__________________
1.
Λένα, είναι φυσιολογικό ή ακμή να μου μοιωνει την αυτοπεποίθηση; Τα τελευταία τεσσερα χρόνια έχω έντονη κυστική ακμη και οι επισκέψεις μου σε δερματολόγο δεν με βοηθούν.. μάλιστα πριν ένα χρόνο δοκίμασα να πάω σε άλλο γιατρό ο οποίος με βοήθησε ελάχιστα.. Εξακολουθώ να έχω ακμή και με έχει κουράσει. Τους τελευταίους μήνες άρχισα να βάφονται καθημερινά (ευτυχώς δεν επιδείνωσε την κατάσταση μου) αλλά δεν μου αρκεί.. Η ακμή φαίνεται και πάλι και φυσικά μετά το ντεμακιγιαζ αισθάνομαι ακμή χειρότερα. Το καλύτερο είναι πως έχασα τη δουλειά μου από το καταστήμα καλλυντικών στο οποίο εργαζομουν καθώς όταν με προσέλαβαν φρόντιζα να καλύπτω πολύ καλά την ακμή αλλά και ήταν πολύ πιο ήπια..
-Φαιη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά και είναι φυσιολογικό. Έχεις που έχεις τι πρόβλημα (είναι πρόβλημα), μην έχεις και τύψεις που αισθάνεσαι άσχημα για αυτό. Αυτό που έχω να σου πω είναι να μην παρατήσεις τις προσπάθειες να το λύσεις! Είναι δύσκολο γιατί είναι σύνθετο, είναι ένας γρίφος, και πάρα πολλοί θα σου πουν πάρα πολλά να κάνεις, άλλα λογικά και άλλα παλαβά. Διάβασε, πήγαινε σε διάφορους δερματολόγους μέχρι να βρεις κάποιον που αισθάνεσαι ότι σε παίρνει στα σοβαρά και θέλει πραγματικά να σε βοηθήσει, δεν απαντάει μηχανικά με τυφλοσούρτη. Πειραματίσου κι εσύ με συνδυασμούς που δεν απαιτούν ιατρική συνταγή (διαφόρων ειδών πλυσίματα, κρέμες, αντηλιακά, λάδια προσώπου, μάσκες κλπ) γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα πετύχει. Χρειάζεται υπομονή, πάρα πολλή υπομονή, γιατί ακόμα και όταν βρεις αυτό που σου ταιριάζει (που δεν έχεις βρει ακόμα) θα χρειαστεί χρόνος και για την αντιμετώπιση του προβλήματος και μετά για την αντιμετώπιση των σημαδιών.
Θα δεις στα σχόλια πόσες διαφορετικές προσεγγίσεις θα σου γράψουν. Διάβασε τις εμπειρίες των άλλων, αλλά με κριτικό μάτι. Κάτι που πετυχαίνει στον έναν σε άλλον μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα, η ακμή δεν είναι ένα πράγμα, μπορεί να έχει διάφορες αφετηρίες. Προσπάθησε να καταλάβεις τι συμβαίνει στο δικό σου δέρμα και μόνο σε αυτό (λιπαρότητα, πόροι, αντίδραση σε ήλιο, ξηρότητα κλπ), πότε παρουσιάζονται εξάρσεις, και τα λοιπά. Υπάρχει λύση, και θα την βρεις, αλλά χρειάζεται πειραματισμός και ξανά, πάρα πολλή υπομονή. Και, δυστυχώς, ένας παράγοντας που αποσιωπάται, το χρηματικό θέμα. Μερικές φορές τα αποτελεσματικά προϊόντα είναι ακριβά... αλλά ευτυχώς όχι πάντα. Εξαρτάται από το δέρμα σου και το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχει. Καλή τύχη, και μην τα παρατάς, θα βρεις τη φόρμουλα που θα κερδίσει!
