__________________
1.
Με αφορμή ερώτηση αναγνωστριας η οποία στα 22 έχει "πάει" με 40 άντρες και εν συνεχεία σε ρωτούσε αν θα έπρεπε όταν ερωτηθεί από τον οποιονδήποτε να πει την αλήθεια ή οχι. Απάντησες ότι δεν είναι δουλειά κανενός να ρωτήσει κάτι τέτοιο και δεν οφείλει να απαντήσει και συμφωνώ και εγώ φυσικά μαζί σου. Με μόνο μια ίσως εξαίρεση...... Αν την ρωτήσει ο άνθρωπος με το οποίο θα έχει μια σοβαρή σχέση και ίσως καταλήξει σε γάμο. Ναι συμφωνώ ότι σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο άνθρωπος δεν θα αξίζει την αγάπη της γιατί θα την αντιμετωπίζει και λίγο σαν μεταχειρισμένο όχημα, ναι συμφωνώ ότι οι αντιλήψεις του θα είναι του προηγούμενου αιώνα ,πιθανόν να είναι κομπλεξικος και τέλος πάντων συμπλήρωσε ότι θες εσύ. ΟΜΩΣ δεν παύει να είναι δικαίωμα του να θέλει δίπλα του μια γυναίκα με λιγότερες εμπειρίες και δεν παύει να δικαιούται μια ειλικρινή απάντηση στα πλαίσια μία ειλικρινούς και σοβαρής σχέσης. Καποιοι θέλουν να έχει δουλειά, κάποιοι να είναι ξανθιά καποιοι και εγώ δεν ξέρω τι.Θα καταλάβαινα να τον χωρίσει αν κάνει τέτοια ερώτηση γιατί θα νιώσει βαθιά προσβεβλημένη και θα αντιληφθεί ότι της αξίζει κάποιος που την βλέπει σαν άνθρωπο και όχι σαν ταχογραφο , όμως δεν νομίζω να έχει δικαίωμα να του πει ψέμματα εφόσον διευκρινησει ότι για αυτόν (κακώς) είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Διευκρινίσεις: δεν μιλάω για τον καθένα που γνώρισε χθες αλλά για κάποιον που υπάρχει σχέση και ενδεχομένως σκέφτεται το επόμενο βήμα.
Επίσης προφανώς συμφωνώ με την απάντηση σου ότι είναι δική της υπόθεση και μόνο με ποιους και πόσους άντρες θα προχωρήσει μια γυναίκα.
-Σιγά μην βαράς
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν κατάλαβα καλά, λες ότι, όπως είναι δικαίωμα μιας γυναίκας να ορίζει την σεξουαλική της ζωή, έτσι είναι και δικαίωμα ενός άντρα να την κρίνει για αυτή, και ενδεχομένως, αν ξεπερνάει κάποια όρια που έχει αυτός στο κεφάλι του, να την απορρίψει ως «μη κατάλληλη για σύζυγο/μάνα», γιατί δικαιούται να πιστεύεις ότι με κάποιο τρόπο οι αυξημένες σεξουαλικές εμπειρίες αφαιρούν από την αξία μιας γυναίκας.
Ναι, φυσικά και έχει ένας άντρας το δικαίωμα να είναι μισογύνης. Όπως ένας άντρας μπορεί να έχει τέτοια κοσμοθεωρία, έτσι και μια γυναίκα μπορεί να τον απορρίψει για την συγκεκριμένη κοσμοθεωρία και να βρει έναν άντρα που δεν απειλείται από την γυναικεία σεξουαλικότητα. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Ευτυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που οι γυναίκες μπορούν να διαλέξουν ποιον θα παντρευτούν.
__________________
2.
