Τον περασμένο Μάιο, ένας ηλικιωμένος άνδρας εισήχθη σε νοσοκομείο του Μπρούκλιν για χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά. Μια εξέταση αίματος αποκάλυψε ότι μολύνθηκε με ένα μικρόβιο που ήταν θανατηφόρο και μυστηριώδες.
Οι γιατροί τον απομόνωσαν γρήγορα στη μονάδα εντατικής θεραπείας.
Το μικρόβιο, ένας μύκητας που ονομάζεται Candida auris, επιτίθεται σε ανθρώπους με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και εξαπλώνεται σε όλη την υδρόγειο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, έπληξε μια νεογνική μονάδα στη Βενεζουέλα, σάρωσε ένα νοσοκομείο στην Ισπανία, ανάγκασε ένα διάσημο βρετανικό ιατρικό κέντρο να κλείσει μια μονάδα εντατικής θεραπείας και εμφανίστηκε στην Ινδία, το Πακιστάν και τη Νότια Αφρική.
Πρόσφατα, ο C. auris έφτασε στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Τζέρσεϊ και στο Ιλινόις, με τα ομοσπονδιακά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων να το προσθέτουν σε μια λίστα με μικρόβια που θεωρούνται «επείγουσες απειλές».
Η έρευνα των New York Times είναι αποκαλυπτική καθώς χαρτογραφεί πώς το μικρόβιο αυτό εξαπλώνεται και γιατί σπάνια αναφέρεται στα μίντια.
Πανίσχυρος και επικίνδυνος μύκητας
Ο άνθρωπος στο νοσοκομείο του Μπρούκλιν πέθανε μετά από 90 ημέρες, αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με τον C. auris. Οι δοκιμές έδειξαν ότι ήταν παντού στο δωμάτιό του. Ήταν τόσο επιθετικός ώστε το νοσοκομείο χρειάστηκε ειδικό εξοπλισμό καθαρισμού και έπρεπε να αφαιρέσει μερικά από τα πλακάκια οροφής και δαπέδου για να το εξαλείψει.
«Τα πάντα ήταν θετικά - οι τοίχοι, το κρεβάτι, οι πόρτες, οι κουρτίνες, τα τηλέφωνα, ο νεροχύτης, τα χερούλια...» , δήλωσε η πρόεδρος του νοσοκομείου, Δρ Scott Lorin. «Το στρώμα, οι ράγες των κρεβατιών, το ταβάνι, όλα στο δωμάτιο ήταν θετικά σε δείγματα του μύκητα», πρόσθεσε περιγράφοντας την έκπληξη της ομάδας των γιατρών.
Το στέλεχος του C. auris είναι τόσο ανθεκτικό, εν μέρει, επειδή είναι αδιαπέραστο από μείζονες αντιμυκητιασικές φαρμακευτικές ουσίες, καθιστώντας το ένα νέο παράδειγμα μιας από τις πιο μεγάλες απειλές κατά της υγείας στον κόσμο: την αύξηση των λοιμώξεων που είναι ανθεκτικές στα φάρμακα.
Επί δεκαετίες, εμπειρογνώμονες της δημόσιας υγείας έχουν προειδοποιήσει ότι η υπερβολική χρήση αντιβιοτικών μειώνει την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων που έχουν επιμηκύνει τη διάρκεια ζωής, θεραπεύοντας τις βακτηριακές λοιμώξεις κάποτε συνήθως θανατηφόρες. Αλλά πρόσφατα, υπήρξε έκρηξη ανθεκτικών μυκήτων, προσθέτοντας μια νέα και τρομακτική διάσταση σε ένα φαινόμενο που υπονομεύει έναν πυλώνα της σύγχρονης ιατρικής.
Το στέλεχος του C. auris είναι τόσο ανθεκτικό επειδή είναι αδιαπέραστο από μείζονες αντιμυκητιασικές φαρμακευτικές ουσίες, καθιστώντας το ένα νέο παράδειγμα μιας από τις πιο μεγάλες απειλές κατά της υγείας στον κόσμο.
«Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα», δήλωσε ο Matthew Fisher, καθηγητής μυκητιακής επιδημιολογίας στο Imperial College London, συγγραφέας πρόσφατης επιστημονικής ανασκόπησης σχετικά με την αύξηση των ανθεκτικών μυκήτων. «Εμείς εξαρτώμεθα από το να μπορούμε να θεραπεύσουμε αυτούς τους ασθενείς με αντιμυκητιασικά φάρμακα».
