O Θανάσης Τριαρίδης, με το έργο του, “Ζyklon ή το πεπρωμένο”, έρχεται στη Θεσσαλονίκη να αφυπνίσει βαθιά κρυμμένα ιστορικά μυστικά της πόλης. Μας συνοδεύει σε ένα από τα γκέτο των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, μας αποκαλύπτει την ιστορία γνωστών κτιρίων της πόλης, μας παρασέρνει στους δαιδαλώδεις διαδρόμους σύλληψης των έργων του και αποδέχεται όλους τους χαρακτηρισμούς που του προσάπτουν. Για τον Θανάση Τριαρίδη η ιστορία θα επαναλαμβάνει με τον ίδιο φρικτό τρόπο αρκεί εμείς ως κομμάτια αυτής να μην προφέρουμε ποτέ το σταβατς, το παράγγελμα του Άουσβιτς, που σημαίνει έγερση στα πολωνικά.
Ο τίτλος της παράστασης. “Zyklon b ή τσικλόν μπε είναι το αέριο που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίου του Άουσβιτς και σε άλλα στρατόπεδα. H πλειονότητα των Εβραίων που βρέθηκε στο Άουσβιτς εξοντώθηκε στους θαλάμους αερίων, άρα εξοντώθηκε με το Zyklon b. Είναι, αν θέλετε, το όργανο του φόνου του μεγαλύτερου εγκλήματος της δυτικής ιστορίας. Είναι αέριο που χρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 1920 και η ειρωνεία έγκειται στο ότι το εφηύρε ο Γερμανοεβραίος Φριτς Χάμπερ, νομπελίστας της Χημείας. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά για απολύμανση ρούχων, ως εντομοκτόνο και επειδή ήταν φτηνό επιλέχτηκε ως μέσο μαζικής θανάτωσης στους θαλάμους αερίων.”
"Με ενδιαφέρει το ανθρώπινο όριο. O Kafka λέει στους Αφορισμούς 1917-1918, ότι υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή, αυτό το σημείο οφείλουμε να φτάσουμε."
Το θεατρικό έργο. “Το θεατρικό έργο, ‘Zyklon b ή το πεπρωμένο’, είναι ένα από τα θεατρικά έργα μου, αν είναι θεατρικά έργα, οι διαλογικές αφηγήσεις που γράφω. Μέχρι τώρα έχουν δημοσιευτεί 12 και 4 από αυτά έχουν βρεθεί στη σκηνή. Δεν γνωρίζω αν η 12άδα θα παραμείνει 12άδα ή θα μεγαλώσει. Το Zyklon έχει εκδοθεί ενόψει της παράστασης από τις εκδόσεις Κάπα.”
Οδηγός στα έργα, μια ακραία αγάπη που ξεπηδάει από ασφυκτικά κλειστούς χώρους και δεν έχει όρια. “Με ενδιαφέρει το ανθρώπινο όριο. O Kafka λέει στους Αφορισμούς 1917-1918, ότι υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή, αυτό το σημείο οφείλουμε να φτάσουμε. Μ’ ενδιαφέρει στο θέατρο που κάνω, στις διαλογικές αφηγήσεις που λέμε ότι είναι θέατρο, το ανθρώπινο όριο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό μπορείς να το βρεις μέσα από διάφορες εκφάνσεις της ανθρώπινης περιπέτειας , η αγάπη είναι μια από αυτές.”
Μια αγάπη μέσα από φρικαλεότητες. “Ο Έλιοτ στα ‘Τέσσερα Κουαρτέτα’, γράφει πως η αγάπη είναι ένα ασυνήθιστο όνομα. Δεν ξέρω τι είναι η αγάπη. Αν το ήξερα θα ήμουν σοφός, δεν θα χρειαζόταν να γράφω. Είναι μια παράξενη λέξη η αγάπη που επινόησαν οι άνθρωποι για να κάνουν τη ζωή τους πιο υποφερτή. Είναι εξίσου παράξενη με τη λέξη ελευθερία, ίσως πιο παράξενη ακόμη και από τη λέξη ελευθερία. Η αγάπη μπορεί να βρίσκεται παντού ακόμα και στο στομάχι της κόλασης. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα της λογοτεχνίας. Τι γίνεται όταν η Κλυταιμνήστρα στην απαρχή της διερεύνησης του ανθρώπινου πάθους, εκεί στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, κομματιάζει στο λουτρό τον άντρα της; Τι γίνεται στη Μήδεια την ώρα που έχει εκείνο το τρομερό χορικό και παίρνει την απόφαση θανάτωσης των παιδιών της; Τι γίνεται στην υπνοβασία της Λαίδης Μακμπέθ; Τι γίνεται στο Ντοστογιέφσκι; Η λογοτεχνία διερευνά αυτή την υπόθεση της αγάπης, της αιματωμένης αγάπης, της αγάπης, η οποία αναδύεται και σπαρταράει αιματωμένη χωρίς κανένα ηθικό πρόσημο.”