(Και το μακιγιάζ, είναι σωτήριο. Υπάρχει κατάλληλο και ακατάλληλο για δέρματα με ακμή, αλλά η τεχνολογία έχει πια προχωρήσει – υπάρχουν προϊόντα μακιγιάζ ειδικά για ανθρώπους με ακμή, που εκτός από κάλυψη προσφέρουν και προστασία, ακόμα και αντιμετώπιση. Θα σου έγραφα κι άλλα αλλά δεν υπάρχουν τα ίδια προϊόντα στην Αμερική και στην Ευρώπη).
__________________
2.
Α, μπα μου είμαι μόνη μου. Πλησιάζω τα 40 και είμαι χωρίς σύντροφο και χωρίς παιδιά. Για την ακρίβεια ήμουν πάντα μόνη μου. Έχω γονείς, αδέρφια , συγγενείς και κάποιους φίλους αλλά κατά τα άλλα μόνη μου και νιώθω αυτήν την πίκρα που πάντα στοίχειωνε να με τρώει τώρα. Οι αιτίες μάλλον πολλές, αλλά δεν τις έχω λύσει. Πιάνω τον εαυτό μου να κρύβεται από τον κόσμο γιατί η μοναξιά μου δημιουργεί θλίψη και ντροπή. Πέρασα πρόσφατα και μία ερωτική απογοήτευση και είμαι ακόμα ράκος. Λόγω παρατεταμένων σπουδών αλλά και λόγω δουλειάς αλλάζω τόπο διαμονής ανά 6/τία περίπου και έχω την ψευδαίσθηση ότι έτσι δε φαίνεται τόσο. Αλλά φαίνεται. Τώρα γύρισα για 3 χρόνια στον τόπο καταγωγής μου (βρήκα δουλειά) και όλοι ρωτάνε αν έχω κάποιον, πότε θα παντρευτώ και οι συνάδελφοι στη δουλειά λένε καθημερινά μεταξύ σοβαρού κα αστείου πως πρέπει να κάνω παιδιά! Αν και μέχρι τώρα δεν είχα νιώσει επιτακτικό το αίσθημα να γίνω μητέρα τον τελευταίο χρόνο νιώθω πίκρα όταν βλέπω παιδάκια και μαμάδες και νομίζω ότι οφείλεται στο ότι έχω συνειδητοποιήσει ότι εγώ δε θα κάνω, όχι αμιγώς από επιλογή όμως. Χρωστάω εξηγήσεις. στον εαυτό μου και δεν μου είναι ευχάριστο ούτε εύκολο να αντιμετωπίζω τους άλλους. Αν θέλω μπορώ να μείνω εδώ και μετά τα 3 χρόνια και να έχω καλές εργασιακές συνθήκες. Αλλά από τώρα σκέφτομαι τη φυγή σα διέξοδο στις απαντήσεις που δεν έχω. Δε θέλω να λέω ψέματα ούτε και να αποκαλύψω πόσο μόνη αισθάνομαι και είμαι, έτσι κι αλλιώς αφορά εμένα και η λύση δε μπορεί να έρθει από τους άλλους. Δε μου αρέσει να φαίνομαι αδύναμη, δε θέλω να γίνω drama queen, δε μου αρέσει να με λυπούνται. Πως μπορώ να απαντάω λοιπόν σε όλους αυτούς (γονείς, συγγενείς, συναδέλφους, φίλους) που ρωτάνε και επιμένουν να μάθουν τι κάνω στη ζωή μου χωρίς να τους προσβάλλω;
-Ανεμώνη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Γιατί να μην τους προσβάλλεις;
Ποιος ο λόγος να τους προστατέψεις;
Να τους προσβάλλεις, όπως προσβάλλουν αυτοί εσένα με το «χιούμορ» και το «ενδιαφέρον». Ο λόγος που σου ορμάνε σα να μυρίστηκαν αίμα είναι ότι εσύ αισθάνεσαι υπόλογη στον εαυτό σου και πιστεύεις ότι αξίζεις αυτή την αντιμετώπιση από τους άλλους. Δεν φαντάζεσαι πόσο φαίνεται αυτή η αδυναμία, και πόσο λαχταριστή φαίνεται σε περιβάλλον γραφείου για μπούληδες κάθε είδους. Πολύ θα ήθελα να μπω σε αυτό το γραφείο και να τους αρχίσω όλους στις σφαλιάρες με βρεγμένες πετσέτες, αλλά είμαι κατά της βίας.
Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι νιώθεις ότι χρωστάς εξηγήσεις στον εαυτό σου, και αυτό δεν θα λυθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Αυτό χρειάζεται δουλειά, που πρέπει να κάνεις μαζί με έναν ψυχολόγο. Αυτές οι «αιτίες» που λες, που δεν έχεις λύσει, πρέπει να λυθούν, και αυτό άσχετα με το τι άλλο θα γίνει ή τι άλλο θα κάνεις. Για την καθημερινότητα σου όμως, πρέπει να κάνεις κάτι τώρα, και αυτό που προτείνω ως πιο ρεαλιστικό είναι να καταλάβεις βαθιά μέσα σου ότι κανείς δεν αξίζει εκφοβισμό από το περιβάλλον του για κάτι τέτοιο. Είναι αγενείς, είναι θρασείς, είναι απαίδευτοι και ασχημάτιστοι, είναι αχαρακτήριστοι για αυτό που κάνουν κάθε μέρα. Το πρόβλημα το έχουν αυτοί και όχι εσύ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακούς, να ανέχεσαι και να δίνεις εξηγήσεις στον κάθε τυχάρπαστο που έχει βρει έναν εύκολο τρόπο να περνάει την ώρα του πατώντας στις ανασφάλειες του άλλου.
Κόψε τις ερωτήσεις, χωρίς να σε νοιάζει ποιος θα παρεξηγηθεί. Το κόλπο της μεγάλης ερώτησης «τι να απαντάω» είναι ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΣ. Όταν σταματήσει να σε ενδιαφέρει πόσο καλά αισθάνονται οι άλλοι με αυτά που κάνεις και αυτό που είσαι, θα δεις πόσο απλούστατο είναι. Δεν χρειάζεται ούτε να απαντάς, ούτε να δικαιολογείσαι, ούτε να εξηγείς. Το «παράτα μας», το «κοίτα τα δικά σου χάλια», το «δεν είναι δική σου δουλειά» είναι πολύ δόκιμες αντιδράσεις στα «αστεία». Αν δεν θέλεις να σε λυπούνται, γύρνα τους τον καθρέφτη. Το ξέρω ότι δεν γίνεται να αλλάξεις από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά πρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα, που είναι να πειστείς εσύ, μέσα σου, για σένα, ότι δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο να σε φέρνουν σε αυτή τη θέση για κάτι που δεν είναι καν άξιο σχολιασμού! Περιόρισε τις συναναστροφές σου σε ανθρώπους που δεν είναι βόδια, κόψε τον αέρα στους υπόλοιπους με όποιον τρόπο μπορείς καλύτερα, βρες έναν ψυχολόγο, ξεκίνα θεραπεία, φρόντισε τον εαυτό σου εξωτερικά και εσωτερικά, και θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Καλή επιτυχία σε όλα.
__________________
3.
