Νεο-ναζισμός και ομοφυλοφιλία: από τη Φράντζα στον Χαιρετισμό.

Μου αρέσει να διαβάζω τέτοιου είδους άρθρα και μετά να βλέπω τα σχόλια των αναγνωστών. Ο καθένας ότι θέλει καταλαβαίνει.. (και όχι άδικα...)

Να υποθέσω ότι ο συγγραφέας έχει δει τις ταινίες του Bruce LaBruce από 3 φορές την κάθε μία.

Εγώ πιστεύω ότι οι Original απλά θέλαν να τονίσουν ότι ο Κατίδης είναι ένας τιποτένιος κλαρινογαμπρός.

Θα μου επιτρέψει ο γράφων, αλλά η Hannah Arendt δεν υποστηριξε ότι ο Nαζισμός έκανε τον σαδισμό ρουτίνα, αλλά ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του Ναζισμού είναι η απόλυτη νομιμοποίηση της σαδιστικής βίας ως καθημερινής ρουτίνας. Ότι δηλαδή πριν θεωρούνταν 'παραβατική' συμπεριφορά, και αντιμετωπιζόταν με ηθικές κατηγορίες ('ντροπιαστικό', 'αρρωστημένο', κτλ.), έπαψε να βιώνεται ως τέτοιο, και προτάθηκε και έγινε κατηγορία δόμησης της καθημερινότητας ως τέτοιαs. Αντίθετα με τον γράφοντα,η Arendt θεωρούσε ότι δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το νέο αυτό είδος 'κακού', αν το φλιρταρουμε μέσα από τις γνωστές κατηγορίες της ανθρώπινης εμπειρίας (our normal categories governing human experience and its understanding), όπως 'ηδονιστική απόλαυση της βίας'. Xρειαζόμαστε νέες κατηγορίες ανάλυσης (δεδομένου καιτου χαρακτήρος και του τρόπου των μαζικών δολοφονιών -που η Arendt επέμενε, λίγο είχαν να κάνουν με την ιστορία tou αντί-Σημιτισμού στην Ευρώπη. Αυτή η ιστορία εξηγούσε μονο την επιλογή των θυμάτων, αλλά τίποτε παραπάνω). Οφειλώ να πω, ότι συμφωνώ με την Arendt. Ο 'ρουτιναρισμένος' (routinised) σαδισμός της καθημερινής βίας μιας Ναζιστικής κοινωνίας δεν ήταν καν προς άγραν ηδονής, ήταν α 'pleasureless sadism', όπου "δολοφονούσαν μαζικά, όχι μόνο γιατί τα τεχνiκα μέσα που κατείχαν και οι τελειοποιοημένοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί το έκαναν πλέον δυνατόν σε τέτοια κλίμακα και με τέτοια ταχύτητα, αλλά και γιατί, για πρώτη φορά, μπορούσαν να το κάνουν χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, και φυσικά, χωρίς το φόβο της τιμωρίαs'. Δεν χρειαζόταν καν να μισούν τα θύματα τους(γι'αυτό είναι διαφορετικό αυτό το μαζικό έγκλημα από άλλες γενεοκτονίες, παρά πολλές, στην ιστορία. Διαβάστε επίσης την Προσφώνηση προς τα SS (Ποσσεν)του Himmler). Αυτη η ανάλυση κάνει το μαζικό έγκλημα του φασισμού (στη Ναζιστική του βερσιόν) πολύ πιο φρικτό και αβάσταχτο, από μια ανάλυση του φαινομένου μέσω της 'εκλογίκευσης' του σαδισμού, όπως παρουσιάζεται στο άρθρο ( σαδισμός με κίνητρο και τέλος: την ηδονή, την καύλα, την εκσπερμάτωση).Eπίσης, στο 'Εichmann in Jerusalem' ένα από τα βασικά επιχειρήματα της Αρενδτ ήταν ότι δεν κατανοείς τον Nαζισμό και τα εγκλήματα του, αν τον θεωρείς ως ένα παθολογικό φαινόμενο. Κατά την Αrendt, η γλώσσα της παθολογίας (σεξουαλικής η άλλης) δεν επαρκεί για την ανάλυση του φαινομένου, γιατί υποκειμενοποιεί τις αιτίες, ούτε και μπορεί να εξηγήσει γιατί σε άλλες κοινωνίες όπου τέτοιες συμπεριφορές ακόμα και ομαδοποιημένες)υπάρχουν, αλλά δεν διαπρατονται τέτοιου είδους εγκλήματα. Το θέμα του γράφοντος, και τα στοιχεία που παραθέτει, αφορούν μόνο ένα περιορισμένο κοινό, όταν όμως επαγωγικως περνά σε συμπεράσματα που αφορούν ένα γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο, η ανάλυση πάσχει. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον, κατ'εμε, αν το θέμα της έρευνας του γράφοντος επικεντρωνόταν σε εγγράμματους, πολιτισμένους, σεξουαλικά ψαγμένους πολίτες, που παρ'όλα αυτά είναι Χρυσαυγίτες. Ο Eichmann ούτε περιθώριο ήταν, ούτε macho αλήτης, ούτε αρρωστημένο 'εγώ' που έδερνε κόσμο στα πάρκα προς σεξουαλική ικανοποίηση, ήταν ένας πολιτισμένος γραφειοκράτης με κλασσική παιδεία και έφεση στη μουσική, δεν ήταν καν αντί-Σημίτης (δεν είχε υπογράψει την αντί-Σημιτική δήλωση του Ναζιστικού κόμματος, παρότι μέλος του), δηλαδή, καμία σχέση με τον απαίδευτο, άγριο, αντικοινονικό,ζωώδη Χρυσαυγίτη συνομιλητή του γράφοντος. Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις, προχώρησε η Αrendt προς την περίφημη διατύπωση, 'evil is banal'.

