Γεννήθηκε και ζει στη Γερμανία, αλλά έχει ρίζες από τη Βραζιλία και την Ιταλία. Ο αρχιμουσικός Μάρκους Μπος, με εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο έχει συνεργαστεί με τις περισσότερες ελληνικές ορχήστρες. Αυτή την Παρασκευή, 27 Μαΐου, διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε μια συναυλία που υπόσχεται πως είναι «Όλα στον υπερθετικό».
—Η συναυλία που πρόκειται να διευθύνετε ανήκει σε ένα ευρύτερο αφιέρωμα στον Ιγκόρ Στραβίνσκυ. Με ποιους τρόπους θεωρείτε πως ο Στραβίνσκυ επηρέασε τη μουσική της εποχής του;
Ο Στραβίνσκυ μας υπέδειξε την τεράστια ένταση ανάμεσα στον μοντερνισμό, τη φύση και την παράδοση. Η επίδραση όλων αυτών κάνει τη μουσική του τόσο ξεχωριστή και συναρπαστική.
—Η σουίτα μπαλέτου «Το πουλί της φωτιάς» του 1945 είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Ιγκόρ Στραβίνσκι με τα Ρωσικά Μπαλέτα του Σεργκέι Ντιάγκιλεφ. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι σημαντικότεροι καρποί που απέδωσε αυτή η συνεργασία;
Χωρίς αμφιβολία η «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» είναι η πιο επιδραστική δημιουργία που προέκυψε από τη συνεργασία αυτών των δυο καλλιτεχνών. Το σκάνδαλο της πρεμιέρας κρατάει μέχρι και σήμερα.
—Ποιες είναι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις κατά την απόδοση ενός έργου με προγραμματικό περιεχόμενο, όπως το συγκεκριμένο;
Το ότι κάθε δευτερόλεπτο οδηγεί σε μια διαφορετική κατάσταση. Το ότι πρέπει να κάνεις όσους βρίσκονται πάνω στη σκηνή να νιώσουν πραγματικά τη μουσική και να διεγείρουν τη φαντασία του κοινού.
—Τα έργα της συναυλίας αφορούν εντελώς διαφορετικές χρονικές περιόδους και μουσικά ρεύματα. Υπάρχει, ίσως και να έχετε εφεύρει/εντοπίσει κάποιον κάποιος ερμηνευτικός ειρμός, κάποιο ερμηνευτικό νήμα που να τα συνδέει;
Όχι, δεν υπάρχει, ούτε έχω εφεύρει κάποιο νήμα. Ωστόσο, αισθάνομαι το πνεύμα τους αρκετά παρόμοιο. Είναι όλα κορυφαία έργα της εποχής τους, χρειάζονται εμπνευσμένους μουσικούς και ταπεραμέντο.
—Έχετε ηχογραφήσει όλες τις συμφωνίες του Άντον Μπρούκνερ, ενός συνθέτη που πολλοί τον «φοβούνται». Τι ανακαλύψατε κατά τη διάρκεια αυτού του «ταξιδιού» μέσα στο συμφωνικό του έργο;
Έχω κάνει αρκετούς Κύκλους συνθετών. Όλες τις συμφωνίες του Μπρούκνερ, του Ντβόρζακ, μαζί με τα συμφωνικά του δράματα, όλες τις συμφωνίες του Σούμαν και του Μπραμς και πρόσφατα όλη τη μουσική για θέατρο που έγραψε ο Μπετόβεν. Ο Μπρούκνερ θεραπεύει πάντα την ψυχή μου. Μπορεί κανείς να χάσει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου και είμαι ευτυχής που εγώ μπορώ να το βιώνω αυτό ξανά και ξανά. Οπότε, όταν ξέρεις τα σημεία-κλειδιά γίνεται πολύ εύκολο και υπέροχο. Μόνο όταν είναι εύκολο, γίνεται σωστά!
