__________________
1.
Αγαπητή Αμπα!
Μένω στο εξωτερικό εδώ και 3 χρόνια για σπουδές αλλά θα ήθελα να ταξιδέψω περισσότερο και να μην γυρίσω άμεσα Ελλάδα. Εξάλλου είμαι ακόμα 25 ετών ,εχω τόσα πολλά να δω και δεν έχω κάποια υποχρέωση να με κρατάει πίσω.Μετά απο ενα χρονο χωρισμού ο πρωην μου με παιρνει τηλέφωνο και υποστηρίζει πως έχει ακόμα τόσα συναισθήματα για εμένα -το κατάλαβε τώρα που είναι με μια κοπελα και δεν νιώθει το ίδιο. Πιστεύω οτι δεν με έχει ξεπεράσει για πολλούς λόγους (πχ έχει ακόμα κορνίζες με φωτογραφίες μας σπίτι του, τις οποιες εχει δει η νεα του κοπέλα και δεν έχει πει τιποτα!). Το πρόβλημα είναι οτι εκείνος έχει μια επιχείρηση στην Ελλάδα και αποκλείεται να έρθει εξωτερικό με αποτέλεσμα να μην τολμάει να κάνει την κίνηση που κι εγώ μέσα μου θα ήθελα να κάνει: να έρθει δηλαδή να με βρει. Για τον λόγο καθαρά αυτό είχαμε πει να χωρίσουμε. Ξέρω οτι θα πεις οτι δεν είναι σωστό και οτι πρέπει να κόψω επαφές μαζί του όμως η αλήθεια είναι πως κι εγώ είμαι με κάποιον άλλον όμως ακόμα τρέφω αισθήματα για τον πρώην. Τί θα με συμβούλευες σε αυτήν την ιστορία?
--φίλη από τα παλιά-
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για να σε συμβουλέψει κάποιος, πρέπει να του πεις ποιος είναι ο στόχος σου. Ούτε εγώ, ούτε κάποιος άλλος μπορεί να σου υποδείξει τι πρέπει να θέλεις να πετύχεις. Θέλεις αυτό που θέλεις, να γίνει το δικό σου χωρίς να ξεβολευτείς, και αυτό που θέλεις ξέρεις ότι δεν είναι ρεαλιστικό, οπότε εγώ τι μπορώ να σου πω; Να θέλεις κάτι άλλο; Αν σου το πω, θα το κάνεις; Να προβλέψω το μέλλον; Να τον κάνω να παρατήσει κοπέλα και δουλειά για να «έρθει να σε βρει»; Καταλαβαίνεις τι εννοείς όταν το λες αυτό; Εννοείς κάτι συγκεκριμένο που δεν εξηγείς, ή έτσι το λες; Να σε βρει; Δηλαδή, να παρατήσει ό,τι κάνει για να σε ακολουθήσει σε αυτό που κάνεις, που δεν είναι κάτι συγκεκριμένο πέρα του ότι είσαι 25 και «θέλεις να ζήσεις πράγματα»;
Η ιστορία σας έληξε λόγω απόστασης, και θα λήξει ξανά για τον ίδιο λόγο, αν δεν αλλάξει κάτι στη ζωή του ενός, και όταν λέμε του ενός, εννοούμε τη δική σου, γιατί αυτός δεν θα έρθει να σε βρει επειδή έχει κάτι να τον κρατάει στην Ελλάδα, ενώ εσύ δεν έχεις τίποτα να σε κρατάει πουθενά. Για μένα η ευθύνη της απόφασης είναι σε σένα.
