ΔΕΝ ΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΚΟΙ ΔΙΣΚΟΙ σήμερα, και αν τυπώνονται είναι ελάχιστοι δίχως να καθορίζουν κάτι. Στις ψηφιακές φόρμες μπορεί να γίνεται το σώσε, αλλά στη δισκογραφία, στις φυσικές μορφές, όσα άλμπουμ αποφασίζεται να τυπωθούν είναι από «καλά» και πάνω (ο κανόνας είναι αυτός). Είναι κρίμα να σπαταλάς πόρους για να τυπώνεις παλιοποιότητες, και αυτό έχει γίνει κάπως συνείδηση στις εταιρείες (μικρές και μεγαλύτερες).
Ιδίως στα μικρά labels βρίσκεις πλέον μόνο «καλά» πράγματα, κάτι που κάνει και το έργο του κριτικού πιο δύσκολο. Γιατί, όταν ο πήχης ανεβαίνει θα πρέπει να γίνεται ακόμη πιο σκληρή διαλογή, προκειμένου να ανακαλύψεις το καλύτερο από το καλό, ώστε να το προτείνεις.
MELENTINI
9 Songs for Post-Greek Films
[Veego Records]
Το "9 Songs for Post-Greek Films" είναι η πιο πρόσφατη δουλειά τής τραγουδοποιού Melentini, ή και Μελεντίνη αν προτιμάτε. Είναι ένα άλμπουμ παράξενο, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Πρώτον, γιατί διαθέτει ένα vintage αμερικάνικο fifties εξώφυλλο. Δεύτερον, γιατί γυρίζει στις 45 στροφές (παρότι είναι 12ιντσο φυσικά), περιλαμβάνοντας εννέα tracks. Τρίτον, γιατί αποτελεί ουσιαστικά συλλογή με κινηματογραφικά τραγούδια της Μελεντίνης. Μπορεί να υπάρχει και τέταρτο, αλλά αυτό θα φανεί, αν φανεί, στην πορεία...
Κατ' αρχάς να πω πως, προσωπικώς, δεν έχω δει καμία από τις ταινίες, στις οποίες ακούγονται αυτά τα tracks, και άρα δεν μπορώ να γνωρίζω την όποια λειτουργικότητά τους μέσα στα φιλμ. Αυτό σημαίνει πως ακούω / θ' ακούσω «σκέτα» τραγούδια, δίχως να έχω κατά νου εικόνες, και μάλιστα τραγούδια γραμμένα για διαφορετικά φιλμ και συνεπώς διαφορετικά μεταξύ τους. Όλα αυτά συνδιαμορφώνουν ένα κλίμα, που δεν είναι ούτε τυπικό, ούτε αναμενόμενο και που σίγουρα εξάπτει και τονώνει σε πρώτη φάση το ενδιαφέρον.
Να πούμε, πριν ξεκινήσουμε να καταγράφουμε τις απόψεις μας για τα τραγούδια, πως το υλικό που ακούγεται εδώ, δηλαδή επτά κομμάτια (υπάρχουν και δύο remixes), αφορά τις ταινίες: Άφτερλωβ (2016) του Στέργιου Πάσχου (μεγάλου μήκους), Sad Girl Weekend (2019) των Λήδας Βαρτζιώτη & Δημήτρη Τσακαλέα (μικρού μήκους), Βους (2017) της Παρής Αντωνίου (μικρού μήκους), Brothers (2020) της Γιάννας Αμερικάνου (μεγάλου μήκους), Madonna f64.0 (2019) του Σταύρου Μαρκουλάκη (μικρού μήκους) και Her Lover (2015) της Αργυρώς Κουρλίτη (μικρού μήκους).
