Σύμφωνα με το Neatorama του οποίου το άρθρο βάζω σήμερα (ευχαριστώ τον Άρη Ηλιόπουλο για την μετάφραση), η παραπάνω φωτογραφία δείχνει πώς οι άνθρωποι στην Ινδία περιμένουν στην ουρά: Πολύ κοντά μεταξύ τους.
Ο χρήστης του Reddit iwsfutcmd μοιράζεται μία ιστορία:
Αυτό ήταν ένα πρόβλημα όταν ταξίδευα στην Ινδία. Έχω μεγάλη κατανόηση όσον αφορά τις ιδέες των άλλων κουλτούρων για τον προσωπικό χώρο και οτιδήποτε, αλλά υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα.
Στέκομαι στην σειρά για ένα εισιτήριο τρένου, έχοντας στην πλάτη μου το τεράστιο σακίδιο μου, το οποίο είναι περίπου τα 3/4 του μεγέθους μου. Εγώ έχω κολλήσει στον άντρα μπροστά από μένα (όπως υπαγορεύει το έθιμο). Ο άντρας πίσω μου, έχει κολλήσει στο σακίδιο μου (πάλι, όπως υπαγορεύει το έθιμο). Γυρνάω στα πλάγια να κοιτάξω κάτι, και ο άντρας πίσω μου προχωράει μπροστά για να καλύψει το κενό που άφησε το σακίδιο μου (όπως υπαγορεύει το έθιμο).
Επιστρέφω στην αρχική μου θέση, συντρίβοντας κατά λάθος τον άντρα από πίσω μου με 25 κιλά πόνου.
«Θεέ μου, συγνώμη!»
Γυρνάω να τον βοηθήσω να σηκωθεί, και όπως το κάνω οι άντρες στη σειρά γεμίζουν το κενό που άφησε πάλι το σακίδιο μου.
Και ούτω καθεξής.
*Ένα άρθρο του 2010 των New York Times περιγράφει την πρακτική της ουράς στην Ινδία:
Πρέπει να ελίσσεσαι σαν αιλουροειδές όταν περιμένεις σε ουρά στην Ινδία. Κάποια μέρη του άντρα πίσω σου —δε ξέρεις ποια ακριβώς— πιέζονται πάνω σου, σε ένα είδος δημόσιας σεξουαλικής επαφής (σαν spooning), για να απωθήσουν τα άτομα που μπαίνουν αυθαίρετα στη σειρά (οι γυναίκες χρησιμοποιούν λιγότερο άγγιγμα).
Ωστόσο αυτό δεν αποτρέπει τελείως αυτά τα άτομα. Περιπλανώνται περίπου στη μέση της γραμμής, κρατώντας χαρτιά, μοιάζοντας χαμένοι με έναν τρόπο που έχουν προπονηθεί, και τότε χώνονται κάπου κοντά στην αρχή. Όταν αντιμετωπίζονται, η ατάκα τους είναι αναμενόμενη: «Α, δεν την είδα την ουρά.»
σχόλια