Μένγκελε, Ζyklon b, Εβραίοι, ολοκαύτωμα. Τι ανεπίλυτο μέσα σας ψάχνει να βρει αδιέξοδο; “Ήθελα πολύ να γίνει το Zyklon στη Θεσσαλονίκη, είναι το πρώτο μου έργο που ξεκινάει στη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένα εσωτερικό στοίχημα. Αν ήμουν θρησκευόμενος, θα σας έλεγα ότι ήταν τάμα. Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα η πόλη των αφανισμένων συμπολιτών και της αφανισμένης μνήμης τους. Αν τους συμπολίτες, λέμε ότι τους αφάνισαν οι Ναζί και εμείς δεν συμμετείχαμε, τη μνήμη τους τότε, την αφανίσαμε εμείς οι Έλληνες. Ο ολέθριος ελληνικός εθνικισμός των τελευταίων 50 χρόνων αφάνισε τη μνήμη των Εβραίων συμπολιτών μας. Στο ολοκαύτωμα, όπως λέω, έχουμε χάσει τους συμμαθητές που δεν είχαμε στο σχολείο, τα αγόρια και τα κορίτσια που δεν ερωτευτήκαμε, τη μνήμη της ζωής που δεν ζήσαμε, τα παιδιά τους που δεν παίξανε με τα παιδιά μας. Γι’ αυτό το λόγο, παλεύω μέσα σε μια σειρά κειμένων και σε μια σειρά θεάτρου που γράφω να σχηματίσω αυτήν την απουσία και να προσπαθήσω να συναντηθώ μαζί της. Αυτό μπορεί να πει κανείς ότι είναι το στοίχημα του Zyklon για μένα σε ό,τι αφορά το γράψιμο και την παράσταση στη Θεσσαλονίκη.”
Υπάρχει χαρακτηριστική περιγραφή για το διωγμό των Εβραίων και την θέαση από τους συμπολίτες τους, στο ‘Εν ταις ημέραις εκείναις’, του Γιώργου Ιωάννου. Τα τελευταία χρόνια οι Θεσσαλονικείς έχουν σβήσει ή δεν έχουν αποδεχθεί το εβραϊκό κομμάτι της πόλης. “Ο κυρίαρχος εθνικισμός επικράτησε στην πόλη μετά το 1912 γιατί έπρεπε να γίνει μια μονοεθνική ελληνική πόλη καθώς το ‘ 12 δεν ήταν ελληνική πόλη η Θεσσαλονίκη αλλά πολυεθνική. Οι Έλληνες ήταν το 13% του πληθυσμού. Έπρεπε να φύγουν οι μειονότητες και να αφανιστεί η μνήμη τους. Αντίστοιχο παράδειγμα μονοεθνοποίησης μιας πόλης έχουμε και στη Σμύρνη. Πώς η πολυπολιτισμική Σμύρνη έγινε μια ολέθρια μονοεθνική πόλη. Οι εθνικισμοί αυτό κάνουν, στραγγαλίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, την ανθρώπινη ιστορία μπροστά στο πολιτικό πρόσταγμα του εθνικισμού. Οι Θεσσαλονικείς, εμποτισμένοι από τον εθνικισμό, ουσιαστικά ποτέ δεν θέλησαν να βρεθούν με τους Εβραίους συμπολίτες τους. Ελάχιστα είναι τα λογοτεχνήματα για την αποκατάσταση της μνήμης, ανάμεσά τους, ο Γιώργος Ιωάννου, που αναφέρατε. Ένα μόνο θα πω, το Εβραϊκό νοσοκομείο Χιρς, μετονομάστηκε από τους Ναζί που δεν μπορούσαν να ανεχτούν ένα νοσοκομείο που έγινε από τα χρήματα του Βαρώνου Χιρς και οργανώθηκε από το γιατρό Μισαρχί. Σήμερα λέγεται Ιπποκράτειο. Σήμερα, δηλαδή, οι Ναζί, μας έχουν επιβάλλει την αλλαγή του ονόματος του νοσοκομείου. Όσοι γεννηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη, δεν γνωρίζουμε ότι το Ιπποκράτειο είναι το Εβραϊκό νοσοκομείο Χιρς. Αυτό δείχνει ότι ενώ οι Ναζί χάνουν τον πόλεμο και δικάζονται στη Νυρεμβέργη, ο αφανισμός της μνήμης, που επιχείρησαν στους Εβραίους είναι ακόμα κραταιός. Το Εβραϊκό κοιμητήριο σκυλεύτηκε. Δεν σκυλεύτηκε από του Ναζί, εκείνοι το εκχέρσωσαν, οι Έλληνες όμως πήραν τις πλάκες τους για μπάζα, οικοδομικό υλικό και βλέπουμε τις πλάκες γύρω μας, στα σκαλιά του Αγίου Δημητρίου, στα πίσω σκαλιά, στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης, ακόμα και σε πισίνες που χτίστηκαν τη δεκαετία του ’60 στο Πανόραμα. Περπατάμε στην πόλη και βλέπουμε ταφόπλακες Εβραίων.”