Ισως ειναι τραβηγμενη η παρομοιωση του αρθρογραφου, αλλα διαβαζοντας την ανακοινωση της ΑΕΚ ολοκληρη, μιλαει για προσκυνημενους και νενεκους....σε ολο το διαδικτυο αυτα πολυ συχνα αποδιδονται ως βρισια και σε ομοφυλοφιλους κατα κορον. Συνδυασμενα με τη φρατζα και την ωραιοπαθεια...δεν ειναι μακρια απο αυτο που ισως οι "ποδοσφαιροφιλοι" θα θελαν να πουν.Το θετικο ειναι, οτι δεν αναφερθηκαν ρητα σε ομοφυλοφιλια (η κατηγορια οτι δεν ειναι αρκετα αντρας ειναι εκει ομως), καθως ξερουμε οτι ακομα και στο 2013 , η ομοφοβια διαπερναει ολους τους πολιτικους σχηματισμους και ολες τισ κοινωνικες ομαδες!!Ειναι ενα θεμα που εχει παραμεληθει και σκοπιμα αποσιωπηθει..

Έχω διαβάσει αρκετές ανακρίβειες,σιχαμάρες και μη πω το άλλο σε αύτην τη σελίδα,όμως αυτό το άθλιο κείμενο,με ανάγκασε να γίνω μέλος,για να σχολιάσω ό,τι πιο βλακώδες διάβασε για την ιστορία με τον Κατίδη.Και θέλω να παραθέσω ένα ερώτημα στον κύριο Παπαδόπουλο,που ξεπέρασε και την Τατιάνα Στεφανίδου!Πάλικαλά αφού δεν είδε και κρυφά μυνήματα στο κείμενο των ΑΕΚ-τζήδων για κατάργηση της Δημοκρατίας και πογκρόμ κατά ομοφυλόφιλων πάλι καλά! Δηλαδή αυτό που κατάλαβες εσύ από την ανακοίνωση των οργανωμένων αυτό ήταν;Το ενδεχόμενο να μιλούσαν για έναν ''άμπαλο''(δεν είμαι σε θέση να το κρίνω),που αντί να παίξει ποδόσφαιρο για το οποίο αυτοί οι μαλάκες που έβγαλαν την ανακοίνωση τον πληρώνουν,κάνει επίδειξη και έχει περάσει για πασαρέλα το χορτάρι δε σου πέρασε από το κεφάλι;