Το πρόβλημα μου είναι ότι σκέφτομαι πολύ. Αναλύω τα πάντα, ακόμα και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Αυτό με κάνει να μην ζω στην ουσία, γιατί όλη την ώρα σκέφτομαι ποιο είναι το νόημα σε αυτό, ποιο σε εκείνο κ.τ.λ. Από την μια θέλω να αφεθώ στην στιγμή και να ζήσω ήρεμα, αλλά από την άλλη όταν το κάνω αυτό μου φαίνεται ότι η ζωή μου είναι κάπως «πεζή», ή χωρίς ουσία. Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν μια ρουτίνα στη ζωή τους, π.χ. δουλειά, σπίτι, οικογένεια, διασκέδαση κ.α., και που ζουν μια νορμάλ ζωή και απολαμβάνουν τα απλά πράγματα χωρίς να σκέφτονται πολλά πολλά, και πιστεύω ότι αυτό είναι που θέλω στη ζωή μου και ότι έτσι θα είμαι ευτυχισμένη, όταν όμως προσπαθώ να κάνω αυτή τη ζωή (δηλαδή μια ζωή που εγώ θεωρώ χωρίς πολλές σκοτούρες και χωρίς φιλοσοφικά ή άλλα ερωτήματα) νιώθω ότι σπαταλώ τον χρόνο μου σε ανούσια πράγματα(π.χ. δουλεύω κυρίως για να έχω λεφτά για να ζήσω, να διασκεδάσω κλπ) και ότι τόσα ερωτήματα μένουν αναπάντητα και δεν κάθομαι να τα σκεφτώ ενώ θα έπρεπε. Είναι λες και μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, μου λέει «γιατί δεν σκέφτεσαι; Γιατί κάνεις μια ζωή που δεν έχει νόημα;». Φυσικά δεν ξέρω ποια ζωή θα είχε νόημα για μένα. Νοιώθω ότι όποιο τρόπο ζωής και να διάλεγα δεν θα άλλαζε τίποτα, και με τίποτα δεν θα ήμουν ικανοποιημένη. Ότι και να διαλέξω σκέφτομαι πάντα «τι θα γινόταν αν διάλεγα κάτι άλλο; Αν έκανα κάτι άλλο στη ζωή μου;». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να ζήσω αυτό που διάλεξα και να ζω μονίμως σε υποθετικές καταστάσεις. Το πρόβλημα είναι μάλλον ότι δεν ξέρω τι μου ταιριάζει και τι με κάνει ευτυχισμένη. Βλέπω δηλ. ευτυχισμένους ανθρώπους να ζουν χωρίς τα ερωτήματα που με βασανίζουν και από τη μια τους ζηλεύω, από την άλλη δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην βασανίζεται από ερωτήματα και να προσπαθεί να τα λύσει.
Γιατί δεν ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου; Και γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αφού το ξέρω ότι ανήκει στην κατηγορία «αναπάντητα ερωτήματα» γιατί κάθομαι όλη μέρα και το σκέφτομαι;
Υ.Γ. Μερικές φορές δεν μπορώ να απολαύσω τα όμορφα πράγματα που μου συμβαίνουν για αυτόν ακριβώς το λόγο. Σκέφτομαι δηλ. ποιο είναι το νόημα σε αυτό, κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, και ενώ νοιώθω τόση χαρά αμέσως μου έρχεται μια θλίψη γιατί σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει η ζωή μας και συνεπώς οι ευτυχισμένες στιγμές και εν τέλει ποιο είναι το νόημα της ζωής, οι ευτυχισμένες στιγμές;
-confused
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η απάντηση στο τελευταίο θα μπορούσε άνετα να είναι «ναι».
Έχω ξανακούσει αυτό το «πρόβλημα» και μου φαίνεται ότι δεν είναι ακριβώς όπως το βιώνουν αυτοί που το λένε. Δεν θέλω να είμαι απορριπτική, αλλά μου φαίνεται σαν παρενέργεια συνδρόμου μοναδικής χιονονιφάδας. Όλοι μας κάνουμε συνεχόμενες σκέψεις μέσα στο κεφάλι μας, ως προς αυτό, μη νομίζεις ότι είσαι διαφορετική. Όλοι μας σκεφτόμαστε διάφορα συνειρμικά την ώρα που γίνονται και λέγονται άλλα, όταν μιλάμε, όταν τρώμε, όταν οδηγούμε, ακόμα και όταν κοιμόμαστε. Αυτό που δείχνουν οι άλλοι σε σένα δεν είναι αυτό που έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος σκέφτεται «πολλά πολλά» και ποιος όχι, μπορεί αυτός που σου φαίνεται να μην τα «έχει σκεφτεί» να είναι αυτός που είναι δέκα βήματα πιο μπροστά από σένα.
