__________________
1.
Σε ένα ταξίδι στην Γερμανία και ενώ περιμέναμε να περάσει η ώρα μέσα στο μετρό, πιάσαμε με την παρέα μου κουβέντα για τη γλώσσα και συγκεκριμένα για τον πληθυντικό ευγενείας που έχουν όπως κι εμείς. Επειδή έχουμε μάθει από μικροί στα ελληνικά, όταν απευθυνόμαστε σε μεγαλύτερους, ή σε ανώτερους ιεραρχικά, ή σε άγνωστους στο δρόμο, ή απλά σε ανθρώπους που σεβόμαστε να χρησιμοποιούμε τον πληθυντικό ευγενείας, συνειδητοποίησα ότι μου φαίνεται πολύ περίεργο που στα αγγλικά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Δηλαδή στα αγγλικά θα χρησιμοποιήσεις τις ίδιες λέξεις είτε θέλεις να ρωτήσεις τον φίλο σου τι κάνει είτε τον πρωθυπουργό. Σίγουρα θα αλλάξει το ύφος αλλά οι λέξεις είναι ίδιες. Μάλλον θα φταίει ότι αυτό τον τρόπο έμαθα, αλλά μου φαίνεται μεγάλη έλλειψη της γλώσσας. Κάποιοι από την παρέα βέβαια υποστήριξαν ότι ο πληθυντικός ευγενείας δεν είναι «ειλικρινής» και ότι πολλές φορές τον χρησιμοποιούμε επειδή έτσι «πρέπει» και όχι επειδή όντως θέλουμε να δείξουμε σεβασμό στον άνθρωπο που απευθυνόμαστε. Σωστό μου φαίνεται και αυτό. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι κι εγώ μιλάω στον πληθυντικό στην μητέρα του φίλου μου παρ'όλο που είμαστε μαζί κοντά 10 χρόνια και μου έχει ζητήσει να της μιλάω στον ενικό, αλλά μάλλον από συνήθεια πλέον δεν μου βγαίνει με τίποτα. Ποια είναι η ερώτηση θα μου πεις. Αρχικά αν όντως αυτή η πρακτική είναι «δήθεν» και αφετέρου πως μετά από τόσα χρόνια που της μιλάω στον πληθυντικό θα πάω μια μέρα και θα της πω βάλε να πιούμε καφέ; (Από την άλλη είναι πολύ εύκολο να της πω δεν έχετε καθόλου δίκιο, χωρίς να φαίνεται επιθετικό :P)
-just wondering
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι αρκετά επιφανειακή αντιμετώπιση το να λες ότι τα αγγλικά έχουν έλλειψη επειδή δεν έχουν πληθυντικό ευγενείας. Ένας Άγγλος θα σου έλεγε ότι δεν έχουν ενικό. Τέλος πάντων, για να μην μακρυγορώ, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις τις ίδιες λέξεις στα αγγλικά, είτε μιλάς στον φίλο σου, είτε στον πρωθυπουργό. Αν δεν έχεις τον πλούτο για να κάνεις τις φιοριτούρες που απαιτούνται σε επίσημο διάλογο, είναι άλλο το θέμα. Τα αγγλικά της διπλωματίας δεν είναι τα αγγλικά του Downton Abbey. Διάβασε έναν διάλογο Ντίκενς στο πρωτότυπο και πες μου αν κατάλαβες ποιος έβρισε ποιον.
Δεν υπάρχει γλώσσα με 'έλλειψη'. Η σύγκριση μεταξύ γλωσσών με στόχο να βρεθεί η ανώτερη είναι κάτι σκοτεινά κατευθυνόμενο και μας έχουν ταΐσει στη Ελλάδα άπειρα χρόνια αυτόν τον σανό. Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων θα έπρεπε να είχαμε ξυπνήσει λίγο σχετικά με αυτά τα θέματα.
(Το "δεν έχετε καθόλου δίκιο" δεν φαίνεται επιθετικό; Είναι βέβαιο;)
__________________
2.