ΥΓ. Προσπάθησε να μην κολακεύεσαι που ο πρώην σου έχει δικές σου φωτογραφίες σπίτι του και αυτή δεν λέει τίποτα. Δεν ξέρεις αν δεν λέει τίποτα, αυτό σου μεταφέρει αυτός, και ακόμα κι αν δεν λέει, δεν ξέρεις τι σκέφτεται. Μπορεί να μην τη νοιάζει επειδή δεν νιώθει ότι ο πρώην σου είναι κάποιο κελεπούρι για να τον διεκδικήσει. Μπορεί να τον απορρίπτει αυτή, να μην την απορρίπτει αυτός, και έτσι να σε ξαναθυμήθηκε. Ποιος ξέρει. Το μόνο που αποδεικνύει αυτή η ιστορία είναι ότι ο πρώην έχει έλλειψη τακτ.
__________________
2.
γεια και χαρά σε σένα και στους αναγνώστες. Τα τελευταία 2 χρόνια συναναστρεφόμαστε κοινωνικά με ένα ζευγάρι. Στα πλαίσια μιας συζήτησης ο σύζυγος της άλλης πλευράς μας ξάφνιασε, λόγω καθυστερημένης αντίδρασης, όταν μας είπε ότι γενικά δεν αισθάνεται άνετα με την σωματική επαφή με το περίγυρό του. Ζητήσαμε παράδειγμα και μας έδωσε τα 2 φιλιά, ένα σε κάθε μάγουλο όταν καλοσωρίζεις και όταν αποχαιρετάς κάποιον. Μια μάλλον ευρωπαϊκή συνήθεια που δε φανταστήκαμε στο τόσο καιρό που κάνουμε παρέα ότι έκανε απρόθυμα.
Η σύζυγός του όπως και εμείς, ακολουθούμε το μεσογειακό στερεότυπο, που πέρα από τη λεκτική επικοινωνία με τους άλλους, ακουμπάμε τον άλλον, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε. Μετά τη συζήτηση ο άνθρωπος δεν την συνόδεψε με τη δήλωση: "Παιδιά μη με ακουμπάτε" υπέθεσα ότι δε χρειάστηκε κιόλας λόγω ευγένειας. Στις επόμενες συναντήσεις μας οι εγκάρδιες χαιρετούρες συνεχίστηκαν με τη σύζυγο, αλλά όχι με αυτόν. Βλέπω όμως ότι παραμένει μια αμηχανία από όλους μας. Σαν να τον κάνουμε λίγο πέρα εκείνη τη στιγμή, επειδή οι 3 μας ακολουθούμε άλλο πρωτόκολλο και με αυτόν δεν ανταλλάσσουμε σχεδόν ούτε χειραψία. Ευτυχώς αυτό κρατάει δευτερόλεπτα. Είμαστε προσεκτικοί γενικά, αλλά δεν αποτελεί πρόβλημα στη διάρκεια των συναντήσεων, αισθανόμαστε άνετα όπως πριν. Αναρωτιέμαι αν η αίσθηση αμηχανίας εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είναι μόνο δική μας. Θα πρέπει να ακολουθήσουμε από κοινού το δικό του τρόπο όλοι με όλους ή να συνεχίσουμε να χαιρετιόμαστε όπως αισθανόμαστε οι υπόλοιποι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν χρειάζεται να καταπιέζεται κανένας, ο καθένας κάνει ό,τι τον βολεύει περισσότερο, η αμηχανία θα εξομαλυνθεί με τον καιρό. Καλά έκανε και μίλησε, και πολύ σωστά εσείς τον ακούσατε και προσαρμοστήκατε.
__________________
3.