Αυτό που σε παιδεύει δεν είναι οι συνεχόμενες σκέψεις, που έχουμε όλοι – είναι ότι προσπαθείς να «αναλύσεις», αλλά αυτό που κάνεις είναι ότι γυροφέρνεις μια σκέψη χωρίς να είναι παραγωγική. Από ερωτηματικό καταλήγεις σε ερωτηματικό, ρωτάς, αλλά απάντηση δεν βρίσκεις, και η ερώτηση επανέρχεται ξανά και ξανά με διαφορετικές αφορμές. Ας πούμε, κάποτε πρέπει να αποφανθείς στο «ποιο είναι εν τέλει το νόημα της ζωής». Όχι για όλους, για πάντα, αλλά για σένα, εκείνη τη στιγμή, ή εκείνη τη μέρα, στην καλή περίπτωση, εκείνη την περίοδο. Αντίστοιχα, δεν ξέρω γιατί δεν ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή σου, αλλά αν παραμένεις σε αυτό το ερώτημα για χρόνια, κάτι δεν κάνεις καλά. Κάποτε πρέπει να δεις πώς θα προχωρήσεις αυτή τη σκέψη, με κάποιον τρόπο. Προς τα κάπου. Η σκέψη σου έρχεται αυθόρμητα, αλλά έχεις και έλεγχο να την κατευθύνεις. Αν πιστεύεις ότι κάτι άλλο από αυτό που κάνεις θα ήταν καλύτερο, αναρωτήσου με ποιο τρόπο θα ήταν καλύτερο, και γιατί, και ποιες είναι οι κρυφές παγίδες.
Για να προχωρήσεις την σκέψη πάντως δεν αρκεί να ζεις μέσα στο κεφάλι σου. Για να καταλάβεις τι θέλεις από τη ζωή σου, πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου, να πάρεις ρίσκα, να αλλάξεις κάποια πράγματα, να γνωρίσεις κόσμο, να αποκτήσεις εμπειρίες.
__________________
4.
Είναι ο συντάκτης της ερώτησης # 2
Μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια και είπα να διευκρινίσω κάποια πράγματα ..
Το μήνυμα είναι γραμμένο αμέσως μετά το χωρισμό ( χυλόπιτα-απόρριψη) ας πούμε με κάποια μεγάλη αναταραχή συναισθημάτων. Εν βρασμώ.
Δεν είναι τρόλ , αν και έχει ειρωνεία και αυτοσαρκασμό που μάλλον δεν κατάφερα να μεταφέρω και μάλλον δεν κατάφεραν οι αναγνώστες να τη βρουν ! Ας πούμε το «wine not» είναι λογοπαίγνιο (ίσως αποτυχημένο , αλλά εμφανώς λογοπαίγνιο ρε παιδιά, ήμαρτον με τα σχόλια επί προσωπικού για τη λαθάρα μου)
Τα « να μην κλαίει», «νταξ είμαι κελεπόυρι» και αρκετά άλλα, είναι αυτοσαρκαστικά και έτσι ήθελα να φανούν.
