__________________
1.
Γειά σου, α μπα! Ελπίζω να μου απαντήσεις σύντομα, γιατί το θεματακι με καιει! Πώς μπορώ να χειριστώ διπλωματικα και με λεπτότητα το εξής: κάνω παρέα με ένα παιδί, με το οποίο μένουμε πάρα πολύ κοντά, ένας δρόμος μας χωρίζει κυριολεκτικά. Ο φιλος μου λοιπον μενει με τους γονείς του κ την κατά 2 χρόνια μικρότερη αδερφή (25 χρονών). Έχουν ενα πάρα πολύ παλιό αυτοκίνητο, το οποίο είναι σε κακή κατάσταση κι ασυντηρητο λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπιζουν. Η αδερφή του φίλου μου λοιπόν, μόλις πήρε δίπλωμα και επειδή βγαίνουμε αρκετές φορές οι 3 μας μαζί με την υπόλοιπη παρέα, είμαι σίγουρος ότι θα θέλει να μας πηγαινοφερνει στις εξόδους μας. Μέχρι τώρα τους πηγαινοεφερνα εγώ. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ότι το αυτοκίνητο είναι κίνδυνος. Το περαιτέρω πρόβλημα είναι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι εντελώς επιπόλαιη, ανώριμη κι ανευθύνη. Αυτό μαζί με την απειρια της στο τιμόνι μου δημιουργούν τρόμο και όπως καταλαβαίνεις δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μπω στο αυτοκίνητο με οδηγό εκείνη. Με δεδομένο ότι 1)κανονίζουμε κοινές εξόδους, 2) ότι μένουμε τόσο κοντά, 3) θα είναι ενθουσιασμενη κ δεν θα θέλει να παίρνω εγώ το δικό μου αμάξι, πώς θα το αποφύγω όλο αυτό διακριτικά? Έχω προσπαθήσει να τους εξηγήσω διακριτικα πόσο αναγκαίο είναι το σέρβις για την ασφάλεια τους, αλλά είναι οικογενειακως λίγο ανευθυνοι κ δεν πολυεδωσαν σημασία. Επίσης, την έχουν πολύ καλομαθημενη τη μικρή κ δεν της χάνουν χατήρι, ο φίλος μου δεν παίζει να της πει να μην πάρει το αυτοκίνητο. Θα λέω κάθε φορά που κανονίζουμε ότι "θα αργήσω εγώ, ξεκινήστε εσείς" και θα βγαινω αργότερα? ? Δεν μπορώ να χαλάω το πρόγραμμα μου. Βοήθεια, γιατί δεν είμαι καλός σε αυτά.
-προβληματισμενος πολύ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Επειδή το θέμα είναι πολύ σοβαρό, δεν αρμόζει η διπλωματία. Πρέπει να τους πεις ότι είναι επικίνδυνο αυτό που κάνουν και αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλεις να μπεις στο αυτοκίνητο. Και πάλι δεν θα κάνουν τίποτα, και μάλλον θα σε πουν υπερβολικό και παράξενο, μέχρι την νύχτα που θα τους αφήσει το αμάξι στη μέση του δρόμου, και ελπίζω πραγματικά να είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίον θα καταλάβουν πόσο δίκιο έχεις.
__________________
2.
Αγαπητή αμπά,
Σε διαβάζω χρόνια και τωρα που ειμαι μπερδεμένη ψυχολογικά τη δική σου παρέα θέλω. Ειμαι τριαντα χρονών. Φέτος τελειωνω το διδακτορικο μου. Και ο φιλος μου το ιδιο. Είμαστε μαζί πολλά χρόνια, τον αγαπώ, τον στηρίζω, με στηρίζει, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μαζί. Σεξ κάνουμε σπάνια.Βόλτες το ίδιο. Ταξίδια κάνουμε πολλά. Περναμε πολύ ωραία σε μικρά διαστήματα χαλάρωσης αλλα η καθημερινοτητα για μενα ειναι μοναχική.Του το λεω αλλα δεν ξερω αν το καταλαβαίνει, θεωρει τη δουλεια του πολύ σημαντική. Και εγώ τη θεωρώ, και τη δική του και τη δικη μου, αλλα δεν μου φτάνει. Πριν λιγο εκλαιγα πολύ σε μια ακόμα τέτοια συζήτηση, που μου είπε ότι πάντα το παθαίνω οταν ο ιδιος ειναι σε περιοδο υψηλης πιεσης. Ισως το παθαινω γιατι νοιωθω πιο μονη. Τι να κάνω? Ειναι τοσο ωραια κανουμε πλανα για το μελλον αλλα παντα νοιωθω οτι κάνω υπομονη να τελειωσει κατι και δεν απολαμβανω το παρόν. Δεν εχω ξεκαθαρη ερωτηση, θελω μόνο μια αλλη οπτική.