—Έχετε συνειδητά επιλέξει να διευθύνετε ένα ευρύ φάσμα ρεπερτορίου. Για ποιους λόγους θεωρείτε ότι αυτό είναι προτιμότερο από την εξειδίκευση;
Δεν ξέρω κανέναν καλλιτέχνη που να αγαπάει την εξειδίκευση. Κυρίως γίνεται για λόγους μάρκετινγκ, αφού είναι ευκολότερο να πουλήσεις καλλιτέχνες που έχουν μια ταμπέλα. Πάντα προσπαθούσα να μένω έξω από κάτι τέτοια. Είναι δυσκολότερο, αλλά απολαμβάνω πολλές διαφορετικές μουσικές. Άλλωστε, οι αρχές του γερμανικού συστήματος βασίζονται πάνω στην ποικιλία του ρεπερτορίου. Θέλω να αποδώσω στον κάθε συνθέτη έναν δικό του χρωματισμό.
—Τι μουσική ακούτε κατά το διάστημα που προετοιμάζεστε να διευθύνετε μια συναυλία;
Προτιμώ τη σιωπή…
—Διαβάζετε τις κριτικές για τις συναυλίες και τις ηχογραφήσεις σας; Λαμβάνετε υπόψιν όσα γράφονται;
Ναι, μερικές κριτικές είναι πραγματικά βοηθητικές και όταν περιγράφουν ακριβώς αυτό που συνέβη, τότε είναι έξοχο!
—Από πού αντλείτε έμπνευση;
Από πάρα πολλά πράγματα. Από την οικογένειά μου, από μια βόλτα στη θάλασσα, από πολιτικά θέματα, από τη μαγειρική, τις ωραίες συζητήσεις…
—Πώς αισθάνεστε για την επιστροφή σας στην Ελλάδα; Ποια η γνώμη σας για το ελληνικό κοινό;
Είναι πάντα μεγάλη χαρά για μένα να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι, το φαγητό, το νερό της θάλασσας, αλλά και το να διευθύνω στο Μέγαρο ή στη Θεσσαλονίκη… Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη γνώμη για το ελληνικό κοινό, αλλά απολαμβάνω πολύ το χειροκρότημα και την αποδοχή τους.
—Είστε ένας αρχιμουσικός με διεθνή αναγνώριση. Υπάρχουν μουσικές επιθυμίες ανεκπλήρωτες και αν ναι μπορείτε να τις μοιραστείτε μαζί μας;
Θα ήθελα να διευθύνω μια όπερα στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Μετά από 110 όπερες μου λείπουν ο Πάρσιφαλ, η Γυναίκα χωρίς Σκιά, η Αριάδνη στη Νάξο και κάποια έργα του Βέρντι. Όσον αφορά το συμφωνικό ρεπερτόριο, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τους σύγχρονους συνθέτες. Έχω την εντύπωση πως όλο και πιο πολλοί γράφουν για το κοινό και όχι εναντίον του.
—Οι περισσότερες συναυλιακές παραγωγές εμπίπτουν σε οικονομικούς περιορισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τις μουσικές σπουδές. Αν είχατε απεριόριστους οικονομικούς πόρους πού και ποιο έργο θα διευθύνατε;
Προτού διευθύνω κάτι καινούργιο, θα έκανα ξανά το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» και το «Τριστάνος και Ιζόλδη». Το μέρος δεν έχει τόση σημασία. Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει ορχήστρα, χορωδία και σολίστ χωρίς όρια, με αντοχές και επιθυμία για ένα ενιαίο αποτέλεσμα.
—Αν οι αρμόδιοι φορείς διέθεταν απεριόριστα κονδύλια τι θα ευχόσασταν για το μέλλον της μουσικής εκπαίδευσης στη Γερμανία και στον κόσμο;
Στο Λουξεμβούργο πλέον όλα τα παιδιά λαμβάνουν μουσική γνώση ενός οργάνου εντελώς δωρεάν. Αυτό θα έπρεπε να είναι το μέλλον. Σε έναν βασικά ψηφιακό κόσμο χρειαζόμαστε περισσότερο παρά ποτέ την «επιστροφή στο αναλογικό» για να παραμείνουμε άνθρωποι.
INFO:
Παρασκευή 27 Μαΐου, 20:30
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Περισσότερα εδώ
Online αγορά εδώ