Τα περί τυλίγματος των φίλων είναι πραγματικά , αλλά και αυτό είναι μία αλήθεια , ισχύει και για άντρες και για γυναίκες , αποτυπώνει τι λένε οι παρέες (κοινωνία) με μία τύπου ψυχολογία μάζας. Το «κτλπ αηδίες» αποτυπώνει την δικιά μου άποψη περί του θέματος –περίεργο που κανένας δικαστής δεν το πρόσεξε ;)
Αποτυπώνω ακατέργαστες αυθεντικές σκέψεις, αμέσως μετά από μία χυλόπιτα, σίγουρα και εσείς όλοι οι δικαστές να έχετε κάνει παρόμοιες ή και χειρότερες μέσα σε φόβο απόρριψης και μη αποδοχής , αλλά βεβαίως είστε πολύ εύστοχοί να επιτεθείτε σε κάποιον ( ακόμα και για γραμματικά λάθη !) που μέσα σε μία υπερβολή, αναταραχή, φόβο, παραδέχεται και εκφράζει αυθεντικά ότι αισθάνεται ..
Να σας πώ την αλήθεια ; και μένα μου κάνει εντύπωση , ξαναδιαβάζοντάς το , ο τρόπος που τα γράφω αλλά και τι γράφω. Μετά από λίγες ώρες ή μία ημέρα θα το έγραφα πολύ διαφορετικά και προφανώς δεν θα αποκάλυπτα τις μύχιες (πρωταρχικές) σκέψεις/ συναισθήματα, για τον βασικότερο λόγο ότι μετά από μία ημέρα είχε καταλαγιάσει η ένταση ( φόβος ;) ) και πλέον δεν ίσχυαν αυτά σε αυτήν την ένταση..
Αν μετανιώνω για κάτι και θα ήθελα να αλλάξω είναι ότι δεν ήμουν ο εαυτός μου, αλλά μάλλον αυτό ισχύει για όλους και για όλα και είναι εν τέλει στόχος ζωής.
Μου έκανε εντύπωση, πάντως, η ευκολία που έχετε να επιτίθεστε και να καταδικάζετε .. και υποτίθεται ότι είσαστε και "ψαγμένοι"-υποψιασμένοι τρόπον τινά ;)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βάγγο, λες ότι δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ τον εαυτό σου και αυτά που γράφει, ότι εκπλήσσεσαι και με αυτό που έγραψες αλλά και με τον τρόπο που τα έγραψες, ότι αν έγραψες λίγο αργότερα θα τα έγραφες πολύ διαφορετικά, αλλά εμείς φταίμε που έχουμε την ευκολία να σε καταδικάσουμε.
Όχι, Βάγγο. Απαντάμε σε αυτά που γράφεις, και εσύ, και όλοι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα ένιωθες σε μια μέρα. Και η πρώτη σου αντίδραση είναι επίσης δική σου. Αν δεν σου αρέσει, αν δεν την αναγνωρίζεις, προβληματίσου πάνω σε αυτό, όχι στο γιατί η εν βρασμώ αντίδραση σου σε έκανε αντιπαθή. Είχες μια κοπέλα σίγουρη και νόμιζες ότι την έπαιζες επειδή βασικά ήταν πιο μεγάλη από σένα, και τελικά ανακάλυψες ότι δεν καιγόταν, παρόλο που ήταν μεγαλύτερή σου, σοκ! Δεν ξέρω πώς να το δω αυτό με συμπάθεια. Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να ξέρεις πώς ακούγεσαι στους άλλους όταν είσαι «αυτοσαρκαστικός». Άλλος ο δικός σου αυτοσαρκασμός, άλλος ο αυτοσαρκασμός του Louis C.K. Όσο και αν αυτοσαρκάστηκες, είπες την αλήθεια: δεν κατάλαβες ότι δεν είσαι κελεπούρι, όσο «αστεία» και αν το είπες.