Αγαπητή Α,μπα,
Αρχικά, συγχαρητήρια για την στήλη σου. Έχεις έναν ξεχωριστά αντικειμενικό τρόπο να βλέπεις την πραγματικότητα, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα. Σε θαυμάζω. Έχω μια σύντομη ερώτηση και θα μπω στο θέμα: Είσαι σαν εμάς τους περισσότερους ανθρώπους που δίνουν καταπληκτικές λύσεις στους άλλους και όντως τους βοηθάνε, αλλά δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν στην αληθινή ζωή; Αν όχι, ποιο είναι το μυστικό;
Στο θέμα τώρα: Πριν δυο χρόνια γνώρισα στην Αγγλία ένα καταπληκτικό παιδί. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά κάθε φορά που ήμουν μαζί του προσπαθούσα να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου. Αυτός έχει πολύ πλάκα (μπορεί να φταίει και η συμπάθεια μου στο Αγγλικό χιούμορ), είναι πραγματικά ευγενικός, κοινωνικός, ευχάριστος, η ψυχή της παρέας. Και είναι τόσο καταπληκτικά ιδιαίτερος. Με έκανε να νιώθω πραγματικά ξεχωριστή όταν μιλούσαμε, ένιωθα πως αυτός ο άνθρωπος πραγματικά με συμπαθεί και του αρέσω. Είναι αυτός που καθόρισε ποιος είναι ο τύπος μου, τι ψάχνω από κάποιον ακριβώς. Είναι ο τύπος που θες να γνωρίσεις στην μαμά σου, απλά καλύτερος. Το πρόβλημα είναι πως εκείνο το καλοκαίρι εγώ ήμουν κατασκηνώτρια και εκείνος υπεύθυνος δραστηριοτήτων, άρα κάθε σχέση μεταξύ μας θα ήταν απαγορευμένη. Κάναμε παρέα, εκείνος με προσέγγισε πρώτος, αφού εγώ είμαι αρκετά ντροπαλή και τότε ήμουν ακόμα περισσότερο. Μιλούσαμε κάθε φορά που βρισκόμασταν και πειράζαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν μόνο δύο εβδομάδες, δεν προλάβαμε να γνωριστούμε καλά, αλλά ένιωσα πως ειλικρινά αυτός είναι ένας άνθρωπος με τον οποίον θα ήθελα να περάσω την ζωή μου. Βέβαια μπορεί να με βρίσκεις πολύ ρομαντική ή πολύ μικρή για να ξέρω κάτι τέτοιο από τώρα. Ήμουν μόνο 16 όταν γνωριστήκαμε ούτως ή άλλως. Θα ήθελα να έχω μια ευκαιρία μαζί του αλλά ξέρω πως είναι μάλλον αδύνατο. Το μόνο που ξέρω είναι το μικρό του όνομα, την ηλικία του (ήταν 21 τότε) και πως δούλευε σε αυτή την κατασκήνωση. Δεν έχει Facebook αλλά έχω βρει όλους τους άλλους ομαδάρχες που ήταν εκείνη την περίοδο μαζί. Μας είπαν πως δεν επιτρέπεται να μας πουν το Facebook τους και γι' αυτό δεν τους έχω κάνει add, αφού πιστεύω πως θα ήταν κάπως αμήχανο (και κριπι πως τους βρήκα στο Facebook ξέροντας τόσο λίγα για αυτούς). Σε έναν χρόνο φεύγω για Αγγλία. Λες να τον ξαναδώ ποτέ; Αν τον ψάξω, μήπως φρικάρει; Μήπως ήταν απλά μια ενδιαφέρουσα γνωριμία και πρέπει απλά να το θυμάμαι έτσι, χωρίς να ελπίζω πως θα ξαναβρεθούμε; Λες να με θυμάται αν ποτέ συναντηθούμε και να είμαστε σαν σκηνή από ταινία, να ειδωθουμε στον τέταρτο διάδρομο του σουπερ μαρκετ, ανάμεσα στα κορν φλέικς και να τρέξουμε ο ένας προς τον άλλον και να φιληθούμε με πάθος; Μήπως να γράψω σενάριο τελικά; Ίσως βιβλίο. Αν τον έχω εξιδανικεύσει απλά επειδή δεν έχω ερωτική ζωή και έχω ανάγκη από ρομαντισμό; Θα ξαναερωτευτώ έτσι ξανά; Θέλω μια αγκαλιά.
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνωμη για το μεγάλο κείμενο.
