__________________
1.
Αγαπητή Α μπα με αφορμή μια ερώτηση σχετικά με τον κίνδυνο ανεργίας μετα απο μακροχρόνιες σπουδές νομικής , θα ήθελα να σε ρωτήσω αν τελικά αξίζει κανείς να σπουδάσει με μόνο σκοπο να εργαστει και όχι επειδή του αρεσει το αντικείμενο.
Μετα απο δικες μου προσωπικές ματαιώσεις με καλλιτεχνικούς και ακαδημαϊκούς τιτλους σπουδών και εχοντας πλεον μπει στα πρώτα άντα και ουσα ανεργη φυσικα,εχω σχηματισει τη γνωμη οτι οι μη στοχευμένες σπουδές ειναι χάσιμο χρόνου. Και πλέον εχω αποφασίσει οτι ειναι επικίνδυνο να περιμενει κανεις να βρει δουλεια πανω στις σπουδές του αντί να βγει στη βιοπάλη κάνοντας μια δουλειά που θα του εξασφαλισει ανεξαρτησία και κανονικη μετάβαση στην ενηλικίωση.
Ποια η γνώμη σου πανω σ αυτο?
-Χρυσούλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται. Δεν είναι χάσιμο χρόνου να σπουδάσεις κάτι που σου αρέσει ενώ ξέρεις ότι θα δυσκολευτείς να βρεις δουλειά μετά, ρίσκο είναι, και μάλιστα μεγάλο ρίσκο. Μπορεί να βγει σε καλό, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Υπάρχουν σπουδές που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν πολυτέλεια ή δρόμος προς την ανεργία, αλλά έχουν εφαρμογές που συνειδητοποιείς αφού τις ολοκληρώσεις. Ή είναι σπουδές που δίνουν σφαιρική μόρφωση που χρειάζεται σε πολλούς τομείς. Ή τελικά αποδεικνύεται ότι είσαι πάρα πολύ καλός και βρίσκεις δουλειά, ενώ άλλοι που σπούδασαν το ίδιο, δυσκολεύονται. Ή έχεις γνωριμίες, ή ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου, και βρίσκεις δουλειά, ενώ άλλοι που σπούδασαν το ίδιο, δυσκολεύονται. Ή είσαι πλούσιος, οπότε όλα αυτά δεν έχουν σημασία.
Είναι επικίνδυνο να περιμένει κανείς να βρει δουλειά, γενικώς. Περιμένοντας δεν θα βρει. Πάντα ισχύει αυτό, αλλά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ακόμη περισσότερο. Όταν δεν βρίσκεις δουλειά, πρέπει να δημιουργήσεις μόνος σου τις προϋποθέσεις για να γίνεις απαραίτητος. Χρειάζεται μεγάλη ευελιξία και προσαρμοστικότητα και δεν εννοώ στα ωράρια ή στον μισθό. Στο τι μπορείς τελικά να κάνεις.
__________________
2.
Φανταστική Α μπα,
Σε διαβάζω από το καλοκαίρι του 2013 όταν στην άδεια Στοκχόλμη έγραφα τη διατριβή μου. Τα τελευταία 8 χρόνια ζω εκτός Ελλάδας, και τα 6 περίπου στη Σουηδία. Όλα αυτά τα χρόνια είχα μια αέρινη ιδέα για τον εαυτό μου ως cosmopolite που σπουδάζει και στη συνέχεια εργάζεται στο εξωτερικό. Δεν ένιωθα και δεν ταυτιζόμουν με την έννοια του μετανάστη.
