__________________
1.
Γεια σε όλους! Ρε συ Α Μπά, είμαι με έναν άνθρωπο που λατρεύω. Και νιώθω ότι τον απομακρύνω με την συμπεριφορά μου, την ζήλια μου κάποιες φορές, ενώ το ξέρω μέσα μου ότι ούτε θα κοίταζε άλλη και πάνω απ' όλα με το γεγονός ότι εδώ που είμαστε (εξωτερικό) δεν έχω φτιάξει κάποιον σταθερό κύκλο που να με ικανοποιεί κι όλας στην παρέα και αναγκαστικά βγαίνουμε σχεδόν πάντα μαζί. Επίσης θα ήθελα να είμαι πιο ανεξάρτητη δηλαδή να ήθελα ανάμεσα σε μία δική του πρόταση και μία άλλη να επέλεγα την άλλη αλλά δεν το κάνω πρώτον γιατί δεν θα περάσω καλύτερα στην άλλη πρόταση αλλά και γιατί προτιμώ στον ελεύθερο χρόνο μου να είμαι μαζί του. Δεν είμαστε λίγο καιρό μαζί είμαστε 6 χρόνια και είμαστε αγαπημένοι αλλά βλέπω ότι αυτο στο μέλλον θα μας φθείρει. Τι να κάνω? Να πιέζομαι να κάνω πράγματα χωρίς αυτόν?
-Κολλημένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι ότι τον απομακρύνεις με τη συμπεριφορά σου. Δεν είναι οπωσδήποτε το ένα αποτέλεσμα του άλλου. Δεν είναι τόσο απλό. Δεν θα σταματήσεις να τον απομακρύνεις με την συμπεριφορά σου αν με το στανιό αποκτήσεις φίλους και δεν βγαίνεις πάντα μαζί του, ούτε είναι κακό να είναι αυτός ο καλύτερος σου φίλος τώρα και για πάντα. Η ζήλια είναι το μεγάλο πρόβλημα, όπως και άλλα που κάνεις και δεν λες εδώ κάτω από την ομπρέλα «η συμπεριφορά μου», και αυτή την πίεση μπορείς να την ασκήσεις είτε τον βλέπεις δέκα ώρες τη μέρα είτε μιλάτε μόνο από μηνύματα.
Δεν είναι δικαιολογία για τη ζήλια σου η «λατρεία». Η ζήλια έχει να κάνει με τις δικές μας ανασφάλειες, ο άλλος είναι το μέσο μόνο. Δεν ξέρεις αν τον λατρεύεις αν δεν ξεπεράσεις ό,τι πρέπει να ξεπεράσεις. Δεν λες και αρκετά πράγματα εδώ. Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις περισσότερα από αυτά που γράφεις αλλά επιμένεις να τα δικαιολογείς με την «αγάπη». Όταν βρεις το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου με ειλικρίνεια, ψάξε το περισσότερο.
__________________
2.
Έχω ένα κοριτσάκι 15 μηνών και αποφεύγω να βλέπει τηλεόραση, δε βλέπει ούτε στις γιαγιάδες. Όταν πηγαίνουμε σε κάποιους φίλους που έχουν 4 παιδάκια κολλημένα με την τηλεόραση, την έχουν κλειστή γιατί τους το χα ζητήσει την πρώτη φορά. Τα παιδάκια τους όμως (4 -6 ετών) μετά το πρώτο μισάωρο ζητάνε να δουν και κάποιες φορές ανοιγει το χαζοκουτι. Η μικρή μου κάποιες φορές βλέπει αλλά τις περισσότερες την παίρνω και πάμε στο παιδικό για να παίξουμε. Καταλαβαίνω οτι καταπιέζονται τα άλλα παιδάκια, γι αυτο και δε λέω κάτι. Επιλογή να έρχονται εκείνοι σε μας δεν υπάρχει γιατί "με 4 παιδιά που να έρθουμε". Αλλοι φίλη μου εχει μονιμα τα γνωστα ζουζουνια να τραγουδάνε για 3 ώρες... Όταν πάμε σε φίλους ή συγγενείς που έχουν μόνιμα ανοιχτή τηλεόραση πως είναι σωστό να αντιδρώ; Γιατί απ τη μια μας καλούν να δούνε τη μικρή, απ την άλλη η τηλεόραση είναι μόνιμη παρέα τους. Φυσικά και θα δει κάποια στιγμή αλλά είναι νωρίς ακόμη (έχω μιλήσει με παιδοψυχίατρο σχετικά με αυτό). Η ερώτησή μου είναι πόσο να επιμένω στο να μένει κλειστή και ας παρεξηγηθώ από κάποιους.
-Μελίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις μιλήσει με παιδοψυχίατρο και τι σου είπε; Ότι είναι προτιμότερο να δημιουργείς πρόβλημα κοινωνικότητας από το να κολλήσει το παιδί από την λαϊκότητα των άλλων; Σου είπε, όταν είναι ανοιχτή μια τηλεόραση και είσαστε με παρέα, να την παίρνεις από την παρέα και να την πηγαίνεις σε άλλο δωμάτιο για να "παίξετε;"
Αν σου φαίνεται επικινδυνη η τηλεόραση των φίλων σου όπως και τα τρίωρα ζουζούνια της άλλης φίλης, τότε τελικά απορρίπτεις τους φίλους σου, και ίσως είναι καλύτερα να αξιολογήσεις αυτό, παρά τις συνήθειες τους. Δεν είναι κακό. Μπορεί να μην σου κάνουν και τόσο πολύ. Βρες φίλους που ακούν μόνο όπερα και διαβάζουν εφημερίδα, από τη χάρτινη, και τα παιδιά τους παίζουν με ξύλινα παιχνίδια από το 1930. Υπάρχουν ένα σωρό τέτοιοι. Αλλιώς θα παρεξηγηθείς από κάποιους, γιατί δεν θα δικαιολογούν για πάντα το γεγονός ότι απορρίπτεις τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
__________________
3.
Αγαπητή Α μπα,
Είμαι η Μαρίνα και θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου το οποίο μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Πριν 2 εβδομάδες περίπου πήγα στο πάρτυ γενεθλίων ενός φίλου μου. Γενικά τους ήξερα όλους εκεί όμως μπαίνοντας είδα έναν τύπο και έπεσα ξερή – πολύ ωραίος.
Παρόλα αυτά ήταν ο ίδιος που μου έπιασε την κουβέντα και γενικά όλο το βράδυ ήμασταν μαζί χορεύοντας μιλώντας κλπ.
Δεν ήταν καθόλου διαχυτικός ή κάτι τέτοιο κάτι που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση παρόλα αυτά όλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι γινόταν και ο κοινός μας φίλος μου το σχολίασε (με καλό τόνο).
Στο θέμα μας: Φεύγω, χαιρετάω και με σταματάει με τραβάει σε ένα δωμάτιο και μου λέει πρέπει να σε ξαναδώ δώσε μου το κινητό σου. Εγώ παρότι μου άρεσε πολύ ήμουν επιφυλακτική στο να δώσω το κινητό μου (δε ξέρω γιατί, ίσως ήταν η λογική του ποτού που μιλούσε) και του λέω όνομα επίθετο και βρες με.
Με βρήκε τελικά. Και από τότε τίποτα. Κανένα σημείο ζωής. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση που λέμε. Γενικά δεν είναι ότι με πείραξε γιατί οκ δεν έγινε και κάτι συμβαίνουν αυτά. Απλά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει ή τι συνέβη στο μεταξύ καθώς υπήρχε μεγάλο το ενδιαφέρον και στο μεταξύ δεν θέλω να ρωτήσω τον κοινό μας φίλο. Με έχει τρελάνει όμως γιατί μου άρεσε και θεωρούσα ότι θα υπάρξει επικοινωνία και γιατί φαντάζομαι ότι αν δεν υπήρχε ενδιαφέρον δεν θα με έβρισκε εξαρχής. Any ideas?
-Μαρίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι παντρεμένος. Είναι σε σχέση. Είναι παντρεμένος, έχει παράλληλη σχέση, και θέλει δεύτερη παράλληλη σχέση και δεν προλαβαίνει. Άλλαξε γνώμη γιατί κάτι παιζόταν με μια άλλη που επέστρεψε και την προτιμάει. Η σχέση του κατάλαβε ότι τσιλιμπουρδίζει και για λίγο τα έκοψε αυτά. Άλλαξε γνώμη γιατί τελικά εκείνο το βράδυ πήγε σε ένα άλλο πάρτι και γνώρισε μια άλλη. Ένα σωρό ιδέες έχω. Κι εσύ θα είχες, αν σου είχε περιγράψει αυτή την ιστορία κάποιος άλλος.
__________________
4.
Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής: μου αρέσει, του αρέσω, είναι σίγουρο. Συνδετικός κρίκος μας: μια κοινή γνωστή. Επιδίωξε να με δει σε ένα φιλικό σπίτι. Περάσαμε όλοι μαζί πολύ ωραία. Όμως, η συστολή μου δεν μου επέτρεψε να του δώσω το πράσινο φως. Ντράπηκα, δίστασα, είχα την ευκαιρία, δεν... δεν... δεν.... Ακολούθησε δεύτερο κάλεσμα, αλλά δεν μπορούσα να πάω. Από τότε τίποτα. Βγήκα με την κοινή γνωστή, δεν μου ανέφερε τίποτα γι' αυτόν, ούτε εγώ φυσικά (δίστασα πάλι και περίμενα επίσης μήπως μου πει εκείνη κάτι). Και τώρα, τι; Χάθηκε το παιχνίδι; Τί να της πω; Φέρε και τον τάδε μαζί σου; Ανησυχώ μην εκτεθώ, μη γίνω ρεζίλι κτλ. Δεν είναι φίλη, γνωστή είναι, δεν την ξέρω πολύ καιρό. Επίσης, δεν έχω να τον καλέσω εγώ κάπου μαζί με άλλους ούτε να τον βρω μέσω Facebook (δεν ασχολείται με αυτά). Ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι η κοινή γνωστή.
Καμία συμβουλή; Θέλω να τον δω πάλι!
--λάτρης της στήλης σου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δύο επιλογές έχεις. Ή να καταπιείς την συστολή σου, ή όχι. Μπορείς πολύ εύκολα να πεις στη γνωστή «τι κάνει ο τάδε, θα τον ξαναδούμε ποτέ; Καλό παιδί φαίνεται» *κλείσιμο ματιού*. Πες το με χαμόγελο. Πες το με νόημα. Πες το ανέμελα, διασκεδαστικά, χαλαρά. Σιγά την έκθεση. Και μπορεί να του άρεσες, αυτό δεν σημαίνει ότι θέλει να σε ξαναδεί. Δεν είναι βέβαιο ότι η γνωστή θα ασχοληθεί, ή θα το θυμηθεί. Αν δεν κάνει τίποτα, ζήτα το τηλέφωνο του.
Μπορεί και να ψάχνει ευκαιρία, μπορεί και όχι. Και μην βιάζεσαι να καταλήξεις ότι εσύ ευθύνεσαι που δεν προχώρησε το πράγμα. Μπορεί να μην προχώρησε για άλλους λόγους. Μπορεί να του άρεσες εκείνη τη βραδιά, αυτό δε σημαίνει ότι θέλει να σε ξαναδεί. Οπωσδήποτε μην παίρνεις τόσο στα σοβαρά τα φλερτ, γιατί θα μετά θα αναρωτιέσαι όπως η παραπάνω φίλη.
__________________
5.
Λατρεμένη Α Μπα συγχαρητήρια για τις υπέροχες απαντήσεις που δίνεις. Με έχουν προβληματίσει πολλές φορές οι ερωτήσεις των αναγνωστών και οι απαντήσεις σου μ έχουν βοηθήσει να αντιμετωπίζω πολύ καλύτερα κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο χρειάζομαι πολύ δουλειά ακόμη. Η ιστορία μου έχει ως εξής: Είμαι μαζί με το σύντροφό μου εδώ και 4 χρόνια και τον τελευταίο χρόνο συζούμε και μένουμε στη Γερμανία. Γνωριστήκαμε στην Αγγλία κατά τη διάρκεια των σπουδών μας και εκείνος στον τρίτο χρόνο της σχέσης φεύγει για Γερμανία, από όπου και κατάγεται. Δεν ήθελε καθόλου να μείνει στην Αγγλία οπότε αποφάσισα και εγώ να πάω μαζί του. Διαφορετικά θα είχαμε μονίμως μία σχέση από απόσταση. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό ν'αναφέρω ότι είχα κάνει ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία πάνω σε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, (Ναυπηγική) και κουράστηκα πολύ να το τελειώσω. Μετά είχα βρει και μία καλή δουλειά ακριβώς πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Το αναφέρω αυτό γιατί τ αγόρι μου πήγε σε μια πόλη της Γερμανίας που δεν υπάρχει θάλασσα, οπότε και δε θα μπορούσα ν ασχοληθώ με κάτι σχετικό. Ως αφελής που είμαι (απίστευτα χαζή αισθάνομαι) είπα μπορεί να βρω