-7792526
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όλες σου οι απορίες θα λυθούν αν τον ψάξεις. Σίγουρα το έχεις εξιδανικεύσει, αλλά αυτό είναι ο έρωτας για όλους, όχι μόνο για σένα. Είτε φρικάρει, είτε ανταποκριθεί, ό,τι και να γίνει, θα είναι καλύτερο από την φαντασίωση που σε συντηρεί τώρα. Μην φοβάσαι ποτέ τη ζωή, να φοβάσαι πολύ τις φαντασιώσεις και τα απωθημένα. Τα απωθημένα τα φτιάχνουμε μόνοι μας, και τώρα είσαι στον προθάλαμο να φτιάξεις ένα από τα 16 σου, για κάτι που ένιωσες για δύο εβδομάδες. Ζήσε στην πραγματικότητα και άσε τα βιβλία και τις ταινίες για να χαλαρώνεις. Όλοι μια αγκαλιά θέλουμε, αλλά διαφέρουμε στο τι κάνουμε για να την βρούμε. Κάνε αυτό που είναι συμφέρον, και ευθυγραμμισμένο με τον ρεαλισμό.
__________________
4.
Καλημέρα αμπα.
Εχω μια φιλη και μου εχει δημιουργήσει έναν προβληματισμό και θα ήθελα την αποψη σου πανω σε αυτό.
Μέχρι πριν 4 χρόνια που δούλευε κι έμενε μονη της, ειχαμε και τις εξοδους με τις σχέσεις μας ως ζευγάρια και τα παντα. Απο τοτε που έμεινε άνεργη και της τελείωσαν αποζημίωση και ταμείο ανεργίας και αφου δεν βρήκε αλλη δουλειά σε αυτο το διάστημα, πήγε να ζήσει με την μαμα της και ολα αλλαξαν. Τωρα πλεον 33 χρόνων δεν βγαίνει απο το σπίτι αν δεν της δωσει αδεια η μαμα της.Εν τω μεταξύ χώρισε κιόλας απο την μακροχρόνια σχεση της εξαιτίας αυτου,αφου πλεον δεν την άφηνε να βγαίνει οταν ηθελε η σχεση της. Της λεω οτι ειναι προφανές οτι η μαμα της της επιβάλετε όμως εκείνη λεει πως κάνω λάθος και εγώ οπως και η πρώην σχεση της κι οτι δεν καταλαβαινουμε οτι πλέον με την ανεργία της δεν μπορεί να είναι συνέχεια εξω αφου η σύνταξη της μαμάς της ειναι ψίχουλα.Επειτα τσακωθήκαμε αφου επέμενα οτι η μαμά της της επιβάλετε,μου πέταξε ενα "απο την οικονομική κριση και την συμπαράσταση που σου δείχνουν οι φίλοι σου καταλαβαίνεις οτι δεν είναι φίλοι σου τελικα" όπου με πλήγωσε και αρπαχτηκα και παει περίπου ενας μήνας που έχουμε να μιλήσουμε .