Με απλά λόγια, οι μύκητες, όπως και τα βακτηρίδια, εξελίσσονται με άμυνα για να επιβιώσουν από τα σύγχρονα φάρμακα.
Ωστόσο, αν και οι ηγέτες της παγκόσμιας υγείας έχουν παρακαλέσει για περισσότερη αυτοσυγκράτηση στη συνταγογράφηση αντιμικροβιακών φαρμάκων για την καταπολέμηση βακτηριδίων και μυκήτων, συνεχίστηκε η ξαφνική υπερβολική χρήση τους στα νοσοκομεία, τις κλινικές και τη γεωργία.
Τα ανθεκτικά μικρόβια ονομάζονται συχνά "superbugs", αλλά αυτό είναι απλοϊκό επειδή δεν τους σκοτώνουν όλους. Αντίθετα, είναι πιο θανατηφόρα σε άτομα με εξσθενημένα ή υποβαθμισμένα ανοσοποιητικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των νεογέννητων και των ηλικιωμένων, των καπνιστών, των διαβητικών και των ατόμων με αυτοάνοσες διαταραχές που λαμβάνουν στεροειδή τα οποία καταστέλλουν την άμυνα του σώματος.
Οι επιστήμονες λένε ότι αν δεν αναπτυχθούν πιο αποτελεσματικά νέα φάρμακα και η άσκοπη χρήση των αντιμικροβιακών φαρμάκων, ο κίνδυνος θα εξαπλωθεί σε πιο υγιείς πληθυσμούς. Σύμφωνα με μια μελέτη, η βρετανική κυβέρνηση χρηματοδότησε μια έρευνα η οποία αναφέρει ότι αν δεν εφαρμοστούν πολιτικές για να επιβραδυνθεί η αύξηση της αντοχής στα φάρμακα, 10 εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να πεθάνουν παγκοσμίως από όλες αυτές τις λοιμώξεις το 2050.
Τι πρέπει να ξέρετε για τον Candida Auris
Το C. auris είναι μια μυστηριώδης και επικίνδυνη μυκητιασική λοίμωξη συνδυασμού μικροβίων που δείχνουν να έχουν αναπτύξει ισχυρή άμυνα κατά των κοινών φαρμάκων.
Ο Candida auris είναι ένας μύκητας που, όταν εισέλθει στην κυκλοφορία του αίματος, μπορεί να προκαλέσει επικίνδυνες λοιμώξεις, δυνητικά απειλητικές για τη ζωή των ασθενών. Οι επιστήμονες τον αναγνώρισαν για πρώτη φορά το 2009 σε έναν ασθενή στην Ιαπωνία. Τα τελευταία χρόνια, έχει εμφανιστεί σε όλο τον κόσμο, κυρίως σε νοσοκομεία και κλινικές. Υπήρξαν 587 περιπτώσεις C. auris που αναφέρθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στη Νέα Υόρκη.
Ο C. auris είναι συχνά ανθεκτικός στα μείζονα αντιμυκητιακά φάρμακα που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη θεραπεία τέτοιων λοιμώξεων. Πάνω από το 90 τοις εκατό των μολύνσεων C. auris είναι ανθεκτικές σε τουλάχιστον ένα τέτοιο φάρμακο, ενώ το 30 τοις εκατό είναι ανθεκτικές σε δύο ή περισσότερα σημαντικά φάρμακα. Μόλις το μικρόβιο περάσει στον οργανισμό, είναι δύσκολο να εξαλειφθεί και εξαπλώνεται ακόμη και στις εγκαταστάσεις κτιρίων.
Το πρώτο μεγάλο ξέσπασμα στην Ευρώπη αφορούσε 72 περιπτώσεις σε νοσοκομείο του Λονδίνου το 2015-16. Κρούσματα έχουν καταγραφεί επίσης στην Ισπανία και τη Γαλλία.
