Αυτή την εποχή η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση της από την άνοδο του streaming. Τα περισσότερα φεστιβάλ ανά την υφήλιο ακυρώνονται ή μεταφέρονται σε νέες ημερομηνίες. Όπως φαίνεται, ένας εμπορικός καλλιτέχνης χρειάζεται τεράστια τόλμη για να κυκλοφορήσει νέα δουλειά σε τόσο παράξενους καιρούς. Πρώτον, επειδή είναι δύσκολο να αφουγκραστεί τον παλμό του κόσμου αυτήν τη στιγμή, οπότε ίσως να πατώσει, και δεύτερον επειδή μπορεί να μην αποφύγει το κράξιμο.
Όπως γράψαμε πρόσφατα, ο Weeknd δέχτηκε οξύτατη κριτική από διάφορα μέσα που ψιλοέθαψαν το εξαιρετικό, παρ' όλα αυτά, «After Hours» ως ακατάλληλο σάουντρακ για την περίοδο που διανύουμε. Από την άλλη, η Lady Gaga ακύρωσε την κυκλοφορία του δικού της άλμπουμ, «Chromatica», φοβούμενη ότι θα άκουγε τα εξ αμάξης και ότι θα καταποντιζόταν στα τσαρτ ‒ αμφιβάλλω αν το έκανε από ευαισθησία.
Ακόμα κι αν δεν είσαι φαν της ποπ κουλτούρας της νέας εποχής ή της εικόνας της ποπ σταρ που αντιπροσωπεύει η Dua Lipa, πρέπει να ζεις εκτός πραγματικότητας ή να μην έχεις ακούσει ούτε δευτερόλεπτο από τα τραγούδια της για να μη συνειδητοποιείς ότι, μαζί με τη Lizzo, είναι η πιο θετική φωνή στη mainstream ποπ αυτήν τη στιγμή.
Στην περίπτωση, όμως, της Dua Lipa φάνηκε ότι τίποτα δεν επρόκειτο να σταματήσει την κυκλοφορία του «Future Nostalgia», του δεύτερου άλμπουμ της, ούτε καν ο κορωνοϊός.
Ήταν το πιο πολυαναμενόμενο άλμπουμ για φέτος, μετά το «After Hours» του Weeknd, γεγονός που πιστοποιεί η θερμή υποδοχή των δύο πρώτων σινγκλ «Don't speak now» και «Physical». Ανέβηκαν κατευθείαν σε υψηλές θέσεις στα τσαρτ.
Ακόμα κι αν η ίδια ήταν προβληματισμένη και καθόλου σίγουρη αν έπρεπε να το βγάλει σε τέτοιες συνθήκες, όπως δήλωσε αργότερα, κάποιοι την πρόλαβαν πριν ανακοινώσει οτιδήποτε, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να διαρρεύσει πριν την ώρα του.
Κανονικά θα κυκλοφορούσε στις 3 Απριλίου. Μετά τη διαρροή, η νεαρή σταρ αναγκάστηκε να το βγάλει 2 εβδομάδες νωρίτερα, στις 27 Μαρτίου, ακριβώς τη στιγμή που η πανδημία χτύπησε για τα καλά και την Βρετανία, επειδή πλέον δεν είχε νόημα το να το καθυστερήσει. Και παρά τις αμφιβολίες για το timing, το ένστικτό της τελικά τη δικαίωσε.
Physical
Σε μια πρώτη ακρόαση, το «Future Nostalgia» ακούγεται εντελώς αιρετικό και ενοχλητικό ανά στιγμές. Έντoνα uplifting και χορευτικό, ακούγεται σαν μια ανωμαλία για όσους βρισκόμαστε παγιδευμένοι στο σπίτι τόσες μέρες.
Ένα συνονθύλευμα από παρελθοντικούς ποπ ήχους, ως φιλοσοφία πλησιάζει αρκετά το «After Hours» του Weeknd. Και τα δύο πιάνουν περισσότερο την αίσθηση μιας περασμένης εποχής, των '80s και των αρχών των'90s, παρά οτιδήποτε συγκεκριμένο.
Οι συγκρίσεις όμως τελειώνουν εκεί. Σε αντίθεση με την υποτονική ατμόσφαιρα του «After Hours», τα 11 κομμάτια του «Future Nostalgia» είναι σαν να παίζουν με τον πόνο σου που δεν μπορείς να βγεις έξω να χαρείς τη ζωή. Είναι αρκετά εύκολο να το απορρίψεις αμέσως αν σε πετύχει στα καταθλιπτικά σου. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό έπαθα όταν το πρωτοδοκίμασα.
Έπειτα από λίγο, όμως, κυρίως από τη δεύτερη ακρόαση και μετά, οι ντίσκο και φανκ ρυθμοί του λειτουργούν σαν βάλσαμο μέσα στην καραντίνα και όντως μπορεί να αποσπάσει την προσοχή σου, έστω και λίγα λεπτά, από τις ζοφερές ειδήσεις. Καταλήγεις να μη χορταίνεις να παίζεις ολόκληρο τον δίσκο στο repeat. Ως σύνολο, είναι αμετανόητη, φωτεινή ποπ που έχει ως κυρίαρχο στόχο να σε κάνει να αποδράσεις από την καθημερινότητα και να «μετατρέψεις την κουζίνα σου σε Studio 54», σύμφωνα με την «Guardian».
