«Μακάρι να ήξερα!» απαντά η Πάτι Τζένκινς, σκηνοθέτις του «Wonder Woman», σηκώνοντας τα χέρια ψηλά με απορία, όταν τη ρωτώ γιατί πιστεύει πως η αρχαία μητριαρχία κατέρρευσε και αντικαταστάθηκε, σχεδόν αμετάκλητα, από το ανδρικό μοντέλο επικυριαρχίας. «Αυτά τα σχήματα φύλων και τάξεων συμβαίνουν κυκλικά και κάποια ιστορική στιγμή φεύγουν και επανέρχονται. Πάντα αναρωτιόμουν τι συνέβη και εξαφανίστηκε μια κοινωνική δομή που οργανωνόταν από γυναίκες και αν, πιθανώς, η πατριαρχία προϋπήρχε και εκτοπίστηκε από τις γυναίκες, απλώς γιατί το σύστημα διακυβέρνησής τους ήταν καλύτερο».
Η σκηνοθέτις του «Monster», του σκληρού δράματος που χάρισε το Όσκαρ στη Σαρλίζ Θερόν, έκανε 13 χρόνια να ξαναπιάσει δουλειά πίσω από την κάμερα. Ήταν γνωστό πως είχε προσληφθεί για να αναπτύξει το δεύτερο μέρος του «Thor», αλλά διαφώνησε και αποχώρησε πολιτισμένα, πριν προχωρήσει το project. Από τη Marvel μεταπήδησε στο αντίπαλο δέος, την DC Comics, και έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, δηλαδή να φέρει στη ζωή το μεγάλου μήκους βάπτισμα πυρός της πιο ξακουστής γυναίκας superhero, της Wonder Woman, που είδαμε για λίγο στο αρχικό λανσάρισμά της, στο «Batman v Superman» του Ζακ Σνάιντερ. Η Τζένκινς βρισκόταν σε έναν σχεδόν δεκαετή διάλογο με τους υπεύθυνους, για τις ιδανικές παραμέτρους που θα εξασφάλιζαν το σωστό στόρι και τις λεπτομέρειες γύρω από αυτό, αλλά μου λέει πως δεν χρειάστηκε να πείσει κανέναν για το φύλο της: «Συνομιλούσα με τους παραγωγούς για πάνω από δέκα χρόνια και, περισσότερο απ' όλα, σημασία είχε η συγκυρία, η σωστή στιγμή για να πραγματοποιηθεί το "Wonder Woman". Ανεξάρτητα από το φύλο του σκηνοθέτη, η δυσκολία να γίνει μια τέτοια ταινία είναι αντικειμενική και τεχνική. Μιλάμε για τεράστιες, ογκώδεις ταινίες και το γεγονός ότι μια γυναίκα ή ένας άνδρας καλείται να τις σκηνοθετήσει δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα». Χαρακτηρίζει την εμπειρία του γυρίσματος υπέροχη και θεωρεί πως απ' όλες τις ιστορίες της Wonder Woman που έχουν γραφτεί στα κόμικς ή έχουν μεταφερθεί κατά καιρούς στην οθόνη την ενδιέφερε η προέλευση της ηρωίδας, οι ρίζες της – άλλωστε δηλώνει φαν του πρώτου «Superman» του Ρίτσαρντ Ντόνερ και του πρώτου «Spiderman» του Σαμ Ράιμι. «Η ταινία που γύρισα ήταν περίπου αυτή που είχα στο μυαλό μου εξαρχής. Όταν κατασταλάξαμε με τους παραγωγούς και τους σεναριογράφους στις λεπτομέρειες, επεκτάθηκε το origin στόρι και, βέβαια, πήρε σάρκα και οστά όταν η Γκαλ Γκαντό του έδωσε διάσταση με την παρουσία και την ενέργεια της».
