Το κανάλι του HBO μάς έχει χαρίσει πολλές ώρες σπουδαίας τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια, κυρίως μέσω μίνι-σειρών όπως το «Chernobyl», το «Scenes from a Marriage» και το «Mare of Eastown», αλλά στη μετα-«Game of Thrones» εποχή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους, μόνο η τραγικωμωδία του «Succession» μπόρεσε να χτυπήσει ανάλογη φλέβα και να καταστήσει κάθε επεισόδιό της πολιτιστικό (και, βασικά, σοσιαλμιντιακό) γεγονός.
Στο «Penguin», που μόλις ολοκληρώθηκε ως τραγωδία και ουχί ως φάρσα, εφαρμόστηκε επιτυχημένα η συνταγή των «Sopranos» στο spin-off τρέχοντος κινηματογραφικού franchise της μητρικής εταιρείας Warner. Τη σκυτάλη παίρνει άμεσα το «Dune: Prophecy», όπου ακολουθείται ανάλογη πρακτική και εφαρμόζεται στην επιτυχημένη επιστημονική φαντασία του Βιλνέβ (και του Φρανκ Χέρμπερτ) η συνταγή του διαμαντιού του στέμματος του καταλόγου του HBO –pun intended–, αλλά όχι με ανάλογα αποτελέσματα. Μπορεί οι σεναριογράφοι του «Penguin» να στράφηκαν στις περιπέτειες του Τόνι Σοπράνο για έμπνευση, μα η αισθητική και το σύμπαν της σειράς ήταν βγαλμένα από την ίδια πρέσα που έπλασε την ταινία αναφοράς. Η Γκόθαμ Σίτι του «Penguin» συμπίπτει με την Γκόθαμ Σίτι του κατά Ματ Ριβς Batman, ο τόνος της είναι όμοιος, κάθε της καρέ μοιάζει μέρος ενός επιμέρους κεφαλαίου της ίδιας ιστορίας. Κι εδώ ακριβώς είναι που έσφαλαν οι δημιουργοί του «Dune: Prophecy».
Το «Dune: Prophecy» εκποιεί το όνομα που κληρονόμησε και συστήνει μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που περισσότερο θα ταίριαζε στο SyFy ή στο CW και ελάχιστα τιμά το brand name του HBO.
Τα βραδυφλεγή Dune του Ντενί Βιλνέβ είναι πρωτίστως ταινίες διάθεσης – το πρώτο τόσο πολύ, που σχεδόν παρέλειψε το περιεχόμενο. Σαν Ρίντλεϊ Σκοτ απ’ τα παλιά, ο Καναδός διαπρέπει στο χτίσιμο ενός συμπαγούς φιλμικού σύμπαντος, ικανού να μας απορροφήσει ολοκληρωτικά. Τα χρώματα της ταινίας, που είναι παραλλαγές του κίτρινου της ερήμου, τα επιβλητικά, μα ποτέ φαντεζί ντεκόρ της και ο σοβαρός τόνος της συνθέτουν την ατμόσφαιρα – καλό είναι μια στο τόσο να διευκρινίζουμε από τι αποτελείται η ατμόσφαιρα μιας ταινίας και να μην τα παίρνουμε όλα ως δεδομένα για τον αναγνώστη.
Η σειρά, λοιπόν, που τοποθετείται δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από τα γεγονότα της ταινίας, πειράζει τη χρωματική παλέτα, κάνει τα χρώματα κάπως πιο έντονα και δίνει μια ποικιλία, τάχα για να μην κουράσει τον (τηλε)θεατή της, και πειράζει και τον ρυθμό – αν υποθέσουμε δηλαδή ότι αυτό το ρεσιτάλ ανερμάτιστης αφήγησης που συνθέτει τον πιλότο της σειράς έχει ρυθμό. Εκεί που ο κινηματογραφικός του ομόλογος προκρίνει τη διαλογική λιτότητα με καίρια ξεσπάσματα ησσόνων σαιξπηρισμών, το σενάριο του πιλότου της σειράς περιλαμβάνει ασταμάτητο exposition από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, συστήνει τη μυθολογία, διατρέχει βιαστικά γεγονότα και δεκαετίες και φλυαρεί ακατάσχετα, κλείνοντας με ένα cliffhanger αρκετά απρόσμενο και βάναυσο, ώστε να σε κρατήσει ως το επόμενο επεισόδιο – κι ας είναι μηδενική η δραματική του βαρύτητα, λόγω της προχειρότητας και της βιασύνης. Το επόμενο επεισόδιο χαμηλώνει μεν το tempo, αλλά δεν αλλάζει ρότα στο γράψιμο. Ζωή στα δρώμενα πασχίζει να εμφυσήσει το δραματικό εκτόπισμα ηθοποιών όπως η Έμιλι Γουότσον, η Ολίβια Γουίλιαμς και ο (αναπάντεχα ευάλωτος για τη φύση και τη θέση του ρόλου που υποδύεται) Μαρκ Στρονγκ, μα το υπόλοιπο καστ είναι δύο –μη σας πούμε και τριών– ταχυτήτων.
Καθώς παρακολουθούσαμε το δεύτερο επεισόδιο, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το μείγμα δολοπλοκιών, παράλληλων υποπλοκών, βίαιων εξάρσεων και soft-core ερωτικών ιντερλουδίων το έχουμε ξαναδεί. Ναι, οι δημιουργοί της σειράς προσπαθούν να συστήσουν ένα νέο «Game of Thrones» εντός του (διευρυμένου) σύμπαντος του Dune. Το λάθος τους, όμως, είναι ότι λογάριασαν ως αντιδημοφιλές για το format το πνεύμα του Βιλνέβ, ότι δεν είχαν ούτε την υπομονή, ούτε κι έναν Ντέιβιντ Μπένιοφ στο writers’ room, ώστε να επανασυστήσουν από την αρχή, με τους δικούς τους όρους, το μοντέλο premium σαπουνόπερας που έγινε ανάρπαστο. Εκεί που το «Penguin» δεν απέκοψε τον (αισθητικό) ομφάλιο λώρο από τη μήτρα που το γέννησε, το «Dune: Prophecy» θεωρεί ότι είναι αρκετά μεγάλο από μόνο του, εκποιεί το όνομα που κληρονόμησε και συστήνει μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που περισσότερο θα ταίριαζε στο SyFy ή στο CW και ελάχιστα τιμά το brand name του HBO.
Έχοντας διαβάσει το παρασκήνιο της παραγωγής, που άλλαξε showrunners και συντελεστές τρεις φορές, ξεκινώντας σε πρώιμο στάδιο υπό την εποπτεία του ίδιου του Βιλνέβ, δεν μας εκπλήσσει αυτό που είδαμε στην οθόνη. Ας μην αδικήσουμε τη σειρά, μπορεί να στρώνει στα επόμενα τέσσερα επεισόδια, αλλά αυτό που είδαμε στα δυο πρώτα είναι ιδανικό second-screen «περιεχόμενο» και τίποτε παραπάνω. Κρίμα.
Η σειρά «Dune:Prophecy» ξεκινά να προβάλλεται μέσω του Vodafone TV από 18 Νοεμβρίου. Σημειώνεται ότι για τις ανάγκες του παρόντος παρακολουθήσαμε τα δύο πρώτα επεισόδια.