Σήμερα, που είμαι πιο ενταγμένη στη σουηδική κοινωνία από ποτέ (γλώσσα, κύκλος, σπίτι, δουλειά) έχουν αρχίσει να μου χτυπούν καμπανάκια για το τι τελικά είμαι και πώς με βλέπουν οι άλλοι. Στις Βρυξέλλες πχ. οι περισσότεροι eurocrats αυτοπροσδιορίζονται ως expats που σε αυτό το πλαίσιο έχει μια επίφαση ανωτερότητας. Όλοι μιλάνε 5 γλώσσες και είναι κουλ. Εδώ όμως το εργασιακό μου περιβάλλον είναι ελάχιστα διεθνές και σε κάθε νέα συνάντηση σκέφτομαι ότι αυτοί τώρα προσπαθούν σίγουρα να μαντέψουν τί φάση παίζει με του λόγου μου. Αισθάνομαι δηλαδή αφενός τον φόβο μήπως με δουν ως μετανάστρια και αφετέρου την ανάγκη για έναν τίτλο καλύτερης κατηγορίας. Και εκεί ακριβώς γίνομαι έξαλλη με τον εαυτό μου, διότι αυτή η καλύτερη κατηγορία για την αφεντιά μου υπονοεί αναπόφευκτα ότι αυτοί που ήρθαν πιο φτωχοί και με μεγαλύτερη ανάγκη, πρέπει να συνεχίσουν να χαίρουν λιγότερης εκτίμησης. WTF? Εσωτερικευμένος ρατσισμός;
-ποια είμαι τελος πάντων
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θα τον έλεγα εσωτερικευμένο.
Και δεν ξέρω και αν θα το έλεγα ρατσισμό.
Δεν είναι ρατσισμός να αναγνωρίζεις ότι υπάρχει ρατσισμός, ταξική κοινωνία, ιεραρχία ανάλογα με το εισόδημα, την καταγωγή, το φύλο. Δεν είναι ρατσισμός να προσπαθείς να τοποθετηθείς σε αυτή την ιεραρχία. Είναι κάτι που κάνεις αυτόματα όταν είσαι στην χώρα που γεννήθηκες, αλλά όταν πηγαίνεις σε μια νέα χώρα αναγκαστικά πρέπει να το επαναπροσδιορίσεις. Ρατσισμός είναι να πιστεύεις ότι καλώς κάποιες ομάδες είναι κοινωνικά κατώτερες λόγω καταγωγής, γιατί η καταγωγή τους αυτόματα τους κάνει κατώτερους.
Όπως λες και μόνη σου, πρόσφατα κατάλαβες ότι δεν είσαι expat, αλλά μετανάστρια. Η λέξη είναι βεβαρυμένη και αυτό το ανείπωτο που περιβάλει αυτή τη λέξη είναι που σε τρομάζει, όχι το γεγονός το ίδιο. Πολύ σημαντικό είναι αν έχεις ζήσει ρατσισμό ή αν φοβάσαι τόσο πολύ εκ των προτέρων ότι θα ζήσεις, που καταλήγεις να μην εκτιμάς όλες τις περιστάσεις στις οποίες κανείς δεν ασχολείται με το από πού είσαι.
__________________
3.
Γεια σου Αμπα! Είσαι σούπερ. Συνέχισε έτσι. Λοιπόν εγώ ζηλεύω λιγάκι. Μπορεί και πολύ δεν ξέρω. Είναι λογικό; δεν κάνω σκηνικά ζηλοτυπίας, αλλά αν πχ μια κοπέλα είναι πιο διαχυτική, τύπου αγγίζει πολύ τον φίλο μου, τον φλερτάρει έστω και λίγο, του χαμογελάει, ζηλεύω, και μπορεί να ζηλεύω για μήνες σκεπτόμενη ένα σκηνικό 5 λεπτών. Μια φίλη μου μου είπε ότι δεν πρέπει να λέμε στον σύντροφο μας ότι πχ ζηλεύω αυτήν, γιατί του το βάζουμε στο μυαλό ότι μπορεί να τον γλυκοκοιτάζει και μετά μπορεί να την γλυκοκοιτάζει κι αυτός. Εμένα μου φαίνεται πιο ανακουφιστικό να πω στον άλλο ότι ξέρεις τι, ζηλεύω λιγάκι αυτή ή το σκηνικό που έγινε, μπας και μου πει μια καλή κουβέντα και το ξεκαθαρίσουμε. Αν πεις κάτι τέτοιο, κανείς σκηνικό ζηλοτυπίας; παραείμαι ανασφαλής; ΧΕΛΠ. Α, αμπα; είσαι σούπερ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν η ερώτηση είναι τι είναι σωστό να κάνεις όταν ζηλεύεις, η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από το τι ζηλεύεις και τι είδους σχέση έχεις με αυτόν που ζηλεύεις (συναισθηματική, ναι, αλλά σε τι βάθος και μονιμότητα;) Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι πώς αντιδράει αυτός όταν μια κοπέλα τον φλερτάρει, και αυτό δυστυχώς και εσύ και η φίλη σου δεν το βάλατε καν ως παράγοντα. Λες και είναι έκθεμα. Ή λες και είναι άβουλο ον.