Η εξάπλωση του C. auris έχει δημοσιευθεί ελάχιστα, εν μέρει επειδή είναι νέα απειλή. Αλλά επίσης, οι εστίες έχουν κατά καιρούς υποβαθμιστεί από τη δημοσιότητα ή διατηρούνται κρυφές από νοσοκομεία, γιατρούς, ακόμη και κυβερνήσεις. Ορισμένα νοσοκομεία και επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου υποστηρίζουν ότι επειδή λαμβάνονται μέτρα για την πρόληψη της εξάπλωσης, η δημοσιοποίηση μιας επιδημίας θα τρομοκρατούσε τους ανθρώπους άσκοπα.
Τα συμπτώματα του C. auris - πυρετός, πόνοι, κόπωση - δεν είναι ασυνήθιστα, οπότε είναι δύσκολο να αναγνωριστεί η λοίμωξη χωρίς εξετάσεις. Τα καλά νέα είναι ότι ο κίνδυνος να νοσήσει κανείς από τον C. auris είναι πολύ χαμηλός για τους υγιείς ανθρώπους στην καθημερινότητά τους.
Με τα βακτηρίδια και τους μύκητες, τα νοσοκομεία και οι τοπικές κυβερνήσεις είναι απρόθυμες να αποκαλύψουν κρούσματα από φόβο μήπως θεωρηθούν ως κόμβοι μόλυνσης. Ακόμη δεν επιτρέπεται να δημοσιοποιεί η θέση ή το όνομα των νοσοκομείων που εμπλέκονται σε μολύνσεις και περιστατικά. Οι κυβερνήσεις των κρατών μελών σε πολλές περιπτώσεις αρνήθηκαν να μοιραστούν δημόσια πληροφορίες πέρα από την αναγνώριση ότι είχαν υποθέσεις.
Όλο το διάστημα, τα μικρόβια μεταφέρονται σε χέρια και εξοπλισμό μέσα στα νοσοκομεία, αλλά και διασυνοριακά από ταξιδιώτες και από εξαγωγές και εισαγωγές και μεταφέρονται από ασθενείς στο νοσοκομείο και πάλι πίσω.
Σχεδόν οι μισοί ασθενείς που μολύνονται από τον C. auris πεθαίνουν μέσα σε 90 ημέρες, σύμφωνα με τα στοιχεία, αλλά οι εμπειρογνώμονες δεν έχουν ακόμη εντοπίσει από πού προήλθε και τον πρώτο ασθενή, στοιχείο τρομερά σημαντικό για την αντιμετώπισή του.
Μια πρώτη έρευνα δείχνει πως ο μύκητας φαίνεται να έχει εμφανιστεί σε διάφορες τοποθεσίες ταυτόχρονα, όχι από μία μόνο πηγή.
Το πρώτο μεγάλο ξέσπασμα στην Ευρώπη αφορούσε 72 περιπτώσεις σε νοσοκομείο του Λονδίνου το 2015-16. Κρούσματα έχουν καταγραφεί επίσης στην Ισπανία και τη Γαλλία όπως αποκαλύπτει ο χάρτης της εφημερίδας New York Times:
Μην το λέτε στον κόσμο
Στα τέλη του 2015, η γιατρός Johanna Rhodes, ειδικός στις μολυσματικές νόσους στο Imperial College του Λονδίνου, δέχθηκε μια πανικόβλητη κλήση από το νοσοκομείο Royal Brompton, ένα βρετανικό ιατρικό κέντρο έξω από το Λονδίνο. Ο C. auris είχε ριζώσει εκεί επί μήνες πριν και το νοσοκομείο δεν κατάφερε να τον απομακρύνει
«Δεν έχουμε ιδέα από πού προέρχεται. Δεν το έχουμε ακούσει ποτέ. Απλά εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά», δήλωσε η γιατρός. Συμφώνησε να βοηθήσει το νοσοκομείο να αναγνωρίσει το γενετικό προφίλ του μύκητα και να βρει τρόπο να καθαρίσει τα δωμάτια.
Κάτω από την κατεύθυνση της, οι νοσοκομειακοί εργαζόμενοι χρησιμοποίησαν μια ειδική συσκευή για να ψεκάσουν αερολυματωμένο υπεροξείδιο του υδρογόνου σε ένα δωμάτιο που χρησιμοποιήθηκε για έναν ασθενή με C. auris, με τη θεωρία ότι ο ατμός θα έβλεπε κάθε γωνιά και σχισμή. Ο μύκητας ήταν ακόμη εκεί όταν μια εβδομάδα μετά έκαναν νέο έλεγχο.