Η «Ηλιαχτίδα» είναι ένα ωραίο ποπ ξεκίνημα. Ο Βασίλης Ντοκάκης παίζει κιθάρα, σύνθια, μπάσο, ντραμς και τραγουδάει, ενώ η Melentini γράφει στίχους (ελληνικούς, όπως και σε όλο το άλμπουμ), συνθέτει και κάνει φωνητικά. Το κομμάτι θυμίζει flower power τραγούδι των sixties, με ωραία αρμονική δουλειά και ικανοποιητικά τραγούδισμα και ενοργάνωση. Υπάρχει αυτή η ψυχεδελική ποπ διάσταση, που είναι ωραία ενσωματωμένη, δίνοντας ακόμη πιο πολλά bonus στο άσμα.
Melentini feat. Vasilis Dokakis - Ηλιαχτίδα /ΑΦΤΕΡΛΩΒ OST
Το «Κορίτσια σε λύπη» έχει στίχους μουσική, ερμηνεία, ενορχήστρωση, τραγούδισμα, σύνθια και άλλα πλήκτρα από την Melentini, συν μπάσο από τον Κώστα Αντωνίου. Το τραγούδι διαθέτει μιαν αφέλεια, η οποία δεν ξέρω πόσο έχει να κάνει με το φιλμ (οπότε θα μπορούσε να την δικαιολογήσεις), ενώ είναι πάντα ποπ. Χαριτωμένο είναι... δεν το συζητάμε, αλλά όχι σαν το προηγούμενο.
Το «Στον πλανήτη Άφτερλωβ» φέρνει στη μνήμη, σαν σύνθεση, την Λένα Πλάτωνος. Υπάρχει και φαγκότο εδώ (Λάμπρος Ιωάννης Λαπίνας), ενώ η φωνή τής Melentini ακούγεται σαν να έρχεται... από μακριά. Το τραγούδι έχει μια ρετρό χροιά, κάπως σαν ν' ακούς την Δανάη να τραγουδά από το... τηλέφωνο. Ωραίο είναι πάντως (για να είμαι σαφής).
Το πιάνο με την τρομπέτα κυριαρχούν στο «Εν αρχή είναι ο έρως», αλλά δεν πρόκειται για ένα τζαζ τραγούδι. Τα λόγια είναι ελάχιστα εδώ, βασικά μια πρόταση, το τέμπο είναι αργό και το track συνολικά ατμοσφαιρικό. Ποπ είναι κι αυτό, αν και κάπως ιδιόμορφο. Minimal κ.λπ.
Η πλευρά θα κλείσει με το "Madonna f64.0 (April's remix)", που δεν είναι τραγούδι με στίχους, έχει απλώς φωνητικά, εξελίσσεται αργά, με βάση τα πλήκτρα, ενώ τα φωνητικά τού δίνουν μια κάπως εξώκοσμη διάσταση.
Remix και για την αρχή της δεύτερης πλευράς με το "Sad girl weekend (Remix)", που διαθέτει και φωνητικά από vocoder, ανακαλώντας στη μνήμη μου το «Σαμποτάζ» αρχικώς, γιατί στην πορεία πάει προς πιο electro-pop κατευθύνσεις. Όμορφο.
«Τα παιδιά του γκλαμ», έχει στίχους, μουσική, ερμηνεία και εκτέλεση από την Μελεντίνη. Καθαρό electro track, απλώς συμπαθές.
«Του Απρίλη» είναι ο τίτλος του επόμενου κομματιού. Κάτι τέτοια τραγούδια (όπως και το «Στον πλανήτη Άφτερλωβ») είμαι σίγουρος πως θα «ακούγονται» διαφορετικά μέσα στις ταινίες, πιο ταιριαστά, πιο αποδοτικά. Ξεκομμένα ίσως να «χάνουν» κάπου, θέλω να πω. Η φωνή της Melentini αφήνει ένα παιδιάστικο-εφηβικό feeling, σαν ν' ακούς την... Αν Λόμπεργκ από ταινία του '60. Ερωτικό κομμάτι, συμπαθητικό οπωσδήποτε και αυτό.
Το άλμπουμ "9 Songs for Post-Greek Films" θα ολοκληρωθεί με το ορχηστρικό (Melentini πιάνο, Σπύρος Βρυώνης τσέλο) "Her waltz". Ωραία σύνθεση, νεορομαντικού προσανατολισμού, που οπωσδήποτε γεννά και προφανώς επενδύει εικόνες.
Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως το «9 Τραγούδια για το μετα-ελληνικό σινεμά» (τη λέξη post=μετά δεν την πολυκαταλαβαίνω εδώ, αλλά δεν έχει σημασία) είναι ένα ασυνήθιστο και παράξενο άλμπουμ, όχι μόνο για τους λόγους που αναφέραμε στην αρχή, αλλά και εξαιτίας του κλίματος που δημιουργεί. Γιατί δημιουργεί ένα κλίμα, παρά το γεγονός πως δεν πρόκειται για την καταγραφή ενός μοναδικού και ολοκληρωμένου session.
Ωραία η κοπή, η παραγωγή και το καλλιτεχνικό τής όλης προσπάθειας από την πατρινή Veego Records.
GOODBYE BEDOUIN
The Shaking People
[Inner Ear]
Οι Goodbye Bedouin ξεκίνησαν (στη δισκογραφία) πριν από δύο χρόνια, όταν, ως Bedouin, έδωσαν το πρώτο δισκάκι τους για την Inner Ear. Για εκείνο το single είχαμε γράψει πέρυσι:
«Καινούριο συγκρότημα είναι οι Bedouin, προέρχονται από την Πάτρα και αποτελούνται από τους Βασίλη Σμπήλια φωνή, κιθάρες, ταμπουρίνο, Σπύρο Παπαϊωάννου κιθάρες, πλήκτρα, φωνή, Θεόδωρο Παπαδόπουλο κιθάρες, Γεράσιμο Ασπρομάλλη μπάσο, φωνή και Γιώργο Αμαξά ντραμς, κρουστά. Το "Submarine / Youth" είναι το παρθενικό δισκάκι τους, που κινείται σε σκληρούς ροκ δρόμους, όχι μεταλλικούς, αλλά τύπου Wipers να πούμε. Κιθάρες στη... νιοστή, θόρυβοι (αναδράσεις) και γενικώς μια κάπως stoned κατάσταση, μια ροκ νιρβάνα στο μάξιμουμ στο πρώτο track, που δείχνει βασικά νιάτα και όρεξη για ακατάβλητη κιθαριστική προσφορά. Το δεύτερο τραγούδι, το "Youth", πάει πιο πολύ προς το αυθάδες eighties garage-rock, με τα πλήκτρα να κάνουν πιο εμφανή την παρουσία τους πίσω, και με τις κιθάρες μπροστά να θερίζουν. Εξαιρετικό. Και ωραίοι γενικώς!».
Να λοιπόν, τώρα, ένα long play των Goodbye Bedouin να στρίβει στο πλατό, ένα άλμπουμ με εννέα τραγούδια, που έρχεται να διατρανώσει όλα εκείνα που γράψαμε, πέρυσι, για το πατρινό συγκρότημα. Ο τίτλος τού δίσκου είναι "The Shaking People", είναι τυπωμένος από την Inner Ear κι είναι κλεισμένος σε innersleeve (με αναγραμμένους τους στίχους των τραγουδιών), ενώ στον φάκελο υπάρχει και κάρτα για downloading.
Η μπάντα, που κινείται σε garage-punk και punk-rock δρόμους, έχει τρεις κιθαρίστες (Σμπήλιας, Παπαϊωάννου, Παπαδόπουλος) και δύο κιμπορντίστες (Παπαϊωάννου, Παπαδόπουλος), πράγμα που προδίδει αν θέλετε και κάποιες διαστάσεις του ήχου της. Σκληρό ροκ από τη μια μεριά, αλλά και κάποιες νύξεις που θα μπορούσε να χαρακτηριστούν «γκαραζοψυχεδελικές» από την άλλη.
