ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγήκαμε με μια κοπέλα ήδη δύο ραντεβού το πρώτο περπάτημα με καφέ στο χέρι και στο 2ο πήγαμε για τρέξιμο και μετά χαλαρά καθίσαμε σε ένα παγκάκι μου είχε πει από την συνομιλία στο Instagram ότι θέλει να το πάμε σιγά σιγά. όλα αυτά πριν βγούμε το 1ο ραντεβού που στο 1ο ραντεβού γνωριστήκαμε καλύτερα.Στο 2ο ραντεβού μου είπε πως το βλέπεις το μεταξύ μας. Της λέω εγώ σε βλέπω ερωτικά και την ρωτάω εσύ πως το βλέπεις. Μου λέει μέχρι στιγμής το βλέπω προς το φιλικό αλλά νομίζω πάει προς το ερωτικό. Λέω τι σου προκαλεί έλξη σε ένα αγόρι μου λέει τα μάτια του και την ρωτάω για τα δικά μου τα μάτια μου λέει έχεις γλυκά μάτια. Εν τω μεταξύ μου είπε θέλει να βγούμε κι άλλα ραντεβού για δει πως θα πάει. Τώρα κανονίζουμε για 3ο ραντεβού αυτές τις μέρες λογικά θα βγούμε. Θα πάει προς το ερωτικό που τόσο πολύ θέλω η θα μπω friendzone?

Γεια σας είμαι με τον σύντροφό μου κοντά 6 χρόνια αυτός 27 εγώ 25 όλα ήταν τέλεια και φουλ ερωτευμένη..τα μισά χρόνια μένανε με τους γονείς του όλα οκ δεν είχαμε προβλήματα στην σχέση μας!! πριν 1 μισή χρόνο τα προβλήματα ξεκίνησαν όχι σε εμάς εμείς σαν ζευγάρι είμαστε πολύ καλά αγαπιόμαστε με φροντίζει με στηρίζει δουλεύουμε μαζί γενικά όλα αυτά! Βέβαια δεν υπάρχει πάθος μαγεία κ γενικά ερωτική ζωή τουλάχιστον 1 μισή χρόνο δηλαδή σε φάση στους 4 μήνες δύο φορές και αν ..όσες φορές και να το συζητήσω δεν παίρνω απαντήσεις απλά ότι τον στεναχωρώ και πως όλα θα αλλάξουν και ότι είναι μια φάση !! Δεν έχω σκεφτεί ποτέ κάποιον άλλον δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου κ αυτού υπάρχει γκόμενα είμαστε συνέχεια μαζί δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση δεν ξέρω ποια τι να κάνω κ ακόμα κ εγώ σταμάτησα να τον πειράζει μια δεν είμαι καλά μια δεν θέλω δεν μπορούσα άλλο να με γειώνει έτσι.. από εκεί κ πέρα αυτό ξεκινήσε σιγά σιγά μέχρι που έχει γίνει σοβαρο θέμα τουλάχιστον για μένα δεν την παλεύω έτσι αλήθεια... κάποια στιγμή δεν ήταν καλά ας πούμε με τον εαυτό του κ από τότε βολεύτηκε δεν ξέρω γενικά είναι φουλ εγκεφαλικός κ αν υπάρχουν άγχη δεν λειτουργεί δεν μπορεί.. Δεν υπάρχει προβλημα ότι δεν έχει όρεξη εκεί που πρέπει αλλά ψυχολογικως όμως κ εγώ τι άλλο να κάνω ;;; νιώθω χάλια και δεν αντέχω άλλο έτσι τι μου προτείνετε;;;

