Ο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ, που κρατάει και επεξεργάζεται τα νούμερα της ελληνικής δισκογραφίας, μας πληροφορεί (στο mousikogramma.gr) πως μέσα στο 2022 κατασκευάστηκαν 376 ελληνικοί δίσκοι.
Επίσης μας λέει πως από το 1999 έως το 2011 είχαμε περισσότερους από 1000 ελληνικούς δίσκους κάθε χρόνο, πως τα έτη 2007 και 2008 η ετήσια δισκογραφική παραγωγή είχε ξεπεράσει τους 2000 δίσκους(!) και πως από το 2012 και μετά η παραγωγή είναι φθίνουσα, για να καταλήξουμε σήμερα σ’ αυτό το ισχνό... 376.
Τα νούμερα είναι, όπως πάντα, αποφασιστικά. Η κρίση στην παραγωγή «φυσικών μορφών» (LP, CD, κασέτες) είναι τεράστια, σε σχέση με το 2008 π.χ., και αυτό οφείλεται σε πολλούς και διαφόρους λόγους, που δεν είναι της ώρας να τους αναλύσουμε.
Οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα προτιμούν τις digital κυκλοφορίες, αλλά όταν είναι πολύ σίγουροι και σίγουρα για τον εαυτό τους, πως εκείνο που έχουν να προτείνουν προς εμάς αξίζει να... υλοποιηθεί, τότε το πράττουν.
Επίσης ένα άλλο πολύ βασικό συμπέρασμα είναι πως έχει ανεβεί το ποσοστό των αξιόλογων και πολύ καλών δίσκων (στο σύνολο των φυσικών μορφών).
Οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα προτιμούν τις digital κυκλοφορίες, αλλά όταν είναι πολύ σίγουροι και σίγουρα για τον εαυτό τους, πως εκείνο που έχουν να προτείνουν προς εμάς αξίζει να... υλοποιηθεί, τότε το πράττουν. Αυτό σημαίνει πως όλοι (καλλιτέχνες και εταιρείες) αντιμετωπίζουν πλέον την δισκογραφία πολύ σοβαρά, γιατί και τα κόστη έχουν εκτοξευθεί, ανάμεσα σε άλλα, προχωρώντας στην παραγωγή υλικών μορφών μόνον αν είναι απολύτως σίγουροι για το απαραίτητον του πράγματος.
Όπως συμβαίνει, καλή ώρα, με αυτά τα τέσσερα άλμπουμ, που ακολουθούν...
1.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Electric Solo
[defkaz Productions, 2022]
Δεν είναι η πρώτη φορά όπου ο κιθαρίστας, συνθέτης και αυτοσχεδιαστής Μπάμπης Παπαδόπουλος κάνει-προτείνει ένα άλμπουμ μόνος του. Εντελώς μόνος του. Ένα άλμπουμ σόλο κιθάρα, εννοούμε, στο οποίο ό,τι ακούγεται να προέρχεται από εκείνον. Αυτό συμβαίνει και με το έσχατο «Electric Solo» του, ένα πολύ περιποιημένο εικαστικώς CD, κλεισμένο σ’ ένα triple-folded all paper cover, που είναι ηχογραφημένο τον Ιούνιο του 2022 στο Royal Alzheimer Hall, στην Θεσσαλονίκη.
Σ’ αυτό το studio-session ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν είναι... τελείως-τελείως μόνος του, απλώς με μια ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια, καθώς έχει στη διάθεσή του και διάφορα πεντάλια (για τα πόδια), τα οποία, και σε κάθε περίπτωση, θεωρούνται κιθαριστικός εξοπλισμός. Περιττό να το πούμε πως χωρίς αυτά τα πεντάλια θα ήταν αδύνατον να παραχθεί ό,τι ακούμε στο «Electric Solo».
Το πρώτο που οφείλουμε να επισημάνουμε, λοιπόν, με αφορμή και τούτο το άλμπουμ του Μπάμπη Παπαδόπουλου, είναι πως ο άνθρωπος αυτός, έχει τον τρόπο, έχει βρει τον τρόπο, τον έχει «σπουδάσει», τον έχει οριοθετήσει και ραφινάρει όσο δεν πάει άλλο – να μπορεί, δηλαδή, να σε «κρατάει» επί ένα μιαμισάωρο, όντας μόνος του επάνω στη σκηνή.