Καλησπερα. εχω ενα θεμα με τον μπαμπα μου και ηθελα μια συμβουλη.Ειναι ενας ανθρωπος που εχει εργαστει στη ζωη του πολυ, ειναι αξιος πραγματικα και μας παρεδωσε μια επιχειρηση την οποια τρεχω εγω και ο αδερφος μου. Δυστυχως ομως παρολο που ολα τα τρεχουμε εμεις πλεον, ο μπαμπας επεμβαινει συνεχεια, κανει αγορες για την επιχειρηση χωρις να μας ρωτησει, οταν λεμε οτι δε θελουμε να αναπτυξουμε την δραστηριοτητα αυτη τη στιγμη, κανει σαν κακομαθημενο και μας λεει αρνητικους και γενικως δεν μπορω να εργαστω ετσι. Νομιζα εγω προσωπικα οτι με την παραδοση της συνεχειας της επιχειρησης, θα ημουν ανεξαρτητος, θα αποφασιζα εγω για το μελλον, αν θα κανω κατι η οχι και τελικα νιωθω χειροτερα κι απο υπαλληλος καθως δεν εχω σταθερο μισθο το μηνα πχ αλλα στηριζομαι στο τι θα βγει απο αυτην τη επιχειρηση η οποια εχει και αρκετα εξοδα. Δηλαδη νιωθω σα να μην ειναι δικη μου επιχειρηση αλλα δικη του κι εμεις υπακουμε διαταγες και δεν αποφασιζουμε.Εχω προσπαθσει να του πω να μην ανακατευεται αλλα συνεχεια ανακαλυπτω και κατι ακομα που αποφασισε χωρις να μας ρωτησει. Πολλες φορες μεν κανει κινησεις βιαστικες χωρις να κανει ερευνα με αποτελεσμα να καταληγουν σε λαθος αποφασεις και να χανουμε ετσι ασκομα λεφτα.Περα απο αγορες για την επιχειρηση, μερικες φορες μας πεταει να του πληρωνουμε κι αλλα πραγματα, πχ λογαριασμους σπιτιου ή ακομα και καινουριο κινητο, σα να του χρωστουσαμε. Εχω προσπαθησει να του μιλησω αλλα παντα τσακωνομαστε.Πως μπορω να το χειριστω?Οντως μπορει να επεμβαινει τοσο επειδη απλα αυτος εφτιαξε την επιχειρηση οποτε παντα θα ειμαι υπολογος? Θα ηθελα να ειμαι κυριος του εαυτου μου ρε γαμωτο και δεν ξερω πως να τον διωξω διακριτικα.Ασε που με πιεζει οικονομικα ολο αυτο, γιατι δεν ξερω τι λεφτα θα μενουν στο τελος κι επισης νιωθω συνεχεια να φροντιζω γι αυτη την οικογενεια και σκεφτομαι πως θα κανω δικη μου οικογενεια?Θα ταιζω δυο οικογενειες? Να σημειωσω οτι ο πατερας μου παιρνει και πολυ καλη συνταξη ..οποτε γιατι δεν μας αφηνει επιτελους κι ολο επεμβαινει?
-νταντι- νοτ - κουλ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ, άλλη μια παθογένεια της ελληνικής οικογένειας. Ο πατριάρχης που δεν μπορεί να παραδώσει τα ηνία. Πόσα παιδιά υποφέρουν έτσι. Όχι ότι αυτό σε παρηγορεί, το ξέρω.
Ο πατέρας σου κάνει αυτό που κάνει γιατί δεν μπορεί να δεχτεί ότι ανήκει στην οπισθοφυλακή. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τον βολεύει πάρα πολύ αυτή η «ρύθμιση». Έχει τα λεφτά της επιχείρησης χωρίς να κάνει την δουλειά, ενώ παράλληλα νιώθει αφεντικό (ίσως είναι και στην πραγματικότητα). Δεν θα καταλάβει από μόνος του τι κάνει επειδή είναι πάρα πολύ ευνοϊκή η κατάσταση ως έχει (για τον ίδιο).
Δεν υπάρχει διακριτικός τρόπος για να τον ξεβολέψεις. Θα πρέπει να γίνει μια ρήξη. Ευτυχώς είσαστε δύο παιδιά. Πρέπει να σχηματίσετε ένα δυνατό και ενιαίο μέτωπο με τον αδερφό σου και να διεκδικήσετε, και για να διεκδικήσετε θα χρειαστεί να γίνετε δυσάρεστοι. Έχετε δίκιο. Να σκέφτεσαι συνέχεια ότι έχετε δίκιο. Αν δεν κάνετε τίποτα, ο πατέρας σου θα αποχωρήσει σιγά σιγά (ίσως) όταν αρχίσει να τον εμποδίζει το σώμα του και τον προλάβουν τα γηρατειά. Αν μπορείς να περιμένεις, περίμενε, αλλά ξαναλέω, χωρίς ρήξη δεν γίνεται να αλλάξει το καθεστώς.
Πρέπει να κάνετε μια συνάντηση με επαγγελματικό ύφος, σα να είσαστε συνέταιροι και όχι οικογένεια. Νομικά είσαστε καλυμμένοι ή σας έχει παραχωρήσει την επιχείρηση προφορικά; Αν δεν υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι, καταγεγραμμένοι, και είναι όλα στο στυλ «θα τα βρούμε», πιθανότατα τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα. Αν είσαστε νομικά καλυμμένοι, θα πρέπει να γίνετε πολύ δυσάρεστοι και να πείτε τις αλήθειες που λες εδώ σε εμάς. Δεν θα είναι ευχάριστη κουβέντα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς – και μην περιμένεις να αλλάξει ο πατέρας σου με την μια κουβέντα. Οι ανατροπές καθεστώτος γίνονται και με πραξικοπήματα, αλλά αυτό δεν έχει πάντα ομαλή μετάβαση προς την δημοκρατία.
__________________
3.
Καλησπέρα Αμπα μου! Σε χαιρετώ κι εσενα και τους σχολιαστές της στήλης.