Θα ήθελα να μπορώ να του λέω τα μυστικά μου αλλά τ ανοίγει και βγάζει φίδια. Θα ήθελα να μπορούσα να του πω παρτην τηλ αφού σου λείπει όλα λύνονται. Από κοντά εννοω... Τέλος πάντων προσπαθώ να είμαι κι εγώ κι αυτός καλά μέσα απ' αυτή την περίεργη συναναστροφή. Μου είπε ότι νιώθει αμηχανία κι εγώ τον βλέπω σαν τον μικρό μου φίλο κι ας είναι μεγαλύτερος σαν να μεγαλώσαμε μαζί και μεγαλώσαμε δέκα χρόνια " παρέας" είναι αυτά. Τέλος πάντων

Λένε πως με τον καιρό όλα τα συνηθίζεις και πως μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Δεν ξέρω αν ισχύει σε άλλος αλλά στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει. Έχω 3 χρόνια που χώρισα και ενώ πέρασα από άλλες σχέσεις από τότε, έχω ακόμα την ανάμνησή της ζωντανή, προχώρησα αλλά δεν ξέχασα. Σεβάστηκα την επιθυμία της να μην είμαστε μαζί επειδή δεν ήταν όπως πρώτα, έσβησε σιγά σιγά το πάθος μας, αλλά όσο αυτό κράτησε, ήταν ο πιο ευτυχισμένος 1μιση χρόνος της ζωής μου. Όλα συνηθίζονται αρκεί εσύ να θέλεις να συμβιβαστείς. Επειδή αν δεν θέλεις, οι σκέψεις γίνονται εμμονικές και δεν ξεκολλάνε από την επιλεκτική νοσταλγία, ωραιοποιείς καταστάσεις και βάζεις σε μία χρονοκάψουλα συναισθήματα τα οποία πλέον δεν αναγνωρίζεις αν και κάποτε σε έκαναν να αναπνέεις τον μολυσμένο από το καυσαέριο της πόλης σαν να ήσουν σε κάμπινγκ σε κάποιο δάσος και να βλέπεις τα χρώματα του ουρανού μέσα σε έναν σκοτεινό γκρίζο κόσμο.

Ημουν 27 ετων. Ειχα φτιαξει τη ζωη μου. Ολα κυλουσαν ομορφα. Εκανα τη δουλεια που σπουδασα και αγαπουσα. Μαζευα χρηματα για να τα επενδυσω. Ελαμπα απο ευτυχια. Ολοι το ελεγαν. Τα παιδικα μου χρονια ηταν φτωχικα και με γονεις που τσακωνονταν ασχημα καθε μερα, για το τιποτα. Η μανα μου παρουσιαζε τον πατερα μου σαν τερας, ομως μετα απο πολλα χρονια καταλαβα οτι ειναι μια γυναικα υπουλη, ελεγκτικη, εμμονικη και χειριστικη. Ηθελε να τον μισησω. Το ειχε καταφερει για πολλα χρονια. Αυτη προκαλουσε συνεχεια τους καβγαδες. Τον εβγαζε εκτος εαυτου. Αυτη η γυναικα λοιπον δεν αντεχε να με βλεπει ευτυχισμενη και οικονομικα ανεξαρτητη. Εκανε τα παντα και με κατεστρεψε. Με εριξε στο μηδεν. Παλεψα πολυ για να προχωρησω παλι. Μου ειχε κανει ανεπανορθωτη ζημια. Δεν μιλαει με κανενα συγγενη. Της φταινε ολοι και ολα. Μου λενε οτι ειναι τρελη και να την βγαλω απο τη ζωη μου. Αυτο της αξιζει. Να μεινει ολομοναχη μηπως και σκεφτει και συνειδητοποιησει τι κακο εχει προξενησει. Ο πατερας μου την διωχνει απο το σπιτι, της λεει οτι τον εχει τρελανει. Αυτη δεν φευγει. Του λεει θα καθομαι εδω για να σε βασανιζω, στα γεραματα σου θα μαρτυρησεις. Δεν ξερω τι να κανω. Σκεφτομαι μηπως χρειαζεται ψυχιατρο. Βλεπω ομως πως οταν ειναι με κοσμο μιλαει ομορφα, εχει ωραιο λογο, ειναι γλυκια και αγαπητη. Θα μου πειτε οτι προσποιειται. Πιθανον. Την ιδια συμπεριφορα ομως θα εχει και στον ψυχιατρο. Δεν θα πει το ποσο υπουλη και εκδικητικη ειναι. Δεν θα αναφερει το τι μας κανει. Στον κοσμο δεν δινει δικαιωματα για αρνητικα σχολια. Μονο το σοι γνωριζει καποια πραγματα, και η οικογενεια τα παντα. Δεν ξερω πως να το χειριστω. Να την βγαλω απλα απο τη ζωη μου για να πληρωσει; Αν ομως η γυναικα εχει καποια διαταραχη, τοτε αυτη η σκεψη με κανει να τη λυπαμαι και να την εχω διπλα μου εφοσον ειναι μανα μου.

