Ο Μαρσέλο Καετάνο ξεκίνησε το 2017 να γράφει σενάριο βασισμένο στην ιστορία ενός νέου που το έσκασε από το σπίτι του για να ζήσει ελεύθερος, μακριά από την εστία και τις δεσμεύσεις. Ωστόσο, ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης άλλαξε γνώμη και στο «Baby», που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του περσινού Φεστιβάλ Καννών και συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, αντιστρέφει τη συνθήκη: οι γονείς του Γουέλινγκτον είναι εκείνοι που τον εγκαταλείπουν χωρίς εξήγηση ενώ είναι ακόμη παιδί και αφού αποφυλακίζεται από το σωφρονιστήριο ανηλίκων περιπλανιέται στο Σάο Πάολο, βρίσκει μια «πολύχρωμη» παρέα παλιών φίλων και γρήγορα γνωρίζει έναν 40χρονο ιδιοκτήτη πορνό κινηματογράφου, τον ερωτεύεται, φιλοξενείται στο σπίτι του κι εκείνος τον πασάρει σε πελάτες, σε μια σχέση έμμεσα αιμομικτική, πρακτικά κακοποιητική, με μια δυναμική μέντορα και μαθητή, αφού ο σωτήρας του, ο Ρονάλντο, ένα κράμα μαστροπού και πατέρα, είναι αυτός που τον παρακινεί να ενηλικιωθεί, χαρίζοντάς του κοροϊδευτικά το παρατσούκλι «Baby». Το ενδιαφέρον σε αυτή την υπόθεση επιθυμίας, ανομίας και εξάρτησης είναι η συνεχής κινητικότητα των πρωταγωνιστών σε συνάρτηση με το αστικό περιβάλλον και τον βασικά ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπινο περίγυρό τους, αλλά ο Καετάνο δεν αναπτύσσει ποτέ ικανοποιητικά και ολοκληρωμένα τις πολλές και περίπλοκες συναισθηματικές διασταυρώσεις τους σε μια ταινία που μοιάζει να έχει ως πρότυπο πολλές άλλες, και κυρίως δυο πολύ ανώτερες, το αξέχαστο «Πισότε» του Έκτορ Μπαμπένκο από το 1981 και το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας «Από μακριά» του Λορέντσο Βίγκα, που στην Ελλάδα είδαν ελάχιστοι, αφού προβλήθηκε κάποιον, όχι τόσο μακρινό Δεκαπενταύγουστο στις αίθουσες.