Όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μουσική. Τα περισσότερα με τους Depeche Mode.
Το "101" το έχω συνδέσει με τον ένα χρόνο που ήμουν φαντάρος στη Λήμνο, στο Λειβαδοχώρι.
'Οταν όλοι έτρεχαν στο ΚΨΜ το μεσημέρι για "Τόλμη και Γοητεία", εγώ έτρεχα να δω αν είχε έρθει ο ταχυδρόμος και αν μου είχε φέρει καμία κασέτα από τον 'Aρη ή τον Χριστόφορο.
Ο Άρης τότε, σπουδαζε στη Γερμανία και ήταν η καλύτερη άκρη μου για να μαθαίνω τι γίνεται εκεί έξω. 'Εστελνε ένα πακέτο καθε δέκα μέρες. Live albums από το 1981, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα, απoκόμματα από το Bravo και το Popcorn. Αν αργούσε ένα δέμα, τηλεφωνούσα στη μάνα του στο Χαλάνδρι για να μάθω αν ο Άρης είναι καλά. Ποτέ δεν με άφησε χωρίς δέμα όσο καιρό ήμουν στο στρατό. Ο Χριστόφορος, το ίδιο. Καθε εβδομάδα και μια κασέτα. "The Vengeance Of Synths" (με Borghesia, Pankow, Cat Rapes Dog, Laibach) τη μια εβδομάδα, "No Sex Until Marriage" (Nitzer Ebb, Front 242, Parade Groung, Casandra Complex, Neon Judgment) την άλλη. Τις θυμάμαι όλες μία προς μία, ακόμα και τη σειρά των τραγουδιών και ας έχουν περάσει είκοσι τέσσερα χρόνια.
Το Μάρτιο του 1989 ο 'Αρης μού έγραψε ότι τέλος Απριλίου κυκλοφορεί το "101" σε βιντεοκασέτα και θα μου το στείλει express και συστημένο στη διεύθυνση του σπιτιού μου την πρώτη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας της. Του απάντησα ότι τη μέρα που θα τη στείλει να το πει στη μάνα του.
Τηλεφωνούσα στη μάνα του κάθε μέρα μέχρι να μου πει ότι o Aρης είχε στειλει το δέμα. Μετά άρχισα τηλεφωνώ καθε μέρα στη μάνα μου.
"Μαμά ήρθε ένα πακετο από τον Άρη;". Κάθε μέρα το ίδιο. Τη μερα που μου είπε ότι παρέλαβε κάτι τη ρώτησα "Μοιάζει να έχει βιντεοκασσετα μέσα;"
Την ίδια μέρα ζήτησα άδεια - μάλιστα κατάφερα να βρω και θέση στο C-130 του επόμενου πρωινού.
Λήμνος – Ελευσίνα - Λεωφορείο μέχρι Κηφησίας - το 401 μετα για Πολύδροσο Αμαρουσίου - αγκαλιάζω τη μάνα και πατέρα- "πού ειναι το δεμα;" -τρέξιμο για το σπίτι- ON στο Grundig - βάζω τη βιντεοκασεττα και για τα επόμενα 117 λεπτα ήμουν κυριολεκτικά στον παράδεισο. Και μετά, για τα επόμενα 117 λεπτά. Και επίσης για τα επόμενα 117 λεπτά. Και δεν θυμάμαι πόσα 117 λεπτά ακόμα.
Τρεις μέρες έβλεπα το "101" συνεχόμενα. Το είδα με τον Λάκη. Το είδα με τον 'Αγη. Με τον Λάκη και τον Άγη μαζί. Το βράδυ που έφευγαν το έβλεπα πάλι μόνος μου.
Στο πακέτο του Άρη περιείχε και μια ασπρόμαυρη διπλωμένη αφίσα του "101" την οποία πήρα μαζί μου στη Λήμνο μαζί την βιντεοκασσέτα. Όποτε είχα έξοδο πήγαινα με την κασσέτα στον Καραγκιόζη (το μεγάλο καφέ στο λιμάνι της Μύρινας) και τη βάζαμε να τη δουμε μαζί με τον Πέτρο που είχα γνωρίσει στη Λήμνο και ειχε το μαγαζί με τα νυφικά και την κάβα στην πόλη. Είχα κάνει σε πάνω από τριακόσια άτομα πλύση εγκεφάλου για τους Depeche Mode. Κάτι σαν τους Ιεχωβάδες ένα πράγμα...
Τον στρατό τον τέλειωσα από τη Λήμνο στις 16/11/89 με 25 μέρες φυλακή. Τρεις φορές από πέντε μέρες και την τελευταία φορα, δέκα μέρες. Όλες για τον ίδιο λόγο. Για την κωλοαφίσσα (όπως χαρακτηριστικά την αποκαλουσε ο λοχαγός που με έβγαζε στην αναφορά) του "101" που είχα τοιχοκολλήσει στο γραφείο των Ωνίων όπου περνούσα τις περισότερες ώρες μου.
"Γερανιέ τι το περασες το γραφείο των Ωνίων; Το δωμάτιο στο σπίτι σου; Πέντε και αύριο στην αναφορά"
'Αλλες τρεις φορές το ίδιο! Το πόστερ το κατέβασα τελικά. Το δίπλωσα με την ίδια προσοχή που το είχε διπλώσει και ο Άρης αν και τωρα είχε τέσσερις τρύπες από τις πράσινες πινέζες - το έχω φυλαγμένο ακόμα και σήμερα.
("ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!ΘΑ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟ BROKEN FRAME ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 13!!!! ΘΑ ΚΛΑΙΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ 60 ΜΟΥ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΤΟΥ SHAKE THE DISEASE!!! ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ... ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΑΤΕ...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!")
Άσχετα με την πλυση εγκεφάλου που έκανα σε κόσμο στη Λήμνο, για το "101", οι Depeche Mode απέκτησαν εκατομύρια νέους φαν και ανοιξε η μεγάλη πόρτα της Αμερικής στα μεγάλα στάδια.
Δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ Dj σε μαγαζί εκείνη την περίοδο που δεν έπαιζε τουλάχιστον δύο φορές το "Route 66" στο προγραμμά του.
Υ.Γ. Από τα newsletters του fanclub ήξερα την ιστορία του "101" για τους φαν που ταξιδεύουν να δουν το συγκρότημα. Μάλιστα όταν είχαν κάνει την οντισιόν για το "101" είχα βάλει την ξαδέλφη μου την Ελένη να δηλώσει συμμετοχή. Μετά από λίγο καιρό μου έστειλε ένα φάκελλο με μια φωτο υπογεγραμμενη από τους Depeche Mode, δύο εισιτήρια για το live στο Rose Bowl στην Καλιφόρνια (αν και αυτή έμενε Φιλαδέλφεια της Αμερικής) και τις ευχαριστίες από την μπάντα που δήλωσε συμμετοχή για να πάρει μέρος στην ταινία.
σχόλια