Πες ότι κάποια παίρνει το θάρρος να είναι πιο διαχυτική, έστω από μόνη της, χωρίς να έχει κανένα σημάδι από την άλλη πλευρά ότι είναι εντάξει να είναι διαχυτική, ενώ είναι δίπλα και η κοπέλα του. Πόσο μπορεί να το τραβήξει, αν δεν δει ότι παίρνει πράσινο φως από τον άλλον; Και αν δεις κι εσύ και αυτή ότι το παίρνει το πράσινο φως, τότε η ζήλια είναι αυτόματη, αλλά στη ζήλια θα μείνεις; Δεν χρειάζεται να σκεφτείς λίγο με ποιον είσαι και αν σου κάνει αυτός με τον οποίον είσαι;
__________________
4.
Χαιρετε Αμπα και Αμποπαρεα,
Ειστε μια πολυ ευχαριστη συντροφια και Αμπα, να σου ζησει και το παιδακι! Καταρχάς θα ηθελα να ζητησω προκαταβολικα συγνωμη για τυχον ορθογραφικα λαθη καθως ζωντας τα τελευταια χρονια στο εξωτερικο (Γερμανια), χρησιμοποιω σπανια τα Ελληνικα, ειδικα στο γραπτο λογο.
Στο θεμα μου, με τον φιλο μου, εχουμε αποφασισει το καλοκαιρι να γυρισουμε πισω στην Αθηνα μονιμα και χαιρομαστε παρα πολυ!
Αυτο που με προβληματιζει ειναι οτι στην πολη της Γερμανιας οπου ζουμε, με το που το ειπαμε σε διαφορες παρεες που εχουμε εδω, εχω παρατηρησει οτι πολλα ατομα ( που δεν ειναι απο τα πιο κολλητα μας ), εχουν αρχισει να αυτοπροσκαλουνται μανιωδως. Ο φιλος μου στην αρχη ελεγε, ‚μην ανησυχεις, ειναι επειδη σε ολους αρεσει η Αθηνα/Ελλαδα, εχει τελειο κλιμα, ειναι γενικα απιστευτη χωρα' (η πολη της Γερμανιας που μενουμε ειναι και ασχημη και εχει σχετικα απο τα χειροτερα κλιματα, σε συγκριση με π.χ. Βαυαρια). Το πραγμα ξεκινησε ομως να ξεφευγει, δηλ να εχουν καταντησει καθε φορα που θα βρεθουμε για μια μπυρα να ρωτανε για ποια ημερομηνια να κλεισουν εισητηρια για Αθηνα, (μη χασουμε και τις φτηνες προσφορες) , με αποκορυφωμα διαφορα ατομα να θελουν να ερθουν και το επομενο ΣΚ απο αυτο που θα εχουμε φτασει κ εμεις, και οοολα μας τα μπαγκαζια (πριν συγκατοικησω με το φιλο μου εμενα μονη, με αποτελεσμα και οι δυο μας να εχουμε παρα πολλα επιπλα και πραγματα).