Είμαι gay άνδρας 28 ετών και ζω στην Αθήνα. Τα τελευταία 2 χρόνια κατάφερα και συμφιλιώθηκα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό μου. Έχω όμως τον ακόλουθο προβληματισμό που με στενοχωρεί τρομερά: Θέλω με όλο μου το είναι να έχω κάποια στιγμή την ευκαιρία να φέρω ένα παιδί στον κόσμο και να γίνω γονιός. Ιδανικά θα προτιμούσα να είμαι με σταθερό σύντροφο και να έχω δημιουργήσει ένα περιβάλλον με ισορροπημένους και χαρούμενους ανθρώπους και μετά να φέρναμε ένα παιδί στον κόσμο, για να μεγαλώσει σε με αγάπη, σεβασμό, χαρά και παιχνίδι. Παρόλο που φροντίζω και παρακολουθώ τις επιστημονικές έρευνες, σκέφτομαι συνεχώς ότι θα του στερούσα πράγματα όπως π.χ. τη μητρική φιγούρα ή ακόμα και τον θηλασμό, και εν ολίγοις ότι θα το καταδίκαζα συνειδητά από πριν σε χαμηλότερη ποιότητα ζωής με προβλήματα στην υγεία και τον ψυχισμό του. Σκέφτομαι ακόμα πως θα ήταν να με ρώταγε το παιδί γιατί το έφερα στον κόσμο και του φόρτωσα μια ζωή με βάσανα. Στην σκέψη αυτή στενοχωριέμαι πολύ και έχω εσωτερικές συγκρούσεις γιατί δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να κάνω κακό σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Όπως λες και εσύ, εγγυήσεις στην ζωή δεν υπάρχουν, είναι όμως πιθανό να έβλαπτα ένα παιδί για τους λόγους που ανέφερα προηγουμένως;
-Στενοχωρημένος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αφού παρακολουθείς τις επιστημονικές έρευνες, θα ξέρεις ότι οι φόβοι σου είναι αβάσιμοι. Οι σχετικοί επιστήμονες έχουν καταλήξει εδώ και αρκετά χρόνια σχετικά με αυτό το θέμα. Γιατί δεν δέχεσαι τα αποτελέσματα των ερευνών και συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις αυτά που λένε οι ομοφοβικοί;
Η αποδοχή της σεξουαλικότητας σου ίσως να είναι κάτι πιο βαθύ από αυτό που έχεις κατακτήσει ως τώρα. Με λίγα λόγια, πιστεύεις ότι επειδή είσαι γκέι, δεν μπορείς να γίνεις άξιος γονιός. Αν δεν είναι αυτό εσωτερικευμένη ομοφοβία, τότε τι είναι;
Η ανατροφή ενός ανθρώπου είναι κάτι αρκετά πιο περίπλοκο από τα υλικά «μητρική φιγούρα» και «θηλασμός». Αν ήταν τόσο απλό, όσοι έχουν μητέρα θα έπρεπε να μην έχουν προβλήματα. Εμ, όχι. Δεν αναλύεται το φαινόμενο «οικογένεια» σε απλά και κατανοητά συστατικά, αλλά αν θέλαμε να το κάνουμε, δεν θα καταλήγαμε σε χειροπιαστές οντότητες όπως ο θηλασμός και η μητρική φιγούρα, αλλά σε έννοιες όπως ασφάλεια, σταθερότητα, αγάπη, προστασία, υποστήριξη, ενθάρρυνση, και τα λοιπά.
Για όποιον ενδιαφέρεται, εδώ είναι οι 75 έρευνες σε διάστημα τριάντα ετών που λένε ότι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με γκέι ζευγάρια δεν διαφέρουν από τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με μαμά και μπαμπά, μαζί με τις 4 που λένε το αντίθετο.
Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, στην Ελλάδα υπάρχουν οι οικογένειες ουράνιου τόξου με τις οποίες μπορείς να μάθεις πολλά.
__________________
3.
