Ανήκω στη γενιά των νοσταλγών της κασέτας και των cd. Mέχρι την εφηβεία ανταλλάζαμε μουσικές αντιγράφοντας ο ένας στον άλλο κασέτες ή μαγνητοφωνούσαμε από το ράδιο εκπομπές ολόκληρες, τότε που ακόμα δεν είχαν αγοραστεί ραδιοφωνικοί σταθμοί από τον όμιλο Μπερλουσκόνι και που ακόμα αξιόλογοι παραγωγοί έφτιαχναν λίστες το κατά δύναμιν βασισμένες σε προσωπικές τους συλλογές και όχι σύμφωνα με τις επιταγές των χορηγών.
Άρχισα να αγοράζω δίσκους όταν πλέον το ραδιόφωνο δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Αυτές τις μουσικές που αποκτούσαμε με ελάχιστο χαρτζιλίκι τις είχαμε σαν προσευχή, λιώναμε τα κομμάτια των δίσκων ακούγοντάς τα ξανά και ξανά και διαβάζαμε τα πάντα γύρω απ την ιστορία τους, χρονολογίες, στίχους, διαμάχες, δισκογραφικά trivia.
Σκάβοντας τη μουσική σε όλα τα επίπεδα οι Clash ήταν η αρχή της επαγρύπνησης της προσωπικότητάς μου αλλά και το έναυσμα για την κατανόηση της πολυπολυτισμικότητας της μουσικής που πάντρευε διαφορετικά είδη.
Oι πρώτες μουσικές που άρχισα να συλλέγω μετά την επέλαση του ΜTV όταν τέλειωνα το δημοτικό ήταν το ελληνικό, γαλλικό και αμερικάνικο underground χιπ χοπ. Wu tang clan, Terror xcrew, ffc, Cypress Hill, Psycho Realm, 2 Pac, Beastie Boys,Dmx, NTM, Lauryn Hill και πάρα πολλά άλλα. Όλους αυτούς τους δίσκους τους αγοράζαμε από κοινού με τον αδερφό μου απ' τον οποίο αποκόμισα τις περισσότερες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις πάνω σε συγγενικά είδη μουσικής όπως dub, drum n bass, jungle . Πηγαίναμε μαζί στα δισκάδικα στο Mοναστηράκι και στα Eξάρχεια, αυτός ήταν πραγματικός συλλέκτης από πολύ μικρός. Τότε έκανα παρέα με γκραφιτάδες και διαβάζοντας πάρα πολλά για τα γκέτο και τον αγώνα των Aφροαμερικανών όπως και για τις μορφές αντίστασης στις καταπιεσμένες ζώνες ανά τον κόσμο, άρχισα να βρίσκω συσχετισμούς στις πολύπαθες γειτονιές της Αθήνας και να ανακαλύπτω τους δικούς της δυνάστες. Έτσι διεύρυνα σιγά σιγά τις μουσικές αναζητήσεις μου στα πανκ σχήματα απ το ιστορικό κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 70 .
Πρωτεργάτες φυσικά ήταν οι The Clash και σ' αυτούς ήθελα να καταλήξω μετά από αυτή τη μεγαλούτσικη εισαγωγή.
Σκάβοντας τη μουσική σε όλα τα επίπεδα οι Clash ήταν η αρχή της επαγρύπνησης της προσωπικότητάς μου αλλά και το έναυσμα για την κατανόηση της πολυπολυτισμικότητας της μουσικής που πάντρευε διαφορετικά είδη. To London Calling και το Sandinista! ήταν οι δίσκοι που μου χάραξαν πορεία και ο Strummer κέρδισε το σεβασμό μου περισσότερο από όλους τους σύγχρονους του μπροστάρηδες καλλιτέχνες.
Στο κομμάτι "Charlie don't surf" υπάρχει ένα τετράστιχο που λέει:
We've been told to keep the strangers out
We don't like them starting to hang around
We don't like them all over town
Across the world we are going to blow them down
Φυσικά αναφέρεται ειρωνικά στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ψυχροπολεμική τακτική. Όμως τα συναισθήματα που σου έξυνε ήταν κάτι που λειτούργησε καταλυτικά για τη διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας μου και της αντίληψής μου για τα πράγματα και την καθημερινότητα που συναντούσα. Εκείνη την εποχή κάνοντας παρέα και με παιδιά μεταναστών ζούσα από πρώτο χέρι τις δικές τους δυσκολίες και την περιθωριοποίησή τους από το γενικότερο status quo στην Ελλάδα του συντηρητικού επαρχιώτικου νεοπλουτισμού στα τέλη των 90s.