Αυτό, για κιθαρίστα, δεν είναι κάτι καθημερινό – όπως καθημερινό μπορεί να είναι για έναν πιανίστα, ας πούμε. Εντάξει, δεν είναι και κάτι σπάνιο, καθώς σόλο άλμπουμ έχουν ηχογραφηθεί όλων των... οργανικών τύπων και ειδών, αλλά, ξαναλέμε, πως χρειάζονται ιδιαίτερα κότσια, για να βγεις με μια κιθάρα και μερικά πεντάλια, και να στηθείς, μόνος σου, απέναντι στον κόσμο.
Μπορεί εδώ, στο «Electric Solo», ο Μπάμπης Παπαδόπουλος να μην έχει ακροατήριο, από κάτω, όμως δεν παύει εκείνο που πράττει, στο στούντιο να είναι της ίδιας αμεσότητας, λειτουργικότητας και δυναμικής.
Εκείνο που κάνει εντύπωση με την περίπτωση τού συγκεκριμένου κιθαρίστα (με την τρανή ιστορία στο χώρο, από τα χρόνια του ’80 ήδη, ως γνωστόν θα πούμε) είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται τον χρόνο στα μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Σ’ ένα 15λεπτο («Ο συνάχης») και σ’ ένα 19λεπτο («Μετά»), βασικά, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος μας παίρνει το σκαλπ.
Είναι κομμάτι αδιανόητο το τι σκαρφίζεται στο «Μετά», για να το πάει από ’κει όπου το ξεκινάει έως εκεί όπου το καταλήγει. Είναι εμπειρία πραγματική και αληθινή να τεντώσεις το volume σ’ αυτό το track, να αράξεις στην πολυθρόνα σου, και να το ακούσεις απρόσκοπτα μέχρι το τέρμα, καθώς από τ’ αυτιά σου θα περάσει όλη η ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας – από τα drones και το experimental γενικώς κλίμα, μέχρι το krautrock και την psychedelic music και ακόμη το funk, το free-improv, το folk, το progressive rock τα πάντα, και όλα τούτα δίχως να αντιλαμβάνεσαι τα κρίσιμα σημεία των μεταβάσεων.
Κάτι ανάλογης... μαγείας συμβαίνει και με τον «Συνάχη» (του Μάρκου Βαμβακάρη), που, στα δεκαπέντε λεπτά του, μπορεί να μην κάνει την «τρελή» διαδρομή τού «Μετά», αλλά κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον σου αμείωτο, για τόσο μεγάλο διάστημα, με το συνεχές «σκάψιμό» του πάνω στην μελωδία, και τις διαρκείς εμπνεύσεις με τα «γεμίσματα» από εφφέ, λούπες, noises, drones κ.λπ.
Μπορεί κάποιο από το υλικό να είναι γνωστό από παλαιότερους δίσκους του Μπάμπη Παπαδόπουλου, κάποια κομμάτια μπορεί να είναι επίσης γνωστά από τα live, αλλά εδώ, στο «Electric Solo», μιλάμε (και γράφουμε) για κάτι άλλο – καθότι αυτά τα tracks γενικότερα και αυτά τα θέματα ειδικότερα, έτσι όπως αναπτύσσονται, δεν μπορεί ποτέ να είναι εντελώς τα ίδια. Και άρα, ένα ακόμη στοιχείο που διέπει, αναγκαστικώς την εγγραφή, είναι και ο αυτοσχεδιασμός, μαζί με την φαντασία.
Σίγουρα οι συνθήκες αλλάζουν. Σίγουρα οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί. Σίγουρα το κοινό μπορεί να διαδράσει και να επηρεάσει προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, όμως, και σε κάθε περίπτωση, αυτό που ακούμε επί του προκειμένου, από το Royal Alzheimer Hall, δεν ξέρουμε πόσο μπορεί ακόμη να «ανεβεί», μέσω μιας παράστασης εξελισσόμενης σε ζωντανή σκηνή. Είναι ένα ερώτημα αυτό...
Εδώ, πάντως νοιώθεις ότι το «πράγμα» έχει πιάσει τα όριά του – σ’ ένα δίσκο, τόσο μεστό και τόσο καίριο, ώστε να μοιάζει κάπως σαν... ντοκουμέντο. Και είναι. Θα αποδειχθεί ότι είναι.