Ο φιλος μου δεν ξερει ελληνικα και θα ξεκινησει αμεσως μαθηματα. Επισης θελουμε να ευχαριστηθουμε και το ελληνικο καλοκαιρι, εντος και εκτος Αθηνας, εχουμε 3 χρονια να κανουμε ελληνικες καλοκαιρινες διακοπες να φανταστεις! Θελω να πω, δεν εχουμε αναγκη απο συντροφια στην Αθηνα, εγω εχω πολλες παρεες εδω απο πριν, ποσο μαλλον απο ατομα με τα οποια Γερμανια δεν ημασταν κολλητοι ουτως η αλλως ))
Να διευκρινησω οτι στην Αθηνα θα δουλευουμε και οι δυο, ισως και πολυ περισσοτερο απ οτι στο εξωτερικο καθως θα ειναι για τους εαυτους μας. Α ξεχασα να συμπληρωσω, οτι και εγω και ο φιλος μου εχουμε και φιλους και συγγενεις απο αλλες χωρες οι οποιοι θα εχουν και προτεραιοτητα ως επισκεπτες.
Τους το εχουμε ξεκαθαρισει οτι χρειαζομαστε χρονο πρωτα απ ολα να μπουμε εμεις σε ενα ρυθμο και να εχουμε ισως και το καταλληλο σπιτι να φιλοξενουμε κοσμο. Ειναι σαν να τα λεω σε τοιχο. Την επομενη φορα παλι τα ιδια. Καθε φορα γινονται και πιο πιεστικοι, μας φερνει σε αρκετα αβολη θεση να το πρεπει να τους λεμε καθε φορα τα ιδια.Μεχρι και ο φιλος μου , που συνηθως ειναι παρα πολυ διπλωματικος, αναγκαστηκε να τους πει μπαστα!
(Να ξεκαθαρισω οτι τα συγκεκριμενα ατομα εννοουν φυσικα οτι οταν ερθουν στην Αθηνα, θα φιλοξενηθουν απο μας, για ξενοδοχεια η Airbnb ουτε λογος.)
Απο τα λεγομενα τους, ειναι σαν να εχουμε καθε μηνα απο τουλαχιστον 2 επισκεψεις, θελουν και οταν θα ερχονται να μενουν και τουλαχιστον βδομαδα. Δε θελω να λεω συνεχεια οχι, αλλα το να πρεπει να φιλοξενω κοσμο που δεν θελω και για περισσοτερο χρονο, και ειδικα οταν θα δουλευω παρα πολυ, ειναι κατι που με αγχωνει απο τωρα. Επισης για εμενα η επιστροφη στην Αθηνα ειναι και ενα ειδος αποτοξινωσης απο την ψυχοφθορα καθημερινοτητα που ζουσα τα τελευταια χρονια στο συγκεκριμενο μερος, υποφεροντας απο το κλιμα, το εργατικο περιβαλλον και τη συγκεκριμενη πολη που ποτε δεν αγαπησα. Οι επισκεψεις απο τα συγκεκριμενα ατομα θα μου γυρισουν στο στομα αυτο την πικρη γευση.
Πως μπορω να αρνουμαι συνεχεις αυτοπροσκλησεις για επισκεψεις, ειδικα οταν ο αλλος δεν καταλαβαινει οσο και να το λες ? (Και ειδικα αν δεν ησουν κολλητη με αυτα τα ατομα, ειναι περισσοτερο απο τη μερια του φιλου μου, χωρις και εκεινος να ειναι κολλητος μαζι τους βεβαια..)
Επισης, σε ατομα που γενικα δεν ειναι και τοσο διακριτικα, πως μπορει να ξεκαθαρισει κανεις οτι δεν στεκουν στην κορυφη της λιστας αναμονης για να ερθουν να μας επισκευθουν ?
Λεει ο ενας, ‚εχω μια βδομαδα διακοπες τον Οκτωβριο, να τα κλεισω?' Πως απαντας σε κατι τετοιο? Ειμαστε υποχρεωμενοι επειδη ο αλλος εχει χρονο να πρεπει να τον δεχτουμε ντε κ καλα?