κάτι παρεμφερές να κάνω. Οπότε τα μαζεύω και πάω Γερμανία. Από τότε που ήρθα (λίγο παραπάνω από 1 χρόνο) νιώθω απίστευτα μεγάλη θλίψη. Η δουλειά που βρήκα δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών μου και ουσιαστικά τη σιχαίνομαι. Επιπλέον χρειάζεται να μιλάει κανείς πολύ καλά Γερμανικά για να προοδεύσει επαγγελματικά, προσόν δηλαδή που δεν έχω σε καμιά περίπτωση (το επίπεδο γερμανικών μου είναι σ ένα αξιοπρεπές επίπεδο αλλά σε καμία περίπτωση εξαιρετικό). Αισθάνομαι ότι όλος ο κόπος μου πήγε χαμένος και δε μπορώ να πιστέψω ότι πήρα μια τέτοια απερίσκεπτη απόφαση. Τους τελευταίους μήνες κάθε μέρα που γυρνάω από τη δουλειά βάζω τα κλάματα στο τρένο για το πόσο άσχημες αποφάσεις παίρνω. Δε μπορώ να πιστέψω ότι άφησα όσα είχα καταφέρει χωρίς καν να επιμείνω τουλάχιστον στο να μείνουμε Αγγλία. Ο σύντροφός μου έχει βρει μία πολύ καλή δουλειά μετά από αρκετό ψάξιμο, οπότε δε το συζητάει να φύγει από εκεί. Μ έχει πιάσει απελπισία ότι δε θα καταφέρω ν ασχοληθώ πάλι με κάτι που μου αρέσει και ότι κατέστρεψα όλα τα επαγγελματικά μου σχέδια. Πέρα από το επαγγελματικό κομμάτι που με στενοχωρεί πολύ, μου λείπουν πάρα πολύ και οι φίλοι μου στην Αγγλία. Είναι λες και κάνω μια δεύτερη καινούργια αρχή (πρώτη ήταν στην Αγγλία αφού έφυγα από Ελλάδα) και μου φαίνεται βουνό. Τουλάχιστον μετά τη δουλειά, περνάμε καλά με το σύντροφό μου. Πχ θα βγούμε ή θα πάμε σινεμά και θα ξεχαστώ. Αλλά το επαγγελματικό κομμάτι με τρώει και πιστεύω ότι σε λίγο καιρό ούτε το μετά τη δουλειά κομμάτι θα είναι καλό. Οι ερωτήσεις λοιπόν είναι: Τα άφησα όλα για το σύντροφο μου γιατί είμαι ανασφαλής και φοβάμαι να μείνω μόνη μου? Χρειάζεται να μείνω μόνη μου για να καταλάβω γιατί παίρνω τέτοιες αποφάσεις και να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά? Έχει μερίδιο ευθύνης ο σύντροφός μου ή αυτή είναι η εύκολη λύση για να τα κατηγορήσουμε κάποιον για τις αποφάσεις τις δικές μας?
- Αυτοκαταστροφική
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υπάρχει λόγος να αφήσεις ένα όραμα, αν είναι να ακολουθήσεις ένα άλλο που προέκυψε στην πορεία. Αν ας πούμε νιώθεις ότι βρήκες τον σύντροφο της ζωής σου και μαζί κάνετε μια ομάδα που από κοινού θα προσπαθήσει για το καλύτερο και των δυο. Όχι επειδή πας σινεμά με τον άλλον και ξεχνιέσαι. Αυτός δεν είχε πρόβλημα να έχετε σχέση από απόσταση. Εσύ γιατί ένιωσες ότι πρέπει να λύσεις από μόνη σου αυτό το πρόβλημα; Πήγε στη χώρα του ενώ ήξερε ότι εσύ για σένα θα ήταν αδύνατον να βρεις την ίδια δουλειά. Σου ζήτησε να πας μαζί του; Συζητήθηκε ποτέ αυτό το θέμα; Καταλαβαίνεις ότι σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για κοινό όραμα.
Δεν θα βιαζόμουν να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου αυτοκαταστροφικό, ούτε είναι μια απόφαση που δεν μπορείς να πάρεις πίσω. Εκτός αν έχεις κάτι στο μυαλό σου όταν λες «τέτοιες αποφάσεις», οπότε ναι, ίσως χρειάζεται να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά. Για να το κάνεις, πάντως, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τα πάντα ξανά. Μπορείς να το ξεκινήσεις ήρεμα, από εκεί που είσαι.
__________________
6.