Και ναι εντάξει, κατανοώ οτι το οικονομικό ειναι μεγάλο πρόβλημα, ομως το να της λεει η μανα της δεν εχουμε λεφτα βρε κοπέλα μου για ν βγείς το θεωρώ εναν πλάγιο τροπο επιβολής απο πλευράς της. Κανω λαθος ρε Αμπα; Ειναι δυνατόν 33 χρόνων να κάνει την ζωη της σύμφωνα με τα όσα της λεει η μανα της;
-Προβληματισμενη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι, μάλλον κάνεις λάθος. Δεν καταλαβαίνω με ποιον τρόπο έχεις συμπεράνει ότι δεν την αφήνει η μάνα της, και πώς έχεις αποκλείσει εντελώς το ενδεχόμενο του να μην υπάρχουν καθόλου λεφτά. Αν κατανοείς ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι μεγάλο, έχεις προσπαθήσει να της προτείνεις κάτι ανέξοδο για να την δεις; Ή της λες πάντα να πάτε για ποτό και όταν σου λέει όχι, κατηγορείς την μητέρα της; Η έλλειψη χρημάτων είναι τεράστιο, υπαρκτό, αντικειμενικό πρόβλημα, και τείνω να πάρω το μέρος της φίλης σου: δεν εννοείς να το συνειδητοποιήσεις. Αν τους μένουν πέντε ευρώ στο τέλος του μήνα, θα πάρουν γάλα, δεν θα πάει για καφέ. Τόσο απλό είναι. Δεν βλέπω να την έχεις ρωτήσει πώς τα βγάζουν πέρα, τι τους λείπει, κι ενώ σου είπε ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα της είναι οικονομικό, εσύ επιμένεις στην δική σου θεωρία. Τι άλλο πρέπει να σου πει για να το υπολογίσεις έστω ως πιθανότητα, να το ψάξεις λίγο περισσότερο, να πας εσύ να την δεις αντί να περιμένεις να βγει αυτή έξω;
__________________
5.
Αγαπητή άμπα, συγχαρητήρια για την στήλη σου, και ελπίζω να ξέρεις πόσο σημαντική είσαι για κάποιους από εμάς!
Θα ήθελα τη γνώμη σου πάνω σε κάτι που μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό αλλά είναι κάτι που με έχει προβληματίσει λίγο τον τελευταίο καιρό.
Είμαι εδώ και 2,5 χρόνια σε μια πολύ όμορφη σχέση, μέσα απ' την οποία εκτός του ότι περνάω πολύ ωραία και με γεμίζει έχω λύσει και πολλά θέματα με τον εαυτό μου που ήξερα πώς έπρεπε να λύσω. Το ίδιο πιστεύω έκανε και ο φίλος μου. Δουλεύοντας πάνω στη σχέση μας αντιμετωπίσαμε και οι δυο προβληματικές συμπεριφορές που είχαμε και νομίζω πώς κουμπώσαμε πολύ καλά, όχι μόνο με τα πιο απλά πράγματα (αξίες, ενδιαφέροντα, πιστεύω κλπ) αλλά και στο ότι είχαμε πολλά να μάθουμε ο ένας απ' τον άλλον για να είμαστε και οι δυο καλύτερα με τον εαυτό μας και να βελτιωθούμε.
Ένα από τα κοινά μας "προβλήματα" είναι πώς και οι δυο ζηλεύουμε πολύ, και αυτό είναι κάτι που επίσης έχουμε δουλέψει αρκετά. Η συνειδητοποίηση ότι και οι δυο το κάνουμε μας βοήθησε να ανοιχτούμε και να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον και να μην προκαλούμε από καμία πλευρά άσκοπες ζήλιες. Εκτός άλλων λοιπόν έχουμε μια άτυπη "συμφωνία" πώς επειδή και οι δυο ζηλεύουμε και χωρίς λόγο κάνουμε σενάρια στο μυαλό μας κλπ, αποφεύγουμε να βγαίνουμε ξεχωριστά βραδυνές ώρες. Φυσικά βγαίνουμε και ο καθένας με τους φίλους του αλλά αυτό συμβαίνει πιο πολύ μεσημέρια-απογεύματα για καφέδες ή καμία μπύρα, όχι όμως έξοδο τύπου μπαρ και γυρνάω το πρωί. Είμαστε και οι δυο εντάξει με αυτό μιας και δεν είμαστε και ιδιαίτερα φίλοι του πάρτυ-ξενύχτι, και αν καμία φορά το κάνουμε το κάνουμε μαζί με κοινή παρέα και είμαστε μια χαρά και επειδή περνάμε ωραία μαζί και επειδή ξέρουμε πώς δεν είναι κανένας σπίτι να αναλώνεται με τις ηλίθιες σκέψεις που γεννάει το κεφάλι του.