Τα κοινά μουσικά ενδιαφέροντα ήταν αυτά που έκαναν δυνατούς τους δεσμούς της παρέας και έτσι ανήκαμε όλοι σε έναν πυρήνα που μας κρατούσε ενωμένους από περιοχή σε περιοχή. Πηγαίναμε στις ίδιες συναυλίες , κάναμε μαζί παρέα στα ίδια πάρκα, στέκια και πλατείες. Η εφηβεία μου ήταν από τα πιο έντονα πράγματα που βίωσα, κινιόμουν σε μια σφαίρα αμφισβήτησης μετά βυθιζόμουν στα βιβλία και τη μουσική και κατέγραφα όλες τις συγκρούσεις και τις δυσλειτουργίες της αμφισβήτησης αυτής.
Το Sandinista! κυκλοφόρησε το 1980 σε compact disc με 2 σιντί από 18 τραγούδια στο καθένα.
O δίσκος αυτός είναι ένα αμάλγαμα funk,reggae, jazz, rockabilly, folk, dub, rhythm and blues και rap. Mπορεί πάντως κανείς να διακρίνει την ατμόσφαιρα των 80s ήδη σε μια post punk εποχή με τα synths και τη θεατρικότητα που αποπνέουν πολλά από τα κομμάτια του δίσκου όπως το magnificent seven, το somebody got murdered και το rebel waltz.
O τίτλος του δίσκου είναι αφιερωμένος στο ισπανικό απελευθερωτικό μέτωπο που ανέτρεψε τη δυναστεία των Σομόζα στη Νικαράγουα το 1979.
Spanish weeks in my disco casino
The freedom fighters died upon the hill
They sang the red flag
They wore the black one
But after they died it was Mockingbird Hill
Back home the buses went up in flashes
The Irish tomb was drenched in blood
Spanish bombs shatter the hotels
My señorita's rose was nipped in the bud
''Spanish Bombs'', album London Calling
Ο Strummer δεν ήταν αποδέκτης του νιχιλισμού και αυτό τον διαφοροποιούσε από το ρεύμα της πανκ υποκουλτούρας. Βεβαίως στην πάροδο του χρόνου όπως συμβαίνει με όλα τα ριζοσπαστικά κινήματα η διάβρωση και η εμπορευματοποίηση των ιδεών από τα μίντια ή ''τα εκάστοτε κατευθυντήρια μέσα, αποδυναμώνουν την όποια προσπάθεια αφύπνισης μετατρέποντας βαθιά κοινωνικά μηνύματα σε τυποποιημένα σλόγκαν. Η αντίφαση στην πορεία των clash έγκειται στο γεγονός ότι δισκογραφικά ήταν δεσμευμένοι με την αμερικάνικη εταιρία Columbia που υπάγεται στον κολοσσό της SONY. Δεν ξέρω αν οι Clash πέτυχαν να κατακτήσουν το μουσικό στερέωμα επειδή είχαν πίσω τους μια μεγάλη βιομηχανική δύναμη, το σίγουρο είναι πως ο Strummer δεν αλλοτριώθηκε.
H μουσική των Clash δεν έχει την επιδεξιότητα και την ευγένεια που διαθέτουν άλλοι αξιόλογοι καλλιτέχνες του τότε και του τώρα, αλλά αναμφισβήτητα οι Clash ήταν αυθεντικοί, με σπουδαίο όραμα και πάντα θα με συγκινεί η δυναμική και η ιστορικής σημασίας επίδραση των στίχων του Strummer που έγιναν συνθήματα της πιο αντιδραστικής γενιάς που υπήρξε στην Ευρώπη τα τελευταία εκατό χρόνια.
Εδώ μια φάλτσα χορωδία παιδιών μας τραγουδάει για τις προοπτικές καριέρας:
"Career Opportunities"
The offered me the office, offered me the shop
They said I'd better take anything they'd got
Do you wanna make tea at the BBC?
Do you wanna be, do you really wanna be a cop?
Career opportunities are the ones that never knock
Every job they offer you is to keep you out the dock
Career opportunity, the ones that never knock
I hate the army an' I hate the R.A.F.
I don't wanna go fighting in the tropical heat
I hate the civil service rules
And I won't open letter bombs for you
Bus driver....ambulance man....ticket inspector
They're gonna have to introduce conscription
They're gonna have to take away my prescription
If they wanna get me making toys
If they wanna get me, well, I got no choice
Careers
Careers
Careers
Ain't never gonna knock
________________
' H Melentini θα εμφανιστεί για μία συναυλία με τους Running Blue Orchestra στις 7 Αυγούστου στο Pulsar Festival στη Σαμοθράκη. Πρόσφατα συμμετείχε στο νέο δίσκο του Παύλου Παυλίδη ''Στο διπλανό ουρανό" με τρομπέτα και φωνητικά και συνεργάστηκε για δεύτερη φορά με τους παραγωγούς Βlue Square στο τραγούδι "Βlind colors of the soul'',σε δική της ερμηνεία και στίχους, το οποίο μπορεί να αγοραστεί σε ψηφιακή μορφή στο bandcamp. O προσωπικός της δίσκος "Explosions Around, the Desert Inside" κυκλοφορεί σε cd και βινύλιο από τη restlesswind.com και επιλεγμένα δισκοπωλεία. Περισσότερα στο Facebook και στο Melentini's music videos
σχόλια