Είμαι με μια κοπέλα κάτι περισσότερο από 1 έτος. Εδώ και μερικό καιρό, έχω πάει το εξής: Όταν είναι μακριά μου, μου λείπει. Όταν είμαστε μαζί, πολλές φορές βαριέμαι. Όταν δεν μου στέλνει μήνυμα, είμαι πάνω από το κινητό μου και περιμένω πότε θα μου απαντήσει. Όταν μου στέλνει (είτε απαντάει σε μήνυμά μου, είτε μου στέλνει πρώτη αυτή), δεν νιώθω κάποιον ιδιαίτερο ενθουσιασμό και ας το περίμενα. Γενικά, βιώνω την απόλυτη αντίφαση. Και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω το γιατί...

Ειμαι 45 χρονων. Παντα ειχα ονειρο να σπουδασω, ομως λογω συνθηκων δεν εγινε. Το τελευταιο διαστημα σκεφτομαι να κανω την προσπαθεια μου και του χρονου να δωσω πανελληνιες. Ομως... δεν ξερω πως να ξεκινησω. Θα πρεπει να ξαναπαω σχολειο; να παρακολουθησω την τριτη λυκειου; ειναι απαραιτητη προυποθεση; Θελω πολυ να σπουδασω. Ειμαι μεν μεγαλος, αλλα το εχω απωθημενο.

Εχω σχεση εδω και 3 χρονια. Όταν το γνώρισα περνούσα νευρικη ανορεξία και ήμουν βυθισμένη στα δικά μου. Με βοήθησε να βγω από αυτή την κατάσταση. Πλέον συνειδητοποιώ ότι δεν ταιριάζω καθόλου μαζί του. Αυτός είναι από χωριό και εγώ από πολύ, έχουμε τελείως διαφορετικές άνθρωποι. Επίσης είναι πάρα πολύ βαρύς άνθρωπος σε αντίθεση με μένα που είμαι πάρα πολύ δραστήρια. Αισθάνομαι ότι μένω μαζί του μόνο και μόνο επειδή με έβγαλε από αυτή την κατάσταση. Πλέον που είμαι καλά τα βλέπω όλα καθαρά. Είμαι μπερδεμένη δεν ξέρω τι να κάνω. Από τη μία είναι καλό παιδί και τον αγαπάω αλλά από την άλλη δεν ταιριάζουμε καθόλου.

Τον τελευταίο χρόνο συναντάω αρκετά συχνά μια κοπέλα στην ηλικία μου(27 είμαστε και οι δύο)και έχουμε πολύ καλές φιλικές σχέσεις.Μενουμε στην ίδια περιοχή.Την έχω φίλη σε όλα τα social media.Ειχε σχέση 6 χρόνια αλλά πριν 9 μήνες χώρισε και έκοψε κάθε επαφή με τον τύπο.Τον έσβησε από όλα τα social media κλπ.Το θέμα είναι ότι ενώ την έβλεπα φιλικά,τις τελευταίες δυο βδομάδες το βλέπω αλλιώς και σκεφτόμουν να της πω να το προχωρήσουμε.Ομως,είδα ότι πριν μια βδομάδα ο πρώην της είναι πάλι "φίλος" σε όλα τα social media.Προσεχτε,δεν την ακολουθεί απλώς,τον ακολουθεί και εκείνη.Αν αυτό σημαίνει κάτι.Απο όσο ξέρω από άλλες πηγές δεν έχει γίνει κάτι ακόμα.Να περιμένω λίγο ακόμα ώστε να δω αν θα τα ξαναβρούν η αν θα τον σουτάρει ή να την κρατήσω σαν φίλη(έχουμε πολύ καλή σχέση άλλωστε)και να κοιτάξω κάτι άλλο;