Ακου πως έχουν τα πράγματα... Εχω πολλούς και καλούς φίλους. Κάποιους τους ξέρω απο μωρό, κάποιους μου τους έφερε η ζωή στο δρομο μου αργοτερα. Ενας απο αυτούς που ειναι στη ζωή μου απο τότε που γεννήθηκα σχεδόν ειναι ο Χάρης. Μαζι από μωρά, μαζι στο σχολείο, στις εξόδους κλπ. Κάπου στα 20 μας μου λεει οτι ειναι ερωτευμένος μαζί μου, απο καιρό αλλα δισταζε να μου το πει. Συγκεκριμένα μου ειπε οτι θα ηθελε να ειμαστε μαζι, αλλά αν εγω δεν θέλω θα το καταλάβει, και αν αυτή του η εξομολογηση με φερνει σε δύσκολη θεση προτιμα να το ξεχασουμε γιατι δεν θελει να με χασει απο φιλη του. Το συζηταμε και του λεω οτι εγω δεν νιωθω το ιδιο, οτι ειναι πολυ σημαντικός άνθρωπος για μενα αλλα δεν μπορω να τον δω αλλιως. Το δέχεται και όπως είχε πει το αφηνει πισω, συνεχίζουμε να ειμαστε κολλητοι, να μιλαμε κανονικα. Εν τω μεταξύ έχουν περασει αρκετά χρόνια και εχει προχωρήσει κι αυτος στη ζωή του, έχει κανει αλλες σχέσεις και ολα καλα.
Πηγαινοντας πισω τωρα στα 18 μου, γνωρίζω τον Γιώργο. Κάνουμε παρεα, οχι κολλητη, κυρίως μεσω αλλων φιλων. 5 χρονια μετα τα φτιαχνω με τον Γιώργο. Ειμαστε μαζι τωρα 3 χρονια και σχεδιάζουμε να παντρευτουμε. Ειμαστε ευτυχισμενοι, τον αγαπαω και γενικά δεν έχουμε πολλες προστριβές. Το μονο του θεμα ειναι η σχεση που έχω με τον Χάρη. Επειδη τότε ειχε μαθει απο την παρεα το σκηνικο με τον Χαρη του εχει κολλήσει στο μυαλο οτι ο Χαρης ακομα με βλεπει αλλιως. Τσατιζεται καθε φορα που βγαίνω σε κοινή παρεα με τον Χαρη και καθε φορα που ο Χάρης θα παρει τηλέφωνο να δει πως ειμαστε. Μπορει να μου μιλάει αποτομα για ολόκληρη τη μερα αν μάθει ότι με πηρε τηλέφωνο ή οτι το βραδυ θα ειναι κι αυτος στην παρέα. Ο ίδιος δεν θελει να εχει καμια σχεση πλεον με τον Χαρη λογω αυτου. Ενταξει μέχρι ενα σημείο το καταλαβαινω και το δεχομαι. Αλλα δεν μπορω να ξεκοψω τελειως από τον Χάρη, αν και έχω απομακρυνθεί λίγο και αποφευγω τις πολλες εξοδους με την παρεα με πρόφαση την απόσταση που μας χωρίζει πλέον αφού μετακόμισα πιο μακριά. Ειναι πολυ σημαντικός άνθρωπος για μενα όμως ο Χάρης, ειναι παιδικος μου φιλος. Μου εχει σταθει πολυ, με εχει βοηθησει απειρες φορες ακομα και στη σχέση μου με τον Γιώργο...Δεν ξερω πως να το χειριστω. Δεν θελω να απομακρυνθω απο την παρεα μου, ουτε να ξεκοψω με έναν παιδικο μου φιλο, ουτε να λεω ψέματα στον σύντροφο μου και να του κρυβω οτι επικοινωνησα με τον Χαρη. Τωρα που λες, μου έχει στειλει ο Χαρης μήνυμα, και λεει αν θελω να παω εκει που ειναι για ποτο με την παρεα και να πω και στον Γιώργο..Αχ, προβλέπεται καβγας σήμερα. Κι αφου δεν μπορεις να μου πεις τι πρέπει να κανω τωρα, θα εκτιμούσα τη γνωμη σου για να δω πως θα το χειριστω τις επομενες φορες!
- Στελλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις την ανασφάλεια του Γιώργου με προσοχή και σοβαρότητα, εφόσον σκοπεύεις να ενώσεις τη ζωή σου μαζί του. Για ποιο λόγο αισθάνεται λιγότερος από τον Χάρη; Αν κατά τα άλλα είναι λογικός και δεν έχει θέμα παθολογικής ζήλιας (σημαντικό 'αν', σκέψου καλά πριν απαντήσεις), τότε, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις, κάνεις κάτι και τροφοδοτείς αυτή του την ανασφάλεια. Υπάρχει κάτι ρομαντικό στον τρόπο που βλέπεις το παρελθόν; Αναρωτιέσαι ποτέ «τι θα γινόταν, αν;» Δεν έχει σημασία αν τα λες αυτά στον Γιώργο. Αν τα σκέφτεσαι, φαίνεται στη φωνή σου, στον τρόπο που προφέρεις το όνομα, στον τρόπο που του μιλάς στο τηλέφωνο. Δεν χρειάζεται να έχεις ύποπτο στόχο. Και μόνο η νοσταλγία θα αρκούσε για να κάνει τον Γιώργο καχύποπτο.
Αν μέσα στις «λίγες προστριβές» βρίσκονται ψήγματα ζήλιας που έχουν να κάνουν με τον ίδιο και όχι με σένα, τότε πρέπει να το λάβεις πολύ σοβαρά υπόψη σου. Αν παραμείνεις με τέτοιον άνθρωπο είναι πιθανό να χάσεις μερικές φιλίες στην πορεία.
Σε κάθε περίπτωση, βάλε τον Γιώργο κάτω και εξήγησε του με απλά λόγια για ποιο λόγο δεν χρειάζεται να νιώθει ανταγωνιστικά. Πες του για ποιους λόγους δεν ήθελες τον Χάρη τότε για σύντροφο, και για ποιους τώρα. Αν είσαι τυχερή, μπορεί αυτό να αρκεί.
__________________
4.
Γεια σου Α, μπα, μου αρέσει πάρα πολύ η στήλη σου και ελπίζω να γράφεις για πολύ ακόμα. Εδώ και ένα μήνα μετανάστευσα στη Γερμανία και παρακολουθώ καθημερινά τετράωρα μαθήματα γερμανικών ημιεπιδοτούμενα από το γερμανικό κράτος. Όπως είναι φυσικό στο τμήμα είμαστε άτομα διαφορετικών εθνοτήτων. Παρατήρησα από την αρχή, ότι δεν είναι τυχαίο το πού επέλεξε ο καθένας να κάτσει στην τάξη. Να εξηγήσω ότι τα θρανία είναι διατεταγμένα σε σχήμα Π, δηλαδή δύο μακριές αντικριστές σειρές και ένα μόνο θρανίο που ενώνει τις κορυφές των σειρών. Εγώ, επειδή πήγα τη δεύτερη μέρα, αναγκαστικά έκατσα στο μεσαίο θρανίο της κορυφής. Στη μία σειρά κάθονται άτομα που κατάγονται από Αμερική, Βραζιλία, Ρωσία, Αφρική και Τσεχία, εγώ στη μέση κάθομαι με μία Κινέζα και από την άλλη πλευρά κάθονται άτομα από Ινδία, Πακιστάν, δύο από Συρία, από Ιράν και από Αλβανία. Παρατηρώ ότι και στο διάλειμμα τα άτομα της μίας ομάδας συνομιλούν σχεδόν μόνο μεταξύ τους και η άλλη ομάδα μόνο μεταξύ της. Εγώ προτιμώ να μιλάω με τα άτομα της δεύτερης ομάδας, γιατί δεν μιλούν τόσο καλά τη γερμανική, όπως και εγώ και νιώθω άνετα με αυτό, αλλά και επειδή είναι πιο πρόθυμοι να ανοίξουν κουβέντα και να συζητήσουν. Επειδή τώρα θα διακοπούν για δύο βδομάδες τα μαθήματα, σκέφτηκα να δημιουργήσουμε μια ομάδα σε κοινωνικό δίκτυο για να επικοινωνούμε και να κανονίζουμε συναντήσεις, π.χ. μία φορά την εβδομάδα για καφέ για να συζητάμε, να γνωριστούμε καλύτερα και έτσι να εξασκηθούμε και στα γερμανικά. Ενώ είδα προθυμία από μερικά άτομα της δεύτερης ομάδας, τα οποία μου ανέφεραν ότι μάλλον δεν θα θέλουν οι περισσότεροι από την πρώτη ομάδα, αποφασίσαμε να το οργανώσουμε. Σιγά σιγά όμως άρχισα και εγώ να έχω ενδοιασμούς, στους ενδοιασμούς συντέλεσε και το γεγονός ότι μετά από το μάθημα με συνόδευσαν δύο συμμαθητές μου έξω από το σπίτι μου και με ρώτησαν τι ενοίκιο πληρώνουμε εγώ και ο φίλος μου, όταν τους το είπα μου είπαν ότι είναι πολύ ακριβό και ότι θα ήθελαν και αυτοί να έχουν ένα μεγάλο σπίτι γιατί τώρα μένουν σε δωμάτια. Δεν είναι ότι είπαν κάτι περίεργο ή