Είδαμε την ταινία για τον Νικ Κέιβ που προβάλλεται μόνο σήμερα στα σινεμά όλου του κόσμου

Έπρεπε να προηγηθούν είκοσι και βάλε δίσκοι, χωρίς τις ζωντανές ηχογραφήσεις και τα σάουντρακ, καμιά δεκαριά βιβλία, απανωτοί θάνατοι, άλλοι τόσοι χωρισμοί και η απώλεια του λατρεμένου υιού για να γίνει ο Νικ Κέιβ αυτό που είναι: ο μύχιος εαυτός του.

Αυτό που είδαμε ζωντανό και συντριπτικό μπροστά στα μάτια μας όσοι βρεθήκαμε στην πρόσφατη συναυλία του στο Τάε Κβον Ντο, δηλαδή τον ίδιο να αποκαλύπτεται σαν ιερός σαμάνος, απλώνοντας θεραπευτικά τα χέρια στον κόσμο και να μεταδίδει το θείο χάρισμα, τώρα ξεδιπλώνεται με κάθε ακρίβεια σε μια ταινία που θα παίζεται σήμερα, για μια μόνο μέρα, στους κινηματογράφους όλου του κόσμου, με τον τίτλο «Distant Sky», σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Μπέρναρντ.

Τα πάντα καταδεικνύουν πως ο Αυστραλός επιστράτευσε όλα τα μουσικά και σωματικά του μέσα για να μετατρέψει τη συναυλία σε μυσταγωγική κατάνυξη. Η ίδια, πάντα, συγκίνηση με το «Into My arms», η ίδια ανατριχίλα όταν υποβλητικά ψιθυρίζει «With my voice I'm calling you», η ίδια αίσθηση ότι όλοι μαζί σπρώχνουμε τον ουρανό, όταν μας καλεί να το κάνουμε στο «Push the Sky Away»

Πρόκειται ουσιαστικά για την κινηματογραφική καταγραφή της συναυλιακής εμπειρίας που ζήσαμε στην Αθήνα, εντοπισμένη, εν προκειμένω, στην Κοπεγχάχη, στο πλαίσιο πάντα της παγκόσμιας περιοδείας για το Skeleton Tree.

Ευτυχώς η ταινία δεν αναλώνεται σε backstage λεπτομέρειες ή σε άσκοπες δηλώσεις, μεταφέροντας αυτούσια τη μαγική εμπειρία στην οθόνη και δίνοντάς σου την αίσθηση ότι είσαι όντως εκεί.

Αν λοιπόν στην πιο πρόσφατη ταινία «One more time with Feeling» είχαμε δει τον Κέιβ να θρηνεί για τον θάνατο του γιου του, εδώ τον βλέπουμε να μετατρέπει το πένθος σε μυστική εξωστρέφεια χαρίζοντας τον πιο ουσιαστικό, αν και πένθιμο, εαυτό του στο κοινό.

Distant Sky - Nick Cave & The Bad Seeds Live in Copenhagen (Official Trailer)

Τα όσα είχαμε ζήσει τότε στη συναυλία τα είχαμε γράψει στη LiFO – και στην ταινία αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται πανηγυρικά: από τα απλωμένα χέρια του Κέιβ-Ιησού στο «Jesus Alone» μέχρι την τελευταία, ξέφρενη, διονυσιακή εμπειρία, όταν ανέβασε όλο τον κόσμο στη σκηνή στο «Stagger Lee».

Τα πάντα καταδεικνύουν πως ο Αυστραλός επιστράτευσε όλα τα μουσικά και σωματικά του μέσα για να μετατρέψει τη συναυλία σε μυσταγωγική κατάνυξη.

Η ίδια, πάντα, συγκίνηση με το «Into My arms», η ίδια ανατριχίλα όταν υποβλητικά ψιθυρίζει «With my voice I'm calling you», η ίδια αίσθηση ότι όλοι μαζί σπρώχνουμε τον ουρανό, όταν μας καλεί να το κάνουμε στο «Push the Sky Away». Αλλά και ο ανάλογος ξαφνικός ξεσηκωμός με το ξέσπασμα στο πιάνο στο «Red Right Hand», που τελευταία το ακούμε και στο Peaky Blindersστην τηλεόραση, τα ίδια δάκρυα όταν ακούγεται το «Some go and some stay behind. Some never move at all» από το «Girl in Amber».

Μόνο που τώρα μπορούσες να παρατηρήσεις με τη βοήθεια της κάμερας κάθε λεπτομέρεια από τις συσπάσεις του προσώπου, το καρφωμένο στο πουθενά βλέμμα -ή περίπου-, τη μεθυστική ενέργεια του Ουόρεν Έλις και τον ιδρώτα να στάζει στο μαγικό του βιολί από το πρόσωπό του.

Ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο υπέροχοι είναι αυτοί οι παντοτινοί φίλοι, οι κακοί σπόροι, που συνοδεύουν τον δαίμονα Κέιβ στη σκηνή, σαν νέοι μουσικοί Μάρτυρες της Αποκάλυψης.

Ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο υπέροχοι είναι αυτοί οι παντοτινοί φίλοι, οι κακοί σπόροι, που συνοδεύουν τον δαίμονα Κέιβ στη σκηνή, σαν νέοι μουσικοί Μάρτυρες της Αποκάλυψης.

Μοναδική στιγμή όταν η σοπράνο Έλς Τορπ ανέβηκε στη σκηνή για να συνοδεύσει τον τραγουδιστή στο «Distant Sky»: ήταν προφανές ότι η μαγική φωνή της καθώς και το βιολί του Έλις συγκίνησαν τον Κέιβ ο οποίος δεν μπόρεσε να κρύψει τα δάκρυα του.

Άπλωσε το χέρι και κράτησε σφιχτά την Τορπ σαν να της απέτιε έναν ουσιαστικό φόρο τιμής που μόνο η γλώσσα του σώματος μπορεί να κάνει με αυτό τον τρόπο.

Ήξερες, άλλωστε, ότι σε τέτοιες στιγμές κάθε στίχος, κάθε άγγιγμα και κάθε κίνηση μετρούν και υπάρχουν για να προσθέσουν ένα ουσιαστικό κομμάτι σε αυτό το υπαρξιακό-μουσικό παζλ.

Δεν ακούγεται τυχαία κοντά στο τέλος της συναυλίας το «People say it's just rock n roll, but it gets you right down to your soul» αφού σε αυτή τη συναυλία δικαιώνεται απόλυτα. Αλλά εμένα αυτό που έμεινε στο μυαλό είναι το «Who cares, who cares what the future brings?» από το «Higgs Boson Blues». Ας υπάρξουν καταστροφές και χωρισμοί, θα αντέξουμε αφού έχουμε τον Κέιβ.

Info: Η ταινία «Distant Sky» παίζεται για μια μόνο μέρα στα σινεμά όλου του κόσμου. Εδώ η προβολή θα γίνει στα Village.