Ο Μίκαελ Χάνεκε μαζεύει τις ψηφίδες του έργου του σε ένα δημιουργικό αποκορύφωμα, σκηνοθετημένο με αυτοπεποίθηση και πλήρη έλεγχο των μέσων που επιλέγει. Αντίθετα με σκηνοθέτες που επαναλαμβάνουν τις ιδέες τους και μόνο, σε έναν αέναο αυτοθαυμασμό και ανθολόγηση της θεματικής τους (σαν ταινία με πολλαπλά φινάλε), ο Αυστριακός σκηνοθέτης καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον με υπόθεση και χαρακτήρες, χωρίς να προδίδει τις αρχές και τον στόχο του.
Ο Μίκαελ Χάνεκε μαζεύει τις ψηφίδες του έργου του σε ένα δημιουργικό αποκορύφωμα, σκηνοθετημένο με αυτοπεποίθηση και πλήρη έλεγχο των μέσων που επιλέγει. Αντίθετα με σκηνοθέτες που επαναλαμβάνουν τις ιδέες τους και μόνο, σε έναν αέναο αυτοθαυμασμό και ανθολόγηση της θεματικής τους (σαν ταινία με πολλαπλά φινάλε), ο Αυστριακός σκηνοθέτης καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον με υπόθεση και χαρακτήρες, χωρίς να προδίδει τις αρχές και τον στόχο του.