Καλησπέρα παιδιά.Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα θέμα που με απασχολεί και να ακούσω καμία συμβουλή.Με τις φίλες μου όταν βγαίνουμε γενικά πληρώνει η καθεμία τα δικά της ,ακόμα και μια μπύρα θα την πληρώσουμε χωριστά και αυτό γίνεται εδώ και χρόνια.Είμαστε φοιτήτριες,δεν δουλεύουμε σε τακτική βάση και έτσι τα χρήματα μας είναι περιορισμένα συνήθως.Γενικά όλες κάνουν την σπατάλη τους για προσωπικά αντικείμενα που τα χαίρονται πολύ περισσότερο από εμένα που τα χαλάω κυρίως για φαγητά γιατί δεν ασχολούμαι με την μαγειρική και όχι για ρούχα κτλ .Τέλος πάντων τον τελευταίο καιρό που βγαίνουμε 2αδα με μια φίλη,που τελευταία δεν είναι και πολύ καλά οικονομικά καθώς σταμάτησε δουλειά , όταν βγαίνουμε έχει τύχει να λέει όχι λίγες φορές το κλασσικό "πλήρωσε και στα στέλνω", ηθελημένα νιώθω .Πληρώνω και μετά σαν να μην έγινε τίποτα...Δεν είναι τίποτα μεγάλα ποσά ,από 5-10€ ας πούμε .Εγώ πάντα αφήνω να περάσει ένα διάστημα και την επόμενη ημέρα οριακά νιώθω και τύψεις που θα τα ζητήσω.Παντα σκέφτομαι ότι δεν είναι και κανένα ποσό και οκ σκέψου ότι τα κέρασες αλλά απ' την άλλη είναι το γαμώτο και πάντα με τρώει η περιέργεια αν γίνεται εσκεμμένα και ποιο το σκεπτικό ή αν όντως το ξεχνάει ,πράγμα που δυσκολεύομαι να καταλάβω καθώς σε δική μου αντίστοιχη φάση τα θυμάμαι πάντα.Γενικά είναι καλή φίλη ,την ξέρω πολλά χρόνια και έχουμε ζήσει φοβερές στιγμές ,οπότε δεν τίθεται θέμα εκμετάλλευσης ή αμφισβήτησης της φιλίας,αλλά όπως και να έχει θα προτιμούσα να μου πει "ρε συ αν έχεις δάνεισε με 200€ πχ και θα στα δώσω σε 2 3 μήνες ,έστω για να πληρώνει αυτά τα μικροπράγματα.Ξέρει ότι έχω καλύτερη οικονομική επιφάνεια από αυτή ,σαν οικογένεια δηλαδή και ισχύει για αυτό και μετά χαράς προσφέρω κάτι παραπάνω όποτε τύχει αλλά σε γενικές γραμμές δεν μου περισσεύουν κιόλας.Επίσης ποτέ δεν με έχει κεράσει κάτι ,έστω αυτη την μπύρα μια φορά με τα 3-4€ ,που είναι πολύ μικρό ποσό και δεν νομίζω να της στερούσε και κάτι απ' την καθημερινότητα της επί της ουσίας.Θα χαρακτηρίζατε υπερβολική αυτή τη σκέψη μου ή βάσιμη;