Δεν σε κατηγορώ τόσο για την λάθος εκτίμηση σου, αυτά γίνονται. Θα σε κατηγορούσα αν μετά από όλα αυτά εξακολουθούσες να μην βλέπεις ότι νόμιζες ότι έχεις το πάνω χέρι επειδή αυτή σίγουρα σε θέλει, και μάλιστα για σχέση, ότι αν κάποια σε κυνηγήσει μια φορά, ισχύει για πάντα. Επειδή εμείς το έχουμε ζήσει πάμπολλες φορές αυτό από την άλλη πλευρά (να δείξουμε ενδιαφέρον και ο άλλος να θεωρήσει αυτονόητο ότι θέλουμε τα παιδιά του) η αντίδραση από τον κόσμο ήταν ιδιαίτερα έντονη. Οπότε, τι να σου ευχηθώ; Να καταλάβεις ότι όταν μια γυναίκα σε κυνηγήσει δεν σημαίνει ότι σου έχει χαρίσει την καρδιά της για πάντα, και να εφαρμόσεις αυτή τη γνώση στο μέλλον με περίσκεψη.
__________________
5.
Α μπα και σχολιαστές,
Είμαι 35 χρονών και νιώθω γριά. Νιώθω ότι τελείωσαν τα ψωμιά μου, ότι πάει η νιοτη, τώρα ανήκω στις γριες και δεν υπάρχει ελπίδα. Το βλέπω στο σώμα μου που σιγά σιγά δεν είναι τόσο σφιχτο, στο πρόσωπο που ρυτιδιαζει, στους άλλους που δεν με κοιτάνε πια, ακόμα και σε γκάλοπ που πλέον ανήκω στις 35 και άνω. Το ξέρω πως είναι χαζό και πως κάθε ηλικία έχει τα δικά της καλά αλλά δεν ξέρω τι καλό έχει να είσαι άνω των 30. Ζηλεύω φίλες που είναι 20something και σκέφτομαι πως κι αυτές με θεωρούν γριά. Επιπλέον δεν ξέρω πως να ντυθώ και να μιλάω γιατί εγώ δεν ενιωσα καμία αλλαγή μετά τα 30 και συνεχίζω όπως πριν αλλά αναρωτιέμαι αν φαίνομαι γελοία και πρέπει να αλλάξω στυλ και ύφος. Θα ήθελα να μου πειτε: υπάρχει ζωή μετά τα 30? Κι αν ναι πώς μοιάζει?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχει τη μορφή που της δίνεις.
Το σώμα θέλει γυμναστική και καλό φαγητό, το πρόσωπο θέλει περιποίηση, τα μαλλιά θέλουν κομμωτήριο, τα ρούχα πρέπει να είναι αυτά που σου ταιριάζουν και όχι αυτά που είναι της μόδας. Το καλό που έχει το να είσαι πάνω από τριάντα και πάνω από σαράντα και πάνω από πενήντα, είναι ότι ξέρεις καλύτερα τον εαυτό σου, τα όρια του, τις αντοχές του, και έχεις κατακτήσει πια τόσα (επαγγελματικά, συναισθηματικά) ώστε να μπορείς να διεκδικείς, να απαιτείς, και όταν χρειάζεται, να συμβιβάζεσαι. Η ζωή μετά τα τριάντα έχει την ελευθερία από την μονολιθικότητα της νεότητας.
Αν φτάσεις σε αυτή την ηλικία και νομίζεις ότι μόνο σου πρόβλημα είναι οι ρυτίδες και χαλάρωση, χαράμισες την προηγούμενη δεκαετία και η εξέλιξη σου είναι πάρα πολύ πίσω. Διορθώνεται, αλλά χρειάζεται υπερεντατική προσπάθεια για όλη την επόμενη δεκαετία προκειμένου να αναπληρώσεις τις ελλείψεις.
Θα καταλάβεις ότι τα κατάφερες όταν πεις ότι προτιμάς να σου βγάλουν τα νύχια με τανάλια παρά να ξαναγίνεις 25 χρονών.
__________________
6.
