Οι hipsters της καρδιάς μας
Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τα παιδιά που πήγαν άπατα, στο τρίγωνο του Ιστορικού Κέντρου, με βερμούδες.
Στα πρώτα χρόνια της LifO, ηθελημένα και συστηματικά, προβάλλαμε τα έργα και τις ημέρες των hipsters. Ήταν το πιο ζωηρό πράγμα της Αθήνας και ήταν οι περισσότεροι φίλοι μας. Το πράγμα, βέβαια, κάπου έμπαζε. Τα παιδιά ήταν εντάξει, ξύπνια, όμορφα, φανατικά για νέα πράγματα –αλλά τα έργα τους, για να το πω κομψά, δεν ήταν και για χόρταση: κάτι συμπαθητικές απόπειρες με ενδιαφέρον στάιλινγκ.
Το γεγονός ότι τόσος θόρυβος που δημιουργήθηκε δεν άφησε πίσω του ούτε ένα διαχρονικό τραγούδι, ούτε μια αξιομνημόνευτη εικόνα, κάτι ασφαλώς έχει να πει. Εκτός κι αν όλα γίνονταν για τη φάση της στιγμής. Που δεν νομίζω.
Υπήρχε πολλή σπουδαιοφάνεια και έπαρση στη hip σκηνή, πολλή θεωρία πίσω από κάθε μικρή χειρονομία. Ένιωθες ότι ανοίγεται το παραπέτασμα του ναού κι εμείς, τα media, κράζαμε Ωσαννά!
Πόσοι Ρεμπώ του Κέντρου δεν παρελάσανε από τις καημένες τις σελίδες μας, πόσοι Μπέηκον, πόσοι Radiohead! Και με τι τουπέ!
Καθώς περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια, άρχισε κι η σκηνή να απομαγεύεται. Αρχίσανε και τα παιδιά να εκδηλώνονται – εννοώ να τα βλέπουμε σε όλους τους αναβαθμούς του χαρακτήρα τους (όχι ότι ενδιαφέρει, αλλά, όσο να ‘ναι, σε επηρεάζει).
Eίχαν το στυλ του αποσυνάγωγου, του ερημίτη, του αγνού αντικαταναλωτή, ωστόσο ήταν μανούλες στο self promotion. Σχεδόν όλοι. Έκαναν τους ξαφνιασμένους από τη σκληρότητα της κοινωνίας, τους εν δυνάμει ποιητές που παίζουν τα τρυφερά τους βινύλια κάτω από τη συκομουριά του Πίτερ Παν, αλλά ήταν σχεδόν όλοι κιλεράκια, υπολογιστικοί στο έπακρον, μόνοι καβάλα στ’ άλογο.
Και επίσης, ενώ έκαναν τους ψαγμένους, ήταν στα βασικά αμόρφωτοι. Αδιάβαστοι. Όχι Όμηρο και Σαίξπηρ δεν ήξεραν, αλλά ούτε καν τον Σταντάλ και τον Φλωμπέρ, που τους συμπεριλαμβάνει. Αντιθέτως, είχαν αποστηθίσει οτιδήποτε πέφτει σύρμα ότι είναι κουλ (για λίγους μήνες), ή ακόμα περισσότερο για οτιδήποτε περνιέται ως ψαγμένο - μόνο αυτοί το έχουν ανακαλύψει, μόνο αυτοί το έχουν προσκυνήσει, μόνο αυτοί έχουν συλλάβει άμωμα τον μυστικό καυλό του. Εννοείται, από όλο αυτό τον πανικό και τις συγκινητικές κραυγές, δεν έμεινε παρά αέρας κοπανιστός.
Είχαμε (και έχουμε) ως μέσο μια συμπάθεια για τους λοξούς κι έτσι κάναμε τα στραβά μάτια όταν κάποιος που του παίρναμε συνέντευξη για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του (επειδή έχει κολλήσει δέκα αυτοκόλλητα σε τοίχους ή επειδή ενδέχεται να ολοκληρώσει το ορατόριό του και άμποτες να το ανεβάσει στο bandcamp) δεν ήθελε να δείξει το πρόσωπό του, όπως η Γκρέτα Γκάρμπο. Γιατί; Διότι είναι εξαιρετικά πολύτιμος! Τον κυνηγάει το FBI, αφότου έκαψε έναν κάδο γωνία Στουρνάρη και Πατησίων. Περιφρονεί τις αστικές φυλλάδες. Κρύβει μια κάποια θλίψη, όπως ο Σάλιντζερ.
Όμως κάποια στιγμή, ήρθε το μέτρημα. Περάσαμε από το πριντ στο ίντερνετ και μπορούσαμε πια μέσω analytics να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Με έκπληξη είδαμε ότι όλα αυτά που είχαν τον άερα της πιο επείγουσας, σημαντικής τρεντίλας αφορούσαν λίγους. Πολύ λίγους! Τα παιδιά απλώς έκαναν πολύ θόρυβο, είχαν τις σωστές άκρες προβολής, αλλά δεν επηρέαζαν όσο νομίζαμε. Σημάδευαν μακριά, αλλά η ριξιά ήταν κούφια ― ο κόσμος αδιαφορούσε. Όχι με τον τρόπο που αδιαφορεί με ένα ποστ, π.χ. για τον Κλοντ Λεβί-Στρος, αλλά με την κούραση του ανθρώπου που δεν θέλει να τον τραβάει συνεχώς απ΄το μανίκι ο φορτικός εφετζής της παρέας. Ήρθε κι η κρίση και το γλυκό έδεσε. Στο νεο περιβάλλον που διαμορφώθηκε, οι hipsters φάνηκαν αφόρητα παλίμπαιδες, αυτοαναφορικοί, φλωράκια της καλλιγραφίας (αν και γεμάτοι τατουάζ).
Κι έτσι, επήλθε ο μαρασμός. Ο κύκλος έκλεισε, κι ο κάθε κατεργάρης γύρισε στον πάγκο του.
Τελικά άξιζαν; Ασφαλώς δεν ήταν τυχαίοι. Είχαν ταλέντο, αλλά όχι τόσο μεγάλο όσο νόμιζαν. Ούτε φρόντισαν να το αβγατίσουν με την πολλή δουλειά― είτε διότι δεν ήξεραν ότι ταλέντο ίσον πολλή δουλειά, είτε διότι ήταν τεμπέληδες, οι περισσότεροι. Μπορεί και νά΄ταν άλλο αυτό που έψαχναν τελικά: να περάσουν καλά, με ξίδια, ταξίδια και σεξ― ποιός μίλησε για αιωνιότητα;
Ισως πάλι, ο κύκλος έκλεισε, για να ανοίξει κάποιος άλλος.
Δημοσιεύτηκε το 2012. Με ελαφρό έντιτινγκ.