Μπάμπης Παπαδόπουλος - Electric Solo - Μετά
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τον Μπάμπη Παπαδόπουλο εδώ.
2.
MODERN RESEARCH IN SOUND AND VIBRATION: Ηλέκτρα
[Intersonik Recordings, 2022]
Από το 2018 έως σήμερα οι Intersonik Recordings μας έχουν δώσει τρία βινυλιακά άλμπουμ, που έχουν όλα νόημα. Για τα δύο πρώτα, δηλαδή τα «Electromagnetic Landscapes (Unreleased Recordings 1983-2016)» του Δημήτρη Καμαρωτού και «Music for Short Films 1983-1992» της Πουπέτας Λάππα έχουμε γράψει παλαιότερα, ενώ για το τρίτο και πλέον πρόσφατο, το «Ηλέκτρα» των Modern Research in Sound and Vibration, θα γράψουμε τώρα.
Πριν πούμε τα σχετικά για την τελευταία έκδοση, αξίζει να προηγηθεί το εξής. Μετά από τρεις κυκλοφορίες φαίνεται πως η μικρή αυτή εταιρεία επενδύει πολλά και στο εικαστικό μέρος του πράγματος. Όχι μόνον με τα «σωστά» χαρτιά και τα gatefold εξώφυλλα, αλλά και με την ιδιαίτερη κάθε φορά προσοχή, που απαιτούν οι ηχογραφήσεις. Στην περίπτωση της «Ηλέκτρας» το εξώφυλλο είναι εντυπωσιακό, μοιάζει με unipak, ενώ περιέχει 12σέλιδο LP-sized booklet, με κείμενα και φωτογραφίες, που αφορούν, βεβαίως, στο ηχητικό δρώμενο. Θα πούμε, όμως, περί τίνος ακριβώς πρόκειται και στην πορεία...
Το concept του άλμπουμ των Modern Research in Sound and Vibration είναι παράξενο.
Το ένα από τα δύο μέλη αυτής της μικρής παρέας, ο Ιβάν Παπαδόπουλος, που δεν ξέρουμε αν είναι μουσικός με την κλασική έννοια, αφού μάζεψε άχρηστα μεταλλικά και άλλα αντικείμενα από μάντρες με παλιοσίδερα, διαλυμένα εργοστάσια, παλιατζίδικα, παζάρια κ.λπ., τα μεταμόρφωσε σε μουσικά όργανα, ή μάλλον σε πηγές παραγωγής ήχων, αρχίζοντας να τις ηχογραφεί κάτω από ένα καθεστώς «ελευθερίας» προφανώς.
Τα παράξενα, τα weird όργανα, δεν είναι κάτι άγνωστο στο χώρο των ηχογραφήσεων. Οι φουτουριστές είχαν τα intonarumori, ο Harry Partch είχε σειρά weird ιδιοκατασκευασμένων οργάνων, με τα οποία ηχογραφούσε κανονικά, όπως και ο Raymond Scott εξάλλου (αυτός ασχολιόταν με πρωτόλεια ηλεκτρονικά), ενώ ακόμη και στον χώρο της pop παράξενα όργανα έχει χρησιμοποιήσει η Björk, οι Kraftwerk και άλλοι πολλοί.
Βεβαίως εδώ έχουμε την ιδιαιτερότητα να χρησιμοποιούνται, για την πραγμάτωση της «Ηλέκτρας», όργανα τελείως ιδιότροπα στην εμφάνισή τους, που μοιάζουν με παλιές γραφομηχανές, πάγκους εργασίας, πίνακες παλαιών ηλεκτρικών ασφαλειών, μικρούς τόρνους, τηλέτυπα κ.λπ. Οι κατασκευές είναι τελείως πρωτότυπες, αλλά μοιάζουν και κάπως με vintage, λες κι έχουν ξεπηδήσει από κάποιο παλαιό μηχανουργείο, που έπεσε έξω, γιατί αυτά που κατασκεύαζε δεν ήταν λειτουργικά στην τεχνική.
