγαπώ. Με αγαπά. Μένουμε μαζί. Πριν ενα χρόνο έμπλεξα με κάποια. Αγγελική ας την πούμε. ειμαι τον τελευταίο χρόνο παράλληλα και με τις δύο. Με την Αγγελική τεράστιο πάθος. Ολα ειναι στο pick μαζί της. Αλλα κάτι μέσα μου με σταματάει ... Πως επιλέγεις ; Ασφάλεια ή καταπληκτικό κρεβάτι ; Η Μαρία ειμαι υπέροχη και νιώθω οτι θέλω να κάνει τα παιδιά μου και η Αγγελική ειναι καταπληκτική ξεχειλίζει σεξουαλικότητα αλλα .. (Ξέρω οτι θα με κραξεις αλλα παρολαυτα θελω την γνώμη σου) και κατι άλλο ( η Μαρία κάποια στιγμη μέσω ενός μηνύματος που διάβασε κατάλαβε για την Αγγελική και μου ειπε " ή τελείωσέ το γρήγορα αν όντως συμβαίνει κάτι ή φύγε απο το σπίτι.σεν θελω να ξερω τιποτα άλλο." Και με άφησε μ...λακα! Το ειπα στους φίλους μου και υποκλίνονται για πάρτυ της. Μου λένε δεν βρίσκεις τέτοια γυναίκα εύκολα. Ειμαι πιο μπερδεμένος καθε μερα κ περισσότερο.
-Γιώργος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Γιατί έμεινες κι εσύ και οι φίλοι σου τόσο κάγκελο που η Μαρία σε αντιμετώπισε ως ώριμο ενήλικα που μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες σου, Γιώργο; Γιατί σε εκπλήσσει τόσο πολύ που υπάρχουν «τέτοιες» γυναίκες; Οι ως τώρα εμπειρίες σου σου έχουν δείξει ότι η πρώτη αντίδραση θα έπρεπε να ήταν μπικίνι και πάλη στη λάσπη για να σε κερδίσει η καλύτερη;
Μήπως ήταν υπερβολικά αισιόδοξη που σε αντιμετώπισε ως ώριμο ενήλικα;
Εσύ θα μας πεις.
Δεν είναι περίεργο, πρωτότυπο, σπάνιο να απατάει κάποιος κάποιον για οποιοδήποτε λόγο, αν και κυρίως γίνεται για να ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Άνθρωποι είμαστε. Αλλά αυτοί που απατάνε και δεν αναφέρουν καθόλου το θέμα της εξαπάτησης ως μέρος του προβλήματος, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως «προβληματισμένο», είναι ξεχωριστή κατηγορία. «Εξαπατάω κάποιον, αλλά το διαχειρίζομαι με προβληματισμό». Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, είχες προβλέψει ότι δεν θα συμπάσχω.
__________________
3.
Αγαπημένη και πανσοφη α μπα. Να που ηρθε η ώρα να ρωτήσω εσενα μετά τόσα χρονια που σε διαβαζω. Εχω μια σχέση οχτώ χρονια με ενα παλικάρι απο την πρωτεύουσα ενώ εγώ μένω στην επαρχία . Η σχέση κυλάει ομαλά , εχουμε παιδιά και οι δυο και μοιράζουμε το χρονο , ποτε μεταξύ μας κ ποτε με τα παιδιά μας . Το παιδί μου με τα παιδιά του ειναι σαν αδέρφια , εγώ σα δεύτερη μανα γι αυτα κι εκείνος σα δεύτερος πατέρας για την κόρη μου . Ηρθε η ώρα όμως να κάνω τη μεγάλη κίνηση και να ζήσω μαζί του . Δε με ενδιαφέρει αν θα ειναι γάμος με τα παρελκόμενα . Αυτο που με απασχολεί ειναι το παιδί μου κ η αντίδραση του πραγματικού της πατέρα . Δε θελω να τη στεναχωρήσω, δε θελω να με μισήσει , δε θελω να νιώσει οτι της στερώ τον πατέρα της . Κι απο την άλλη φοβάμαι κ την αντίδραση του πατέρα , αν και νομικά εχω δικαίωμα.