Κι εγώ αναρωτιέμαι κατά πόσο η φράντζα και τα τατουάζ είναι μία εκτροπή του ανδρικού σώματος που συνιστούν σεξουαλική "μετάλλαξη".Έχω την εντύπωση πως αυτά (από μόνα τους) πιο πολύ θα υποδήλωναν ένα "φρικιό". Δηλαδή εκτροπή ψιλο αορίστως και γενικώς (αλήτης, looser, πρεζόνι, μέταλλο ή καγκουρώ).Αλλά ο κύριος πώς τον λένε, προφανώς, "φρικιό" δεν είναι.Μήπως ο συνδυασμός των ανωτέρω στοιχείων με την επίδειξη του -σε φέτες- σώματος, αλλά και με τον εν λόγω χαιρετισμό οδηγεί -εκ των υστέρων, πάντοτε- το νου σε μία τέτοια ροή σκέψης;Απ΄την άλλη σκέφτομαι αυτό το έργο της Barbara Kruger, με τίτλο:"Υou construct intricate rituals which allow you to touch the skin of other men"http://1.bp.blogspot.com/-ZVFJqHAmtLA/UHzYxWQSCiI/AAAAAAAADos/jzk9rVtlbTo/s1600/youconstructintricaterituals.jpegσκέφτομαι και το ποδόσφαιρο γενικώς,...ιδρωμένα, καλλίγραμμα (με τα mainstream standards) σώματα, πανηγυρίζουν βγάζοντας τις μπλούζες τους και επιδεικνύοντας τα στήθη τους, αγκαλιάζονται, σηκώνουν ο ένας τον άλλον στον αέρα, κάνουν σαλαμάκια και το στριμωγμένο ανδρο-πλήθος στις κερκίδες παραληρεί. Δεν υπάρχει επίδειξη εκεί; Ίχνος ναρκισσισμού; Δεν είναι κάτι που το απολαμβάνουν (στο μεγαλύτερο ποσοστό) οι άνδρες μεταξύ τους; Δεν είναι η νίκη καύλα; Και τι είδους καύλα είναι αυτή;Άλλη σκέψη,στον ναζισμό υπήρχε άφθονος χώρος για ντοπαριστικά φαλλοκρατικό ναρκισσισμό.Δεν ήταν -προφανώς- ένα κατασκεύασμα δημιουργημένο από καταπιεσμένους gay (ή περήφανους gay) που απευθυνόταν σε καταπιεσμένους gay (ή περήφανους gay) ... ή straight άνδρες με σκοπό να τους κάνουν ολίγον τι gay, κάτι που άλλωστε είναι μέγας και τρανός φόβος (καιυπέρτατα κουραστικός, μάλιστα) Ήταν, όμως, ένα κατασκεύασμα που φαίνεται όντως να καπηλεύτηκε, δυστυχώς έξυπνα, μια “καύλα” (με *πλατωνικά* ομοερωτικά στοιχεία) που *εν δυνάμει* έχουν λίγο πολύ όλοι. Εκτός των άλλων ήταν μία ωδή στην *συγκεκριμένη* παράσταση του ανδρός που τον θέλει macho, θαυμαστή άλλων ανδρών, πατριαρχικό, 100% καρμπόν με τους άλλους, στρατό(καυλο), με δυνατό-όμορφο-υγειές σώμα, πρότυπο της ράτσας του, που -φυσικά- απορρίπτει τα περίεργα-«φαύλα» στοιχεία (αυτά τα στοιχεία, ως κίνδυνος, για την ναζί-κανονικότητα στη καλύτερη των περιπτώσεων διώχνονται, στην χειρότερη οδηγούνται στα στρατόπεδα), υμνεί την σταθερότητα και επιβλητικότητα του ν. κλασικισμού, είναι νικήτρια, πανηγυρική και βάζει άφθονα γκολ! Σ' αυτήν την παράσταση της «ιδανικής» αρρενωπότητας πέσαν με τα μούτρα οι (straight) άνδρες (γυναίκες και παιδιά). Γι’ αυτό μου φαίνεται γελοίο (απ’ όποιο χώρο κι αν προέρχεται) το: «πίσω από κάθε χρυσαυγίτη κρύβεται ένας καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος».Όμως πώς είμαστε σίγουροι (μάλλον δεν είμαστε) ότι σ’ ένα κοινό που δεν έχει ξεκαθαρίσει πολύ βασικά πράγματα σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό {ας πούμε το ότι π.χ. ο gay δεν είναι γυναίκα ... και το να είσαι γυναίκα δεν (θα έπρεπε να) είναι καθόλου μειωτικό} πως δεν θα καταλάβουν ακριβώς αυτό: ότι η ομοφυλοφιλία συνδέεται άμεσα-έμμεσα-whatever με τη χ.α; Και συνεπώς ότι συνδέεται μ’ αυτήν είναι κατακριτέο ή ότι είναι ευφυές και ok να τους βρίζουμε ως αδερφές και γυναικούλες κ.λπ.

Ασυνάρτητο και συμπλεγματικό το άρθρο σας κ. Παπαδόπουλε. Και όχι, δεν θα σας συγχαρούμε για τη... γλωσσοπλαστική σας ευρηματικότητα. Η ελληνική γλώσσα δεν χρειάζεται την ανύπαρκτη λέξη που επαναλαμβάνετε επιδεικτικά: "ανδρικότητα" (!!!) Διαθέτει τις λέξεις "αρρενωπότητα" και "ανδρισμός" γι' αυτό που θέλετε να εκφράσετε, μα και τις λέξεις "ανδρεία" και "αντριλίκι" για άλλες περιπτώσεις...

Μα πραγματικά, που κολλάει η ομοφυλοφιλία με την φράντζα και τα ταττού; Όχι ότι δεν χρησιμοποιείται ηλιθιωδώς ως βρισιά στα γήπεδα, αλλά εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μια φορά που δεν γράψανε τέτοιες ανοησίες και τους την λέμε κι από πάνω.

Καλέ μου κύριε, νομίζω ότι έχετε μπερδέψει τη φράντζα με τον Άντζα.

Απ´ολη τη δήλωση της Original αυτο σου έμεινε; Θα ήταν αστείο το άρθρο αν δεν ήταν βαθιά κομπλεξικο και πρόδηλη ενοχικο για τον σεξουαλικο σου προσανατολισμο.Το σχόλιο περι φραντζας και τατουάζ έγινε ξεκάθαρα για να καταδείξει έλλειψη σοβαρότητας, δεδομένου του γελοιου περιεχομένου κάποιων εκ των τατουάζ του ανρωποειδους περι ου ο λόγος. Μην ψάχνεις για φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Συντάκτη, Νομίζω οτι το τραβάς από τη φράντζα :) Όλη αυτή η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δε νομίζω πως υποστηρίζεται από τις συγκεκριμένες δηλώσεις των οπαδών. Από πότε η φράντζα, το τατουάζ και 'επίδειξη' είναι ισότιμα της ομοφυλοφιλίας;

εξαιρετικό !