κακό, αλλά εγώ ένιωσα πάρα πολύ άβολα και ένιωσα φόβο. Μετά από αυτό άρχισα να μετανιώνω για την πρόταση μου και δεν έκανα άλλη νύξη για τον καφέ. Πριν από λίγες μέρες ‚ καλέσαμε για φαγητό συναδέλφους του φίλου μου που είναι Γερμανοί και είδα πόσο πολύ ανακουφίστηκα όταν δέχτηκαν την πρόσκλησή μας. Τις προάλλες κοιτούσα το προφίλ μου στο fb και έχω αναρτήσεις υπέρ των προσφύγων και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να είσαι υπέρμαχος των αδυνάτων μέσω κοινοποιήσεων σε social media και εκ τους ασφαλούς και πόσο εύκολα στην πράξη απορρίπτεις ανθρώπους και κλείνεσαι. Συνειδητοποιώ ότι τους Γερμανούς συναδέρφους του φίλου μου τους θεωρώ χρήσιμους για την κοινωνική μου ενσωμάτωση και χαίρομαι που θα έρθουν, ενώ τους άλλους τους αποφεύγω. Απογοητεύομαι από την στάση μου, είμαι στη φάση που παρατηρώ πώς συμπεριφέρομαι και δεν μου αρέσει αυτό που κάνω. Γιατί όμως να θεωρώ ότι έχει περισσότερο αξία η επαφή μου με τους ντόπιους απ' ότι με τους συμμαθητές μου, που στην τελική έχουμε πολλά κοινά λόγω μετανάστευσης; Προφανώς βάζω πιο πάνω την κοινωνική άνοδο από την ανθρώπινη επαφή, άρα βάζω πιο πάνω το κύρος από τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενώ από τη μεριά μου με ενοχλεί όταν οι Γερμανοί με κοιτούν καχύποπτα, γίνομαι εγώ καχύποπτη απέναντι σε άλλους. Δεν είναι ότι κάνω μια συγκεκριμένη ερώτηση, απλά παρατηρώ τον εαυτό μου αυτόν τον μήνα. Θα ήθελα να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να αλλάξω στάση. Τα σχόλια σου και όλων των υπολοίπων θα ήταν πολύ χρήσιμα για μένα. Συνέχισε να υπάρχεις διαδικτυακά και να μας διαφωτίζεις. Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων, έστω και που μπήκα λόγω της στήλης στη διαδικασία να γράψω τις σκέψεις μου.
- Αυτοαπογοητευμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε συγχαίρω για το θάρρος σου να γράψεις με τόση ειλικρίνεια τη σκέψη σου και να εκτεθείς, έστω και ανώνυμα. Χρειάζονται κότσια. Τα κότσια αυτά δεν καθαγιάζουν το προβληματικό μέρος, αλλά είναι το πρώτο που θα ήθελα να σχολιάσω.
Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα. Δεν είναι η λύση, αλλά είναι το πρώτο βήμα ανάμεσα σε πολλά. Αναλύεις τον εαυτό σου και βλέπεις την λάθος συμπεριφορά σου, μαζί με τα κίνητρα σου. Καθόλου αυτονόητο ή αμελητέο. Για να σου απαντήσω σε αυτό που δεν ρωτάς: δεν είσαι ρατσίστρια. Θα ήσουν αν δικαιολογούσες αυτή την συμπεριφορά με τη «λογική» «είναι κατώτεροι από μένα λόγω καταγωγής». Εσύ ξέρεις πολύ καλά γιατί νιώθεις όπως νιώθεις. Ως μετανάστρια η ίδια, βρίσκεσαι σε κατώτερη κάστα κοινωνικά, και το ένστικτο επιβίωσης σου λέει να τα έχεις καλά με αυτούς που είναι στο στάτους κβο για να εξασφαλίσεις την ευημερία σου. Η συμμαχία με ακόμη πιο αδύναμους από σένα δεν σου προσφέρει την ασφάλεια που χρειάζεσαι.
Δεν είναι ευγενής η σκέψη αυτή, είναι βέβαιο. Αλλά αν δεν την αναγνωρίσεις για αυτό που είναι, δεν γίνεται να την λιώσεις. Συνέχισε την ανάλυση, συνέχισε να παρατηρείς τον εαυτό σου, και σιγά σιγά, αν το θέλεις, θα σταματήσεις να νιώθεις τόσο ευάλωτη επειδή είσαι σε ξένη χώρα. Θα σταματήσεις να φοβάσαι ή να σέβεσαι τους ντόπιους μόνο και μόνο επειδή είναι ντόπιοι. Νομίζω ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις, και αυτό θα γίνει όταν αρχίσεις να κατακτάς στόχους που έχεις βάλει.
__________________
5.
Α, μπα μου σε χαιρετώ! Εύχομαι να εισαι παντα καλα και να μας αντεχεις!
