Μια μυαλωμένη, ευαίσθητη και σίγουρη Άλκηστη στην Επίδαυρο χθες

Κάνω χρήση της ελευθεριότητας που δίνει αυτή η στήλη, να εκφράζει κανείς τις προσωπικές εντυπώσεις του, χωρίς κριτική αυστηρότητα, και χωρίς την σκευή του ειδήμονα, για να πω πόσο απόλαυσα χθες στην Επίδαυρο το ανέβασμα της Άλκηστης του Ευριπίδη, από την Κατερίνα Ευαγγελάτου.

Ήταν ασφαλώς και η μαγεία της βραδιάς- άστρα πολλά στον ουρανό, μια ιδέα δροσιάς από τα πεύκα, κόσμος φιλήσυχος και χαλαρός που γέμισε ασφυκτικά τις κερκίδες ως πάνω. Δεν υπάρχει ανώτερη στιγμή στο θεατρικό καλοκαίρι από αυτή. Αν κάτσει και καλά η παράσταση, είσαι θεός. Μετά από μιάμισυ ώρα, ήμουν καινούριος.

Αρχικά το έργο. Τι έργο! Το λένε ειρωνικό, αμφίθυμο, σχεδόν ακατάταχτο. Αλλά εμένα μ΄αρέσει ιδιαιτέρως γιατί μού θυμίζει τον περίφημο σολωμικό στοχασμό για το πώς πρέπει να γράφεται η ποίηση:

[Στοχασμός του Διονυσίου Σολωμού. Προλεγόμενα Ιάκωβου Πολυλά]

Καθώς το έργο ακροβατεί διαρκώς μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, θανάτου και ζωής, πένθους και κυνισμού,  συζυγικής λατρείας και μισογυνισμού· καθώς ένας τοίχος χωρίζει το αισθησιακό μεθύσι του Ηρακλή από τον νεκρικό θρήνο του 'Αδμητου, θυμάμαι αυτή τη μεγάλη φράση του Σολωμού. Που λέει ότι η μεγάλη τέχνη, πρέπει να κοιτάξει κατάματα το παράδοξο τύλιγμα της χαράς και της λύπης ταυτοχρόνως στην ανθρώπινη ζωή, το πώς εμπεριέχει διαρκώς η μια την άλλη, σα να είναι το θαύμα της ζωής μια μπλόφα, ναι, αλλά θεία μπλόφα! ― τίποτα μονοσήμαντο.

Αυτό που ο άλλος μεγάλος Ζακύνθιος είπε ακόμη πιο ωραία:

[Ανδρέας Κάλβος, H Λύρα]

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου

'Ενοιωσα σχεδόν ηδονή που μπόρεσα να ακούσω όλες τις φράσεις του έργου χωρίς παράσιτα και ναρκισσιστικές διαμεσολαβήσεις, με σοβαρότητα, μυαλό και μέτρο. Δεν ξέρω το έργο της Ευαγγελάτου - μόνο τον Φάουστ είχα δει, που μου είχε φανεί ενδιαφέρων αλλά ανοικονόμητος. Εδώ όμως είδα μια ισχυρή σκηνοθεσία, απόλυτο έλεγχο των μέσων, έξυπνο συγχρονισμό του έργου με τις προβληματικες της εποχής (π.χ. τον μετα-φεμινισμό), το σεβασμό που γεννά η γνώση, μια τόλμη που δεν μεθάει από τον εαυτό της. Μέτρο και κυρίως τίποτα σπασικλίδικο, τίποτα χαμένο στη μετάφραση. Ένα αστέρι, αυτή η κοπέλα!

Εννοείται, υπήρχαν πραγματάκια που με ξένισαν (π.χ. το γαλάζιο πρώτο φόρεμα της Άλκηστης, τα παιδάκια που θρηνούσαν κ.λπ.) - αλλά η καλή μεγάλη εικόνα τα κατάπιε. Οι περισσότερες ερμηνείες μού φάνηκαν εξαιρετικές (ο Άδμητος του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ο Φέρης του Γιάννη Φέρτη, ο Υπηρέτης του Ερρίκου Μηλιάρη…). Η εκπληκτική κίνηση του χορού στη ροκ σκηνή του θρήνου από την Πατρίτσια Απέργη έδειξε τον συγκλονισμό του αδιανόητου που διαπερνά όποιον σταθεί στο κράσπεδο ενός τάφου, το ανατριχιαστικό πινγκ πονγκ πατέρα - γιού, για το ποιός πρέπει να πεθάνει για τον άλλον («Μη πεθαίνεις για μένα, δεν πεθαίνω για σένα.») ήταν σαν καβγάς μεθυσμένων σε οικογενειακό τραπέζι,  το κυπαρίσι που φυτεύτηκε στη σφενδόνη, αναφάνηκε πολύσημο και ελληνικά παγκόσμιο.

Το γεγονός ότι πριν λίγες μέρες είχα την κακή εμπειρία, να δω τους χίψτερ Πέρσες του Αισχύλου του ΘΟΚ, στο Κούριο της Κύπρου, σκηνοθετημένους αχαμνά και συγκεχυμένα από τον Άρη Μπινιάρη (ο οποίος μαθαίνω θεωρείται και ταλέντο!) και με την βλακώδους αυτοπεποίθησης κινησιολογία της Λίας Χαράκη (σα να χόρευαν ζεϊμπέκικα στο Game of Thrones) που διέλυσε κάθε αρμό και φράση (κρίμα για την υπέροχη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που την κατάντησαν κυριολεκτικά περιστρεφόμενη δερβισοπούλα -wtf?!) - με έκανε να εκτιμήσω ακόμη πιο πολύ τη χθεσινή παράσταση, για τον ισχυρό της αυτοέλεγχο. Δημιουργική ελευθερία δίχως μέτρο, δεν υπάρχει, είναι πιλάφι αυτοεγκατάλειψης, που σπάνια γεννά κάτι καινούριο, κι αυτό, για λίγο.

Μπράβο σε όλους. Και στο Εθνικό!

Υ.Γ. Τώρα περιμένω και την κριτική της Λουίζας. Που ασφαλώς θα είναι πιο σαφής και έγκυρη από τις ανωτέρω εντυπώσεις.