Όλοι οι φίλοι των Μικροπραγμάτων που έχουν κάτι να πουν έχουν θέση εδώ μέσα.
Στο τρέχον αφιέρωμα "Η Εμπειρία των Πανελλαδικών Εξετάσεων" δημοσιεύσουμε κείμενα για τις Πανελλήνιες, γραμμένα από ανθρώπους που δίνουν τώρα, που έδωσαν κάποτε ή που επέλεξαν να μη δώσουν ποτέ. Μπορείτε να μου στείλετε κι εσείς το κείμενό σας, τις αναμνήσεις σας ή τις σκέψεις σας, στο [email protected].
Θα αποκτήσουν ποτέ οι Πανελλήνιες επαγγελματικό αντίκρισμα;
Γράφει ο Γιώργος Καρακασίδης
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γίνονται πάμπολλες συζητήσεις για το αν αξίζει να μπαίνουν όλο και περισσότεροι νέοι στις σχολές και αν αυτό θεωρείται ή όχι προσωπική (ή κακά τα ψέματα για πολλοίς γονεϊκή) επιτυχία εν γένει στη ζωή τους. Νομίζω όμως ότι το θέμα είναι άλλο.
Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που παρακολουθούσα τα της παιδείας, αλλά είναι ακόμα σαφές οτι οι θέσεις στα πανεπιστήμια δε συμπλέουν με την αγορά εργασίας. Π.χ. οι σπουδές στις ιχθυοκαλλιέργειες σε μια χώρα, το μεγαλύτερο τμήμα της οποίας είναι θάλασσα, γιατί είναι ακόμα τόσο υποτιμημένες σε σχέση με τους μηχανικούς που μπορεί μεν να αποκτούν αξιόλογες σπουδές, αλλά καλούνται να εργαστούν σε μια χώρα χωρίς παραγωγικές δομές και κατασκευές; Το περιβαλλον και οι ανανεωσιμες πηγες ενεργειας (σε τοπο με αφθονια ηλιου και ανεμων) γιατι εκπροσωπουνται πανεπιστημιακα μονο εκτος Αθηνων κανοντας κοστοβορες τις σπουδες για το ανω του 50% πληθυσμιακο κομματι της χωρας; Μήπως πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση σε σχολές όπως η διοίκηση μονάδων υγείας -και όχι οι υπερκορεσμένες σχολές διοίκησης επιχειρήσεων- με σκοπό την επίλυση προβλημάτων όπως η έλλειψη υλικών κι η ομαλή διαχείριση πόρων των νοσοκομείων με σκοπό την εξυγίανσή τους. Ίσως μόνο έτσι τα δημόσια νοσοκομεία αρχίσουν να εμπνέουν περισσότερη ασφάλεια στους Έλληνες ασφαλισμένους. Και αν ο αντίλογος είναι η έλλειψη δημόσιων πόρων, τότε μήπως ένα παραπάνω χρειάζεται να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στις σπουδές της -εδώ και δεκαετίες προβληματικής- δημόσιας διοίκησης; Μήπως τα εφόδια που αποκτά κάποιος για να πάρει μια θέση σε κάποιο υπουργείο είναι καιρός να προσδώσουν τον ανάλογο νευραλγικό χαρακτήρα και όχι απλά να αποτελέσουν το βόλεμα σε ένα γραφείο;
Το μοναδικό ίσως εξαγώγιμο προϊόν της χώρας, ο τουρισμός, μεριμνάται έτσι ώστε να επανδρώνεται επαρκώς τόσο σε αριθμό εισακτέων όσο και σε χρήση μοντέρνων εργαλείων μάρκετινγκ; Μπορούν τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι να γίνουν ακόμα πιο ελκυστικά αν πλαισιωθούν από περισσότερους ιστορικούς-αρχαιολογους και ανάλογης φύσης επιστήμονες, κόβοντας τη μαζική εισροή υπάλληλων γραφείου; Θα μπορούσε άραγε να μειωθεί ο αριθμός μόνιμων στρατιωτικών (άρα και δαπανών) προς όφελος παροχής κίνητρων στους φοιτητές γεωπονικών σχολών για μελλοντική μετακίνηση σε περιοχές της υπαίθρου; Μήπως πρέπει να δοθεί επιτέλους μεγαλύτερη έμφαση σε γνωστικά αντικείμενα όπως η ψυχολογία που καλείται να καλύψει τα κενά της διαπαιδαγώγησης, δημιουργώντας υγιέστερους και πιο υπεύθυνους πολίτες;
Μιλώντας για διαπαιδαγώγηση, εύχομαι να είναι σαφής στους νεοεισαχθέντες στις παιδαγωγικές σχολές η σπουδαιότητα του ρόλου τους στο μέλλον της κοινωνίας. Ίσως η ποιότητα εις βάρος της ποσότητας στην εκπαίδευση με σωστή δουλειά στο σχολείο κι ελαχιστοποίηση της παραπαιδείας δώσουν τις απαραίτητες ανάσες στους ήδη 'φορτωμένους' εφήβους, ακολουθώντας το πετυχημένο φινλανδικό μοντέλο. Θα μπορούσε άραγε ο γερμανικός διαχωρισμός των παιδιών σε πανεπιστημιακή ή χειρωνακτική κατεύθυνση από μικρή ηλικία βάσει ικανοτήτων να εφαρμοστεί εδώ; Κι αν αυτό θεωρηθεί ρατσιστικό, μήπως ο Έλληνας γονιός πρέπει να σκεφτεί γιατί στέλνει τα παιδιά του να μάθουν Γερμανικά;
Μπορεί κάποια από τα παραπάνω ερωτήματα να έχουν ήδη απάντηση ή να τίθενται σε θεωρητική βάση με αδυναμίες στην πράξη. Το σίγουρο είναι ότι αν έγιναν αυθόρμητα από έναν μη ειδικό μέσα σε λίγη ώρα, μήπως είναι καιρός να γίνουν σε βάθος από τους ειδικούς σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια; Στα μαθητικά μου χρόνια το μάθημα Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού αποκαλούταν 'η ώρα του παιδιού'. Ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια στιγμή να αντιμετωπισθεί επιτέλους σοβαρά...
