Η χθεσινή μαγεία των Στέρεο Νόβα στο Νιάρχος
Ο M.Ηulot γράφει για την ανέλπιστα ωραία συναυλία του συγκροτήματος που διαμόρφωσε μια γενιά.
Κοιτώντας γύρω μου στον πιο γεμάτο χώρο που έχω βρεθεί ποτέ στο Ξέφωτο έβλεπα πρόσωπα που είχα πάνω από 20 χρόνια να δω, πρόσωπα γνώριμα αλλά γερασμένα, πρόσωπα που κάποτε έβλεπες δίπλα σου στα πάρτι και στις συναυλίες και μπορεί να μην θυμάσαι καν το όνομά τους, αλλά ήταν οι δικοί σου γνωστοί-άγνωστοι.
Μια παρέα που διασκεδάζατε μαζί, χορεύατε, κάνατε τρέλες, και στην πορεία εξαφανίστηκαν από τη ζωή σου γιατί μεγάλωσαν, έκαναν παιδιά, υποχρεώσεις, σταμάτησαν να πηγαίνουν σε πάρτι και συναυλίες, κλείστηκαν στο σπίτι τους και επικοινωνούν με την παλιά παρέα σιωπηλά, μέσω like στο Facebook, ή καθόλου.
Χθες το βράδυ ήταν όλοι εκεί. Χιλιάδες άτομα που ξανασυναντήθηκαν σε μια συναυλία, πολλοί μαζί με τα παιδιά τους, οι οποίοι μπορεί να μην είχαν τίποτα πια να πουν, αλλά αρκούσε η ανταλλαγή ενός βλέμματος για να χαρούν που είναι όλοι ζωντανοί, είναι καλά και είναι εκεί. Αυτό ήταν καλύτερο συναίσθημα που σου δημιουργούσε η χθεσινή βραδιά, πριν ακόμα βγουν οι Στέρεο Νόβα στην σκηνή.
Και όπως και να ήταν η μουσική τους, ό,τι και να έπαιζαν, αυτό που είχαν καταφέρει ήταν κατόρθωμα από μόνο του, το ότι κατάφεραν να ενώσουν ξανά τόσο κόσμο που σίγουρα συγκινήθηκε βλέποντας φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που είχε να δει μια ζωή.
Ήταν πολύ ωραία βραδιά η χθεσινή. Πραγματικά ωραία. Ξεκίνησε με το Τέλσον και ένα μεγάλο κύμα αγάπης απλώθηκε παντού. Ακόμα και αν δεν είχες προλάβει να τους ζήσεις τότε που έπεσαν στο ελληνικό κοινό ουρανοκατέβατοι, ακόμα και αν τους άκουγες για πρώτη φορά (σίγουρα υπήρχαν πολλά άτομα νεαρής ηλικίας χθες που είχαν έρθει από απλή περιέργεια), ακόμα και αν είχε ξεθωριάσει η λατρεία που τους είχες κάποτε (γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα), ακόμα και αν δεν έχει μείνει ίχνος από την αθωότητα που τους συνόδευε, οι πρώτες νότες του Τέλσονφόρτισαν πολύ την ατμόσφαιρα, η συγκίνηση ήταν διάχυτη παντού (μία κυρία δίπλα μου έκλαιγε με λυγμούς) και οι Στέρεο Νόβα στην σκηνή ήταν λες και δεν πέρασε ούτε μέρα από πάνω τους. Κι ας πέρασαν χρόνια πολλά και τα ισοπέδωσαν όλα.
Ανέλπιστα καλοί, με ένα καλοφτιαγμένο πρόγραμμα και τα τραγούδια πειραγμένα όσο χρειάζεται για να είναι σημερινά, πιο χορευτικοί από ποτέ, έπαιξαν τη Νέα Ζωή και τις 3000 μέρες και έκαναν χιλιάδες άτομα να χορεύουν.
Ήταν όπως τότε που με είχαν πείσει να πάω στους Pet Shop Boys όταν τους θεωρούσα «τελειωμένους», και ήταν από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου. Κάτι τέτοιο ένοιωσα χθες.
Άτλας, Ισορροπία, Ένας Μεγάλος Κόσμος.
«Κάναμε χιλιάδες όνειρα, ερωτευτήκαμε, αναζητήσαμε τον εαυτό μας μέσα στη νύχτα, μια γενιά που κατηγορήθηκε ότι δεν είχε ιδανικά, μια γενιά που δεν είχε εκπρόσωπο, που σιχαινόταν τα γαυγίσματα, που είχε τόσα να πει αλλά δεν ήξερε πώς». Μπορεί τελικά να μην είχαν τόσο άδικο όσοι κατηγορούσαν αυτή τη γενιά, γιατί τίποτε δεν άλλαξε τελικά.