Δεν κάνει εντύπωση που η πλειονότητα των κριτικών το υποδέχτηκε με τόσο αποθεωτικό τρόπο. Στο Pitchfork γράφουν πως είναι «σαν να περιέχει τρεις περιόδους της Μαντόνα σε μία».
Το γράφουν επειδή ένας από τους βασικούς παραγωγούς του είναι ο Stuart Price, ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για ένα από τα τελευταία σπουδαία άλμπουμ της μεγαλύτερης ποπ σταρ του πλανήτη, το «Confessions on a dance floor», που κυκλοφόρησε το 2005.
Θα ήταν άδικο, όμως, να επικεντρωθεί κανείς αποκλειστικά στη Μαντόνα ως άμεση επιρροή, μια και το «Future Nostalgia» περιέχει αναφορές από ένα ευρύ φάσμα της ποπ, από την Kylie Minogue μέχρι τους Daft Punk, την Olivia Newton-John, την Taylor Swift, τη Lily Allen κ.ά.
Το μόνο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, καθαρά λόγω προσωπικού γούστου, είναι το «Love Again», που ξεσηκώνει το sample από το μαρξιστικό, one hit wonder «Your Woman» του White Town – ποτέ μου δεν χώνεψα τον ρυθμό του συγκεκριμένου κομματιού και ο Μαρξ δεν παίζει κανένα ρόλο, ίσως φταίει περισσότερο η υπερέκθεση σε αυτό. Επίσης, αρχικά ακούγεται κάπως φλατ η ερμηνεία της και μονοκόμματη. Ο πιο προσεκτικός ακροατής, όμως, θα διαπιστώσει ότι είναι ιδανική για τους στίχους που έχει γράψει, στους οποίους συχνά αναφέρεται σε βαρετούς τύπους που δεν αξίζουν περιττούς συναισθηματισμούς.
Αρκετά διαφορετική από συγχρόνους της, όπως ο Ed Sheeran ή η Adele, που πετυχαίνουν με σύμμαχο την κλάψα και το δράμα των ρομαντικών σχέσεων, η Dua Lipa γιορτάζει τη σεξουαλικότητα και προπαντός τον φεμινισμό της με υποδειγματικά ποπ κομμάτια όπως το «Boys will be boys», που κλείνει τον δίσκο. «Boys will be, boys will be boys/ But girls will be women» τραγουδάει στο ρεφρέν και με τις απλές αυτές λέξεις αποδεικνύει ότι δεν είναι διόλου επιφανειακή.
Boys will be boys
Δεν είναι η πρώτη φορά που σκιαγραφεί τόσο εύστοχα την εμπειρία των γυναικών. Το «New Rules», ο ύμνος που έγραψε στη γυναικεία αλληλεγγύη, ήταν αυτό που την έφερε στο προσκήνιο, καθιερώνοντάς την. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει σπάσει πλέον το φράγμα του ενός δισεκατομμυρίου streams στο Spotify. Μάλιστα, είναι το δεύτερο κομμάτι γυναίκας δημιουργού που το πετυχαίνει αυτό. Στο YouTube το βίντεό του έχει ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια views.
Δεν φαίνεται όμως να εφησυχάζει με την επιτυχία της. «Η δουλειά των γυναικών πάντοτε υποτιμάται» δήλωσε στην «Guardian». «Όλες μας πρέπει να δουλεύουμε πιο σκληρά για να μας πάρουν στα σοβαρά, αλλά είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. Οι γυναίκες στην ποπ χαρακτηρίζονται από τους κριτικούς "αυθεντικές" μόνο όταν κλαίνε πάνω από ένα πιάνο. Ο καιρός θα δείξει. Στο μεταξύ, θα συνεχίσω να δουλεύω για να με πάρει ο κόσμος στα σοβαρά».
Ακόμα κι αν δεν είσαι φαν της ποπ κουλτούρας της νέας εποχής ή της εικόνας της ποπ σταρ που αντιπροσωπεύει η Dua Lipa, πρέπει να ζεις εκτός πραγματικότητας ή να μην έχεις ακούσει ούτε δευτερόλεπτο από τα τραγούδια της για να μη συνειδητοποιείς ότι, μαζί με τη Lizzo, είναι η πιο θετική φωνή στη mainstream ποπ αυτήν τη στιγμή.
Το 2019 βραβεύτηκε με το Γκράμι Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη για το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ της, ένα βραβείο που θεωρείται καταραμένο σχεδόν από κορυφές στο είδος τους, όπως ο 50 Cent και η Lauryn Hill, επειδή δεν μπορούν να επαναλάβουν αυτή την επιτυχία στις επόμενες δουλειές τους.
Το «Future Nostalgia», ένας καθ' όλα αισιόδοξος δίσκος, είχε την ατυχία να προσγειωθεί μέσα στην απόλυτη μαυρίλα. Τελικά, ίσως το χρειαζόμασταν. Όπως και να έχει, για την Dua Lipa είναι διπλός ο θρίαμβος.
Break My Heart
σχόλια