Τώρα, αυτούς τους πρωτόλειους ήχους, που έχει ανακαλύψει, ετοιμάσει και συνθέσει ο Παπαδόπουλος τους περιλαβαίνει ένα δεύτερο μέλος των Modern Research in Sound and Vibration, ο Κωνσταντίνος Κίτσιος, ο οποίος συνθέτει και αυτός και παράλληλα «ενορχηστρώνει» για όλα αυτά τα weird όργανα, που ακούν στα ονόματα objectron, coil, krikrak, radiotron, vomvyx, progressor κ.λπ., προγραμματίζοντας συγχρόνως μιαν ηχητική εξέλιξη, το σύνολο της οποίας προέρχεται απ’ αυτούς τους ξεχωριστούς ήχους.
Περαιτέρω, και από μια τυχαία αφορμή, σ’ αυτό το άκουσμα, που οπωσδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί industrial, και άλλα πολλά, έρχεται να προστεθούν και δύο γυναικείες φωνές, εκείνες των ηθοποιών Χριστίνας Χριστοδούλου και Κατερίνας Πατσιάνη, οι οποίες απαγγέλουν την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, από την μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.
Όλο αυτό το κράμα τώρα, μετατρέπεται σε δύο ξεχωριστά tracks, τα «Πράξις Α» και «Πράξις Β», που διαρκούν 24 και 20 λεπτά αντιστοίχως, καταλαμβάνοντας κάθε μία από τις δύο πλευρές του δίσκου.
Να θεωρηθεί το άλμπουμ ως ένα ιδιότυπο σάουντρακ της «Ηλέκτρας»; Δύσκολο να το πεις – και μάλλον όχι. Γιατί εδώ τα φωνητικά αποσπάσματα, επέχουν ρόλο οργανικής προσθήκης, δεν αποτελούν το concept του δίσκου – ένα concept, που δεν μπορεί παρά να συσχετιστεί με τον ήχο, και μόνον μ’ αυτόν, έναν ήχο, που κινείται μονίμως πέρα από τα όρια του weird και του noise.
Είναι ένα στοίχημα, αυτό που θέτουν εδώ οι Modern Research in Sound and Vibration. Οπωσδήποτε έχει μεγάλο ενδιαφέρον το εγχείρημά τους, «κρατώντας» τον ακροατή μέχρι το τέλος. Είναι, με άλλα λόγια, προσεγμένη η «Ηλέκτρα» και καλοσχεδιασμένη. Και δεν είναι λίγες οι φορές, κατά την διάρκεια αυτού του 44λεπτου, όπου νοιώθεις ότι ακούς κάτι σε σχέση και με ακραίο ψυχεδελικό ροκ, πειραματικό krautrock και τα ανάλογα.
Μια εντελώς ιδιόμορφη προσπάθεια, λοιπόν, που έχει βάθος και αξίζει να προσεχθεί.
Ακούστε τον νέο δίσκο των Modern Research in Sound and Vibration στο bandcamp.
3.
MELENTINI & THE RUNNING BLUE ORCHESTRA: Live in Berlin, Milano, Athens
[Veego Records, 2022]
Ένα ιδιαίτερο άλμπουμ έχουμε εδώ. Και όχι απλώς ιδιαίτερο, αλλά και πολύ καλό, δηλαδή εντυπωσιακό, καθώς καταφέρνει να διαχειριστεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τρία διαφορετικά live της Melentini, με την Running Blue Orchestra, που συνέβησαν σε τρεις διαφορετικές πόλεις, στο Βερολίνο, το Μιλάνο και την Αθήνα, και που «οικοδομούν» όλα μαζί το LP «Live in Berlin, Milano, Athens».
Η Melentini, μία από τις πιο ουσιαστικές παρουσίες του αγγλόφωνου ελληνικού τραγουδιού, αυτή την τελευταία δεκαετία, με προσωπικά άλμπουμ «διαμάντια», που τα θυμόμαστε ακόμη, όπως το «Explosions Around, The Desert Inside» (2013) ή το «9 Songs for Post-Greek Films» (2020), κατορθώνει με αυτό το LP να κάνει την μεγάλη έκπληξη.
Να παραδώσει έναν δίσκο σφιχτό, στιβαρό, με συγκεκριμένο χρώμα και αντίληψη, που μπορεί να σε αφήσει ακόμη και άφωνο. Εξαρτάται από την κατάσταση που θα σε βρει...
Αυτό που κυριαρχεί, εδώ, είναι βασικά το blues. Όσο και αν ακούγεται «κάπως» αυτό, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ένα blues διαφορετικό, φυσικά, από το κλασικό, που έχει όμως τον τρόπο να προκαλεί (και αυτό) ανάλογα συναισθήματα.