Ήταν μια ξεκάθαρη περίπτωση εξάπλωσης, αλλά δεν ανακοινώθηκε. Το νοσοκομείο, ένα ειδικό κέντρο καρδιολογίας και πνευμονολογίας με πλούσιους ασθενείς από τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, ειδοποίησε τη βρετανική κυβέρνηση και τους μολυσμένους ασθενείς, αλλά δεν έκανε καμία δημόσια ανακοίνωση.
«Δεν υπήρχε ανάγκη να εκδώσουμε δελτίο τύπου για το ξέσπασμα επιδημίας», δήλωσε ο Oliver Wilkinson, εκπρόσωπος του νοσοκομείου.
Αυτή η στάση διατηρήθηκε σε νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο. Τα μεμονωμένα ιδρύματα και οι εθνικές, κρατικές και τοπικές κυβερνήσεις ήταν απρόθυμες να δημοσιοποιήσουν εστίες ανθεκτικών λοιμώξεων, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει νόημα να φοβούνται οι ασθενείς - ή μελλοντικοί ασθενείς.
Ο Δρ. Silke Schelenz, ειδικός της μολυσματικής νόσου του Royal Brompton, διαπίστωσε την έλλειψη επείγουσας ανάγκης από την κυβέρνηση και το νοσοκομείο στα πρώτα στάδια της επιδημίας, ήταν κάτι πολύ, πολύ απογοητευτικό. «Προφανώς δεν ήθελαν να χάσουν τη φήμη τους».
Μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2016, ένα επιστημονικό έντυπο έκανε λόγο για μια συνεχιζόμενη έξαρση 50 περιστατικών C. auris στο Royal Brompton και το νοσοκομείο τελικά έκλεισε για 11 ημέρες μια πτέρυγα μετακινώντας ασθενείς της ΜΕΘ σε άλλο όροφο, και πάλι χωρίς καμία ανακοίνωση.
Μερικές ημέρες αργότερα, το νοσοκομείο τελικά αναγνώρισε σε μια εφημερίδα ότι είχε πρόβλημα και αργότερα η έρευνα ανέφερε ότι τελικά υπήρχαν συνολικά 72 περιπτώσεις, αν και μερικοί ασθενείς ήταν μόνο φορείς και δεν είχαν μολυνθεί από τον μύκητα.
Ωστόσο, το ζήτημα παρέμεινε ελάχιστα γνωστό σε διεθνές επίπεδο, ενώ ένα ακόμη μεγαλύτερο ξέσπασμα είχε ξεκινήσει στη Βαλένθια, στην Ισπανία, στο νοσοκομειακό Νοσοκομείο Universitari i Politecnic La Fe. Εκεί, χωρίς να γνωρίζουν οι ήδη ασθενείς, 372 άνθρωποι διαγνώστηκαν με τον μύκητα στο σώμα τους και 85 ανέπτυξαν λοιμώξεις του αίματος. Ένα έγγραφο στο περιοδικό Mycoses ανέφερε ότι το 41% των μολυσμένων ασθενών πέθαναν μέσα σε 30 ημέρες.
Μια δήλωση από το νοσοκομείο είπε ότι δεν ήταν απαραιτήτως ο C. auris που τους σκότωσε. «Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουμε αν οι ασθενείς πεθαίνουν από τον παθογόνο αφού είναι ασθενείς με πολλές υποκείμενες νόσους και σε πολύ σοβαρή γενική κατάσταση«, ανέφερε η δήλωση.
Όπως και με το Royal Brompton, το νοσοκομείο στην Ισπανία δεν έκανε καμία δημόσια ανακοίνωση.
Ένας συγγραφέας άρθρου για τον μύκητα στο Mycoses, γράφει πως ένας γιατρός στο νοσοκομείο, είπε σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα ότι το νοσοκομείο δεν θέλησε να μιλήσει με δημοσιογράφους επειδή «ανησυχεί για τη δημόσια εικόνα του».
Η μυστικότητα εξοργίζει τους υποστηρικτές των ασθενών, οι οποίοι λένε ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν εάν υπάρχει εστία, ώστε να μπορούν να αποφασίσουν εάν θα πάνε σε νοσοκομείο, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να κάνουν μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση.