Goodbye Bedouin - Blow (Official Audio)
Ο ήχος γενικώς είναι eighties-αναβιωτικός, διατηρώντας φυσικά πολλά στοιχεία από την sixties-αισθητική. Θα μπορούσε, δηλαδή, οι Goodbye Bedouin να διέπρεπαν στην δεκαετία της αναβίωσης, και να στέκονταν στο ίδιο ύψος, στο ίδιο επίπεδο, με γκρουπάρες σαν τους Gruesomes, τους Yard Trauma, τους Stems και τους Stomach Mouths, αλλά όχι μόνο. Στο "The Shaking People" υπάρχουν και tracks που παραπέμπουν σε σχήματα σαν τους X, τους Alley Cats και τους Zeros. Κινούνται, θέλω να πω, οι Goodbye Bedouin και προς τα δύο αυτά μέτωπα ή και προς μια τρίτη κατεύθυνση, έναν δικό τους συνδυασμό.
Σημειώνω, επίσης, πως οι δυο πλευρές του άλμπουμ τους διαφέρουν. Στην πρώτη, που μου αρέσει περισσότερο, είναι πιο... γκαραζέρηδες, ενώ στην δεύτερη είναι πιο punk-rock. Δεν ξέρω γιατί υπάρχει αυτό το δισυπόστατο (μπορεί να φαίνεται δισυπόστατο μόνο σ' εμένα), αν και σε κάθε περίπτωση δεν είναι ενοχλητικό, επειδή οι Goodbye Bedouin είναι γκρουπ με βιωμένες και αφομοιωμένες επιρροές-αναφορές.
Αυτό το «συμπαγές» του ήχου τους βγαίνει πάνω απ' όλα, εννοώ, και κάπως έτσι αναδεικνύονται κομματάρες σαν τις "Blow" (ίσως το ωραιότερο track του LP), "Prove me wrong", "Pink" και "We're on a mission (Freak-out)" (όλα αυτά στην πρώτη πλευρά), ενώ μου άρεσε ιδιαιτέρως και το "Cherry lane", το τελευταίο κομμάτι του LP, που διαθέτει (και) μια ψυχεδελικότητα.
Πολύ ωραίο ντεμπούτο, εξαιρετικό θα το έλεγα, και βεβαίως απολύτως υποσχόμενο.
LOUD SILENCE
Elements
[Ikaros Records]
Τρεις 19χρονοι είναι οι Loud Silence, τρία παιδιά, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής Αντρέας, ο μπασίστας που γράφει και στίχους Jay και ντράμερ Nick, που κάνουν τώρα, σ' αυτή την ηλικία (κι έτσι πρέπει) το δισκογραφικό ντεμπούτο τους, με το χαρντροκάδικο-στονεράδικο "Elements".
Έχουμε ξαναπεί πως το stoner είναι το rock genre, που τώρα, αυτή τη στιγμή ενθουσιάζει περισσότερο τη νεολαία (και τους κάπως μεγαλύτερους, ok).
Όλα τα είδη μπορεί να παίζουν, από τα πιο αλλόκοτα και πειραματικά, έως τα πιο μέινστριμ και προσαρμοσμένα στο μέσο γούστο, όμως το stoner διεκδικεί, ως φαίνεται, το μεγαλύτερο μερίδιο στις προτιμήσεις. Εντάξει, μπορεί να μην είναι το ροκ εκείνο που ακούγεται πάντα συναρπαστικό στ' αυτιά μου, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Σε τόσο χαλεπούς ροκ καιρούς... ροκ να 'ναι και ό,τι να 'ναι. Πόσο μάλλον, όταν με τους Loud Silence το «ό,τι να 'ναι» δεν ισχύει – καθώς η μπάντα είναι τρομερή, με το stoner της να είναι από τα καλύτερα που μπορείς ν' ακούσεις τριγύρω.
Τώρα, γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί είναι τόσο καλοί οι Loud Silence δεν ξέρω. Προφανώς οι άνθρωποι έχουν ταλέντο, πολύ ταλέντο – γιατί αν δεν το παραδεχθούμε αυτό, τότε δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε τίποτα.
