Πήγαμε στη μεταμεσονύκτια προβολή της «Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών» στη Ριβιέρα

Η είδηση για το event είχε σκάσει στα social media την επόμενη του θανάτου του σκηνοθέτη George A. Romero: Μεταμεσονύκτια προβολή της Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών στη Ριβιέρα των Εξαρχείων, ως φόρος τιμής στον Αμερικανό auteur του τρόμου. Πίσω απ' το εν λόγω event βέβαια δεν θα μπορούσε να μην είναι ο κριτικός κινηματογράφου και μουσικός Άκης Καπράνος, μέγας φαν των ταινιών τρόμου των μεγάλων δημιουργών (Romero, Argendo, Fulci κ.λπ.). Δεν θα την έχανα με τίποτα την προβολή αυτή! Ασπρόμαυρα ζόμπι και μπίρες σε μια όμορφη αυλή του κέντρου της Αθήνας και ένας χαβαλές που συνήθως προκύπτει σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις από τις μαζικές αντιδράσεις του κοινού. Κι όμως!

Στην προβολή αυτή δεν υπήρχε κανένας χαβαλές. Τα πολλά νέα παιδιά και μερικοί «freak out» σινεφίλ που άρχισαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα να γεμίζουν τον πεζόδρομο της Βαλτετσίου (κόπηκαν περίπου 120 εισιτήρια, απ' ό,τι πληροφορήθηκα) ήταν εκεί για να ξαναδούν για πολλοστή φορά μία εμβληματική ταινία που άλλαξε το τοπίο του σινεμά του τρόμου σε μία χρονική περίοδο που τα κλασικά τέρατα της βικτοριανής λογοτεχνίας είχαν αρχίσει να δείχνουν σημάδια κόπωσης. Ήταν εκεί, επίσης, για να αποτίσουν πραγματικά έναν φόρο τιμής στον εκλιπόντα auteur με τους αναρίθμητους φαν παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που με την εμφάνιση του Romero στην οθόνη από ένα τρίλεπτο βίντεο που μόνταρε ο σκηνοθέτης Φωκίων Μπόγρης ως intro στην εκδήλωση, ακούστηκαν φωνές ενθουσιασμού: «Έλα, ρε George, πες τα, George» μαζί με τα δέοντα χειροκροτήματα. Σκέτη απόλαυση!

Την προβολή προλόγισε ο Καπράνος, ο ιθύνων νους, όπως ήδη είπαμε, του event. Μάθαμε έτσι πως η προβολή δεν ήταν οργανωμένη τυχαία, καθώς την ίδια στιγμή σε πολλά μέρη του κόσμου, από την Αγγλία και τις ΗΠΑ μέχρι την Ιαπωνία, άνθρωποι σαν κι εμάς θα παρακολουθούσαν σε κάποια αίθουσα την ίδια ταινία. Εν ολίγοις, μέσα σε λίγα 24ωρα οργανώθηκε ένα αφιέρωμα εις μνήμην George A. Romero σε όλες τις μεριές του πλανήτη. Συγκινητικό, όπως και να το δει κανείς.

Από τον Καπράνο ακούσαμε και ότι το πολιτικό background της «Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών» αποδόθηκε στον δημιουργό ερήμην του, ότι ο πρωταγωνιστής Duane Jones, ας πούμε, δεν επιλέχθηκε για τον ρόλο λόγω της αφροαμερικανικής καταγωγής του, αλλά επειδή απλά ήταν ένας καλός ηθοποιός κ.λπ. Πράγματα που τα γνωρίζουν όλοι οι καθωσπρέπει σινεφίλ, στη «Ριβιέρα» υπήρχαν όμως και παρέες εφήβων που έβλεπαν για πρώτη φορά την ταινία. Σαν και τους μπροστινούς μου: «Είναι πολύ τρομαχτικό;» ρωτούσε η νεαρή κοπέλα το αγόρι της λίγο προτού χωθεί στην αγκαλιά του. Αυτή και ένα τεράστιο ποπ κορν!

Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που με την εμφάνιση του Romero στην οθόνη από ένα τρίλεπτο βίντεο που μόνταρε ο σκηνοθέτης Φωκίων Μπόγρης ως intro στην εκδήλωση, ακούστηκαν φωνές ενθουσιασμού: «Έλα, ρε George, πες τα, George» μαζί με τα δέοντα χειροκροτήματα. Σκέτη απόλαυση!

Τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» την ξανάδαμε από μία εξαιρετική κόπια με μεγάλους υπότιτλους (άτιμη μυωπία γαρ) και τον ήχο στη σωστή του ένταση. Κι όταν τα δύο αδέρφια έφτασαν στο νεκροταφείο για να βάλουν σταυρό στον τάφο του πατέρα τους, μερικά δευτερόλεπτα πριν τους επιτεθεί εκείνο το ψηλό καχεκτικό ζόμπι, οι πιο σκληροπυρηνικοί φαν της ταινίας άρχισαν πάλι τις φωνές: «Πες το! Πες το!». Ακολούθησε η ανατριχιαστική ατάκα του Johnny (Russell Streiner) στην Barbra (Judith O' Dea): They' re coming to get you, Barbra!!!

Από κει και πέρα δεν ξανακούστηκε κιχ. Όσοι βρεθήκαμε στη «Ριβιέρα» παραδοθήκαμε για μία ακόμη φορά στη ζουρναλίστικη αμεσότητα μιας ταινίας με τη ραδιενέργεια από τον πλανήτη Αφροδίτη να ενεργοποιεί τους εγκεφάλους των πεθαμένων. Συμμετείχαμε στον εγκλεισμό των ηρώων στο, περικυκλωμένο από τα ζόμπι, αγροτόσπιτο. Νιώσαμε το σοκ της σκηνής που η 11χρονη Karen Cooper επανέρχεται στη ζωή ως ζόμπι για να κατασπαράξει τον πατέρα της και να κομματιάσει με ένα μυστρί τη μάνα της. Συνειδητοποιήσαμε, τέλος, πως ούτε μία φορά δεν ακούγεται στην ταινία η επίμαχη λέξη «ζόμπι» - ο ίδιος ο Romero στον πρόλογο του εξηγούσε πως επέλεξε τη λέξη «Ghoul» (δαιμόνιο ή τελώνιο) για τα τέρατα του, προφανώς για ν' αποφευχθεί η ταύτιση με τα προηγούμενα φιλμικά ζόμπι, προϊόντα της μυθολογίας του βουντού.

Η προβολή - φόρος τιμής στον Romero τελείωσε λίγο μετά τις τρεις τα χαράματα. Κι όταν διασχίσαμε τα Εξάρχεια και βγήκαμε στην Πατησίων, ένα σμάρι ανθρώπων κατευθυνόταν από την Ομόνοια προς το μέρος μας. Γυρνάει και μου λέει ένας φίλος: «Δεν τους βλέπω να περπατάνε και πολύ σόι αυτοί. Έρχονται καταπάνω μας! Λες να 'ναι ζόμπι και να μας την πέσουν;».

«They' re coming to get you» απάντησα και βάλαμε τα γέλια!