Πολλά φιλιά! Να χαιρεσαι την κόρη σου!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ευχαριστώ! Η ερώτηση που κάνεις είναι αν πρέπει να χωρίσεις. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να σου το πω εγώ αυτό. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι να μην περιμένεις να τελειώσει κάτι για να αρχίσει η ζωή σου. Ο φίλος σου δεν θα αλλάξει. Η ζωή σου μαζί του θα είναι αυτή που ξέρεις, και αν προστεθούν κι άλλες υποχρεώσεις στη ζωή σας, που είναι βέβαιο, ακόμα και αν είναι ευχάριστες, αυτό που σε ενοχλεί σε αυτόν θα γίνει πιο έντονο. Βρες τι είναι, με ακρίβεια, γιατί το «θεωρεί τη δουλειά του σημαντική» είναι πολύ γενικό, τι σχέση έχει αυτό με τα υπόλοιπα; Γιατί τη θεωρεί σημαντική; Τι συμβολίζει γι'αυτόν; Θα άφηνε ένα άρρωστο παιδί σε σένα χωρίς να ασχοληθεί στα σοβαρά για να πάει στη δουλειά; Εκεί να δεις μοναξιά που θα νιώσεις. Αν σχεδιάζεις τη ζωή σου μαζί του πρέπει να γίνεις και λίγο ψυχολόγος, πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι κινεί την συμπεριφορά του για να καταλάβεις αν είναι κάτι με το οποίο μπορείς να ζήσεις ή όχι. Όλα τα «έχουμε περάσει χρόνια μαζί, τον αγαπάω και τον στηρίζω και νοιαζόμαστε» πρέπει να τα κάνεις στην άκρη. Δεν είναι ασήμαντα, αλλά αν δεν υπήρχαν, δεν θα σχεδίαζες την ζωή σου μαζί του. Είναι προϋποθέσεις, αλλά είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις. Για να ζήσετε μια ζωή μαζί χρειάζονται και άλλου είδους συμβατότητα, που μετά από χρόνια μπορεί να φανεί πιο σημαντική και από την αγάπη – που όπως έχουμε πει πολλές φορές, δεν αρκεί για να ζήσεις μια ζωή μαζί με κάποιον.
__________________
3.
άμπα γλυκια ερωτηση: αν κάποιος το πάει για καβγά, ποια είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης; πως μπορείς να γλυτώσεις τα νεύρα σου ακόμα και αν αυτά που ακούς σε τσιτωνουν και πως μπορείς να φτάσεις να ηρεμήσεις τον άλλον (είτε έχει δίκιο είτε αδικο;) να πω εδώ ότι δεν έχω κάποιο προβλημα, μιλάμε για αντιπαραθέσεις που συμβαίνουν στις ανθρώπινες σχεσεις)
-προσπαθώ να γίνω καλύτερη συνομιλητρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορείς να ηρεμήσεις τον άλλον. Αυτό, ούτε γίνεται, ούτε πρέπει να σε ενδιαφέρει, ούτε να το θεωρείς στόχο. Ο καθένας είναι υπεύθυνος μόνο για την δική του συμπεριφορά. Στην καλύτερη και ιδανική περίπτωση, μετά από πολλή εξάσκηση, ίσως καταφέρεις τελικά να μάθεις να ελέγχεις τον θυμό σου, ή να μην ταράζεσαι όταν αρπάζεται ο άλλος, ένα από τα δύο, αν καταφέρεις και τα δύο, θαυμάσια. Η καλύτερη αντιμετώπιση όμως είναι να μην συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που σου ανεβάζουν την πίεση με αυτά που λένε γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή. Αν τους συναντάς τυχαία χωρίς να είναι φίλοι σου, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Δεν θα τους αλλάξεις γνώμη, ούτε αυτοί θα αλλάξουν την δική σου. Η καλύτερη κουβέντα είναι με αυτούς που μπορούν να σου μάθουν πράγματα. Αν θέλεις να κάνεις κουβέντα με αντιπαράθεση, κράτα την για πολύ κοντινούς σου που θέλεις να κρατήσεις στη ζωή σου και πιστεύεις ότι έχουν περιθώρια να ακούσουν και να συζητησουν.