Νομίζω πως ο φίλος μου με βαριέται. Νομίζω πως ώρες ώρες (αρκετές από αυτές τώρα τελευταία)τον βαριέμαι κι εγώ και νιώθω άσχημα. Ουσιαστικά περνάμε ωραία μόνο όταν βγαίνουμε για πάρτι και ποτά. Μην σου πω ότι τον προτιμώ μεθυσμένο, αν και ντρέπομαι που το λέω.'Οταν είμαστε σπίτι παρέα και αράζουμε είμαστε μούγκα στην στρούγκα. Ούτε πολλά γούτσου γούτσου, ούτε πολλές κουβέντες, δεν με κοιτάει καν στα μάτια. Νιώθω σαν διακοσμητικό στοιχείο. Προσπαθώ να ανοίξω κανά θέμα να μιλήσουμε και συνήθως τα θέματα που τον αφορούν είναι όσα έχουν να κάνουν με αυτόν. Συνεπώς, θα συζητήσουμε για κάτι αν φροντίσω εγώ να ανοίξω το θέμα, ακόμα και για κάτι που αφορά αυτόν. Για τα δικά μου θέματα δεν το συζητώ, ελάχιστο ενδιαφέρον και ίσως φταίει το ότι εγώ είμαι 25 και αυτός 36 αλλά τα περνάμε στο ντούκου και έχει μία στάση του τύπου ότι τα προβλήματά μου δεν είναι σημαντικά. Αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν είναι και φυσιολογικό το να περνάμε καλά μόνο όταν πίνουμε, μεθάμε και παρτάρουμε ή όταν έχουμε να βρεθούμε καιρό (πχ μετά από διακοπές). Νιώθω ότι πρέπει να υιοθετώ ρόλους για να τον διασκεδάσω. Εντωμεταξύ, δεν είναι και ο πιο κεφάτος άνθρωπος του κόσμου και δεν ξέρω τι να κάνω, ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως τον ενοχλεί η παρουσία μου. Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ άγχος, ένταση και δυσφορία και αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος. Δεν είμαι πλέον τόσο κεφάτη και αστεία ούτε εγώ, ούτε βρίσκω την όρεξη να πολυμιλήσω. Όταν του μίλησα για το μεταξύ μας τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα μεταξύ μας, ότι δεν νιώθω πως η σχέση μας πάει καλά. Αυτός μου είπε ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας του και να μην το πολυαναλύω και ψάχνω προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν και ότι πολλές φορές θέλει να αράζει και να είμαστε έτσι παρεάκι σαν φίλοι χωρίς να πολυμιλάμε και να μην το παίρνω προσωπικά. Μετά από αυτό, νιώθω ακόμα πιο μακάκω ότι δεν ξέρω να αράζω με τον άνθρωπό μου και ότι δεν τον καταλαβαίνω. Είμαι εγώ βαρετή, αυτός ο βαρετός, και οι δύο; Ή μήπως αυτό που εγώ ονομάζω βαρεμάρα είναι έλλειψη σύνδεσης και επικοινωνίας και η σχέση έχει πρόβλημα και το μυρίστηκα πρώτη;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι κάτι άλλο, μάλλον, που δεν είναι για να το λύσεις εσύ, και το λέω επειδή ο φίλος σου χαλαρώνει μόνο όταν πίνει. Το άγχος και η πίεση και η ένταση που νιώθεις είναι αυτά που νιώθει αυτός, και τώρα σου τα έχει μεταφέρει. Δεν είναι άραγμα όταν υπάρχει άγχος, πίεση και ένταση και δυσφορία, δεν είναι χαλαρή φάση η βουβαμάρα και η έλλειψη οπτικής επαφής. Ούτε βαρεμάρα λέγεται. Και φυσικά δεν έχει να κάνει με την διαφορά ηλικίας όλο αυτό.
Μην περιμένεις από τον άλλον να σου πει αν έχει πρόβλημα η σχέση σας. Δεν θα πει αυτό που πιστεύει, θα σου πει αυτό που τον εξυπηρετεί, και μπορεί να το κάνει χωρίς καν να το καταλάβει.
_________________
7.