Καπου στα 10 μου χρόνια καταλαβα οτι ο πατέρας μου απατουσε τη μητέρα μου με μια γυναικα από το φιλικό μας περιβάλλον. Εννοείται οτι το παιδικο μου μυαλο δεν χωρουσε τη σημασια αυτου ακριβως οπως ηταν στην πραγματικότητα αλλα και παλι κατι γκρεμίστηκε μεσα μου. Αρχισα να μισω αυτη τη γυναίκα και καθως μεγάλωνα το μισος μου γι αυτην μεγάλωνε σε καθε αγγιγμα που εβλεπα κατω απο το τραπέζι, καθε φορα που τους εβλεπα να βγαινουν απο το γραφείο του μπαμπα μου μαζι σε διαφορες εκδηλωσεις που καναμε στο σπίτι, καθε φορα που εβλεπα στις κλησεις του μπαμπά μου το ονομα της. Τωρα πια...Καταλαβα οτι δεν εφταιγε μονο αυτή. Ίσως ο πατέρας μου έφταιγε περισσότερο γιατι αυτος ειχε οικογένεια ενω αυτή οχι.
Στην ενηλικη ζωη μου, σε διαφορες παρεες ετυχε να ακούσω παρομοια περιστατικά, παρα πολλα για την ακριβεια. Οπως και στις σχεσεις των φιλων μου, που συνήθως το αγορι απατησε την κοπελα, όχι επειδή ερωτευτηκε καποια αλλη απλα επειδη ετυχε.
Οποτε τωρα...στα 25 μου, και εχοντας μια σχεση που κραταει 4 και κατι χρονια, πιανω τον εαυτό μου να φοβάται τη δέσμευση, επειδή φοβάμαι την απιστια. Και δεν εννοώ τη συναισθηματική δέσμευση, αλλα την τυπική. Δηλαδή τον γαμο. Αυτό είναι κάπως οξύμωρο γιατί ενώ φοβάμαι να παντρευτω, δεν φοβαμαι να δωθω ολοκληρωτικά στον άνθρωπό μου, που και σε αυτή την περίπτωση έχοντας δεθεί συναισθηματικά θα πληγωθω απο μια απιστία. Εν ολίγοις, ο σύντροφός μου, με τον οποιο συζουμε τους τελευταίους μήνες της σχεσης μας, μου εκανε πρόταση γαμου. Και ενω και σε παλιοτερες συζητησεις μας ειχε τεθει το θεμα και μου ειχε πει οτι μαζι μου θελει να κανει οικογένεια, οπως και εγω μαζι του, τωρα ξαφνικα εχω ενδοιασμούς. Δεν μου εχει δωσει το παραμικρό δικαιωμα. Αλλα και παλι δισταζω. Πριν καιρό σε κάποιες συζητήσεις έλεγα, και πραγματικά το πιστευα, οτι θελω να παντρευτώ και να κανω οικογένεια. Τώρα που πρέπει να αποφασίσουμε μου φαίνεται βουνό. Το πρόβλημά μου δεν εχει να κανει με αυτον αλλα καθαρα με εμενα και δεν ξερω πως να το αντιμετωπίσω. Ξερω οτι ο γαμος δεν σημαίνει ντε και καλα απιστία, και ξερω επίσης ότι το να μην παντρευτω δεν αποκλειει ντε και καλα την απιστία. Τι μου συμβαίνει; τι ακριβώς φοβαμαι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φοβάσαι μήπως είσαι ο πατέρας σου. Νομίζω ότι το ζουμί είναι ότι όταν μεγάλωσες, κατάλαβες ότι η γυναίκα αυτή δεν έφερε μόνη της την ευθύνη, και ο πατέρας σου ήταν αυτός που αθετούσε την δέσμευση του στην οικογένεια του. Η απάντηση είναι ότι δεν είσαι ο πατέρας σου, επειδή είναι αδύνατον να είσαι ίδια με τον πατέρα σου, απλώς δεν είναι δυνατόν. Είσαι διαφορετικός άνθρωπος. Όσο και αν του μοιάζεις, όσα και να έχεις κληρονομήσει από αυτόν, έχεις την δική σου εξέλιξη και την δύναμη να ελέγξεις το δικό σου μέλλον με τις αποφάσεις σου. Δεν υπάρχει κάποια κληρονομιά στην οποία πρέπει να υπακούσεις παρά τη θέληση σου.
Νομίζω ότι πριν κάνεις το βήμα και παντρευτείς πρέπει πρώτα να μιλήσεις στον μελλοντικό σου άντρα και να ξεκινήσεις θεραπεία. Δεν εννοώ να περιμένεις να σου περάσουν όλες οι αμφιβολίες πρώτα, αλά να κάνεις βήματα παραδοχής και μετά βήματα αντιμετώπισης. Είναι πιο ασφαλές από το να το αντιμετωπίσεις μόνη σου, μπαίνοντας σε έναν γάμο που ούτως ή άλλως αλλάζει τις ισορροπίες. Πρόσεξε μόνο όταν μιλήσεις στον φίλο σου να είσαι πολύ προσεχτική για να καταλάβει ότι είναι δικό σου το πρόβλημα και δεν έχεις αμφιβολίες για τα συναισθήματα σου απέναντί του.