Κατ' αρχάς οι φίλοι μας ξέρουν να γράφουν σύγχρονα ροκ τραγούδια, ξέρουν να συνθέτουν – κάτι όχι αυτονόητο. Και τα έξι κομμάτια που ακούγονται στο "Elements" είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, και παρότι κάποια εξ αυτών τραβάνε σε διάρκεια (υπάρχει 8λεπτο track εδώ, δύο σχεδόν 7λεπτα, δύο 5λεπτα κι ένα 4λεπτο), στην πράξη δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Χάνεται ο χρόνος! Είναι τόσο ευφυείς, τόσο παικταράδες και οι τρεις τους, ώστε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους παρακολουθείς αποσβολωμένος.
Loud Silence - After Pain
Δεν ακούς κάτι «στραβό» στο άλμπουμ τους, ώστε να πεις στη διαδρομή... α, να κι ένα καλό κομμάτι... να βάλεις δηλαδή κάποια «σημάδια» στην εξέλιξή του. Στο "Elements" δεν υπάρχουν «σημάδια». Όλα τα κομμάτια ρέουν με τον πιο απλό, μα εμπνευσμένο τρόπο, ο κιθαρίστας «σπέρνει» διαρκώς, περνώντας, μάλιστα, απ' όλο το φάσμα του σκληρού ροκ (ακούς και progressive ανάμεσα, ακούς ακόμη και blues), με το μπάσο και τα ντραμς να κάνουν έξοχη δουλειά, στηρίζοντας με δύναμη και πάθος τις συνθέσεις.
Περαιτέρω και η φωνή τού Αντρέα είναι αυτή που πρέπει να είναι (κάτι ακόμη πιο δύσκολο και σπάνιο), με την ηχογράφηση και την παραγωγή να έρχονται κι αυτές να υπογραμμίσουν την τέλεια δουλειά που έχει γίνει σε όλα τα επίπεδα.
Λοιπόν, τώρα που τελείωσε η πολλοστή ακρόαση αυτού του πρώτου CD των Loud Silence, έρχομαι να πω τι μου θύμισαν (με όλο το χάντικαπ του μισού αιώνα κατά νου). Το πρώτο LP των Skid Row (του Gary Moore) από το 1970.
Κι εκεί κάτι πιτσιρικάδες έπαιζαν, και δεν έπαιζαν καλύτερα από τούτους εδώ. Χίλια μπράβο λοιπόν!
EVRITIKI ZYGIA
Ormenion
[Teranga Beat]
Η Evritiki Zygia, ή και Εβρίτικη Ζυγιά, είναι ένα σχήμα που ξεκίνησε να παίζει παραδοσιακή μουσική της Θράκης, ανακατεμένη όμως και με πρωτότυπα patterns, όπως και με αυτοσχεδιασμούς, ήδη από το 2007.
Η παρουσία τής Εβρίτικης Ζυγιάς μέχρι τώρα, ήταν αισθητή βασικά σε γιορτές και πανηγύρια της περιοχής, αν και γράφτηκαν και δύο δίσκοι (ένας από το 2013 και ένας από το 2016), που δεν ακούστηκαν παραπέρα, καθώς ήταν παραγωγές τοπικών πολιτιστικών συλλόγων. Τώρα όμως, με το "Ormenion", το πιο νέο άλμπουμ τους, που κυκλοφορεί σε LP και σε CD, έρχεται να αποτυπωθεί ο σημερινός οίστρος του γκρουπ, μέσω της (ελληνικής) Teranga Beat. Μιας εταιρείας, που μετά από μια σειρά αφρικάνικων άλμπουμ, από τα σέβεντις και τα έιτις, τον τελευταίο καιρό πλουτίζει τον κατάλογό της και με ελληνικό ρεπερτόριο (άκου τα δύο LP της Greek Fusion Orchestra του Κυριάκου Σφέτσα και τώρα την Εβρίτικη Ζυγιά).
Η μπάντα αποτελείται από νέους μουσικούς, οι οποίοι, βασικά, παίζουν παραδοσιακά όργανα. Λέμε βασικά, γιατί ανάμεσα υπάρχουν και keyboards, που παρέχουν στην εγγραφή και μιαν αίσθηση crossover. Crossover με τι όμως; Έλα ντε, είναι ένα θέμα αυτό. Με το λαϊκό, το σκυλο-λαϊκό και το παραφθαρμένο λαϊκοδημοτικό των σύγχρονων πανηγυριών; Ας το πούμε.