Γειά σου α μπα μου, είσαι η αγαπημένη μου καθημερινή συνήθεια, να που τώρα θα περιμένω τη γνώμη σου και για το δικό μου θέμα. Πιστεύεις ότι το να κοιμάται ένα ζευγάρι σε χωριστά δωμάτια είναι κακό και δείχνει πρόβλημα στη σχέση; Εξηγούμαι: με το σύντροφό μου είμαστε μαζί 15 μήνες και συζητάμε να προχωρήσουμε σε συμβίωση. Εγώ πριν χρόνια, λόγω άγχους είχα αντιμετωπίσει προβλήματα αυπνίας. Πήγα τότε σε ψυχολόγο, με βοήθησε αρκετά, και από τότε έχω καταφέρει να κοιμάμαι καλά. Διαβάζω πάντα πριν κοιμηθώ, με βοηθάει πολύ να αποφορτιστώ από τα προβλήματα της καθημερινότητας, δεν φέρνω στο κρεβάτι μου κινητά, λάπτοπ κλπ, δεν έχω τηλεόραση, και φροντίζω να υπάρχει σκοτάδι και ησυχία. Ο σύντροφός μου φέρνει στο κρεβάτι γκρίνια για τα θέματα που τον απασχολούν, θέλει να τα συζητάμε εκεί, θέλει να κοιμάται με αναμμένο φωτάκι και ροχαλίζει δυνατά. Αυτά τα ξέρω από εκδρομές και διακοπές που έχουμε πάει μαζί, στις οποίες εγώ αποχαιρέτισα τον ωραίο μου ύπνο και περίμενα να γυρίσω σπίτι μου να ξαναβρώ τις συνήθειές μου. Τα ΣΚ που έχουμε περάσει μαζί, όποτε έχω πάει στο δίπλα δωμάτιο, σηκώθηκε μέσ στη νύχτα και έστησε καυγά. Όποτε έχω πάει διακοπές με φίλες, πάντα παίρναμε χωριστά δωμάτια, αλλά αυτός έγινε έξαλλος όταν το πρότεινα το καλοκαίρι που πήγαμε μαζί, οπότε το δέχτηκα. Το πρώτο πράγμα που έθεσα λοιπόν ως συζήτηση ενόψη συγκατοίκησης ήταν αυτό. Η στάση του είναι στα λόγια το δέχεται, στην πράξη "μου τη λέει "συνεχώς ότι είμαι παράξενη και ότι είναι απαράδεκτο το ζευγάρι να κοιμάται χωριστά. Έχουμε κάνει άπειρες κουβέντες, ήρεμες, με νεύρα που καταλήγουν σε τσακωμό κλπ. Οπότε κατέληξα να δηλώσω ότι καλύτερα να μη συμβιώσουμε αφού δεν τα βρίσκουμε εκεί. Οπότε άνοιξε νέος ασκός τσακωμών. Και το δικό μου σπίτι και το δικό του έχουν από δύο κρεβατοκάμαρες, άρα δεν θα υπήρχε αντικειμενικό πρόβλημα. Έχω φοβερό άγχος πλέον για όλα αυτά. Είμαστε και οι δύο στα 40, παλαιότερα είχα συμβιώσει για 5 χρόνια, αλλά τον σύντροφό μου δεν τον ενοχλούσε το σκοτάδι, ούτε το πορτατίφ όσο διάβαζα, και το κυριότερο δεν έφερνε κρεβατομουρμούρα στο κρεβάτι. Μήπως αυτό είναι ένδειξη ότι δεν ταιριάζω με αυτό τον άνθρωπο; Μήπως πρέπει να το δω γενικότερα δηλαδή, και όχι ως μια απλή διαφωνία; Σε φιλώ και περιμενω την άποψή σου.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η ένδειξη προβλήματος δεν είναι η διαφωνία, αλλά το ότι δεν υπάρχει διάθεση για συμβιβασμό. Τον φίλο σου δεν τον πειράζει το πρακτικό του θέματος, αυτό το καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιδέα που έχει στο μυαλό του για το τι πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι, και δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε να αλλάξει αυτή η ιδέα στα σαράντα του. Αν υπάρχει ελπίδα, πάντως, βρίσκεται εκεί. Ζήτα του να σου εξηγήσει τι σημαίνει «είναι απαράδεκτο να κοιμάται το ζευγάρι χωριστά». Γιατί είναι απαράδεκτο; Τι δείχνει; Τι σημαίνει για αυτόν ότι ζητάς κάτι τέτοιο; Θα πρέπει να επιμείνεις πολύ για να φτάσεις στη βάση της ενόχλησης, αν και το πιο πιθανό είναι το πιο προφανές: το βιώνει ως απόρριψη.