__________________
6.
Σε διαβάζω πολύ καιρό και αναρωτιέμαι για κάτι που δεν έχω συζητήσει με κανένα ακόμη. Νιώθω τον τελευταίο καιρό, περίπου τρεις εβδομάδες με on off, μια πιεση-βαρος στο στήθος και την ανάσα μου σαν να μη μου φτάνει. Αυτό το αίσθημα καμία φορά το αισθάνομαι σαν πόνο αλλά δεν έχω χτυπήσει ούτε είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα υγείας. Όταν ηρεμώ φεύγει. Το χειρότερο είναι ότι το πρωί που ξυπνάω, για λίγα λεπτά νιώθω καλά, μετά από λίγο αισθάνομαι το ίδιο να επιστρέφει και να με ακολουθεί για άλλη μια μέρα. Οι γονείς μου ζούνε μόνοι τους μακριά και δε θέλω να τους ανησυχήσω και ο σύντροφός μου,αν του το πω, θα με κοιτάζει κάθε 5 λεπτά στα μάτια και θα με ρωτάει αν ανέπνευσα καλά κάθε στιγμή. Τι μπορεί να είναι;
- Ζουλιγμενο Μπιζέλι
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε γιατρό πρέπει να το πεις. Μην φοβάσαι να πας. Πρώτα θα πας σε γιατρό για να αποκλείσεις κάτι παθολογικό, και αν αποδειχτεί ότι είναι στρες, θα επισκεφτείς τον επόμενο ειδικό. Μην ρωτάς ούτε εμένα, ούτε τον φίλο σου, ούτε τους γονείς σου. Πήγαινε σε γιατρό. Ξανά, μην φοβάσαι.
_________________
7.
Γεια σου αγαπημένη μου Α μπα.
Είμαι η Ζωή και είμαι 32 ετών. Πριν τέσσερα χρόνια γνώρισα τον Κώστα. Ξεκίνησε μεταξύ μας μια σχέση που κρατάει μέχρι σήμερα. Όταν ο πατέρας μου έμαθε για αυτή τη σχέση απαίτησε (ναι ναι) να χωρίσω γιατί πρόκειται για κατώτερό μου άνθρωπο χωρίς πτυχίο πανεπιστημίου και καλή δουλειά. Εγώ έχω μεταπτυχιακό και δουλεύω σε μια εταιρεία αρκετά χρόνια, σε μια καλή θέση με έναν ικανοποιητικό για την εποχή μισθό. Ο Κώστας είναι μηχανικός αυτοκινήτων με δικό του συνεργείο και τα βγάζει πέρα μια χαρά. Αυτά για να σας δώσω εικόνα. Όμως δε νοείται εγώ να παντρευτώ μουτζούρη όπως τον αποκάλεσε. Το κύριο επιχείρημά του όμως ήταν πως ο Κώστας με θέλει για τον καλό μου μισθό. Να σημειωθεί πως μια γυναίκα, κατά την άποψή του, πρέπει να είναι πιο κάτω από τον άντρα της αλλιώς αυτός θα την υποτιμάει και θα της φέρεται άσχημα και σίγουρα θα χωρίσουν.
Η μητέρα μου αμέτοχη, μια ζωή από φόβο δεν αντιμιλάει ποτέ στον πατέρα μου. Και λέω από φόβο γιατί πρόκειται για τρομακτικό άνθρωπο. Πάντα τον φοβόμασταν όλοι. Φωνακλάς, τραμπούκος, προσβλητικός. Δικτάτορας.
Τα τελευταία τρία χρόνια ο πατέρας μου δε μου μιλούσε μιας και δε χώρισα όπως μου ζήτησε. Πριν δύο μήνες τους ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι. Το σκηνικό ήταν ομηρικό. Με έβρισε με τα πιο χυδαία λόγια, μου είπε ότι δεν υπάρχει πια για μένα οικογένεια, απείλησε να με σκοτώσει και μου επιτέθηκε αλλά τον κράτησε η μητέρα μου. Τώρα όλοι θα αναρωτηθείτε αν λέω όλη την αλήθεια κι αν φτάνει κάποιος σε τέτοιο σημείο για έναν τέτοιο λόγο. Κι όμως ναι. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Έκτοτε δεν έχω καμία επαφή με την οικογένεια, η μητέρα μου δε με πήρε καν ένα τηλέφωνο να δει πως είμαι. Μόνο με τον αδερφό μου μιλάω που και που.