Καλησπερα σε ολη την ομορφη παρεα. Ηθελα να μοιραστω τη ζωη μου οπως ειναι τωρα. Βρισκομαι σε μια σχεση εδω και 6 χρονια στην οποια εχω απατηθει αρκετες φορες απο το συντροφο μου αλλα παρολα αυτα τον συγχωρεσα και γυρισα. Προσπαθησα να φυγω αλλα τελικα καταλαβα οτι ειμαι τοσο απελπισμενη να μην μεινω μονη μου που ξαναγυρισα και ακουσα τα παρακαλετα του. Και τι εννοω? Διαπιστωσα οτι το ελαχιστο χρονο του χωρισμου μας, οτι δεν εχω και τοσους ανθρωπους τριγυρω μου, οχι τοσους φιλους να βγω να διασκεδασω να ξεχαστω. Ο καθενας εχει τη ζωη του, την οικογενεια του, τη σχεση του (ειμαστε over 30) και δεν εχει φυσικα το χρονο να καθεται με μια κοπελα που κλαιει. Εγω ενιωσα πολυ μονη μου ξαφνικα, χωρις εναν ανθρωπο να μιλησω και νομιζω ετσι οδηγηθηκα παλι να ειμαι με τον συντροφο αυτο, νιωθοντας μεσα μου χαζη γι αυτην την αποφαση καθως τοση προδοσια δε θα επρεπε να συγχωρειται. Γι αυτο και αποκαλω τον ευατο μου απελπισμενο, γιατι δεν μπορεσα να μεινω μονη μου, να κανω υπομονη, παρα πανικοβληθηκα οτι θα μεινω εντελως μονη μου χωρις παρεα να κανω εστω μια βολτα και επελεξα να ειμαι με καποιον που ειχα αναπτυξει οικειοτητα, γνωιριζομαστε και καπως μερικες φορες περναμε καλα κανοντας πραγματα μαζι. Δεν ερω πως να το χειριστω ολο αυτο και ηθελα καποια συμβουλη. Ειναι δυνατον να εχω νορμαλ σχεση με αυτον τον ανθρωπο ξανα? Μπορω με καποιον τροπο να νιωσω αυτοπεποιθηση με τη μοναξια μου ωστε να μη με ενοχλει τοσο απο το να ανεχομαι καθε καμενη συμπεριφορα στο προσωπο μου? Γινεται να κανω φιλους απο την αρχη και που θα τους βρω? Ισως ακουγομαι παραλογη αλλα πραγματικα δε νιωθω και πολυ καλα με ολο αυτο που μου συμβαινει.
- απελπισμενη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω αν γίνεται να νιώσεις αυτοπεποίθηση με τη μοναξιά σου, εσύ, συγκεκριμένα. Ξέρω όμως ότι δεν χρειάζεται να το κάνεις, γιατί όσοι είναι μοναχικοί το ξέρουν από πολύ μικροί, οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε ανθρώπους γύρω μας. Αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι ότι δεν είναι εξήγηση, ούτε δικαιολογία ότι όλοι είναι πάνω από τριάντα και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου. Δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου γιατί δεν έχεις φροντίσει να έχεις ανθρώπους γύρω σου. Είναι κάτι που δεν γίνεται από μόνο του, δεν γίνεται αυτόματα, και δεν γίνεται μόνο όταν βολεύει εμάς. Ποια ήταν η τελευταία φορά που εσύ βγήκες με κάποια φίλη που κλαίει; Οι φιλίες βασίζονται στην ανταλλαγή, στο αμοιβαίο και ειλικρινές ενδιαφέρον, και δεν είναι το επιφανειακό «να βγω να διασκεδάσω». Για να βγεις πρέπει να κανονίσεις, να ντυθείς, να μετακινηθείς, να ξοδέψεις λεφτά, με κίνδυνο να μην περάσεις καλά. Δεν είναι απλό, και δεν έχουν όλοι όρεξη να το ρισκάρουν, και γι'αυτό προτιμούν να βγαίνουν με ανθρώπους με τους οποίους συνδέονται περισσότερο από το επιφανειακό, περιστασιακό, από τη λύση ανάγκης όταν έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν θέλουν να βγουν με μια που κλαίει. Είναι ότι αυτή που κλαίει τους ζήτησε μόλις άρχισε να κλαίει. Πριν, πού ήταν;
Φυσικά και γίνεται να κάνεις από την αρχή φίλους. Σε παρακαλώ μη ρωτάς πού θα τους βρεις. Είναι εκεί που είναι, περιμένουν να καταλάβεις ότι για να βρεις φίλους πρέπει να εκτεθείς, να έχεις περιέργεια για τους άλλους ανθρώπους, και να ξεβολευτείς πάρα πολύ από αυτά που έχεις συνηθίσει. Δεν θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Θα ανασκουμπωθείς, αλλιώς δεν γίνεται. Θα αλλάξεις όλο σου το πρόγραμμα, όλη σου τη φιλοσοφία. Ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία βρεις και την χαμένη σου αυτοπεποίθηση. Αν δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
σχόλια