«Γιατί διαβάζουμε για ένα ξέσπασμα σχεδόν ένα και ενάμιση χρόνο αργότερα και δεν το έχουμε πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα», δήλωσε ο Δρ. Kevin Kavanagh, γιατρός στο Κεντάκι και πρόεδρος του υπουργείου Health Watch των ΗΠΑ, μια μη κερδοσκοπική ομάδα υποστήριξης ασθενών. «Δεν θα το ανεχόμασταν σε ένα εστιατόριο με επιδημία τροφικής δηλητηρίασης».
Οι υπάλληλοι της υγειονομικής περίθαλψης υποστηρίζουν ότι η αποκάλυψη των κρουσμάτων προκαλεί φοβίες στους ασθενείς για μια κατάσταση στην οποία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ιδίως όταν οι κίνδυνοι είναι ασαφείς.
Iδρύματα και οι εθνικές, κρατικές και τοπικές κυβερνήσεις ήταν απρόθυμες να δημοσιοποιήσουν εστίες ανθεκτικών λοιμώξεων, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει νόημα να φοβούνται οι ασθενείς - ή μελλοντικοί ασθενείς.
Ενδεικτική για το πώς τα νοσοκομεία κράτησαν μυστική την εξάπλωση, είναι η παλαιότερη γνωστή περίπτωση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια γυναίκα έφθασε σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης στις 6 Μαΐου 2013, αναζητώντας φροντίδα για αναπνευστική ανεπάρκεια. Ήταν 61 ετών και από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και πέθανε μια εβδομάδα αργότερα, ενώ βρέθηκε θετική τον μύκητα. Εκείνη την εποχή, το νοσοκομείο δεν το είχε ερευνήσει περισσότερο, αλλά τρία χρόνια αργότερα, έστειλε την υπόθεση στον οργανισμό υγείας.
Οι εργαζόμενοι που φροντίζουν τους ασθενείς που έχουν μολυνθεί με C. auris ανησυχούν για τη δική τους ασφάλεια. Ο Δρ. Matthew McCarthy, ο οποίος έχει αντιμετωπίσει αρκετούς ασθενείς με C. auris στο Ιατρικό Κέντρο Weill Cornell στη Νέα Υόρκη, περιγράφει ότι αντιμετωπίζει έναν ασυνήθιστο φόβο κατά τη θεραπεία ενός 30χρονου άνδρα.
«Έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει να αγγίξει τον άντρα. Δεν ήθελα να το κολλήσω από τον τύπο και να το μεταφέρω σε κάποιον άλλο». Ο ίδιος έκανε τη δουλειά του και εξέτασε λεπτομερώς τον ασθενή, αλλά είπε: «Υπήρξε μια μεγάλη αίσθηση φόβου».
Η πηγή του κακού
Καθώς το κέντρο ελέγχου νοσημάτων εργάζεται για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ανθεκτικού στα φάρμακα C. auris, οι ερευνητές του προσπαθούν να απαντήσουν στην κρίσιμη ερώτηση: Από πού προέρχεται ο μύκητας;
Οι πρώτοι γιατροί που αντιμετώπισαν τον C. auris, τον βρήκαν στο αυτί μιας γυναίκας στην Ιαπωνία το 2009. Φαινόταν αβλαβής εκείνη τη στιγμή, ένας «ξάδερφος» των κοινών, εύκολα αντιμετωπισμένων μυκητιασικών λοιμώξεων. Όμως δεν ήταν τόσο απλό.
Τρία χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε πάλι σε ένα εργαστήριο του γιατρού Jacques Meis, ενός μικροβιολόγου στο Nijmegen της Ολλανδίας, ο οποίος ανέλυε μια λοίμωξη στο αίμα σε 18 ασθενείς από τέσσερα νοσοκομεία στην Ινδία. Σύντομα, νέα περιστατικά του C. auris φαινόταν να εμφανίζονται κάθε μήνα σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Οι ερευνητές θεωρούν ότι ο C. auris ξεκίνησε στην Ασία και εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Αλλά όταν ο οργανισμός συνέκρινε ολόκληρο το γονιδίωμα των δειγμάτων auris από την Ινδία και το Πακιστάν, τη Βενεζουέλα, τη Νότια Αφρική και την Ιαπωνία, διαπίστωσε ότι η προέλευσή του δεν ήταν ούτε ένα μέρος και δεν υπήρχε μόνο ένα στέλεχος auris.