Προσπάθησε να εξηγήσεις την πάλη σου με την αϋπνία – όποιος δεν το έχει περάσει δεν ξέρει για τι κολοσσιαίο πρόβλημα πρόκειται, αλλά προσπάθησε – και πόσο σημαντικό είναι για την υγεία σου ο ύπνος. Πες του ότι είναι ζήτημα επιβίωσης και δεν έχει σχέση με συναίσθημα. Ίσως έτσι καταφέρετε να συνεννοηθείτε. Αυτή είναι η κουβέντα που πρέπει να κάνετε, γιατί λες ότι το έχετε συζητήσει, αλλά δεν μας λες γιατί καταλήγετε σε τσακωμό.
__________________
4.
Τι επίπτωση έχει μελλοντικά η συχνή αλλαγή επαγγελματικού περιβάλλοντος στη καριέρα σου; Είμαι 24, μάγειρας και λόγω δουλειάς έχω τη δυνατότητα να αλλάζω όσο συχνά το επιθυμώ επαγγελματική στέγη, κάτι το οποίο μου αρέσει και επιλέγω να το κάνω. Έχω την εντύπωση ότι ιδανικά , αν είσαι καλός στη δουλειά σου θα ανελιχθείς ιεραρχικά σε μια επιχείρηση αρχικά. Από κει και πέρα έχεις μια πιο ελευθερία να επιλέγεις το που δουλεύεις. Αυτή η ερώτηση προκύπτει από το γεγονός ότι θέλω να δουλέψω σε διάφορα μέρη του κόσμου, να γνωρίσω διάφορες κουλτούρες και διάφορες κουζίνες, αλλά μακροπρόθεσμα νομίζω θα φαίνεται στο βιογραφικό μου ότι δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ.
Με εκτίμηση, και τις καλύτερες ευχές για σένα και την οικογένειά σου!
-Nomad
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για έναν μάγειρα δεν θα φαίνεται ότι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, το αντίθετο θα φαίνεται, ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε πολλές και διαφορετικές συνθήκες και κουλτούρες και ακόμη καλύτερα, έχει εμπειρία από διάφορες κουζίνες και τεχνικές μαγειρικής. Όταν νιώσεις ότι έχεις μαζέψει αρκετές γνώσεις για να νιώθεις ότι πατάς καλά στα πόδια σου, και όταν βρεις την κουζίνα που θα μιλήσει περισσότερο μέσα σου (μπορεί να είναι η ελληνική, αλλά πρέπει να κάνεις έναν γύρο της γης για να το διαπιστώσεις), τότε θα διαλέξεις το εστιατόριο που σου ταιριάζει, και εκεί αν είσαι καλός, θα ανελιχθείς. Φυσικά δεν θα γυρίσεις όπως έφυγες. Σε άλλη θέση θα ξεκινήσεις και σε άλλη θα καταλήξεις όταν βρεις πού ταιριάζεις. Καλή σταδιοδρομία, σε περιμένουν πολλές περιπέτειες! Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
__________________
5.