Η 32χρονη ηθοποιός, Μις Ισραήλ, μοντέλο, μητέρα δύο κοριτσιών, οδηγός Ducati Monster, πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών για γυναικεία θέματα, στρατιώτης και παραλίγο Bond Girl, στεκόταν όρθια στη συνάντησή μας στη Νέα Υόρκη, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει τους οξύτατους πόνους στην πλάτη της. Σε έναν σταθμό των γυρισμάτων της ταινίας στην Ιταλία πάτησε έναν αχινό και επιδείνωσε το ήδη πονεμένο σώμα της από τις κακουχίες των σκηνών μάχης – η Γκαντό συνηθίζει να εμφανίζεται η ίδια στα stunts, από την αρχή της καριέρας της, στο πέμπτο «Fast and Furious», εξαργυρώνοντας την ενασχόλησή της με τις πολεμικές τέχνες. Για το «Wonder Woman» εξασκήθηκε στην πυγμαχία και στην ξιφασκία, τραυματίστηκε αρκετές φορές, και αμέσως μετά έμεινε έγκυος για δεύτερη φορά. Προφανώς η μέση της δεν άντεξε, αν και η Γκαντό διασκεδάζει τη σοβαρότητα της κατάστασής της, λέγοντας πως όταν μια γυναίκα βιώνει τοκετό, όλα τα υπόλοιπα είναι πταίσματα και δεν υπάρχει λόγος να παραπονιέται.
Στηριγμένη σε ένα ψηλό σκαμπό, αφού έχει διορθώσει τον κότσο της στον καθρέφτη και ο Κρις Πάιν, που στέκεται ακριβώς δίπλα της, τη ρωτάει αστειευόμενος αν έχει σκεφτεί να παίξει σε διαφήμιση του Pantene, η Γκαντό χαμογελά υπομονετικά και βάζει στη ζυγαριά την ιστορική σημασία της κινηματογραφικής πρωτιάς της: «Ναι και όχι», απαντά όταν τη ρωτώ πώς επεξεργάστηκε τον γυναικείο πρωταγωνιστικό της ρόλο σε έναν τύπο ταινιών όπου οι ηρωίδες είναι συνήθως περιφερειακές στην πλοκή. «Στο τέλος της μέρας είχα στα χέρια μου το σενάριο και προσπαθούσα να παίξω τον ρόλο και να κάνω τον χαρακτήρα της Νταϊάνα Πρινς όσο πιο ενδιαφέροντα μπορούσα. Ωστόσο, κατανοώ πως η Wonder Woman έχει αντίκτυπο στην εποχή μας και νιώθω ευτυχής που μετά από τόσα χρόνια ετοιμάσαμε μια "Wonder Woman" για να δει όλος ο κόσμος». Ο Κρις Πάιν επισημαίνει τις νέες ιδέες της ταινίας: «Ας μην ξεχνάμε πως ένα ρομάντζο εξελίσσεται στο επίκεντρο μιας μεγάλης περιπέτειας και πως η πρωταγωνίστρια, ως γυναίκα, δεν είναι μόνο εξαιρετικά δυναμική αλλά και πολύ συμπονετική, κάτι που δεν παρατηρούμε στο συγκεκριμένο είδος». Όταν τον ρωτώ για την, ενδεχομένως, διαφορετική ματιά που φέρνει μια γυναίκα πίσω από την κάμερα, απορρίπτει την ερώτηση στη βάση της. «Η ιδέα πως μια γυναίκα σκηνοθετεί είναι λάθος τοποθέτηση. Η Πάτι Τζένκινς είναι επαγγελματίας σκηνοθέτις και οι αποχρώσεις στην προσέγγισή της είναι εκείνες που κάνουν την ταινία να λειτουργεί και να διαφέρει», σημειώνει, επιχειρώντας να διαχωρίσει το ταλέντο και την ικανότητα από το φύλο. Στο στάδιο της προετοιμασίας η Γκαντό παρέλαβε από την παραγωγή δύο μεγάλες κούτες γεμάτες βιβλία μυθολογίας και κόμικς της Wonder Woman, τα οποία και μελέτησε, αλλά, όπως προείπε, «αν και έμαθα χρήσιμες πληροφορίες, το ευαγγέλιό μου ήταν το σενάριο, το ακολούθησα πιστά και δεν με απογοήτευσε».