Ειναι μεγαλη χοντραδα οποτε μας ρωταμε στο Γοατσαππ να τους λεμε τωρα ειμαστε απασχολημενοι, τον αλλο μηνα ερχονται ξαδερφια απο ταδε χωρα, τον παραλλο μηνα ειμαστε διακοπες , ε και μετα ειναι Χριστουγεννα?
Και στην τελικη ειναι οκ να πεις ‚Νταξει ελατε αλλα για ενα 3μερο οχι για μια βδομαδα γιατι θα δουλευουμε κιολας' ?
Συγνωμη αν σας κουρασα με το πρωτοκοσμικο προβλημα μου (Γουαου θα ζησουμε μετα απο χρονια καπου που θελουν ολοι να επισκευτουν!:)) αλλα θα εκτιμουσα πολυ μια απαντηση απο την Αμπα και τους αναγνωστες! Ειμαι μεγαλη θαυμαστρια σας!
Σας φιλω και σας αγαπω!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όταν σου λένε «να κλείσω τον Οκτώβριο» η απάντηση είναι «όχι, θα είναι άλλοι φιλοξενούμενοι τότε, πάρε αυτό το Airbnb που είναι πολύ ωραίο». Να κλείσω το Νοέμβριο «όχι, θα λείπουμε εμείς τότε, πάρε αυτό το ξενοδοχείο που είναι πολύ ωραίο». Και πάει λέγοντας.
Αφού δεν είναι φίλοι σας και όπως κατάλαβα δεν τους συμπαθείτε καν, κόψτε αυτές τις μπύρες επιτέλους και αρχίστε να ξεκόβετε από την πόλη που έτσι κι αλλιώς δεν σου αρέσει. Λίγοι μήνες έμειναν, αφήστε τους γνωστούς να πάνε στο καλό και επικεντρωθείτε στους φίλους που αγαπάτε κα θέλετε να έρθουν να σας επισκεφτούν.
__________________
5.
Σε διαβάζω εδώ και ένα χρόνο ανελλιπώς και μπορώ να πω ότι με έχεις βοηθήσει πάααρα πολύ, σε αρκετά θέματα, απλώς και μόνο μέσω της ανάγνωσης των απαντήσεων σε ερωτήματα άλλων αναγνωστών. Ωστόσο, θα με ενδιέφερε η γνώμη σου και σε ένα δικό μου προσωπικό ερώτημα.
Είμαι 27 ετών και αμφιφυλόφιλη (όχι φανερά). Τον τελευταίο καιρό (περίπου ένα μήνα) έχω αρχίσει να νιώθω ενδιαφέρον για την κοπέλα που εργάζεται στο φαρμακείο της γειτονιάς μου (παρόλο που εκείνη δουλεύει εκεί σίγουρα τα τελευταία 3 χρόνια). Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζω τίποτα για εκείνη.
Προσπάθησα να τη βρω στα social media και το μόνο που ανακάλυψα είναι το ονοματεπώνυμό της, μέσα από τυχαία σχόλια στο facebook. Η ίδια δε διατηρεί κάποιο προφίλ, δυστυχώς.
Στο φαρμακείο εργάζονται άλλα 3 άτομα εκτός από εκείνη (μία ακόμη κοπελίτσα, το αφεντικό, και η συνέταιρός του. Οι 2 τελευταίοι με γνωρίζουν αρκετά χρόνια). Τις περισσότερες φορές που θα πάω, θα τύχει να με εξυπηρετήσει η συγκεκριμένη κοπέλα, η οποία δείχνει να χαίρεται αρκετά όταν με βλέπει (ιδίως τώρα τελευταία το έχω προσέξει περισσότερο) και θα έρθει αμέσως να βοηθήσει με μεγάλη προθυμία. Για το συγκεκριμένο θέμα όμως, δε θέλω να κάνω υποθέσεις, καθώς ενδεχομένως να το κάνει αυτό με όλους τους πελάτες.