Υπάρχουν και τσάμικα, και καλαματιανά, και νησιώτικα, ακόμη και ποντιακά με πλήκτρα (αρμόνια, φαρφίζες κ.λπ.), άκου π.χ. τις εγγραφές του Παυλάκη Δραμινού από τα late seventies, άρα γιατί να μην υπάρχουν και θρακιώτικα;
Φυσικά, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική – αισθητικώς διαφορετική, εννοούμε. Και τέλος πάντων, άλλο live, άλλο πανηγύρι, και άλλο δισκογραφία. Και εν προκειμένω, αν μιλάμε για το "Ormenion", ό,τι ακούγεται εδώ δεν έχει σχέση με τον σημερινό πανηγυριώτικο ήχο (που κι αυτός έχει την αξία του, ok, στις διάφορες εκφάνσεις του), αλλά με κάτι άλλο φύσει και θέσει διαφορετικότερο.
Μέλη, λοιπόν, της Εβρίτικης Ζυγιάς είναι οι Στρατής Πασόπουλος φωνή, καβάλ, Αλέξιος Παρτινούδης θρακιώτικη λύρα, Γιώργος Δρικούδης CRB elettronica-Diamond 800, moog, Σπύρος Στράτος γκάιντα, φωνή και Άγγελος Στράτος νταούλι, κρουστά.
Αυτοί οι πέντε μουσικοί μπήκαν κάποια στιγμή στο στούντιο (Αrkadikon, Θεσσαλονίκη, 18-19 Μαΐου 2019) και έγραψαν αυτά τα επτά tracks, που κάθε ένα, ξεχωριστά, έχει τη σημασία του.
Evritiki Zygia (Εβρίτικη Ζυγιά) - Ormenion album teaser
Το "Fog" έχει στην εισαγωγή πλήκτρα, αλλά γρήγορα μπαίνει το καβάλ, τα κρουστά και η γκάιντα, και το πράγμα διονυσιάζεται πάραυτα. Τα πλήκτρα κρατούν «σωστή» γραμμή και δεν ακούγονται ξεκάρφωτα, ακόμη και όταν είναι σε αντιπαράθεση με τα πνευστά. Κάποια στιγμή, μάλιστα, παίρνουν τα σκήπτρα και το κομμάτι αρχίζει να γίνεται ροκ (θα μπορούσε, δηλαδή, στη θέση του keyboard να υπάρχει ηλεκτρική κιθάρα), αλλά κι αυτή η παρασπονδία στέκεται μια χαρά.
Ακολουθεί η "Maritsa" (το όνομα του Έβρου στα βουλγάρικα). Το κομμάτι διαθέτει καθαρό balkan-sound, αυτόν που ακούς στην ευρύτερη περιοχή (και πέραν της ελληνικής Θράκης, εννοούμε). Έχει και αυτό τις ενορχηστρωτικές ιδιαιτερότητές του, πάντα με την συμβολή των πλήκτρων, φέρνοντας στη μνήμη κλασικούς πλέον crossover ήχους, σαν αυτούς που αναπτύσσονταν στα seventies στον σκανδιαναυικό βορρά (Arbete och Fritid, Balkan, Ramlösa Kvällar, Archimedes Badkar, Piirpauke κ.λπ.) και στην δεκαετία του '90 ολούθε.
Στο "5 nights", ένα τραγούδι αγάπης, όπως διαβάζουμε στις liner notes, κοινό στους πρόσφυγες από το Καβακλί στην βόρεια Θράκη (Βουλγαρία), η Εβρίτικη Ζυγιά διαπρέπει. Το κομμάτι καταφέρνει να δημιουργήσει μιαν ατμόσφαιρα ηχητικής έκστασης και χορευτικής μέθεξης (σαν αυτή των λαϊκών πανηγυριών), με την μπάντα να μένει πιστή σε όσα της παραδόθηκαν, προχωρώντας σε πολύ προσεκτικές ανατροπές.