Από τη Ρόμπιν Ράιτ δεν περίμενα «στρατιωτικές» απαντήσεις και δεν απογοητεύτηκα. Η Αμερικανίδα ηθοποιός, η οποία μάλιστα είχε μόλις επιστρέψει από τη «θεσπέσια Σαντορίνη» όπου η Οία της φάνηκε μάλλον θορυβώδης («ξέρω», μου είπε όταν την κοίταξα με απορημένο βλέμμα για την απροσδόκητη διαπίστωσή της, «οι φίλοι μου μου είπαν πως αν μου φάνηκε η Οία κοσμική, τότε εγώ έχω το πρόβλημα και θα πρέπει να αναζητήσω ακατοίκητα νησιά!»), διανύει την πιο δημιουργική της περίοδο, καθώς κατάφερε να πλάσει έναν αξιοθαύμαστο, ανελέητο, ραδιούργο χαρακτήρα στο πρόσωπο της δεύτερης κυρίας Κλερ Άντεργουντ, που γίνεται πρώτη και καλύτερη, στο τηλεοπτικό «House of Cards», με παγκόσμια αναγνώριση και διακρίσεις. Στο «Wonder Woman» η Ράιτ υποδύεται την Αντιόπη, την καλύτερη πολεμίστρια στην ιστορία των Αμαζόνων και αδελφή της βασίλισσας-μητέρας της κεντρικής ηρωίδας, την οποία και εκπαιδεύει, γνωρίζοντας την ηγετικό ρόλο που θα διαδραματίσει στη συνέχεια. «Μελέτησα αρκετά την ιστορία της Αντιόπης και των Αμαζόνων», μου εξηγεί. «Έχει πολλά στρώματα αφήγησης και πολλή αιμομιξία, σωστά; Νομίζω πως ο Δίας ήταν πατέρας και σύζυγος, και κάποιες είχαν συγγένεια μεταξύ τους, αλλά το θέμα της εφαρμογής αυτού του σπουδαίου μύθου στο σήμερα εντοπίζεται αλλού. Οι Αμαζόνες είχαν αποφασίσει να μην καταδικάσουν τους εαυτούς τους στη σιωπή, στην άρνηση της αλήθειας. Δεν απέκλειαν a priori κανέναν από το να μπει στον κόσμο τους, αλλά μάχονταν για να προστατέψουν μόνες τους το μονοφυλετικό τους είδος, να σταθούν στα πόδια τους και να επιβιώσουν με γνώση και κατάρτιση». Όταν ο τηλεοπτικός παρουσιαστής και πολιτικός σατιριστής Στίβεν Κολμπέρ συνέκρινε την Αντιόπη και την Κλερ Άντεργουντ και τη ρώτησε ποια θα νικούσε σε μια υποθετική μονομαχία, η Ράιτ διάλεξε την πρώτη. «Γιατί όχι η Άντεργουντ, η μακιαβελική, με το δόλιο μυαλό της;» της αντιτείνω. «Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, είναι απλώς ρόλοι κι εγώ κάνω τη δουλειά μου υπηρετώντας τους» απαντά και αποφεύγει με προσποίηση κάτι που φαίνεται πως δεν θέλει να ξαναβάλει στην κουβέντα. Υπέρμαχος της ισότητας στον χώρο της, η ηθοποιός, που ξεκίνησε με τη σαπουνόπερα «Santa Barbara», τριάντα χρόνια μετά το «Princess Bride» ζήτησε και έλαβε την ίδια αμοιβή ανά επεισόδιο με τον Κέβιν Σπέισι, απειλώντας πως σε διαφορετική περίπτωση θα αποχωρούσε. Μου φαίνεται πως σκεφτόταν για χρόνια όλα αυτά που πλέον, ήρεμα και προσηλωμένα, διεκδικεί για τον εαυτό της και τις συναδέλφους της, αξιοποιώντας το βήμα που της προέκυψε στα 50 της χρόνια. Τώρα αναφωνεί «καιρός ήταν!» για τη στιγμή που μια ακριβή ταινία για τις μάζες εμπιστεύεται μια γυναίκα στην καρδιά του στόρι και αποκαθιστά τη χαμένη ισορροπία. «Το ζητούμενο είναι η διαφάνεια. Δεν ισχύει μόνο στη show business αλλά σε κάθε βιομηχανία. Αυτό που ζητάω είναι ίση δουλειά, ίσα δικαιώματα, ίση αμοιβή. Είναι τόσο περίεργο; Πείτε μου εσείς! Γιατί θα πρέπει οι γυναίκες να λαμβάνουν το 78% των χρημάτων, σε μέσο όρο, που πληρώνονται οι άνδρες για την ίδια ακριβώς εργασία; Χρειάζεται να δυναμώσουμε τη φωνή μας, να διευρύνουμε τον διάλογο επί του προβλήματος και να προκαλέσουμε όσους συντηρούν την ανισότητα, ώσπου να εκλείψουν οι διαφορές. Με τον συνεχή διάλογο δημιουργούνται τα κοινωνικά κινήματα και βελτιώνονται οι συνθήκες. Με την ελπίδα να έρθει το δίκαιο αποτέλεσμα...»
σχόλια