Την ακούσαμε στο ραδιόφωνο του ΚΤΕΛ, κι ήταν τόσο βαρύ και υπερβολικό το σκυλάδικο -δεν ξεχωρίζαμε λόγια- που ο Γ. αναρωτήθηκε μήπως αυτό το πράγμα ήταν παρωδία.
Και ήταν. Η Κατερίνα Στανίση (με το αζημίωτο) αυτοσαρκάζεται απολαυστικά σε μία διαφήμιση που πραγματικά ίσως να είναι η πρώτη του Τζάμπο που μου άρεσε - έβερ:
To απόλυτο κιτς, η ανυπόφορη μουσική, το σφαγμένο ζώο - πράγματα που τώρα με ξενίζουν αλλά ως παιδί -αναγκαστικά αφού έζησα σ' αυτή τη χώρα- θεωρούσα φυσιολογικά.
Μεταδίδει μια ανοιξιάτικη αίσθηση θαλπωρής, που υπάρχει βαθιά στο ελληνικό συλλογικό υποσυνείδητο, και περιγράφει/παρωδεί το ελληνικό Πάσχα -με την γλυκειά αφέλεια αλλά και ασφάλειά του- όπως το θυμόμουν από παιδί.
Χωρίς βέβαια αυτήν την νονά...
σχόλια