Οι ήρωες αποκαλύπτουν στα κρυφά και στα όρια του παιχνιδιού τα δικά τους όρια. “Είναι ένα στοίχημα της δικιάς μου δραματουργίας. Να μπορείς να δημιουργήσεις μια παραπραγματικότητα η οποία κάποια στιγμή να σε χωροκατακτήσει. Είσαι η Γιώτα και είμαι ο Θανάσης, ωστόσο κάποια στιγμή μιλώντας, μπορούμε να πούμε ότι είμαστε δύο άλλοι άνθρωποι και να υποδυθούμε ένα παιχνίδι ρόλων. Όταν αυτό το παιχνίδι ρόλων, φτάσει εκείνο το σημείο που έλεγε ο Κάφκα, που δεν έχει επιστροφή, τότε έχει πραγματωθεί το θέατρο που γράφω. Οι άνθρωποι στο Zyklon είναι σε μια δίδυμη κάψουλα με ένα βραχίονα ασφαλείας. Εγώ θέλω αυτό ακριβώς, ο βραχίονας ασφαλείας να μην τους προστατεύει, να τους αφήνει όλο και περισσότερο έκθετους, ώστε να επιτευχθεί αυτό που είπε ο Αριστοτέλης, περιπέτεια.”
"Υπήρχαν παραστάσεις που οι θεατές έφευγαν στη μέση του έργου. Πολύ σκληρές ερωτικές σκηνές, ειδικά στα πρώτα θεατρικά. Υπήρχαν θεατές οι οποίοι διαφώνησαν έντονα με την ιδεολογική κατεύθυνση της παράστασης. Είναι θεμιτή και επιθυμητή η κριτική για μένα. Αν θέλουν οι άνθρωποι μόνο να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους, δεν με αφορούν. Με αφορά ο, τιδήποτε έχει να γεννήσει πράγματα."
Οι ήρωες στήνουν παιχνίδια μεταξύ τους, εσείς στήνετε νοητικά παιχνίδια με τους θεατές, οι θεατές τι παιχνίδια παίζουν με τη μνήμη τους; “Ο θεατής είναι σαν τον αναγνώστη, εξαρτάται από το πόσο διαθέσιμος έρχεται σε μια παράσταση. Από το πόσο διαθέσιμος είναι γενικότερα στη ζωή του να ψάξει τους κώδικες του εαυτού του. Εάν θέλει να ψάξει τους κώδικες και να τους αναδιατάξει μπορεί να γίνει και ολέθριο παιχνίδι. Η επιθυμία μου είναι να δημιουργήσω μια συνθήκη διασάλευσης. Στην Αθήνα όταν παιζόταν ο Μένγκελε η σκηνή ήταν αντικρινή με μια κερκίδα από τη μια μεριά και μια από την άλλη. Το στοίχημα για μένα ήταν να κοιτάζω τους απέναντι θεατές. Όποτε παρατηρούσα κάποιους να παίρνουν τη τσάντα τους αγκαλιά και να την κρατούν σφιχτά σαν να προσπαθούν να οχυρωθούν από αυτό που έβλεπαν, τότε για μένα συντελούνταν κάτι. Σημαίνει ότι αισθάνονται μια έντονη συνθήκη ανασφάλειας. Είναι σημαντικό να αισθανθεί ο θεατής ανασφαλής, ανασφαλείς είναι και οι ηθοποιοί, ανασφαλής είμαι κι εγώ. Στο θέατρο που κάνω εγώ δεν έρχεται κανείς για να διασκεδάσει.”