Η ερώτηση μου είναι η εξής: Πώς μπορώ να την προσεγγίσω; Θέλω να τη γνωρίσω, να μάθω πράγματα για εκείνη, χωρίς όμως αυτό να φανεί «κάπως» μπροστά στους άλλους. Γνωρίζω ότι είναι ο επαγγελματικός της χώρος και δε νιώθω άνετα να πιάσω συζήτηση την ώρα που δουλεύει, μπροστά στους υπόλοιπους, συν ότι συνήθως έχει αρκετό κόσμο.
Πριν τρεις εβδομάδες, πήγα ένα βράδυ για να είναι πιο χαλαρά, ένα τέταρτο πριν το κλείσιμο, βέβαιη πως θα την έβλεπα. Και λίγο πριν φτάσω, την πετυχαίνω στην πόρτα, να σχολάει. Στην αρχή σκάλωσα λίγο γιατί δεν την είχα ξαναδεί με τα «κανονικά» της ρούχα (συνήθως φοράει τη λευκή στολή του φαρμακοποιού). Με είδε, και πέρασε από δίπλα μου, κι εγώ -κομπλαρισμένη τελείως- δεν της μίλησα. Κάτι που μετάνιωσα μετά.
Από τότε έχω ξαναπάει τρεις φορές. Την πρώτη, με εξυπηρέτησε εκείνη, αλλά είχε πολύ κόσμο και δεν κατάφερα να πω κάτι παραπάνω. Τη δεύτερη έλειπε. Την Τρίτη, μπαίνοντας με χαιρέτισε χαμογελαστή και με ρώτησε τι κάνω... αλλά δυστυχώς με εξυπηρέτησε άλλος.
Γενικά είμαι ντροπαλή, μέχρι ενός σημείου όμως. Αυτή τη στιγμή είμαι αποφασισμένη πως αν την ξαναπετύχω έξω, θα της πιάσω τη συζήτηση. Επειδή όμως δεν το βλέπω τόσο εύκολο να συμβαίνει ξανά σύντομα, μήπως εσύ ή οι αναγνώστες έχετε κάποια άλλη εναλλακτική, την οποία ίσως να μην έχω σκεφτεί;
Σε ευχαριστώ για όλα όσα κάνεις, και στέλνω τις καλύτερες ευχές μου σε σένα και την οικογένειά σου!
-W
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σκέψου τι θα ήταν λογικό να γίνει αν δεν ήσουν κρυφά αμφιφυλόφιλη. Πώς θα προσέγγιζες κάποιον που δουλεύει σε ένα φαρμακείο και τον συμπαθείς αρκετά, σε σημείο να θέλεις να βγεις για καφέ μαζί του;
Δεν μπορείς να προσεγγίσεις κάποιον από μόνη σου, αν δεν σου έχει δώσει πάσα για προσέγγιση. Πώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι σε είδε εκτός δουλειάς και δεν σε χαιρέτησε; Δεν της μίλησες, λες. Αυτή γιατί δεν σου μίλησε, λες;
__________________
6.
Πώς αποφεύγεις κάποιον που ενώ έχετε βγει ένα ραντεβου δεν σου κάνει κλικ, αλλά σου ζητάει να βγειτε αρκετες φορές; Δεν εχει κανει καποια αμεση ερωτικη κινηση αλλα εκει παει το θεμα. Επειδη εβγαινα για να δω που θα το παει για να κανει κινηση αλλα δεν ηθελα, του είπα ότι αυτό τον καιρο δεν μπορω γιατι δεν ηξερα αν θα ειμαι τελικα σε αυτή την πόλη,που όντως εφυγα αλλα ο κυριος λογος ηταν ότι δεν μου πολύ αρεσε. Σαν παρεα-φίλοι είναι καλοί αλλά δεν μπορουμε να κανουμε παρεα αφου ο άλλος σε βλεπει αλλιως. Να λεω συνεχεια δεν μπορω εχω κανονίσει μέχρι να πάρει το μήνυμα
- ραντεβουδακια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρέπει να το ξεκαθαρίσεις γιατί όσο δεν ξεκαθαρίζεις ο άλλος ελπίζει. Εδώ άλλοι ελπίζουν και μετά το ξεκαθάρισμα και μετά χρειάζεται να ξεκαθαρίσεις το ξεκαθάρισμα. Μην περιμένεις να λάβει το μήνυμα μέσω της αφαίρεσης, δεν είναι σωστό για τον άλλον. Πες του ότι σε περίπτωση που σου ζητάει να βγείτε γιατί το πάει αλλού, εσένα δεν σου βγαίνει και είσαι σίγουρη ότι δεν θα σου βγει στο μέλλον, αλλά αν έχεις κάνει λάθος και απλώς σου ζητάει να βγείτε φιλικά, χίλια συγνώμη για την παρεξήγηση. Έτσι και θα του πεις να μην χάνει το χρόνο του, και θα έχει την ευκαιρία να απαντήσει καλέ όχι, φιλικά σου το ζητούσα. Πρέπει να το πεις όμως ανάλαφρα και απλά, όχι με φανφάρα και ζοφερό ύφος.