Αγαπητη α μπα ! Να σου ζησει το αμπακι σου, του ευχομαι οτι καλυτερο! Χρειαζομαι τα φωτα σου επειγοντως. Λοιπον η ιστορια εχει ως εξης: ο συζυγος μου και εγω ετοιμαζομαστε να μεταναστευσουμε στο εξωτερικο ειμαστε τυχεροι διοτι μας δινεται η ευκαιρια να βγαλει καποια καλα χρηματα μεσα απο την δουλεια του σε βαθος πενταετιας. οταν πηραμε αυτη την αποφαση σκεφτηκαμε οτι θελουμε να εξασφαλισουμε καποια χρηματα για το μελλον του παιδιου μας. Οι γονεις του απο την αλλη μερια εχουν αγορασει ενα σπιτι στο οποιο ζουν με δανειο. Δυστυχως τα οικονομικα τους δεν ειναι ανθηρα και για να το αποπληρωσουν ζουν αξιοπρεπη μεν στριμωγμενα δε. Το σπιτι αυτο θα περιελθει καποια στιγμη στο συζυγο μου και κατα επεκταση στο παιδι μας μας ζητησαν λοιπον να αποπληρωσουμε εμεις το δανειο με τα χρηματα που θα κερδισει ο συζυγος μου . αρχικα υποστηριζαν πως θα εξοφλησουν αυτοι το δανειο και θα το εδιναν στον ανδρα μου και οντως εχουν αποπληρωσει ενα μερος του αλλα η αληθεια ειναι πως για να γινει αυτο θσ στριμωχνοντσι οικονομικα για πολυ ακομα και ειναι μεγαλοι ανθρωποι. Εγω για να παμε στο εξωτερικο θα αφησω τη δουλεια μου μια δουλεια των πεντακοσιων ευρω και δεν γνωριζω κατα ποσο θα μπορεσω να βρω καποια δουλεια στο εξωτερικο απο τη μερια μου δεν θα πηγαινα στο εξωτερικο παρα μονο για το παιδι μου εχω μια ομορφη καθημερινοτητα στην ελλαδα. Εσυ πιστευεις πως εχω το δικαιωμα να θιξω αυτο το ζητημα στο συζυγο μου η ειμαι αδικη και δεν σκεφτομαι σωστα ?γενικα δεν θελω να εμπλεκομαι στη σχεση με τους γονεις του γιατι ειναι λεπτες οι ισορροπιες αλλα νομιζω ειναι σοβαρο θεμα. Απο την αλλη σκεφτομαι μηπως ειμαι αχαριστη που εχουμε τη δυνατοτητα να βγαλουμε καποια χρηματα σαν οικογενεια αυτες τις δυσκολες εποχες και θελω και την πιτα ολοκληρη και τον σκυλο χορτατο?
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον άντρα σου είναι: όταν περάσουν τα πέντε χρόνια και αν γυρίσετε πίσω, πού θα μείνετε; Θα νοικιάσετε; Και θα νοικιάζετε ενώ πληρώνετε παράλληλα και ένα δάνειο για ένα σπίτι στο οποίο δεν θα μένετε; Δεν λέω ότι δεν θα θέλετε. Θα μπορείτε;
Η απάντηση έχει να κάνει κυρίως με το πόσα χρήματα θα βγουν και τι θέλετε να κάνετε με αυτά (τι θα πει "για το μέλλον του παιδιού"; Για σπουδές; Ή για ένα σπίτι; Σκέτα μετρητά; Είναι καλή επένδυση αυτό;) Φυσικά και έχεις δικαίωμα να μιλήσεις. Όχι επειδή υπάρχει πρόβλημα στο σχέδιο όπως έχει, αλλά για να ψάξετε να βρείτε μαζί την καλύτερη δυνατή λύση για αυτό που έχετε μπροστά σας. Συνεργασία χρειάζεται, όχι κριτκή.
__________________
6.
