Είδα την παράσταση «Enter Achilles» του Λόιντ Νιούσον στη Στέγη

«Τι ανακούφιση να βλέπεις ένα έργο μοντέρνου χορού στο οποίο δεν περνάς τα πρώτα 15 λεπτά να αναρωτιέσαι τι στο καλό συμβαίνει» έγραφε ο «Observer» το 1995. Και μάλλον σε αυτή την πρόταση συνοψίζεται η σπουδαιότητα αυτής της παράστασης που, 25 χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα στη Βρετανία, αναβιώνει επικαιροποιημένη από τον Λόιντ Νιούσον των DV8 για μια νέα, διεθνή περιοδεία, η οποία ξεκίνησε τις προηγούμενες ημέρες στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Στον σύγχρονο χορό πολλά έχουν αλλάξει στο μεσοδιάστημα, με τους δημιουργούς να δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο εννοιολογικό κομμάτι, εδώ όμως μπορούσες να αισθανθείς από τα πρώτα λεπτά γιατί το Enter Achilles αποτέλεσε τομή για το είδος. Η ηλικία του φαίνεται, παρά το ρεκτιφιέ που έχει υποστεί, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό, ίσα ίσα. Είναι ωραία η ανανέωση, όταν μπορεί να αποδείξει στο νεότερο κοινό, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα στους παλιότερους, τους λόγους για τους οποίους ένα έργο δεν αφέθηκε στη λήθη.

Η ηλικία του φαίνεται, παρά το ρεκτιφιέ που έχει υποστεί, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό, ίσα ίσα. Είναι ωραία η ανανέωση, όταν μπορεί να αποδείξει στο νεότερο κοινό, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα στους παλιότερους, τους λόγους για τους οποίους ένα έργο δεν αφέθηκε στη λήθη.

Όλα τα στοιχεία που μπορούν να προσδώσουν στην έννοια της αρρενωπότητας τον επιθετικό προσδιορισμό «τοξική» είναι εδώ και στα 80 λεπτά διάρκειας της παράστασης αποκτούν ένα εντελώς καινούργιο νόημα, την εποχή που ο σύγχρονος άνδρας παλεύει να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά του, τα gender issues είναι κεντρικό ζήτημα σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές ατζέντες, ενώ το Brexit έρχεται ειρωνικά να επιβεβαιώσει αυτά που προφητικά κατέδειξε δυόμισι δεκαετίες πριν ο Νιούσον.

Ματσίλα και βρετανίλα στα χειρότερά τους, λοιπόν (ταυτόχρονα, με έναν πολύ γλυκό τρόπο, στα πιο αστεία τους), με τη λονδρέζικη χορευτική ομάδα της Rambert να μπαίνει εντυπωσιακά στην ουσία αυτής της νέας ανάγνωσης.

Ξεχωριστά kudos αξίζει να εκφράσω και στον δικό μας Γιώργο Κοτσιφάκη, τον οποίο πέτυχα στη διπλή διανομή του ρόλου του Σούπερμαν. Με τα εντυπωσιακά ακροβατικά και το ταιριαστό φιζίκ του, που λειτούργησε σε τέλεια αντιδιαστολή με τον υπόλοιπο θίασο, κατάφερε να συμπυκνώσει όλες τις εκφάνσεις του «διαφορετικού», έτσι όπως κυμαίνονται μεταξύ απειλής και νέμεσης για τον σημερινό μέσο λευκό στρέιτ Δυτικοευρωπαίο άνδρα.