Χθες το βράδυ κοιτάζοντας γύρω μου σκεφτόμουν ότι μπορεί τίποτα να μην επαληθεύτηκε, κανένα όνειρο από όσα κάναμε τότε να μην έγινε πραγματικότητα, ο κόσμος μας να πήγε κατά διαόλου, να γίναμε πιο συντηρητικοί απ’ τους γονείς μας, να μην αλλάξαμε τίποτα από όσα θέλαμε να αλλάξουμε, να γινόμαστε σιγά-σιγά αυτοί που μας κατηγορούσαν.
Το Μάθημα, Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο, Βιντεοκλάμπ.
Μπορεί να χάσαμε το ενδιαφέρον και για την ίδια τη μουσική, να μην βγαίνει κανείς, να μην κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά και το βιαστικό σκρολάρισμα σε σελίδες και στο Facebook, αλλά βλέποντας τόσο κόσμο να μαζεύεται σε μια βραδιά που εκτός την πρώτη συναυλία των Στέρεο Νόβα μετά το 2008 στη γιορτή της LIFO ήταν το reunion μιας γενιάς, ήταν αδύνατο να μην συγκινηθώ από τις πρώτες νότες από το Δεν Αλλάζω τα Ηχεία μου, να μην ανατριχιάσω στο Ταξίδι της Φάλαινας (σε μια εξαιρετική εκτέλεση), να μην προσέξω πόσο ανάγκη είχε ο κόσμος αυτή την επαφή με ανθρώπους διαφορετικούς αλλά τόσο ίδιους, τσακισμένους αλλά και ακόμα με την φλόγα στα μάτια, γερασμένους αλλά ακόμα με την ελπίδα ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Κι ας μην μπορούν να αλλάξουν τίποτα.
Ασύμμετρη Διάταξη, Τα Δέντρα, Μοτοκούζι.
Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το Μοτοκούζι είχα πάθει εγκαύματα από τον ήλιο γιατί είχα κοιμηθεί λιώμα στην παραλία, δεν το ξεχνάω ποτέ, ακόμα έχω σημάδια. Χθες το βράδυ έκλαψα γιατί θυμήθηκα το Βασίλη που του άρεσε τόσο πολύ, ώστε ξεκίναγε με αυτό το κομμάτι κάθε CD που έγραφε για να μοιράσει. Και χθες το βράδυ θα του άρεσε πολύ, παρόλο που σνόμπαρε όλα τα reunion.
Προάστια.
«Το μόνο που θέλω είναι αγάπη, ειρήνη, σεβασμό / χιλιάδες βλάκες διαστρεβλώνουν την αλήθεια / δεν υπερασπίζονται κανένα και ζουν στα παραμύθια
κοίταξε, ο ήλιος αρχίζει να δύει / δε θα χαθούμε, ένας δρόμος ανοίγει
έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι / κι έλα μαζί μας γιατί είναι Σάββατο βράδι».
Ήταν ίσως το κομμάτι που προκάλεσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις ενθουσιασμού, χόρευαν ακόμα και οι άνθρωποι που φρόντιζαν για την καθαριότητα του πάρκου, όσοι το έζησαν την εποχή που βγήκε αποχαιρέτησαν την νιότη τους που μαράγκιασε και χάθηκε και το Σάββατο βράδυ το περιμένει μόνο για να βάλει πλυντήριο, να κάνει λογαριαμούς για το πόσα χρωστάει στον ΕΝΦΙΑ, να αγχωθεί για το πώς θα τα βγάλει πέρα με δυο μεγάλα παιδιά.
Τι-Βι Ο, Ουρανός, Νέα Μόδα.
Μπορεί να έχω δει όλες τις εμφανίσεις των Στέρεο Νόβα στην Αθήνα, αλλά η χθεσινοβραδινή ήταν από τις καλύτερές τους. Ίσως και επειδή δεν περίμενα να είναι τόσο καλοί. Δεν είναι ίδια η διάθεση, δεν είναι κανείς μας ίδιος, έχουν αλλάξει τα πάντα, τα χρόνια μας έχουν κάνει όλους πιο εσωστρεφείς, πιο βαριούς, πιο σκληρούς, ανελέητους, αλλά η χθεσινή βραδιά δεν μπορεί να την δεις αποκομμένη από το συναισθματικό μέρος της, και ως συναίσθημα ήταν εξαιρετική βραδιά. Και το light show ήταν εξαιρετικό, το ίδιο και οι νέες τέκνο εκτελέσεις στα κομμάτια τους.
Κλείνοντας με το Μικρό Αγόρι και το Παζλ στον Αέραέφυγα χαρούμενος, με καλή διάθεση, ενώ δεν είχα πάει και με τόσο καλή. Στο δρόμο κάποιος σχολίαζε πόσο ’90s ήταν. Κι αυτό το έλεγε για κακό...
- Facebook
- Twitter
- E-mail
6