__________________
4.
Κλείνουμε 9 μήνες με τον φίλο μου αλλά στο διάστημα αυτό με έχει φωνάξει 3-4 φορές με το όνομα της πρώην του! Μιλούν συχνά λόγω των παιδιών τους, έχουν χωρίσει λίγο πριν τα φτιάξουμε. Λες να μην με θέλει αρκετά;
Νιώθω σαν να ψάχνει αντικαταστάτη.
-Βαφτισμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτή την ερώτηση κανονικά θα την προσπερνούσα γιατί ουσιαστικά δεν μας λες τίποτα. Λες να είναι αυτό που γράφεις ικανή συνθήκη για να αποφανθεί κάποιος τρίτος αν σε θέλει «αρκετά;» Αν νιώθεις ότι ψάχνει αντικαταστάτη πρέπει να μας το εξηγήσεις, το μυαλό σου δεν μπορούμε να διαβάσουμε. Την έβαλα όμως γιατί μου άρεσε πολύ το ψευδώνυμο που διάλεξες.
__________________
5.
Γειά σου Αμπα! Μια ερώτηση σχετικά με #metoo
Ποια είναι η γνώμη σου για γυναίκες και άντρες που εντέλει υποκύπτουν στη σεξουαλική παρενόχληση προκειμένου να πετύχουν προσωπικούς στόχους και την καταδικάζουν μόνο εφόσον οι στόχοι έχουν επιτευχθεί? Μου περνάει απ το μυαλό ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση τα θύματα έχουν συμβάλλει κατά κάποιο τρόπο στη "νομιμοποιηση" αυτών των συμπεριφορων αλλά δεν ξέρω αν το σκέφτομαι και σωστά.+
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η νομιμοποίηση αυτών των συμπεριφορών γίνεται από όλους μας κι εσύ είσαι ένα μέρος αυτού του συστήματος όταν ψάχνεις να βρεις στο συντριπτικά καθολικό στάτους κβο ένα παραθυράκι, μια υποσημείωση, μια υποπερίπτωση, που το δικαιολογεί.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς όσο μεγάλο φαίνεται τώρα, είναι πολύ μεγαλύτερο και συμβαίνει παντού και συνέχεια. Δεν ξέρω τι προσπαθείς να κάνεις ψάχνοντας να βρεις εξηγήσεις άλλες από αυτές που βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου. Μήπως τις έχεις συνηθίσει τόσο πολύ που δεν μπορείς να τις δεις;
__________________
6.
Πώς καταλαβαίνεις ότι ο άλλος, είναι το άλλο σου μισό; Πώς καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που θα περάσεις μαζί του την υπόλοιπη ζωή σου;
-Το έτερον ήμισυ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν το καταλαβαίνεις. Το αποφασίζεις. Δεν είναι κάποιο σημάδι από τον ουρανό για να το «καταλάβεις». Αν ξέρεις ποια είσαι και τι θέλεις από τη ζωή σου, όταν βρεις αυτόν που ταιριάζει, λες ότι ωραία, με αυτόν θα κάνω την προσπάθεια.
_________________
7.