Στο δικό σας θέατρο υπάρχουν και άνθρωποι που διαφωνούν. “Υπήρχαν παραστάσεις που οι θεατές έφευγαν στη μέση του έργου. Πολύ σκληρές ερωτικές σκηνές, ειδικά στα πρώτα θεατρικά. Υπήρχαν θεατές οι οποίοι διαφώνησαν έντονα με την ιδεολογική κατεύθυνση της παράστασης. Κάποιοι με κατηγορούν για σχετικισμό, ότι από τον υπερβολικό σχετικισμό και την ιδιότυπη νεωτερικότητα των ιδεών μου, ουσιαστικά καταλήγω σε μια αποιδεολογικοποίηση της ζωής, της ιστορίας, του πεπρωμένου. Είναι θεμιτή και επιθυμητή αυτή η κριτική για μένα. Αν θέλουν οι άνθρωποι μόνο να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους, δεν με αφορούν. Με αφορά ο, τιδήποτε έχει να γεννήσει πράγματα. Όταν είδα την πρόβα τζενεράλε στο Μένγκελε, τρόμαξα γιατί το έργο ήταν πολύ επικίνδυνο και ο τρόπος με τον οποίο ανέβαινε εξίσου επικίνδυνος, τότε αναρωτήθηκα αν πρέπει να ανεβάσω την παράσταση. Ύστερα σκέφτηκα ότι αυτό είμαι, είμαι κάτι που ήρθε να διακινδυνεύσει μέσα σ’ αυτήν την παράσταση την ηθική κατασκευή του εαυτού του.”
Όταν ανεβάζετε μια παράσταση, είστε πολύ κοντά, εμπλέκεστε σε όλα. “Στην πρώτη παράσταση με την Πέμυ Ζούνη και τον Κώστα Φιλίππογλου δεν ήμουν τόσο κοντά, ούτε στους Καρχαρίες, αλλά στο Μένγκελε τα έκανα όλα μόνος μου. Στο Zyklon είμαι πιο αποστασιοποιημένος και τα ανέλαβαν όλα ο Παρασκευόπουλος, ο σκηνοθέτης και ο Χαρέλας, ο παραγωγός. Ήμουν τυχερός που τους είχα γιατί δεν ήμουν σε θέση να ελέγξω μια παράσταση στη Θεσσαλονίκη.”
Στην πρεμιέρα του Μένγκελε μια γυναίκα θήλαζε το μωρό της. Όταν βλέπετε τέτοιους θεατές τι νιώθετε; “Νιώθω συγκίνηση. Όταν μια νέα μητέρα πιστεύει ότι μια θεατρική παράσταση είναι τόσο σημαντική ώστε να έρθει με το μωρό της, τότε σημαίνει ότι είναι εύφορο το έδαφος για να γεννήσουμε πράγματα.”
Σας έχουν προσάψει διάφορους χαρακτηρισμούς: ‘αντιρρησίας συνείδησης’, ‘υπερβολικός’, ‘μονήρης’, ‘άθεος’, τι είστε τελικά; “Αντιρρησίας συνείδησης ελπίζω παντοτινά να είμαι και μάλιστα από αυτούς που ενώ πήγαν στρατιώτες και υπηρέτησαν κανονικά τη θητεία τους έγιναν αντιρρησίες στην εφεδρική στράτευση. Ήταν μια συνειδησιακή επιλογή που διαμορφώθηκε στην πορεία της ζωής. Είμαι υπερβολικός. Πολύ υπερβολικός. Όποιος δεν θέλει υπερβολή, δεν χρειάζεται να έρθει σε μένα και στα κείμενά μου. Δεν είναι το μέτρο δουλειά των ανθρώπων που γράφουν, είναι, αν θέλεις, η προσπάθεια να τεντώσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο που κουβαλάνε για να ψάξουν το άλλο εκείνο, που λέει ο Καβάφης, το άλλο του κόσμου, που λέει ο Στάινερ, το «ούτος εκείνος», που λέει ο Καβάφης ότι άκουσε στον ύπνο του ο Λουκιανός. Το μέτρο, η σοφία, η ασφάλεια, δεν με αφορούν.”