Με αφορμή μια κουβέντα που έκανα με μια φίλη (η οποία κάνει και μεταπτυχιακό στην ψυχολογία και γι' αυτό με επηρεάζει και λίγο παραπάνω η άποψή της, δεν ξέρω αν θα έπρεπε βέβαια) ξεκίνησα να αναρωτιέμαι αν αυτό είναι οκ. Δηλαδή εμείς μεν είμαστε καλά με αυτό, αλλά είναι αυτός καλός τρόπος να αντιμετωπίσουμε τη ζήλια μας; Ή απλά την αποφεύγουμε; Και αν ισχύει το δεύτερο, είναι κακό; Πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα, δεν είναι οκ για μερικά πράγματα απλά να τα αποφεύγεις;
Η φίλη μου, προφανώς, πιστεύει πώς είναι λάθος αυτό που κάνουμε, περιορίζουμε ο ένας τον άλλον κλπ κλπ και ότι θα γυρίσει εναντίον μας κάποια στιγμή. Οκ, είναι ένας περιορισμός αλλά τι τον κάνει να είναι πιο ανθυγιεινός από όλους τους άλλους περιορισμούς μιας σχέσης (μονογαμία/ευθύνη απέναντι στον άλλον/ειλικρίνεια...); Απ' την άλλη, επειδή βλέπω την πορεία μου και χαίρομαι με τον εαυτό μου και την εξέλιξή μου και την ηρεμία που βρήκα, θέλω να προχωρήσω κι άλλο και αν αυτό είναι όντως κάτι που με/μας κρατάει πίσω να αντιμετωπιστεί. Εσύ τι πιστεύεις;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν κάνω μεταπτυχιακό στην ψυχολογία, αλλά πιστεύω ότι τα ζευγάρια κάνουν διάφορες παραδοχές και συμβιβασμούς για να συμβιώνουν, και οι κανόνες που εφευρίσκουν είναι μόνο δική τους απόφαση και κανενός άλλου δουλειά να σχολιάσει. Επίσης πιστεύω ότι, ναι, μερικά πράγματα μπορείς να τα αποφεύγεις, δεν χρειάζεται, ούτε γίνεται να λύσεις όλα σου τα κολλήματα, προβλήματα, όλες σου τις αγκυλώσεις και τα μειονεκτήματα, δεν νομίζω ότι υπάρχει αρκετός χρόνος σε μια ανθρώπινη ζωή για κάτι τέτοιο. Ένας ήταν ο Βούδας, ο Χριστός, ο Προφήτης, ας το πούμε έτσι. Μου φαίνεται σχεδόν χαριτωμένο το γεγονός ότι και οι δυο πιστεύετε ότι οι απιστίες γίνονται μόνο σε βραδινές εξόδους, και το πιστεύετε και οι δύο τόσο ακράδαντα, που έχετε χτίσει ολόκληρο πρωτόκολλο συμπεριφοράς γύρω από αυτό που σας βολεύει. Όπως είπα, δεν είναι δική μου δουλειά να το σχολιάσω, αν και μόλις το έκανα. Πόσο πιθανό είναι να βρείτε έναν άλλον που έχει ακριβώς την ίδια θεωρία περί απιστίας; Ίσως να είσαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.
__________________
6.