Τα ίδια θα ισχυριστούμε και για τον «Καρσιλαμά», που κλείνει την πλευρά και που προσθέτει κι άλλα ηχοχρώματα, πιο ανατολίτικα και πιο λαϊκά, στην ηχογράφηση.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το "Ormenion", ένα track που κινείται κάπου μεταξύ παράδοσης και προσωπικής δημιουργίας – για μουσικούς, εξάλλου, που ζουν και βιώνουν αυτούς τους ήχους στους τόπους που απλώθηκαν είναι κάπως αξεδιάλυτο το τι μπορεί να είναι «επώνυμο» και το τι «παραδοσιακό». Και εδώ η δύναμη, το καύμα, η έξαψη, που βγαίνει απ' αυτές τις μουσικές (τις ευρύτερες βαλκανικές), και τα συγκεκριμένα παιξίματα της Εβρίτικης Ζυγιάς, είναι οι βασικές αιτίες που οδηγούν και το συγκεκριμένο κομμάτι στην αποθέωση.
Το "Anastenariko" (είναι προφανές πού ακριβώς αναφέρεται) έχει για πρωταγωνιστές την λύρα και το νταούλι, αλλά και τα πλήκτρα ξανακάνουν ωραία δουλειά εδώ (μαζί με τις φωνές φυσικά). Το τελείωμα του κομματιού είναι πολύ καλό, κάπως πιο «ελεύθερο», πιο «τζαζίστικο», πιο «τραβηγμένο», και αυτό του δίνει άλλη χάρη.
Το άλμπουμ θα κλείσει με το 7λεπτο "The sun is setting down" («Ο ήλιος βασιλεύει κι η μέρα σώνεται»), που είναι το πιο μακρύ στο χρόνο track του LP. Σε πολύ γρήγορο τέμπο και με συνεχή γεμίσματα απ' όλα τα όργανα, ο σκοπός αυτός, το τραγούδι αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα του «Ορμένιου», προβάλλοντας μια συνεχή κινητικότητα, μιαν ατίθαση διαμόρφωση, που θα καταλήξει σ' ένα διονυσιακό παρανάλωμα.
Το «Ορμένιον-Ormenion» είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, που δεν εκβιάζει καταστάσεις, που δεν θέλει να (ψευτο)εντυπωσιάσει με χοντροειδείς μοντερνισμούς. Είναι σοβαρό, στιβαρό, συνεπές, προερχόμενο από μουσικούς που ξέρουν και τι θέλουν και πώς ακριβώς να το πραγματώσουν (εκείνο που θέλουν).
ΦΩΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Όνειρο Φευγάτο
[Μετρονόμος]
O πρόωρα χαμένος Φώτης Παπαδόπουλος (πέθανε στα 50 του, το 2017) ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Συνεργάτης σε διάφορα έντυπα (Πρόσωπα, 01, Οδός Πανός...), ασχολήθηκε και ο ίδιος με τις εκδόσεις (Heteron 1/2), ενώ υπήρξε παράλληλα τραγουδοποιός, ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, blogger κ.λπ.
Όσο βρισκόταν στη ζωή ο άνθρωπος αυτός δεν είχε καταφέρει να δείξει ευρύτερα το ταλέντο του στην τραγουδοποιία, μ' έναν πλήρη δίσκο, σωστά γραμμένο, σ' ένα στούντιο (για όλους εκείνους που δεν ήταν φίλοι του και που δεν θα είχαν την ευκαιρία να τον ακούσουν να τραγουδάει «ζωντανά» ή μέσα από τις ερασιτεχνικές εγγραφές του), κάτι που, τέλος πάντων, συμβαίνει τώρα, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του. Και ευτυχώς!