Στο Καισαρίωνα του Καβάφη, υπάρχει η αφορμή να εξακριβωθεί μια εποχή ή να περάσει η νύχτα. Στα έργα σας υπάρχουν αφορμές; “Πάντα υπάρχει αφορμή στη σύλληψη των έργων. Υπάρχει κάτι από τη ζωή μου, την πεζή ζωή μου, γιατί είναι πεζή σε σχέση με αυτά που γράφω. Πεζοί είναι και οι ήρωες των θεάτρων μου, οι οποίοι στη διάρκεια του θεατρικού έργου κάνουν μεγαλειώδεις ακρότητες και βουτούν σε ένα κενό. Υπάρχει και μια θεωρία που υποστηρίζει ότι κάνεις στο θέατρο πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις στη ζωή, δεν έχει άδικο.”
Το θέμα του ρατσισμού πάντα θα υπάρχει; “Φοβόμαστε τον άλλο. Οι άνθρωποι είμαστε έτσι καμωμένοι, είναι παράξενο ζώο ο άνθρωπος. Ζει με τον άλλο και συνάμα τον φοβάται. Φοβάσαι τον άλλο γιατί έτσι είναι η φύση σου και την ίδια ώρα είσαι ένα κοινωνικό ζώο που ζεις με τον άλλο. Αυτή η αντίφαση, ρυθμίζει τη ζωή των ανθρώπων. Ο φόβος του άλλου που γεννά τον ρατσισμό θα υπάρχει πάντοτε στη ζωή των ανθρώπων. Όσος πολιτισμός και να δώσει επιχειρήματα, βιβλία , έργα αναφοράς ενάντια στο ρατσισμό, αυτός θα ζει μέσα μας. Κι από κει και πέρα είναι η πολιτισμική αρματωσιά του κάθε ανθρώπου και η πολιτισμική αρματωσιά κάθε κοινωνίας.”
Τα ποσοστά της Χ.Α. ήταν αυξημένα ακόμα και με εκπροσώπους της στην φυλακή. Αυτό είναι οξύμωρο; “Δεν είναι οξύμωρο. Οι Ναζί πάντοτε θα παίρνουν ποσοστά. Επενδύουν στον τρόμο, στο φόνο, στο θάνατο, στις καθαρές λύσεις δια του φόνου και θα υπάρχει πάντα εκλογικά ένα ποσοστό το οποίο θα βρίσκει το μίσος, τον φόνο, πρόσφορη πρόταση.”
Στα δικά μου έργα είναι συνθήκη να βρεις ηθοποιούς που να ταιριάζουν, να μπορούν και να έχουν τη διαθεσιμότητα, να αγαπήσουν τρελά το έργο. Τα δικά μου έργα δεν γίνονται μέσα από επιχορηγήσεις οπότε πρέπει να δουλέψουν στα τυφλά σε βάθος χρόνους.
Συμφωνείτε ότι κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό ρατσιστή; ‘Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη’; “Φυσικά κρύβουμε έναν ρατσιστή μέσα μας και μάλιστα μεγάλο. Γράφω στα κείμενά μου όταν λέμε ‘ποτέ ξανά’ για το ολοκαύτωμα, εννοούμε ποτέ ξανά δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί. Εκείνο που θα έπρεπε να λέμε είναι, ποτέ ξανά να μην το κάνουμε εμείς. Όλοι νομίζουμε πως το ολοκαύτωμα του μέλλοντος θα μας έχει ως θύματα, έχω να πω ότι θα είμαστε οι θύτες. Τα θύματα θα είναι οι χοντροί, οι αδύνατοι, οι άρρωστοι, οι μελαψοί, θα είναι κάποιοι άλλοι, δεν θα είναι οι Εβραίοι αλλά οι πεινασμένοι, οι μετανάστες. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα λέμε ότι δεν θα θέλουμε το κακό του, αλλά, θα υπάρχει αυτό το ‘’αλλά’’ που θα δημιουργεί τις συνθήκες του φόνου. Μετά θα έρθουν τα τρένα, που δεν θα είναι τα τρένα αλλά κάτι άλλο, το zyklon b, που θα είναι κάτι άλλο. Το ερώτημα είναι, όχι να μην ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να ακούσουμε το παράγγελμα του Άουσβιτς, το παράγγελμα σταβατς, που θα πει έγερση στα πολωνικά αλλά να μην ξυπνήσουμε ένα πρωινό και το προφέρουμε εμείς το παράγγελμα.”