Ξέρω οτι τα παιδιά προσαρμόζονται εύκολα όμως φοβάμαι για το μοναχοπαίδι μου ..
Απο την άλλη ειμαι σίγουρη πως θελω να ειμαι με αυτο τον άνθρωπο και να κάνω μια νέα αρχή , ακόμα κι αν πρέπει να βγω ξανα σε αναζήτησή δουλειάς και να επιβαρύνω σε έξοδα για να βλέπει το παιδί τον πατέρα του . Help !
-Μαίρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μαίρη Μαιρούλα, συνήθως αυτοί που στέλνουν ερωτήσεις στο 'α μπα' έχουν προβλήματα, ή πιστεύουν ότι έχουν προβλήματα. Νομίζω ότι εσύ είσαι νέα κατηγορία, γιατί σχεδόν παριστάνεις ότι έχεις προβλήματα. Είσαι με κάποιον που είσαι σίγουρη ότι θέλεις να είσαι μαζί του, και τα παιδιά σας είναι σαν αδέρφια, και εσύ είσαι σαν δεύτερη μάνα και αυτός σαν δεύτερος πατέρας. Δεν μας λες γιατί φοβάσαι την αντίδραση του πατέρα της, αλλά τι μπορεί να κάνει αν όχι να προσαρμοστεί, εφόσον έχεις το δικαίωμα και την υποχρέωση να ζήσεις τη ζωή σου; Δεν γίνεται να είναι όλα τέλεια για να πάρουμε μια απόφαση, αλλά οι συνθήκες που περιγράφεις πλησιάζουν αρκετά στο τέλειο. Πώς γίνεται να φοβάσαι μην σε «μισήσει» κι όλας η κόρη σου, (να σε μισήσει!), εφόσον με τα άλλα παιδιά είναι σαν οικογένεια και βλέπει αυτόν τον άντρα σαν δεύτερο πατέρα της. Δεν γίνεται να ισχύουν όλα αυτά, ταυτόχρονα.
Αυτά που φοβάσαι, μπορείς να τα ερευνήσεις πριν μετακομίσεις. Κανόνισε συνάντηση με τον πατέρα του παιδιού και πες του τι πρόκειται να γίνει. Κανόνισε συνάντηση με την κόρη σου, να είσαστε οι δυο σας, και πες της τι πρόκειται να γίνει. Είναι πιο χρήσιμο από το να ρωτάς εδώ.
__________________
4.
Αγαπητη Αμπα,ειμαι να σκασω! παρενθεση,ευχαριστουμε για τη στηλη σου,μας βοηθας πολυ και εισαι απιθανη παρεα!
Λοιπον,ο κολλητος του αντρα μου ειναι πολυ αδιακριτος! Αλλα μονο οσον αφορα τα οικονομικα...ρωταει συνεχως ποσο πηρατε το ενα και ποσο εκανε το αλλο..Για τα διδακτρα των παιδιων μας,το καινουριο μου αμαξι,το ενοικιο της επιχειρησης,το νυφικο μου (αν ειναι δυνατον). Στην αρχη ο βλακας του απαντουσα αλλα τωρα εχει παραγινει το κακο.
Δεν θελω να απανταω γιατι ειναι καθαρα αδιακρισια και ειναι κατι πολυ προσωπικο,γιατι να δινω αναφορα στον καθενα για το τι ξοδευω. Αιντε!
Προσπαθησα να παιξω το ιδιο παιχνιδι αλλα μου βγηκε λαθως,εκεινος ελισσοταν σαν το χελι να μην μου απαντησει στις ερωτησεις και εγω εφτασα σε σημειο να νιωθω ασχημα με την (προσποιητη μεν) αδιακρισια μου.
Επισης δοκιμασα την μεθοδο αικιντο,εκανα οτι δεν ακουγα και αυτος επεμενε,περιμενε υπομονετικα για να ξαναρωτησει.
Η γυναικα του δεν του λεει ποτε το παραμικρο! καθεται και τον ακουει,ο αντρας μου θυμωνει πολυ αλλα δεν μιλαει εκεινη τη στιγμη,δεν του λεει κατι γιατι ετσι ειναι λεει,δεν θα αλλαξει.