Αμπά μου, συμβαίνει κάτι στη δουλειά που δεν μπορώ ακριβώς να το χαρακτηρίσω και το κυριότερο δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, παρά μόνο με αμήχανο γέλιο. Είναι το αφεντικό μου το θέμα. Είναι πλακατζής, ευχάριστος τύπος και εξαιρετικός στη δουλειά του. Γενικά νιώθω πολύ καλά που δουλεύω στην εταιρεία του, μαθαίνω πολλά και αποδίδω στο 100% γιατί έχω την υποστήριξη και την επιβράβευση. Έχει όμως εκφράσει σε διάφορες στιγμές, ότι είμαι πολύ όμορφη, το γούρι του γραφείου, ότι κυκλοφορεί με ένα μοντέλο και άλλα διάφορα. Αυτά τα λέει μόνο όταν είναι και άλλοι συνάδελφοι μπροστά και η γυναίκα του που δουλεύει στην ίδια εταιρεία. Εγώ λέω ευχαριστώ, και γελάω αμήχανα. Προχθές με σύστησε σε μία πολύ αξιόλογη κυρία και της λέει αγκαλιάζοντας με: «Βλέπεις... γι' αυτό έρχεται συνέχεια η γυναικά μου στο γραφείο, για να με ελέγχει» και να σου το δικό μου αμήχανο γέλιο. 'Άλλες φορές λέει μπροστά σε άλλους «την προσέχουμε να μην μας την κλέψουν». Δεν νιώθω ότι με βλέπει πονηρά... πραγματικά έχω μάθει να αναγνωρίζω όταν κάποιος με βλέπει αλλιώς. Αλλά και πάλι νιώθω ότι δε θα έπρεπε να εισπράττω τέτοια σχόλια καθαρά γιατί με κάνουν να νιώθω άβολα στη δουλεία μου και έχουν μια δόση πατριαρχίας. Το αμήχανο γέλιο μου μάλλον δε βοηθάει, ίσα ίσα ίσως εκλαμβάνεται ως συναίνεση σε τέτοιου είδους σχόλια. Πρέπει να αλλάξω συμπεριφορά νομίζεις; Έχω και εγώ ευθύνη σε όλο αυτό; Δεν θέλω να ρωτήσω αν είμαι υπερβολική, αλλά πραγματικά ταιριάζει σε αυτή την περίσταση. Είμαι;
-Φανγκερλ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
To αφεντικό μπορεί να είναι καλό και άγιο σε άλλα, αλλά με σένα κάνει κατάχρηση εξουσίας την ώρα που ασκεί εξουσία. Σε ρώτησε ποτέ αν σε φέρνει σε δύσκολη θέση; Του έχει περάσει από το μυαλό αν σε φέρνει σε δύσκολη θέση; Όχι, γιατί δε μπορεί να σκεφτεί για ποιο λόγο κάποια θα μπορούσε να αισθάνεται άβολα με σχόλια για την εμφάνιση της σε δημόσιο χώρο. Δεν χρειάστηκε να ασχοληθεί ποτέ με αυτή τη σκέψη, αφού είναι αφεντικό. Ποιος μπορεί να του πει να σταματήσει να το κάνει, εφόσον το κάνει μπροστά σε όλους; Έχει κάνει όλους συνένοχους για να λέει αυτό που σκέφτεται, που καλύτερα να μην έλεγε, άσε που σίγουρα σκέφτεται κι άλλα, που δεν λέει.
Οπωσδήποτε πρέπει να σταματήσεις το αμήχανο γέλιο. Το κάνεις για να σπάσεις την αμηχανία που προκαλείται σε όλους από αυτά που λέει (να είσαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι, αν όχι όλοι, ανατριχιάζουν πια όταν τα ακούν αυτά ξανά και ξανά), αλλά δεν είναι δική σου δουλειά να την μειώσεις, γιατί δεν είσαι εσύ αυτή που την προκαλεί. Προσπάθησε να μείνεις σοβαρή, προσπάθησε να δείξεις ότι ενοχλείσαι, και όταν μαζέψεις δυνάμεις, πες ότι ελπίζεις να σε έχουν εκεί και επειδή είσαι καλή υπάλληλος, όχι μόνο για την ομορφιά σου. Θα το εκτιμήσουν όλοι γύρω σου, πάρα πολύ.
_________________
7.