Συντελεστές παράστασης. “Με τον παραγωγό Θωμά Χαρέλα, έχουμε συνεργαστεί στην παράσταση Μένγκελε στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αυλαία. Είναι μεγάλη χαρά και τιμή για μένα που η πρώτη παραγωγή του θεάτρου Black Box είναι το Ζyklon. Mε τον σκηνοθέτη της παράστασης, τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Όταν φτιάξαμε το δίκτυο εθελοντών δοτών αιμοδοτών, ο Γιάννης ήταν ο τρίτος εγγεγραμμένος. Δεν έτυχε ποτέ να συνεργαστούμε γιατί όταν ο Γιάννης είχε εδώ τις Νέες Μορφές, εγώ δεν έγραφα θέατρο, έγραφα μυθιστορήματα. Όταν άρχισα να γράφω θέατρο, επειδή με κατηγορούν ότι είμαι αντίχριστος, ανθέλληνας, η Θεσσαλονίκη έδειχνε να μη μπορεί να σηκώσει κάποιο δικό μου θεατρικό έργο, έτσι όλα ανέβηκαν στην Αθήνα. Όταν έγινα αποδεκτός στην πόλη, δεν γινόταν να μη συνεργαστώ με τον Γιάννη. Δυο χρόνια το κυνηγήσαμε. Όταν βλέπεις μια παράσταση, άλλα δέκα σχέδια έχουν ματαιωθεί πριν. Στα δικά μου έργα είναι συνθήκη να βρεις ηθοποιούς που να ταιριάζουν, να μπορούν και να έχουν τη διαθεσιμότητα, να αγαπήσουν τρελά το έργο. Τα δικά μου έργα δεν γίνονται μέσα από επιχορηγήσεις οπότε πρέπει να δουλέψουν στα τυφλά σε βάθος χρόνους. Είμαι πάντα τυχερός με τις επιλογές των ηθοποιών. Ίσως με προστατεύει αυτό, ότι μια συνθήκη πολύ μεγάλης δυσκολίας θα τους οδηγήσει στην παράσταση. Ξακρίζει ποιος πραγματικά έχει πνευμόνι για να το κάνει. Η Ιωάννα Παγιατάκη και ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς είχαν το πνευμόνι να καταπιαστούν. Ο Κωνσταντίνος είναι ο νεότερος ηθοποιός που παίζει έργα μου. Είναι μεγάλα και δύσκολα. Ο Φιλίππογλου, χαρακτηριστικά αναφέρει, ‘έπαιξα Σαίξπηρ στα Γαλλικά και δεν δυσκολεύτηκα, όταν έπαιξα το ρόλο στα Μυρμήγκια, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει.’ Δύσκολοι, μεγάλοι ρόλοι, όπου οι ήρωες επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα σε ελαφρές παραλλαγές. Απαιτούν πρόβες και σκληρή δουλειά. Να τσακίσεις τον εαυτό σου πάνω στο κείμενο. Εκεί πρέπει να διαθέτεις τον κατάλληλο σκηνοθέτη να οργανώσει το χάος μιας μη παραστάσιμης τρέλας καθώς και ηθοποιούς που να το πιστέψουν.”
Είστε επιλεκτικός στις εμφανίσεις ακόμα και στην προώθηση του έργου. “Δεν μας νοιάζουν οι διαφημίσεις και οι καταχωρήσεις. Αν αξίζει κάτι, θα φανεί. Να πιστεύεις αυτό που κάνεις. Η βιομηχανίας της προβολής, των δημοσιευμάτων στο θέατρο, ο τρόπος που στήνονται είναι αναγκαίο κακό αλλά μακριά από την ουσία. Η ουσία είναι πόσο θα μπορέσουμε να μέσα στο χάος να καταθέσουμε κάτι ουσιώδες και για να είναι κάτι ουσιώδες πρέπει να είναι καμωμένο με τα υλικά του εαυτού μας.’’
Info:
"Ζyklon ή το πεπρωμένο"
Black Box
Βασ. Όλγας 65 και Φλέμινγκ 2
Πρεμιέρα: Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015 στις 21:00
Διάρκεια παραστάσεων: 5-29 Μαρτίου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Διάρκεια παράστασης: 80’
Συντελεστές
Κείμενο:Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία:Γιάννης Παρασκευόπουλος
Σκηνογραφία: Σοφία Παπαδοπούλου
Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Εύα Κουμανδράκη / Φωτεινή Τσακίρη
Παραγωγή:Θωμάς Χαρέλας & BlackBox
Ηθοποιοί:Ιωάννα Παγιατάκη / Κωνσταντίνος Γαβαλάς
Φωτογραφίες: Νέστορας Σπανός
σχόλια