Γεια σου Α μπα! Είμαι 22 χρονών και γνωρισα προσφατα ενα παιδι με το οποιο περασα αρκετά καλά τις περίπου 2-3 φορές που βγήκαμε. Εννοώ πως τον βρήκα ενδιαφέρον τύπο και γέλασα αρκετά με όσα είπαμε. Από εκεί κι έπειτα, όμως, δεν έχω καμιά όρεξη να του στείλω μήνυμα μεσα στην εβδομάδα για να ρωτήσω τι κάνει ας πούμε ή για να προτείνω εγώ έξοδο. Επίσης, τείνω να αναλογίζομαι εκ των υστέρων κάποια πράγματα που με δυσαρέστησαν (πχ με ρώτησε από την πρώτη μας συνάντηση εαν εχω ερωτικά απωθημένα- κάτι που το βρήκα αγενές) και ψιλοξενερώνω. Γενικά, όμως, δε θα έλεγα όχι αν μου ζητούσε αυτός να ξαναβγούμε; Πώς την κρίνεις όλη αυτήν τη συμπεριφορά μου; Προσωπικά με εκνευρίζει αυτή η τόση αδιαφορία μου, δηλαδή αυτό το αίσθημα πως ό,τι και να γίνει με αυτήν την ιστορία δε θα με νοιάξει. Τι λες κι εσυ;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Λέω ότι επιτέλους μας έτυχε μια μαρτυρία από την άλλη πλευρά του καθρέφτη, που απαντάει σε όλες τις αγωνιώδεις ερωτήσεις του «αφού περάσαμε καλά, γιατί δεν στέλνει μήνυμα», ή το πιο απελπισμένο «τι θέλει από μένα». Να μια απάντηση, παιδιά. Κάποιος μπορεί να πέρασε καλά μαζί σας, αλλά αυτό δεν μεταφράζεται πάντα στο ότι θέλει να σας ξαναδεί.
Για σένα, τι να λέω; Συμβαίνει και αυτό. Δεν είναι όλες οι γνωριμίες κισμέτ. Οι περισσότερες δεν είναι.
_________________
7.
Αγαπημένη Α,μπα ,νομίζω ήρθε η σειρά μου να ρωτήσω σε αυτή τη στήλη αν είμαι υπερβολική. Είμαι 22 και πριν λίγο καιρό ανακάλυψα ότι είμαι λεσβία. Δεν έχω κάνει ακόμα φουλ coming out επειδή δεν είμαι έτοιμη,ελάχιστα άτομα το ξέρουν. Παράλληλα,είμαι διπολική. Κάνω θεραπεία από τα 17 και αυτή τη στιγμή είμαι σε φάση κατάθλιψης. Ξεκίνησα θεραπεία με ένα νέο γιατρό και στην πρώτη συνεδρία,αφού μιλήσαμε λίγο για τα συμπτώματά μου,έκανα τη βλακεία και του είπα για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Συνοπτικά,άκουσα τα εξής: ότι δεν έχει συχνά ασθενείς ομοφυλόφιλους, και ειδικά λεσβίες, και γι'αυτό είμαι ενδιαφέρουσα περίπτωση(!),με ρώτησε αν είμαι σίγουρη ότι είμαι λεσβία ή αν το λέω γιατί είναι της μόδας(σε κάποιο παράλληλο σύμπαν,μάλλον)/για να ανήκω κάπου,με ενημέρωσε ότι αυτός ο δρόμος είναι συχνά μοναχικός επειδή μάλλον δε θα παντρευτώ ούτε θα κάνω παιδιά. Α,επίσης,μου είπε ότι επιβάλλεται να κάνω coming out σε όλους γιατί τώρα τους εξαπατώ και,αν μου θυμόσουν οι φίλοι και οι συγγενείς που δεν τους έχω αποκαλύψει ακόμα την αλήθεια,ίσως και να έχουν λίγο δίκαιο,αφού είμαι μια υποκρίτρια.Εκείνη την ώρα πάγωσα αλλά τώρα που έχουν περάσει λίγες μέρες από τη συνεδρία,και αφού έχω επεξεργαστεί όλα όσα άκουσα,έχω εξοργιστεί με αυτόν αλλά και με τον εαυτό μου. Ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει καν(και που ζητάω τη βοήθειά του,άρα είναι σε πλεονεκτική θέση) έκανε αυθαίρετες υποθέσεις για τη ζωή μου(ότι θα είμαι μόνη) και έκρινε σωστό να μου προτείνει το coming out σχεδόν σαν προϋπόθεση για την καλυτέρευση της ψυχικής μου υγείας,στη μέση ενός καταθλιπτικού επεισοδίου,τη στιγμή που είμαι πιο ευάλωτη από ποτέ και υποφέρω.
