Πριν από σχεδόν 12 χρόνια, ένα όχημα που κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα έπεσε πάνω σε τρεις μαθητές στην είσοδο του 7ου Λυκείου Καλαμαριάς. Οι δυο μαθητές τραυματίστηκαν ελαφρά, αλλά ο Δημήτρης Αντωνίου υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και στη συνέχεια έχασε το δεξί του χέρι.
Από τότε ο Δημήτρης έχει καταφέρει να τελειώσει τη Φυσική Σχολή στο ΑΠΘ, έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Οικονομική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, έχει γράψει δύο βιβλία και λατρεύει τα Graffiti.
Φέτος αποφάσισε να πάει διακοπές και αυτό που του συνέβη προκαλεί θλίψη, αλλά και οργή.
Ο Δημήτρης βρέθηκε παγιδευμένος στο πάρκινγκ αυτοκινήτων του πλοίου που ταξίδευε για Θάσο και περιγράφει τα όσα βίωσε προσπαθώντας να κάνει αξιοπρεπείς διακοπές όπως εκατομμύρια άνθρωποι.
Ακολουθεί η περιγραφή του όπως τη δημοσίευσε στο Facebook. To post έχει συγκεντρώσει χιλιάδες σχόλια, ακόμη περισσότερα shares και φυσικά πολλές αντιδράσεις.
Εδώ βλέπετε εμένα ''παγιδευμένο'' με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;
Είπα φέτος να προσπαθήσω να ''κάνω διακοπές'' 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η Θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!
Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ''έκαναν και χάρη'' που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ''ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ'' ;;;;;
ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.
Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ''αναγκάστηκαν'' να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι... το 2018... που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ''αδικίες''-διακρίσεις.
Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ''επιτρέπουν'' κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ''εγώ'' στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση...
Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε...
σχόλια