Γιαυτο και εγω Λενα μου ζηταω τη συμβουλη σου,και των αναγνωστων,πως αντιμετωπιζεται ενα τετοιο ατομο βρε παιδια?
σας φιλω.
--$$$
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτός γιατί ελίσσεται σαν το χέλι και εσύ δεν μπορείς; Επειδή εσύ στο τέλος υποχωρείς και σταματάς τις ερωτήσεις, ενώ αυτός όχι. Η επιτυχία του, δηλαδή, το «χέλι», συμβαίνει επειδή το επιτρέπεις εσύ, δεν το καταφέρνει από μόνος του.
Ας περιμένει να απαντήσεις, όσο θέλει. Ας επιμένει, όσο θέλει. Δεν χρειάζεται να απαντήσεις, όσο και αν περιμένει.
Μπορείς να του πεις ακριβώς αυτό: δεν θα σου απαντήσω, όσο και αν επιμένεις, όσο και αν περιμένεις. Μπορείς να πεις «η ερώτηση είναι αδιάκριτη, δεν θα απαντήσω». Δεν χρειάζεται καν να υψώσεις τη φωνή. Γιατί τον προστατεύεις; Αν δεν θέλεις να το πεις επειδή δεν σου αρέσει να δημιουργείς αρνητικό κλίμα, άλλαξε κουβέντα, ρώτα κάποιον άλλον κάτι άλλο, βγάλε το κινητό ότι και καλά σου έστειλαν μήνυμα, σήκω για να πας στην τουαλέτα, κάνε σα να μην έγινε ποτέ η ερώτηση.
Η μέθοδος Αϊκίντο είναι για τις προσβολές, για να αντηχεί η κακία αιωνίως στον αέρα, μέχρι κάποιος να αναγκαστεί να μιλήσει για να διακόψει την δυσοσμία. Με τους αδιάκριτους είναι πολύ πιο απλό. Απλώς, μην απαντάς στην ερώτηση.
__________________
5.
Καλησπέρα Α,μπα μου! Είμαι 20 χρονών και έχω σχέση με ένα παιδί της ηλικίας μου. Είναι η πρώτη μου σχέση. Πολύ καλό παιδί, σοβαρό,έξυπνο κτλ. Η συμπεριφορά του επίσης καλή, εκδηλώνει το ενδιαφέρον του, την αγάπη του, με φροντίζει και είναι πιστός (δείχνει έμπιστος δηλαδή). Το πρόβλημα είμαι εγώ! Ζηλεύω σε σημείο να ανυσηχω για τον εαυτό μου, ψάχνω τα πάντα για τη ζωή του στο παρελθόν, με ποιες συναναστρέφεται, προσπαθώ να βρω τις πρώην, πως συνδέεται αυτή με την άλλη κτλ κτλ. Δεν του το εκδηλώνω, εκτός από μερικά πειράγματα που γίνονται και από τις δύο πλευρές αλλά εγώ στο μυαλό μου φέρνω την καταστροφή. Να τονίσω πως αυτός λόγω δουλειάς γνωρίζει πολύ κόσμο και κυρίως κοπέλες και έχει τύχει να συνεργαστεί με πολλα άτομα ακόμα και από το εξωτερικό. Αυτό δυστυχώς το διαπίστωσα με τον καιρό και είναι κάτι που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. Δεν είναι λόγος χωρισμού ή τσακωμού, το κεφάλι μου τα φταίει όλα γιατί πχ μπορεί ένα απόγευμα να κάθομαι να ψάχνω άπειρες κοπέλες και ποιες είναι, πως γνωρίζονται και να βλέπω φωτογραφίες μαζί παλιότερα ή την πρώτη περίοδο της σχέσης μας και να ξενερώνω απίστευτα. Μετά μιλάμε και είμαι απόμακρη, και που να καταλάβει και αυτός με την τρελή που έμπλεξε; Δεν ξέρω αν είναι κάτι σοβαρό που θέλει ψυχίατρο αλλά ψυχολόγο θέλω σίγουρα! Έψαξα στο δήμο της γειτονιάς μου αλλά η ψυχολόγος μου είπε ότι πρέπει να είμαι πάνω από 21 για να με αναλάβει και καλύτερα να πάω στη σχολή μου, αλλά τι δουλειά έχει η σχολή; η ψυχολογική υποστήριξη στη σχολή είναι για το πως θα προσαρμοστείς, για τα μαθήματα κ.α Τι μπορώ να κάνω πριν ξεσπάσω και αρχίζω και τρελαίνομαι;
Υ.Γ: πραγματικά νιώθω ότι δεν είναι τόσο απλό και απλά ζηλεύω πολύ!