Γειά σου, αμπά! Είμαι ένας ονειροπόλος 23χρονος φοιτητής ακόμα σε μια σχέση 3 χρόνων με την πιο υπέροχη κοπέλα του κόσμου. Την αγαπώ, την λατρεύω και δεν ξέρω αν μπορώ να μιλάω για εκείνη αλλά τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Γενικά έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση ΑΛΛΑ είμαι gamer. Παίζω παιχνίδια στο πισι και υπάρχουν περίοδοι που καίγομαι. Μ'αρέσει να παίζω κάποιες ώρες μέσα στη μέρα αλλά νιώθω τύψεις και πως κάνω κάτι άσχημο γιατί η κοπέλα μου πολλές φορές μου κάνει παρατήρηση του στυλ όλο παίζεις και δεν κάνεις τίποτα, δεν μαρέσει αυτό το θέαμα κτλπ. Στο μεταξύ δουλεύω και έχω άλλες ασχολίες και θέλω όταν είμαι σπίτι να αράξω λίγο και να παίξω. Η κοπέλα μου έχει πολύ διάβασμα και δουλεύει ,πλέον σχεδόν συγκατοικούμε, οπότε θα ήθελα να τονίσω ότι ποτέ δεν της έχω ρίξει άκυρο για να παίξω, πάντα παίζω όταν λείπει ή όταν διαβάζει, άρα δεν πιστεύω ότι κάνω κάτι τραγικό. Γιατί την ενοχλεί τόσο και πως γίνεται να παίζω χωρίς να νιώθω τύψεις όταν είναι γύρω;;;
Ευχαριστώ! Retardo
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ενοχλείται επειδή δεν καταλαβαίνει τι ωραία που είναι τα παιχνίδια και πόσο μπορούν να σε ρουφήξουν. Βλέπει το gaming στερεοτυπικά, συντηρητικά. Εφόσον παίζεις όταν λείπει ή όταν διαβάζει πιστεύω ότι πρέπει να δεχτεί το gaming ως προσωπική σου ασχολία που πρέπει να σεβαστεί. Θα σου πρότεινα να βρεις ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να την ενδιαφέρει για να παίξετε μαζί, για να δει λίγο μέσα στον κόσμο σου. Νομίζω ότι χάνει που δεν ξέρει ?
_________________
7.
Γειά σου Α, μπα με την υπέροχη στήλη σου! Σ' ευχαριστούμε και μόνο που υπάρχεις!
Είμαι 32 ετών και μου αρέσει πολύ η δουλειά μου-με τρέφει ψυχικά και πνευματικά, με κάνει δημιουργική και ζωντανή. Ακούω φίλους και γνωστούς να μου λένε: "όταν κάνεις οικογένεια, θα συνειδητοποιήσεις ότι η ευτυχία κρύβεται εκεί, και όχι στη δουλειά όσο και να τη λατρεύεις". Κατά πόσο αληθεύει αυτό; Γιατί για μερικούς ανθρώπους η δουλειά εν τέλει γίνεται το "αποκούμπι" τους προκειμένου να ξεφύγουν από τα προβλήματα της οικογένειάς τους και τους ανθρώπους που επέλεξαν για συντρόφους τους. Τελικά, η ευτυχία είναι ένας συνδυασμός και των δύο-καλή οικογένεια, δουλειά που αγαπάς-ή αν έχεις μόνο το πρώτο είσαι καλυμμένος; Τα φιλιά μου!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο καθένας ολοκληρώνεται ψυχικά με τον τρόπο που θέλει και μπορεί, και δεν είναι δουλειά των άλλων να ανακατεύονται σε προσωπικά οράματα. Η ευτυχία είναι προσωπική κατάκτηση και υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς τα εκεί, όσοι και οι άνθρωποι. Τα τσιτάτα αυτού του είδους είναι πάντα απόπειρα κάλυψης προσωπικών ελλείψεων, δικαιολογία για εσωτερικές αποτυχίες. Όσοι δίνουν συμβουλές χωρίς να τους ρωτήσεις, για τον εαυτό τους μιλάνε. Να το θυμάσαι κάθε φορά που σε εκνευρίζει κάποιος με τέτοιον τρόπο.
σχόλια