Οκ,έπεσα σε λάθος άνθρωπο,κυκλοφορούν διάφοροι εκεί έξω. Μια φορά,ένας ψυχίατρος μου είχε πει ότι θέλει να χτυπήσει το μουτράκι μου(sic) για να συνέλθω και ακόμα φοβάμαι να περάσω έξω από το κτίριο που δουλεύει.
Σκέφτομαι αυτό το περιστατικό και συγχίζομαι που δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου,πιάστηκα εντελώς απροετοίμαστη. Σε οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον,θα αντιδρούσα σε τέτοιες απόψεις,ακόμη κι έτσι,με τον θολωμένο από την κατάθλιψη εγκέφαλό μου. Νιώθω σαν να έφαγα ξύλο.Σαν να μου τσάκισε η γλώσσα τα κόκκαλα,αλλά με ζεστή,καθησυχαστική φωνή και δεν κατάλαβα καν ότι ήταν επίθεση .
Δεν είμαι σίγουρη για το ποια είναι η ερώτηση. Μάλλον αν φαίνεται και σε σένα εντελώς προβληματική η αντίδραση του συγκεκριμένου ανθρώπου ή τα έχω μεγαλοποιήσει στο κεφάλι μου.
Και μήπως έχεις καμία συμβουλή για το πώς να αντιμετωπίζω πιο αποτελεσματικά τέτοιους μ*****ς στο μέλλον!
Σόρρυ για το σεντόνι, είσαι φοβερή!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Με καταγγελία. Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση είναι απολύτως κατάλληλη. Δεν είναι απλή ατυχία που πρέπει εσύ να ξεπεράσεις, αυτός είναι που πρέπει να συμμορφωθεί στους κανόνες της δουλειάς του. Εκτός από άσχετος, κακός επαγγελματίας, είναι και επικίνδυνος. Ο συντηρητισμός της κοινωνίας που υπάρχει παντού γύρω μας δεν ξεριζώνεται με σπουδές, ακόμα και αν είναι σπουδές σχετικά με την φύση του ανθρώπου, και το ιατρικό περιβάλλον είναι παραδοσιακά συντηρητικό. Η εξήγηση αυτή δεν αρκεί όμως, εκτός από καταναλωτές και χρήστες είμαστε και πολίτες και ασθενείς, και ως τέτοιοι έχουμε και ευθύνη να αναφέρουμε την παράβαση καθήκοντος.
Δεν έκανες καμία βλακεία που μίλησες για τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό. Μην νιώθεις άσχημα για αυτό, δεν έκανες τίποτα απολύτως λάθος. Το λάθος είναι όλο από την άλλη πλευρά. Όταν λέω σε γκέι αναγνώστες να πάνε για θεραπεία, πάντα φοβάμαι μην πέσουν σε κανέναν ομοφοβικό ψυχίατρο ή ψυχολόγο – ο κίνδυνος είναι μεγάλος και δύσκολο να αποφύγεις αν δεν έχεις φίλους γκέι που μπορούν να σου κάνουν καλή σύσταση. Γι'αυτό παιδιά, γκέι ή στρέιτ, κοιτάξτε πρώτα μήπως υπάρχει τρόπος να μάθετε ποιος είναι αληθινά καλός ψυχίατρος ή ψυχολόγος, που δεν έχει συντηρητικά αντανακλαστικά, γιατί αν πας να πεις τον πόνο σου και πέσεις πάνω σε «βράχο ηθικής», μπορεί να χάσεις τελείως τη φόρα σου και να γίνεις χειρότερα. Αγαπητή φίλη, ελπίζω να έχεις καλύτερη τύχη με τον επόμενο, αλλά μην το αφήσεις στην τύχη, κάνε πρώτα καλή έρευνα.