-phyco
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δε νομίζω ότι στη σχολή ασχολούνται μόνο με θέματα προσαρμογής στα μαθήματα, άσε που αν ασχολείσαι όλη μέρα με τις πρώην και τις πιθανές νυν, παραμελείς τα μαθήματα σου. Καλά κάνεις και ψάχνεις ψυχολόγο, γιατί μιλάς για ένα στοιχείο του χαρακτήρα σου που θέλεις να αλλάξεις, αυτό δεν γίνεται με συμβουλές παρά μόνο με θεραπεία. Επίσης, δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν το επιχείρημα ότι πρέπει να είσαι πάνω από 21 ισχύει. Ξέρω ότι πολύς κόσμος έχει βοηθηθεί από υπηρεσίες στους δήμους, μπορεί να μας πει κάποιος αν υπάρχει ηλικιακό όριο;
__________________
6.
Αγαπητή αμπα,
Έχω μία σχέση ενός χρόνου και οι δύο στα 20. Η ερώτηση μου είναι θρησκευτικής φύσης. Είναι προτεστάντης ενώ εγώ δεν πιστεύω. Πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή για να βρεθεί με τους υπόλοιπους της εκκλησίας του να μιλήσουν για διάφορα θέματα. Γενικά όπως μου τα έχει πει αλληλοστηριζονται πολύ μεταξύ τους. Πχ αν κάποιος χρειαστεί κάποια βοήθεια (πχ δουλειά) από την ενορία τους θα βοηθήσουν αυτοί που μπορουν, γι'αυτό και πηγαίνει για να κάνει γνωριμιες. Έχουμε κάνει αρκετές φορές θρησκευτική συζήτηση κ του έχω πει ότι δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που πιστεύουν αλλά ότι γενικά είμαι αντίθετη με την έννοια της εκκλησίας γιατί στόχος της είναι να χειραγωγεί. Μου λέει ότι αυτός όμως πιστεύει επειδή το θέλει κ όχι επειδή τον έχουν χειραγωγήσει. Κ του λέω έχω μία φίλη που γεννήθηκε σε μουσουλμανική χώρα και μου λέει και η ίδια ότι δεν θέλει να τη βγάλει τη μαντήλα από επιλογή της! Τελικά είναι όντως η επιλογή τους? Και πως βλέπεις το όλο θέμα αλληλοστηριξης μεταξύ της ενορίας του?
-Ανωνυμη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Καλά κάνουν και αλληλοστηρίζονται. Στις εκκλησίες σχηματίζονται μικρές κοινωνίες υποστήριξης, το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους κύκλους, όχι μόνο θρησκευτικούς. Όταν υπάρχει προσωπική γνωριμία είναι πιο εύκολο να ξέρεις ποιος πραγματικά χρειάζεται βοήθεια και πώς θα μπορούσες να τη δώσεις. Γιατί να είναι διαφορετικό από το να συμμετέχεις σε φιλανθρωπική οργάνωση; Η προϋπόθεση είναι η θρησκευτική πίστη, φαντάζομαι, αλλά πολλές μορφές βοήθειας έχουν προϋποθέσεις. Πηγαίνει επειδή πιστεύει σε αυτό που πιστεύει, δεν υποκρίνεται ότι πιστεύει, έτσι δεν είναι;
Η ερώτηση σχετικά με το τι είναι επιλογή και τι χειραγώγηση και τι ελεύθερη απόφαση είναι τεράστια υπόθεση και δεν απαντιέται στο πόδι. Εσύ γιατί είσαι σίγουρη ότι δεν έχεις χειραγωγηθεί να πιστεύεις ότι η εκκλησία χειραγωγεί; Γιατί είσαι σίγουρη ότι από τους τρεις, είσαι η μόνη που έχει αποφασίσει ελεύθερα;
Αν είσαι αντίθετη με την έννοια της εκκλησίας, που είσαι εντελώς ελεύθερη να είσαι, και να έχεις σχετικά επιχειρήματα που φυσικά, υπάρχουν, τότε με τον φίλο σου περισσότερα πράγματα σας απομακρύνουν, παρά σας συνδέουν. Μην σκέφτεσαι ποιος είναι πιο αυθεντικός στις αποφάσεις, όσο με ποιους ανθρώπους θέλεις να σχετίζεσαι.