_________________
7.
Α μπα μου έχω πρόβλημα! Είμαι 30 χρονών και έχω 2 κολλητές φίλες από τα 18! Είναι και οι 2 υπέροχες αλλά με την μία υπάρχει το εξής θέμα: Είναι τρελά, απερίγραπτα, σοκαριστικά κολλημένη με την οικογένειά της. Και όταν λέω με την οικογένεια, δεν εννοώ μόνο γονείς-αδερφό αλλά και ξαδέρφια, συννυφάδα (νύφη-κουνιάδα πώς διάολο λέγεται) θείους κλπ... Μένουν όλοι στην ίδια πολυκατοικία, τρώνε Σκ μαζί, μαζί διακοπές κλπ.. Λόγω φιλίας τους έχω φάει κι εγώ στη μάπα ουκ ολίγες φορές (ένα θα σου πω, στο γάμο μου θεωρήθηκε δεδομένο πως θα ρθούνε όλοι. ΟΛΟΙ!!! Εϊχα 2 τραπέζια μόνο γι'αυτους αλλά χαλάλι γιατί το ήθελε πάρα πολύ η φίλη) Ποιο είναι το πρόβλημα! Όταν παντρεύτηκα έκανα κουμπάρα την άλλη φίλη και τώρα είμαι έγκυος.. Η φίλη με τη φυλή από πίσω θεωρεί δεδομένο πως θα μου βαφτίσει το παιδί αλλά εγώ όσο και αν την αγαπώ, και μόνο η ιδέα να συγγενέψω με όλο αυτό το λαό που θα μου ρχεται το Πάσχα σύσσωμο με λαμπάδες και αυγά μου φέρνει ζάλη! Ο άντρας μου γενικά γελάει με όλα αυτά και δεν τον νοιάζει όπως επίσης δεν έχει και πολλούς φίλους για να προτείνουμε (ξέρεις εγώ διάλεξα κουμπάρα για το γάμο, ο σύζυγος διαλέγει νονό) Αχχ.. Έχω αγχωθεί! ΑΝ σου πω πως στην εγκυμοσύνη πιο πολύ με στρεσάρει αυτό παρά η γέννα θα με θεωρήσεις τρελή? Η φίλη θα παρεξηγηθεί τρελά αν δεν την κάνω νονά, εγώ δεν θέλω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ αλλά δεν έχω και κανέναν άλλο να θέλει για νονός.. Σε παρακαλώ πες μου εσύ τι θα έκανες στη θέση μου?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είχα την εντύπωση ότι σύμφωνα με τα πολύ παραδοσιακά κιτάπια νονός γίνεται ο κουμπάρος. Η φίλη σου αυτή δεν θέλει; Μπορείς να το ρίξεις στην παράδοση. Αλλιώς αυτό που πρέπει να γίνει είναι να σταματήσει να γελάει ο άντρας σου και να βρει κάποιον φίλο του να το κάνει γιατί το Πάσχα θα επισκέπτεται και αυτόν η οικογενειακή πολυκατοικία. Δεν χρειάζεται να έχει πολλούς φίλους, έναν θέλουμε.
σχόλια