Αμπα μου καλησπέρα! Εκτιμώ πάρα πολύ τη γνώμη σου γι αυτό θα την ήθελα στο δικό μου πρόβλημα. Είμαι 25 χρονών κι εδώ και 6 χρόνια είμαι μ ένα παιδί, το Δημήτρη (συνομήλικο) με τον οποίο τα πάμε εξαιρετικά. Το πρόβλημα μου αφορά στον αδερφό του, τον Αλέξανδρο. Ας τα πάρω απ την αρχή: με το Δημήτρη είμαστε απ την ίδια πόλη ωστόσο τα φτιάξαμε στα 18 όταν περάσαμε στην ίδια πόλη φοιτητές. Ο Δημήτρης έμενε τότε με τον αδερφό του που είναι 5 χρόνια μεγαλύτερος από μας και σπούδαζε κι αυτός στην ίδια πόλη. Απ την πρώτη στιγμή λοιπόν που με γνώρισε ο Αλέξανδρος κατάλαβα ότι δε με συμπάθησε κ όσο κι αν ήθελε να το κρύψει από τυπικότητα εγώ πάντα το έβλεπα. Η τότε κοπέλα του όταν το συζητήσαμε και τι ρώτησα αν ξέρει γιατί μου είπε πως στον Αλέξανδρο δεν άρεσε ο τρόπος με τον οποίο επηρέαζα τον αδερφό του-τον οποίο εκείνος επηρέαζε μέχρι τότε-. Σύντομα με το Δημήτρη μείναμε στο ίδιο σπίτι και τον Αλέξανδρο τον έβλεπα σχετικά αραιά στη πόλη των σπουδών μας αλλά αρκετά συχνά στη πόλη απ την οποία καταγόμαστε και πηγαίνουμε στις διακοπές, δηλαδή υπάρχει τακτική επαφή-όπως και κοινα ταξίδια, οικογενειακές συγκεντρώσεις κλπ.Από την πλευρά μου εγώ όλα αυτά τα χρόνια τον συμπαθούσα και του είχα αδυναμία ίσως γιατί τον έβλεπα και σαν τον δικό μου μεγάλο αδερφό που πάντα ήθελα(είμαι κ εγώ το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας),ίσως γιατί πάντα έβλεπα κομμάτια του χαρακτήρα μου σ αυτόν. Είμαστε και οι δύο δυναμικοί, με αυτοπεποίθηση, λίγο εγωιστές, αρχηγοί γενικά(στοιχείο που εγώ προσπαθώ να μην εκφράζω όταν είμαστε μαζί γιατί ξέρω ότι θα τσακωθούμε όπως έχει γίνει κάνα δύο φορές που δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ!) αλλά έχουμε και πολλές κοινές απόψεις, κοινές τοποθετήσεις σε διάφορα θέματα και κοινά γούστα. Όποτε βέβαια τύχει κάποιος να επισημάνει κάτι κοινό μας αυτός κατεβάζει μούτρα κι αλλάζει θέμα λες και του είπαν ότι μοιάζει με το χειρότερο εχθρό του.. πάντα προσπαθεί να είναι τυπικός κι ευγενικός αλλά όχι πάντα με επιτυχία...Όσο κι αν θέλω να πιστέψω κι εγώ η ίδια ότι έχει αλλάξει η άποψη του για μένα πάντα το βλέπω και πάντα το νιώθω ότι ακόμα δε με χωνεύει όπως στην αρχή.. και με πονάει πολύ ρε αμπα γιατί εγώ πραγματικά τον αγαπάω και τον νιώθω οικογένεια μετά από τόσα χρόνια και είναι πιθανό να γίνει και στη πραγματικότητα οικογένεια λόγω της σχέσης μου με τον αδερφό του. Τι να κάνω βρε αμπα μου πες μου! Με στεναχωρεί τόσο πολύ αυτή η κατάσταση, θα θελα τόσο πολύ να ήμασταν κοντά να μασταν δυο καλοί φίλοι!
Υγ. Όποτε έχω κάνει νύξη στο φίλο μου λέει ότι είναι η ιδέα μου και δεν ισχύει(σημειωτέον έχει μεγάλη αδυναμία στον αδερφό του). Με τον ίδιο δε ξέρω αν έχει νόημα να κάνω κουβέντα γιατί νομίζω δε θα το παραδεχτεί...
Sorry για το μεγάλο κείμενο, περιμένω με αγωνία τη συμβουλή σου! Σε φιλώ
-Δωροθέα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εφόσον ξέρεις ποιος είναι ο λόγος που δεν σε συμπαθεί, δεν βλέπεις ότι είναι εύκολο; Σταμάτα να τον βλέπεις ανταγωνιστικά, σταμάτα να προσπαθείς να είσαι αρχηγός, δέξου ότι και οι δυο σας έχετε μια ξεχωριστή θέση στη ζωή του Δημήτρη, και όλα θα αλλάξουν μαγικά. Μην μας πουλάς εδώ το παραμύθι ότι εσύ είσαι πρόθυμη να γίνεις φίλη του και το πρόβλημα είναι μόνο της άλλης πλευράς. Κάνεις ακριβώς ό,τι κάνει κι αυτός, με την ίδια επιμονή, εδώ και χρόνια. Ο Αλέξανδρος δεν ξέρω αν θα αλλάξει, γιατί δεν στέλνει αυτός την ερώτηση, αλλά αν θέλεις σίγουρα να αλλάξει κάτι στη σχέση σας, πρέπει να αλλάξεις εσύ.
σχόλια