Αγαπητή Α!μπα, έχει περίπου 6 μήνες που μαζί με τον άντρα μου και τα δυο παιδάκια μας μετακομίσαμε στην Ελβετία. Εγώ ακόμη δεν έχω βρει δουλειά, οπότε είμαι κυρίως στο σπίτι. Επίσης, δεν μιλάω ακόμη γερμανικά, αλλά έχω ξεκινήσει μαθήματα. Προσπαθώ λοιπόν να "γνωρίσω κόσμο". Δεν έχει τύχει να ξαναπροσπαθήσω για κάτι τέτοιο γιατί έμενα πάντα στην ίδια πόλη και γενικώς πάντα γνώριζα εύκολα κόσμο για να κάνουμε παρέα. Νομίζω ότι μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που ήθελε να έχει πολλές παρέες, ίσα ίσα απολάμβανα ιδιαίτερα να περνώ χρόνο μόνη και με τον άντρα μου. Όμως από τότε που ήρθαμε εδώ, θες επειδή μου βιδώθηκε από πριν το "εεεε εκεί που πάτε θα είναι δύσκολα γιατί θα είστε ολομόναχοι και σε τέτοια ηλικία κάνεις δύσκολα φίλους", θες επειδή όντως με προβληματίζει ότι αν κάτι χρειαστούμε σε μια επείγουσα κατάσταση όντως δεν έχουμε κανέναν που να γνωρίζουμε , έχω ριχτεί πραγματικά στην αναζήτηση φίλων. Δυστυχώς, κάνω ιδιαίτερα γερμανικά, προτιμούσα κι εγω το φροντιστήριο γι αυτόν το λόγο αλλά δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Έχω γραφτεί σε ομάδες στο facebook για έλληνες, για expats για μαμάδες για ό,τι φαντάζεσαι. Στο σχολείο των παιδιών σπανίως συναντιόμαστε με άλλες μαμάδες γιατί είναι όλες πολύ βιαστικές και κάποιες φορές που προσπάθησα δεν μιλούσαν αγγλικά. Οπότε είμαι σε ένα συναισθηματικό σκαμπανέβασμα: μια απελπίζομαι ότι δεν θα κάνουμε ούτε ένα φίλο, μια τυχαίνει να βγούμε με κάποιον για καφέ και ενθουσιάζομαι και μετά απογοητεύομαι που δεν ξαναβγαίνουμε. Επίσης, δεν ξέρω πόσο πιεστική πρέπει να γίνω, στέλνω ας πούμε μνμ για καφέ, λαμβάνω απόρριψη, ξαναστέλνω ξαναλαμβάνω (είμαστε άρρωστοι, θα είμαστε εκτός πόλης κλπ). Ε μετά θεωρώ ότι δεν πρέπει να ξαναστείλω εγώ γιατί γίνομαι φορτική! Αχ τα γράφω και μου φαίνονται σαν να είμαι παιδάκι δημοτικού που πάει και λέει "θέλεις να γίνουμε φίλες;" και είμαι 38 χρονών! Αλλά αλήθεια νιώθω άβολα, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, πόσο καιρό θα πάρει κλπ. Επίσης, όσον αφορά τους ντόπιους νιώθω και μειονεκτικά (κακώς το ξέρω), αλλά σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι ρατσιστές, ότι δεν θέλουν να κάνουν παρέα με μια Ελληνίδα και δεν μπορώ να βγάλω αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου και νιώθω αμηχανία όταν μιλάμε, λες και μιλάω ας πούμε σε κάποιον γνωστό τραγουδιστή/ηθοποιό. Λες και αν τελικά γίνουμε φίλοι θα είναι κάποιο κατόρθωμα, που δεν είναι σωστό να το βλέπω έτσι, αλλά για κάποιο λόγο έτσι μου βγαίνει. Επίσης, να πω ότι ο άντρας μου έχει πολύ καλές σχέσεις με συναδέλφους στη δουλειά, αλλά είναι κι αυτός επιφυλακτικός για το αν είναι σωστό να προσκαλέσει κάποιον με την οικογένεια του να βγούμε γιατί δεν ξέρει αν είναι κάτι που το συνηθίζουν ή αν πρέπει οι σχέσεις να μείνουν αυστηρά επαγγελματικές. Ποια είναι η ερώτηση ή μάλλον ερωτήσεις: Πως κάνουμε φίλους - παρέες σε μια ξένη χώρα; Είμαι υπερβολικά ανυπόμονη; Είναι φυσιολογικό που αισθάνομαι έτσι;
