ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
26.3.2020 | 15:12

Άσπεργκερ

Τον όρο Άσπεργκερ πρώτη φορά τον άκουσα στα 18 μου όταν είδα μια πολύ όμορφη animation ταινία την Mary and Max. Και επειδή μου έκανε εντύπωση το έψαξα πολύ επιφανειακά και είδα ότι αρκετά από τα στοιχεία τα είχα. Στα 14 μου η μητέρα μου με είχε πάει κρυφά σε ψυχολόγο γιατί δε με θεωρούσε φυσιολογική. Επειδή δεν είχα βλεμματική επαφή δηλαδή δε κοιτούσα κανέναν στα μάτια. Δεν ήμουνα κοινωνική εννοώ να πλησιάζω αλλά παιδιά. Ο λόγος ήταν επειδή ήμουν καχύποπτη , θα εξηγήσω πιο κάτω. Δεν ήθελα τις αγκαλιές και τα αγγίγματα. Πεταγόμουνα σε δυνατούς ήχους και με τάραζαν. Και επειδή ασχολιόμουνα πολύ με ένα κινούμενο σχέδιο σε σημείο που κάποιος θα χαρακτήριζε εμμονή. Γενικά τσακωνόμασταν πολύ. Τότε η ψυχολόγος είχε πει κρυφά στους γονείς μου ότι έχω στοιχεία του Άσπεργκερ αλλά δε μου το είχαν πει. Μου το είπαν στα 18 μου όταν τους είπα ότι θέλω να πάω σε ψυχολόγο για να δω αν έχω Άσπεργκερ. Πήγα σε κάποιους ψυχολόγους που κανένας δε μπορούσε να πει με σιγουριά. Όμως καταλήξαμε σε μία που είπε ότι έχω. Δε μπορώ να πω ότι ένιωσα ανακούφιση. Δεν έγινε και κάτι. Από εκείνη την στιγμή η μητέρα μου τη μια με λυπόταν (όχι με κακή πρόθεση) και μου έλεγε ότι αυτή φταίει που το έχω και την άλλη δε το δεχόταν. Ας πούμε αν τύχαινε να καταλάβω μια μεταφορά η ένα αστείο η τα συναισθήματα κάποιου (επειδή θεωρείται ότι δε τα καταλαβαίνουν οι Άσπεργκερ αυτά) έλεγε δεν έχεις Άσπεργκερ. Διάβαζα κιόλας ότι κάποιοι Άσπεργκερ είναι ιδιοφυίες με χαρίσματα και ένιωθα πιο άσχημα. Ένιωθα μοναξιά στην εφηβεία μου γιατί οι συνομήλικοι μου με είχαν για χαζή και με κορόιδευαν γι'αυτό και ήμουνα και είμαι καχύποπτη με τους ανθρώπους. Ένιωθα ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Σύμφωνα με την εμπειρία μου η χαζή θα με θεωρούν η θα αδιαφορούν η αν με συμπαθούν θα είναι τυπικά και δε θα θέλουν πολλά πολλά. Οπότε τώρα είμαι ακόμα πιο απόμακρη. Δε το έχω αποδεχτεί να πω την αλήθεια. Γιατί δε θέλω να νιώθω ότι οι άνθρωποι μπορεί να με βλέπουν σαν κάτι μειονεκτικό η σαν κάποια που πρέπει να λυπούνται η σαν κάποια που να μην την αφήνουν να είναι έτσι όπως είναι.
72
 
 
 
 
Scroll to top icon