Είναι ένα blues υποβλητικό, έντονου πάθους, που μπορεί να φέρνει στη μνήμη κάτι από Mark Lanegan ή κάτι από την υπερκόσμια μπαλάντα της Julee Cruise, ένα blues αργό και ενίοτε κολασμένο –βοηθά και η φωνή της Melentini προς αυτό, καθώς οι επιδράσεις από τον τρόπο της Billie Holiday είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς σε αρκετές περιπτώσεις–, με την παράλληλη λιτή, πρακτικά ή φαινομενικά, συνοδεία και το αργό σύρσιμο των πλήκτρων και των κιθαρών να ενδυναμώνει αυτό το «μεταβατικό» περιβάλλον.
Πολλά κομμάτια είναι τέτοια (blues υποβλητικά, έντονου πάθους), που μπορούν, εν μέρει, να αντιμετωπιστούν και μέσα στο πλαίσιο του synth dark-wave (αν και δεν λείπουν και οι κιθάρες), με λίγες, πάντως, πιο φωτεινές και πιο ποπ στιγμές (το «Yellow roses», εκεί στο τέλος της πρώτης πλευράς, για παράδειγμα).
Η δεύτερη πλευρά, με τα τρία μόλις tracks (ανάμεσά τους ένα 9λεπτο κι ένα 10λεπτο – μην ξεχνάμε πως πρόκειται για live, άρα κάποια κομμάτια είναι αναμενόμενο να «τραβάνε»), είναι, εν τω μεταξύ, ακόμη πιο υποβλητική, με τα synths να «γεμίζουν» ακατάπαυστα και με την τρομπέτα, συν τα εφφέ, να οριοθετούν αυτό το «υπερκόσμιο» (το ξαναλέμε) σκηνικό.
Αυτά στο «Satellites», για να ακολουθήσει άλλο ένα εκπληκτικό κομμάτι, ίσως το ωραιότερο του δίσκου, που αποκαλείται «Asana / metamorphosis» (γνωστό σε μια 3λεπτη εκδοχή από το 2018) και που στηρίζεται όχι μόνον στην φωνή της Melentini –στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς τραγουδά, ούτε αν αυτό που ακούς προέρχεται από ανάποδη ταινία ή είναι κάτι σαν ηπειρώτικο μοιρολόι–, αλλά στην πορεία αντιλαμβάνεσαι πως οι επιρροές από την ινδική μουσική είναι εκείνες που καθορίζουν το συγκεκριμένο τραγούδι, που ξέρει να εκμεταλλεύεται τόσο την ένταση, όσο και την ηρεμία, προβάλλοντας τελετουργικά χαρακτηριστικά (ασχέτως του post-rock κλεισίματος). Εντελώς... ψυχεδελική σύνθεση, που προσδίδει στο «Live in Berlin, Milano, Athens» «άλλη αξία».
Melentini λοιπόν σε συνθέσεις, φωνή, λόγια, πλήκτρα και τρομπέτες, Vassilis Dokakis σε σύνθια, κιθάρες, προγραμματισμό, φωνητικά, Kostas Antoniou σε μπάσο και Chris Vigos σε ντραμς, φωνητικά, είναι οι τέσσερις άνθρωποι, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το... μικρό αριστούργημα.
(Πολύ ωραία η βινυλιακή έκδοση της Veego Records, με ωραία χαρτιά, χρώματα, τσακίσματα του χαρτιού, εικαστική δουλειά, γραμματοσειρές... τα πάντα).
Ακούστε τον δίσκο των Melentini & The Running Blue Orchestra εδώ.
4.
BILL RANDEN: Dark in Times
[Private Pressing, 2022]
Παλαιότερα υπήρχε ένα συγκρότημα, οι Randen (Βασίλης Μαντζάνας άλλως Bill Randen κιθάρα, φωνή, Βασίλης Αυγερινός μπάσο, Κώστας Κουμπρίδης ντραμς), που θα γινόταν γνωστό στα πέριξ και από τα live του, μα και από τη δισκογραφία (το άλμπουμ «Strange Times» του 2017).