-παπαγάλος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αφύσικο πάντως δεν είναι, και οι έμμονες ιδέες φυσιολογικές είναι, είναι όμως προβληματικές επίσης. Οπότε είναι καλύτερο να εντοπίσεις τη ρίζα, παρά να καταπολεμάς τα συμπτώματα. Η ανάγκη σου, η αγωνία σου, ο φόβος σου, η αίσθηση ότι είσαι κοινωνικά κατώτερη, όλα αυτά να είσαι σίγουρη ότι φαίνονται, και δεν φαντάζεσαι πόσο φαίνονται, ούτε πόσο απωθητικά είναι για τους άλλους. Θέλεις να βρεις επιτέλους έναν για να γαντζωθείς απάνω του, και κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη να σε καλμάρει, γιατί δεν είσαι παιδί που ζητάει αγκαλιά, είσαι 38 χρονών άνθρωπος. Οι άλλοι έχουν ένα σωρό δικά τους θέματα, αν είναι να βγουν για καφέ θα είναι για να περάσουν ωραία με κάποιον που ταιριάζουν, όχι για να κάνουν παρέα σε κάποιον που θέλει παρέα με οποιονδήποτε. Πρόσεχε διπλά, γιατί αν κάποιος πλησιάσει, υπάρχει κίνδυνος ότι το κάνει για να εκμεταλλευτεί αυτή σου την ανάγκη και να βγάλει τα δικά του προβλήματα πάνω σου, τα προβλήματα που δεν αντέχει κανένας άλλος. Μπορεί όχι συνειδητά, αλλά η ζημιά που μπορεί να σου κάνει είναι ανεξάρτητη από την πρόθεση.
Οπότε επανέρχομαι. Γιατί σου έχει γίνει έμμονη ιδέα; Σε ποιον προσπαθείς να αποδείξεις κάτι, και τι είναι αυτό που θέλεις να αποδείξεις; Τι φοβάσαι; Προσεγγίζεις το θέμα, αλλά δεν το αναλύεις σε βάθος. Προσπάθησε να βρεις τι σε έχει αλλάξει τόσο πολύ, ειδικά εφόσον λες ότι δεν ήσουν της μεγάλης παρέας και ότι απολαμβάνεις την παρέα με την οικογένεια σου.
Φίλους δεν κάνεις επειδή πρέπει, φίλους κάνεις όταν συναντάς ανθρώπους που έχεις κοινά και υπάρχει επικοινωνία πέρα από τα τυπικά. Αυτά γίνονται φυσικά, αβίαστα, αλλιώς δεν γίνονται. Δεν γίνεται να στριμώχνεις και να κρύβεις ή να παραμορφώνεις αυτό που είσαι για να αρέσεις. Όσο βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους νιώθοντας ότι περνάς από συνέντευξη, δεν τους βλέπεις με κριτικό μάτι για να διακρίνεις αν ταιριάζεις μαζί τους. Και μην ξεχνάς ότι το μεγαλύτερο σου εμπόδιο είναι η γλώσσα. Όσο γρηγορότερα τη μάθεις, τόσο πιο εύκολα θα βρεθείς σε παρέες. Η Ελβετία δεν έχει και τη φήμη της πιο ανοιχτής κοινωνίας, αλλά όπως και να έχει, δεν θέλεις για παρέα όλη τη χώρα, μερικούς ανθρώπους για παρέα ψάχνεις.
Είσαι έξι μήνες εκεί. Ζητάς πολλά από αυτό το χρονικό διάστημα που μόνο ως προσαρμογής μπορεί να χαρακτηριστεί. Αργά ή γρήγορα κάποια γιορτή θα γίνει στο σχολείο, κάποιο παιδικό πάρτι, κάποια εκδήλωση στη δουλειά. Μη βιάζεσαι. Θα σου πρότεινα να κάνεις το πιο απλό, που χάνεις μέσα στο άγχος σου: να γίνεις τουρίστρια. Είσαι σε μια καινούρια χώρα. Γνώρισε τη.