Κατά τα άλλα οργανώνουμε το γάμο μας περνώντας κάποιες μέρες κλαίγοντας και μη μπορώντας να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κι εκεί που είχα πει πως δε θα θυσιάσω την ευτυχία μου για ανθρώπους που δε νοιάζονται γι αυτήν, κάνω ακριβώς αυτό. Δε χαίρομαι τίποτα. Είμαι πολύ στενοχωρημένη, νιώθω κακοποιημένη και αδικημένη. Αμπα, μια κουβέντα από σένα για το πώς να σταθώ ξανά χαρούμενη, αν και γνωρίζω πως θέλει χρόνο, θα με βοηθούσε.
ΥΓ1 η πατριαρχία μου βιάζει χρόνια τη ζωή
ΥΓ2 είσαι μια όαση μέσα στην έρημο της σκληρότητας ;)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά και πιστεύουμε ότι λες όλη την αλήθεια. Λυπάμαι πολύ που πέρασες και περνάς τέτοια δοκιμασία. Μακάρι να αισθάνεσαι τώρα λίγο καλύτερα, και να σου δίνει χαρά η προετοιμασία του γάμου σου, αν παντρεύτηκες ήδη, πολλά συγχαρητήρια! Να είσαστε πάντα τόσο ενωμένοι και πάντα ευτυχισμένοι.
Δυστυχώς, ναι, θέλει χρόνο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν λόγια που θα σου αλλάξουν δραματικά την διάθεση. Από συμπαράσταση σου στέλνω όση γίνεται ψηφιακά, όπως είμαι σίγουρη ότι θα σου στείλουν και πάρα πολλοί στα σχόλια. Όμως θα γίνεις ξανά χαρούμενη, μην αμφιβάλλεις για αυτό. Θα είναι δύσκολο αλλά θα τα καταφέρεις. Έχεις τη δύναμη και τα προσόντα για να το κάνεις. Το ξέρω επειδή έχεις ήδη καταφέρει κάτι πιο δύσκολο: να υψώσεις το ανάστημα σου ενάντια στο τεράστιο εμπόδιο της πατρικής απόρριψης. Υπάρχουν πολλοί που θυσίασαν την ευτυχία τους για να μην δυσαρεστήσουν τη μαμά ή τον μπαμπά, με πολύ λιγότερη πίεση, και δεν το λέω επικριτικά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδί να κάνει επιλογές χωρίς να έχει την έγκριση από τους γονείς του, ειδικά όταν πρόκειται για αποφάσεις που κανείς δεν ξέρει από πριν πώς θα βγουν στο μέλλον. Με την αντίσταση χάνεις την άγκυρα σου, γιατί αν δεν έχεις την υποστήριξη, σημαίνει ότι δεν μπορείς να καταφύγεις εκεί ξανά για βοήθεια. Είναι βίαια απώλεια της παιδικής ηλικίας και της αίσθησης του ανήκειν.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να σου μαυρίσω την ψυχή περισσότερο, αλλά για να μην αισθάνεσαι αδύναμη που νιώθεις όλα αυτά τα δύσκολα συναισθήματα, την κακοποίηση που αναφέρεις. Είναι το μόνο ανθρώπινο που μπορείς να νιώσεις τώρα. Δεν φταις που έχεις αυτόν τον πατέρα. Δεν φταις που οδηγήθηκαν εκεί τα πράγματα. Δεν είναι δική σου ευθύνη το πώς φέρεται ο πατέρας σου. Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσεις την στάση της μητέρας σου. Προσπάθησε να νιώσεις αυτά που νιώθεις χωρίς να προσπαθείς να τα μετριάσεις. Μην μέμφεσαι τον εαυτό σου που όπως λες «θυσιάζεις την ευτυχία σου για ανθρώπους που δεν νοιάζονται για αυτήν». Είναι ήδη σκληρό αυτό που βιώνεις, μην βάζεις και επιπλέον πίεση στον εαυτό σου.
Δεν είναι απαραίτητο ότι τα πράγματα θα μείνουν όπως είναι τώρα. Δεν ελπίζω σε αλλαγή του πατέρα σου, φυσικά, αλλά ίσως η μητέρα σου ή ο αδερφός σου κάποτε καταφέρουν αυτό που κατάφερες εσύ, να αντισταθούν στον δικτάτορα. Δεν χρειάζεται δηλαδή να προσπαθήσεις να ξεγράψεις μέσα σου αυτούς τους δύο. Μπορείς να στραφείς στον σύντροφό σου, μέσα από αυτή τη σχέση μπορείς να αντλήσεις μέρος της δύναμης που χρειάζεσαι. Αν δυσκολεύεσαι, μην διστάσεις να απευθυνθείς σε ψυχολόγο, ναι; Μην το αντιμετωπίσεις με επιπολαιότητα, και μην προσπαθήσεις να είσαι σούπερ γούμαν χωρίς να σου το έχει ζητήσει κανείς.
σχόλια