Το 2019 ο Bill Randen, αυτονομημένος πια, και μετά από διάφορα ψηφιακά singles, θα περνούσε στην έκδοση ενός ολοκληρωμένου δικού του άλμπουμ υπό τον τίτλο «The later tapes Vol.1». Σ’ εκείνο το άλμπουμ, που περιλάμβανε δέκα tracks, o Bill Randen έγραφε στίχους, μουσικές και τραγουδούσε, παίζοντας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, και όλα τα όργανα που ακούγονταν.
Τώρα η ιστορία... πολλαπλασιάζεται, καθώς ένα νέο άλμπουμ (CD) του Bill Randen, που έχει τίτλο «Dark in Times», στρίβει στο player, το οποίο (άλμπουμ), σε γενικές γραμμές, δεν διαφέρει από εκείνο του 2019. Καλό είναι αυτό (το ότι δεν διαφέρει); Φυσικά και είναι πολύ καλό, από την στιγμή κατά την οποίαν τα κομμάτια που συναποτελούν το «Dark in Times» είναι όλα πολύ καλά, για να μην πούμε «ένα κι ένα».
Στον χώρο που κινείται ο Bill Randen, αυτόν του κλασικού αμερικανικού rock, που έχει τις βάσεις του στον ηλεκτρικό Bob Dylan (μα και στον ακουστικό), στους Byrds και τους Band –και όλα αυτά πριν επεκταθεί, στα seventies, στα συγκροτήματα του country rock, στα 80s στις μπάντες του desert rock και πιο μετά σ’ εκείνες της americana– δεν χωράνε τσαλίμια. Η έχεις σοβαρό και πειστικό τραγουδιστικό υλικό ή τα παρατάς και ασχολείσαι με τα.... τζιριτζίρια.
Φυσικά, πριν και από το υλικό υπάρχει η γνώση των τεχνικών της τραγουδοποιίας, των οργάνων, της μουσικής ιστορίας, τουλάχιστον εκείνου του κομματιού της, επί του οποίου ενδιαφέρεσαι να βαδίσεις, και όλα αυτά μαζί μ’ ένα ήθος, που θα πρέπει να σε διακρίνει σαν άτομο, καθώς οφείλεις να μπαίνεις σ’ αυτούς τους χώρους με προσοχή και με σεβασμό, με «κατεβασμένο κεφάλι» για να το πούμε αλλιώς, γιατί δεν έχεις μεγαλώσει ούτε στην Καλιφόρνια, ούτε στην Αριζόνα, ούτε στο Τέξας (εκτός εάν...), αλλά στα χαρακώματα του κέντρου της Αθήνας ή καλύτερα της... επαρχιακής Αττικής.
Ο Bill Randen τα έχει όλα αυτά. Και τις τραγουδοποιητικές ικανότητες, και την γνώση, και το ήθος, και τίποτα δεν τον εμποδίζει, καθώς μπαίνει σ’ αυτό τον χώρο, να διαπρέψει.
Ο δίσκος του είναι πάρα πολύ καλός, δηλαδή φοβερός, καθώς εδώ δεν θα βρεις ούτε ένα «μισό τραγούδι», αλλά δέκα εξαιρετικά και ολοκληρωμένα tracks, άλλα πιο ηλεκτρικά, πιο rock, και άλλα περισσότερα ακουστικά, πιο folky.
Χοντρικώς θα λέγαμε πως το «Dark in Times» είναι κομμένο στα δύο. Καθώς τα πρώτα πέντε tracks είναι τα πιο ηλεκτρικά, ενώ τα πέντε τελευταία τα πιο ακουστικά (εκεί όπου ακούς, ακόμη, μαντολίνο και φυσαρμόνικα).
Στον δίσκο ο Bill Randen είναι σχεδόν τελείως μόνος του, καθώς μόνο σ’ ένα κομμάτι ακούγεται μια γυναικεία φωνή (Ren). Και όταν λέμε τελείως μόνος του εννοούμε πως εκτός από δημιουργός και των δέκα τραγουδιών που υπάρχουν εδώ, παίζει (και) όλα τα όργανα μόνος του, ενώ έχει επιμεληθεί περαιτέρω ενοργανώσεις, ηχογράφηση, μείξη και παραγωγή.
Το «μπράβο» δηλαδή του ανήκει εξ ολοκλήρου!
Bill Randen - Waltz for the living
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τον νέο δίσκο του Bill Randen εδώ.
