ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ίσως είναι και εδω μια καλή αρχή, ίσως νιωσω καλύτερα, αλλά πρεπει να μιλήσω κάπου...Η φίλη μου δεν μπορει να ακουει πλέον, δύο χρόνια σχεδον τωρα, τα ίδια και τα ίδια..Ημαστε μαζί 6 χρόνια, χωρισαμε γιατί κουραστηκε, αν και μεχρι να φτασουμε εκει ειχαν γίνει πολλά..Κι ομως..ακομα τον σκεφτομαι, ακομα με σκεφτεται, ακομα όταν βρισκόμαστε υπαρχει ελξη, χημεία, ερωτισμός, συννενοηση, όλα όσα κάνουν ενα ζευγαρι να ειναι καλα μαζί.Κι ομως δεν ειμαστε μαζί.Συνεχίζει ο καθενας τη ζωή του (ο,τι συνεχεια μπορει να ειναι μια τετοια συνεχεια), κι ομως, ξερουμε και οι δυο ότι πρεπει να ειμαστε μαζι.Αυτός δεν θελει.Αυτος φοβαται.Αυτος με θελει, αλλα φοβαται. Φοβαται, λεει, μην νιωσει παλι ότι θελει να ειναι μόνος και με χωρίσει ξανα.Αλλά δεν αντεχω. Πως θα είναι τελικά η ζωή μας? Θα κάνουμε σχεσεις ίσα για να τις κάνουμε, και θα εχουμε ο ενας στο μυαλο του τον αλλο?"Βαριεμαι με οσες ειμαι, δεν επικοινωνω όπως με σενα" λεει και εγω τι να πω?! Ότι νιωθω το ίδιο με όσους είμαι? Χθες πάλι εκλαιγα..Όχι ακριβως γι'αυτον, αλλά για όσα νιωθω ακομα γι'αυτον, για την δυναμη που του επιτρεπω να εχει ακομα πανω μου.Γιατί εχει.Δυο χρόνια τωρα.Ίδιο σκηνικο.Πόσο ακομα?Ξερω, πολλοι ειναι ετσι, δεν ειμαι η μόνη.Αλλά φοβάμαι και εγω.Φοβαμαι μην με στοιχειωνει μια ζωη...Υπαρχουν φαντασματα.Ναι.Μέσα μας.Δεν ξερω τι μπορει να γίνει, πραγματικα...