Η αλληλουχία του γονιδιώματος έδειξε ότι υπήρχαν τέσσερις ξεχωριστές εκδοχές του μύκητα, με διαφορές τόσο βαθιές που πρότειναν ότι αυτά τα στελέχη είχαν αποκλίνει χιλιάδες χρόνια πριν και εμφανίστηκαν ως ανθεκτικά παθογόνα από αβλαβείς περιβαλλοντικές καταστάσεις σε τέσσερα διαφορετικά σημεία ταυτόχρονα.
«Κάπως, έκανε ένα άλμα σχεδόν φαινομενικά ταυτόχρονα, και φάνηκε να εξαπλώνεται και είναι ανθεκτικό στα φάρμακα, το οποίο είναι πραγματικά ένας γρίφος», δήλωσαν οι ειδικοί.
Υπάρχουν διαφορετικές θεωρίες σχετικά με το τι συνέβη με τον C. auris. Ο Δρ Meis, ο ολλανδός ερευνητής, δήλωσε ότι πίστευε ότι αναπτύχθηκαν ανθεκτικοί σε φάρμακα μύκητες χάρη στη βαριά χρήση μυκητοκτόνων στις καλλιέργειες.
Ο Δρ Meis στράφηκε σε αυτή τη θεωρία όταν άκουσε για την περίπτωση ενός 63χρονου ασθενούς στην Ολλανδία ο οποίος πέθανε το 2005 από έναν μύκητα που ονομάζεται Aspergillus. Αποδείχθηκε ανθεκτικός σε μια αντιμυκητιασική θεραπεία που ονομάζεται ιτρακοναζόλη. Αυτό το φάρμακο είναι ένα εικονικό αντίγραφο των φυτοφαρμάκων αζολών που χρησιμοποιούνται για τη συγκομιδή σε ολόκληρο τον κόσμο και αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ένα τρίτο όλων των πωλήσεων μυκητοκτόνων.
Ένα έγγραφο του 2013 στα Plos Pathogens είπε ότι δεν φαίνεται να είναι τυχαίο ότι το ανθεκτικό στα φάρμακα Aspergillus εμφανιζόταν στο περιβάλλον όπου χρησιμοποιήθηκαν τα μυκητοκτόνα αζόλης. Ο μύκητας εμφανίστηκε στο 12% των ολλανδικών δειγμάτων εδάφους, αλλά και σε παρτέρια, λίπασμα, φύλλα, σπόρους φυτών, δείγματα εδάφους από τσάι, ορυζώνες, νοσοκομειακοί χώροι και εναέρια δείγματα νοσοκομείων.
Το μυστήριο της εμφάνισης του C. auris παραμένει επισήμως άλυτο και η προέλευσή του φαίνεται προς το παρόν λιγότερο σημαντική από το να σταματήσει η εξάπλωσή του.
Τι προκαλεί η άγνοια για την απειλή; Πανικό, φόβο και άβολες καταστάσεις...
Την περασμένη άνοιξη, η Jasmine Cutler, 29 ετών, επισκέφθηκε το 72χρονο πατέρα της σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, όπου είχε γίνει δεκτός λόγω επιπλοκών από χειρουργική επέμβαση τον προηγούμενο μήνα.
Όταν έφτασε στο δωμάτιό του, ανακάλυψε ότι καθόταν για τουλάχιστον μία ώρα σε λερωμένο από δικά του περιττώματα κρεβάτι γιατί κανείς δεν είχε έρθει όταν είχε ζητήσει βοήθεια για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Η Cutler είπε ότι ήταν σαφές ότι το προσωπικό φοβόταν να τον αγγίξει επειδή μια εξέταση είχε δείξει ότι μετέφερε τον C. auris.
«Είδα τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να κοιτάζουν στο παράθυρο του δωματίου του», είπε. «Ο πατέρας μου δεν είναι ινδικό χοιρίδιο. Δεν πρόκειται να τον μεταχειριστείτε σαν φρικιό», δήλωσε οργισμένη.
Τελικά πήρε εξιτήριο και του είπαν ότι δεν έφερε πλέον τον μύκητα. Αλλά αρνήθηκε να κατονομαστεί, λέγοντας ότι φοβόταν να συνδεθεί με τη φοβερή λοίμωξη.
σχόλια