_________________
7.
Σεβαστή Αμπά, διάβασα απάντηση σου σε αναγνώστρια που περιείχε την φράση "Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι ό,τι έχει, είναι και των δυο σας και μοιράζεστε από κοινού, και όταν λέμε ό,τι έχει, εννοούμε και πράγματα, και συναισθήματα"(25.01.17). Μου χτύπησε άσχημα το αυτονόητο. Γιατί παρακαλώ; Γιατί η όποια περιουσία έχει με κόπο αποκτηθεί από τον ένα εκ τον συμβίων (και χωρίς κόπο, και στο τζόκερ, δεν έχει σημασία αυτό) πρέπει εξ'ορισμού σε μια συμβίωση να ανήκει και στους δύο; Δε μιλάω για το κόντεξτ της κατάστασης που βιώνει η αναγνώστρια (υπάλληλος στον σύζυγο/ δεν την υπολογίζει στο σπίτι) αλλά αυτό το αυτονόητο που ξεκάθαρα λες με προβληματίζει. Δηλαδή μια γυναίκα που η τύχη το φερε να βγάζει περισσότερα από τον άνδρα, να μένουν σε δικό της σπίτι κλπ πρέπει και να του πληρώνει και την πιστωτική; Είναι αυτονόητο; Η μήπως είσαι σαφής λέγοντας "πράγματα" (πχ παρε πασά μου την οδοντόβουρτσά μου) και συναισθήματα (αυτονόητο) αλλά δεν αναφέρθηκες στο cash, ακριβώς γι αυτό το λόγο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν μιλάμε για σχέση συμβιωτική, ισότιμη, στην οποία ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί, τότε ναι, θα πρέπει να είναι αυτονόητο ότι εφόσον προσφέρει, τότε μοιράζεται και ό,τι υπάρχει. Αν μια γυναίκα τυχαίνει να βγάζει περισσότερα από τον άντρα της, δεν θα «του πληρώσει την πιστωτική», θα πληρώσει την πιστωτική που είναι στο όνομα και των δυο, εφόσον είναι και οι δύο σύμφωνοι με τα έξοδα που γίνονται. Αν ο άντρας χρησιμοποίησε την πιστωτική για να αγοράσει κασμιρένιο κασκόλ χιλίων ευρώ χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ενώ τα χίλια ευρώ είναι το μηνιαίο εισόδημα, τότε η σχέση δεν είναι συμβιωτική, ισότιμη, στην οποία ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί.
Δεν είναι ο μόνος τρόπος για να γίνεται διαχείριση οικονομικών σε ένα ζευγάρι, αλλά για μένα είναι ένδειξη συνεργασίας. Η κατάργηση του «μου» και «σου» στα υλικά αγαθά συμβολίζει κατάργηση συνόρων, αν βέβαια είναι βέβαιο ότι και οι δύο έχουν ως πρώτη προτεραιότητα το καλό και των δύο, ως σύνολο, και όχι ως μονάδες. Αν δεν λειτουργεί έτσι η σχέση, τότε είναι δύσκολο να υπάρχει ενιαίο ταμείο.
Ο τρόπος που το ρωτάς, το «γιατί παρακαλώ», αν σου φαίνεται ότι αν μοιραστείς την περιουσία σου, αφήνεις τον άλλον να σε εκμεταλλευτεί, τότε επικεντρώσου στο γεγονός ότι φοβάσαι ότι ο άλλος θα σε εκμεταλλευτεί. Ισχύει; Αν ισχύει, δεν θα το γλιτώσεις με χωριστά ταμεία.
σχόλια