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν τα τραγούδια του (προς τούτο εργάστηκε ο αδελφός του Γιάννης Παπαδόπουλος), ενορχηστρώθηκαν (Κώστας Μάκρας), τραγουδήθηκαν (Γιώργος Μάκρας, Βίκυ Καρατζόγλου, Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Παπαδόπουλος) και κυκλοφόρησαν, εσχάτως, σ' ένα ωραίο CD-book από τον Μετρονόμο.
Ξεκινώντας από τους στίχους θα λέγαμε πως ο Παπαδόπουλος έγραφε απλά και σωστά, και βασικά από καρδιάς. Τα θέματα που τον απασχολούσαν... οι σχέσεις, ο έρωτας, η ειλικρίνεια ανθρώπων και καταστάσεων, το πηγαίο, το αληθινά λαϊκό, η «ζωή για τη ζωή», πάντα με ζεστή προσέγγιση και «από τα μέσα»»... βγαίνουν ατόφια από τα λόγια των τραγουδιών του, και, κατά μίαν έννοια, οδηγούν και τις μουσικές του – τις επικαθορίζουν. Μουσικές κατά βάση λαϊκές, είτε αυτές διαθέτουν μπουζούκι είτε όχι.
Μπαλάντες βασικά έχουμε εδώ, λαϊκές ή ροκ, ή κάτι ενδιάμεσο, που ενορχηστρώνονται με γνώση, και ενίοτε αναμενόμενα, και τραγουδιούνται με πίστη. Πολλά καλά τραγούδια ανάμεσα, και κάποια εξαιρετικά, απ' αυτά που όχι απλώς χαίρεσαι να τ' ακούς, αλλά και από 'κείνα που φανερώνουν πως εδώ υπήρχε ταλέντο, πολύ ταλέντο, που θα μπορούσε, μέσα από κάποιες πιο ειδικές συνθήκες, να μπει σε μια τάξη, ώστε ένα γίνει (και) επιτυχημένο εμπόρευμα.
Φαίνεται, όμως, πως όλα τούτα δεν ενδιέφεραν τον Παπαδόπουλο. Ο άνθρωπος έκανε, απλώς, το κέφι του, δεν είχε κατά νου κανενός είδους καριέρα, δεν είχε ουδεμία καλλιτεχνική αγωνία προκειμένου να καταστήσει τον κόπο του... έργο. Λειτουργούσε αυτόνομα και με ορίζοντα άμεσο και κοντινό, όχι όμως στενό. Τα τραγούδια του, οι μελωδίες και τα λόγια του, το αποδεικνύουν.
Από το κραουνακικό «Τα αγόρια της λεωφόρου» (Κιτσοπούλου-Παπαδόπουλος) και την ροκ μπαλάντα «Ήρωες και νικητές» (Γ. Μάκρας), μέχρι το γλαφυρό χασάπικο «Μισό-μισό» (Καρατζόγλου) και το ροκ ζεϊμπέκικο «Ιππότης και εραστής» (Γ. Μάκρας), οι ποιότητες του Φώτη Παπαδόπουλου είναι εμφανείς. Δεν υπήρξε τυχαίος τραγουδοποιός, υπήρξε ταλαντούχος τραγουδοποιός – όπως ταλαντούχος ήταν σε τόσα διαφορετικά πράγματα.
Τούτο, δε, αποδεικνύεται και από δύο ακόμη τραγούδια του. Ο Φ. Παπαδόπουλος μπορούσε να αντιμετωπίσει μελοποιητικά και την ποίηση (όχι μόνο τα δικά του λόγια) και επ' αυτού –και με βάση τα δύο δείγματα που έχουμε εδώ– διαπρέπει. Τόσο το «Η ταράτσα και το παράθυρο» (Οδυσσέας Ελύτης), όσο και το «Σκιά» (Ναπολέων Λαπαθιώτης) είναι έξοχα τραγούδια, που δείχνουν πολύ γερή φλέβα τραγουδοποιού.
Κρίμα. Κρίμα για όλα. Για τη ζωή που χάθηκε, για την τέχνη που δεν ευοδώθηκε...
Γιώργος Μάκρας - Η ταράτσα και το παράθυρο - (Οδυσσέας Ελύτης - Φ. Παπαδόπουλος)
