Η στήλη δίνει βήμα σε ανθρώπους που θέλουν να αφηγηθούν τις περιπέτειές τους.
Σήμερα δημοσιεύουμε όσα μας εμπιστεύτηκε η Δώρα:
Το όνομά μου είναι Δώρα και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα τραγικό για μένα συμβάν. Τον χειμώνα που μας πέρασε εργαζόμουν ως πωλήτρια σε ένα κατάστημα με ρούχα. Επειδή η δουλειά ήταν μερικής απασχόλησης έψαχνα καιρό πριν για πλήρη απασχόληση ώστε να μπορώ να προσφέρω παραπάνω στο σπίτι μου. Τον Μάιο μου παρουσιάστηκε μια ευκαιρία να φύγω για δύο μήνες στο εξωτερικό, οπότε θα σταματούσα τη δουλειά μου εδώ. Ενώ περίμενα να περάσει ο καιρός για να φύγω, με πήραν τηλέφωνο για μια συνέντευξη σε ένα άλλο κατάστημα και από περιέργεια πήγα, αν και δεν περίμενα να με προσλάβουν – πρέπει να σας πω είμαι τρομερά απαισιόδοξη.
Τελικά, μετά τη συνέντευξη με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι με ήθελαν και ότι έπρεπε να ξεκινήσω την επόμενη εβδομάδα κιόλας (η συνέντευξη ήταν Πέμπτη και ήθελαν να ξεκινήσω Τρίτη), αλλά, όπως είχα πει, έπρεπε να λείψω το καλοκαίρι, οπότε και δεν έγινε η συνεργασία μας. Να σας πω εδώ ότι η δουλειά πρόσφερε πολύ καλά χρήματα για τον τομέα της και πραγματικά ήταν πολύ καλή ευκαιρία, αλλά είχα δεσμευτεί με το εξωτερικό και δεν μπορούσα να το αναβάλω.
Περνάει το καλοκαίρι και μπαίνω ξανά στη διαδικασία εύρεσης εργασίας. Ο φίλος μου με παρότρυνε να πάω στο τελευταίο μαγαζί με το οποίο είχα μιλήσει και να αφήσω βιογραφικό, μήπως υπήρχε πιθανότητα να με πάρουν ξανά, όπως και έκανα. Ξέχασα να διευκρινίσω ότι είχαν δείξει πολύ ενθουσιασμένοι μαζί μου. Πήγα και για καλή μου τύχη ήταν η ίδια υπεύθυνη με την οποία είχα κάνει τη συνέντευξη και μου είπε ότι με ήθελε πολύ, ότι θα μιλούσε για μένα και θα με ειδοποιούσε τις επόμενες μέρες. Τρίτη έγινε αυτό και Πέμπτη με πήρε όντως τηλέφωνο και μου είπε ότι μίλησε με την εταιρεία, απλώς ήθελε να με ρωτήσει κάτι τελευταίο: «Γιατί είχα αλλάξει τόσες δουλειές;». Της εξήγησα ότι επειδή ήμουν φοιτήτρια σε άλλη πόλη δούλευα και εκεί και στην πόλη μου τα Σαββατοκύριακα και παράλληλα με την πρακτική μου δούλευα και αλλού – γενικά, δούλευα πολύ. Της είπα ότι ήθελα κάτι σταθερό εκείνη τη στιγμή και ότι δεν θα την απογοήτευα. Το κατάλαβε και όχι μόνο δεν είχε πρόβλημα αλλά το εκτίμησε.
Κατευθείαν κόλλησε λίγο, μου είπε ότι θα ενημέρωνε την εταιρεία και ότι θα με έπαιρνε την επομένη να μου δώσει το τελικό ok κι επίσης ότι εκτίμησε πολύ την ειλικρίνειά μου.
Μου είπε «εντάξει» και ότι θα ξεκινούσαμε την επόμενο μήνα. Εκείνη τη στιγμή, για έναν χαζό λόγο που δεν θα έπρεπε καν να μπαίνει στη διαδικασία ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον εν έτει 2017, της είπα ότι είμαι Αλβανίδα (αυτό δεν σας το είπα στην αρχή, είμαι ομογενής από την Αλβανία, 28 ετών, εκ των οποίων τα 25 ζω στην Ελλάδα). Κατευθείαν κόλλησε λίγο, μου είπε ότι θα ενημέρωνε την εταιρεία και θα με έπαιρνε την επομένη να μου δώσει το τελικό ok κι επίσης ότι εκτίμησε πολύ την ειλικρίνειά μου. Χάρηκα πολύ.
Τηλέφωνο, φυσικά, δεν με πήρε ποτέ. Περίμενα αρκετές μέρες και μετά πήγα να τη ρωτήσω από κοντά γιατί πραγματικά ήθελα να ξέρω τι να κάνω, να συνεχίσω να ψάχνω ή όχι. Όταν με είδε φυσικά μου είπε ότι θα με έπαιρνε τηλέφωνο, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι ήταν ψέμα. Μου είπε τελικά ότι δεν θα συνεργαστούμε – όχι φυσικά επειδή είμαι Αλβανίδα αλλά γιατί έχω αλλάξει πολλές δουλειές.
Δεν της είπα πολλά, δεν είχε και κανένα νόημα. Έφυγα. Προφανώς δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν με πήραν, γιατί στην πρώτη συνέντευξη δεν είχαν κανένα θέμα με αυτό, μια και είχα το ίδιο βιογραφικό και μου είχαν ζητήσει να αφήσω την προηγούμενη δουλειά μου άμεσα, μέσα σε λίγες μέρες. Πραγματικά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ απογοητεύτηκα, όχι τόσο γιατί με απέρριψαν αλλά γιατί δεν περίμενα να δεχτώ ρατσισμό στα 28.
Πόσο μάλλον στις μέρες μας, που τόσος κόσμος φεύγει κάθε μέρα στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή, αφού η χώρα τους δυστυχώς δεν μπορεί να προσφέρει πολλά πλέον. Πραγματικά, εύχομαι σε αυτούς τους ανθρώπους να μην αντιμετωπίσουν ποτέ κάτι τέτοιο, γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι ότι όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα γίνεις ποτέ μέλος αυτής της κοινωνίας και αυτής της χώρας και ότι πάντα θα σε δείχνουν με το δάχτυλο. Είναι η πρώτη φορά που στέλνω κάτι τέτοιο και δεν νομίζω ότι θα το ξανακάνω, αλλά με εξόργισε και με πίκρανε τόσο πολύ αυτή η αντιμετώπιση, που ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων
Με εκτίμηση Δώρα
σχόλια