Αυτό το μήνυμα έχει περάσει κάθε προσδοκία της στήλης. Είμαι πολύ συγκινημένη που το λάβαμε και βάζω πληθυντικό επειδή είναι για όλους τους σχολιαστές του 'Α μπα', γι' αυτή την μικρή κοινότητα, που έκανε τη διαφορά στη ζωή κάποιας.
Γεια σου Λένα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν θα σ' ενδιέφερε να παίρνεις ένα feedback, για το τι απέγιναν ή πως συνεχίστηκαν οι ιστορίες όλων αυτών των ανθρώπων που σου γράφουν.
Κινδυνεύοντας τώρα να παραβιάσω κάθε γνωστή και άγνωστη αρχή lenfou, κι επειδή δημιουργήθηκε σε προηγούμενες στήλες μεγάλο θέμα για το αν μας ενδιαφέρουν τα σχόλια ή όχι, για τα συμπεράσματα που βγάζει ο καθένας διαβάζοντας αυτή τη στήλη, για το πώς βρίσκει βοήθεια ή όχι, θα ήθελα να πω, τόσο σε σένα όσο και στους σχολιαστές, για το πώς βοήθησε εμένα, που δεν έστειλα καμία ερώτηση.
Αρχικά, αν και απολάμβανα φοβερά τη στήλη, τη γραφή και την καθαρή σκέψη, τις εκπληκτικά παρεμφερείς απόψεις για τη ζωή, τη θρησκεία, τις σχέσεις, τους ανθρώπους, αισθανόμουν παράλληλα ενοχές για το ότι χρησιμοποιώ τη στήλη ως καταφύγιο από μια φοβερά οδυνηρή ζωή, ως έναν παράλληλο και εικονικό κόσμο. Μέχρι που ησύχασα, γιατί διαπίστωσα πως «και το ίντερνετ, χώρος είναι». Ένα μέρος που συναντιόμαστε μια παρέα και πίνουμε καφέ (γεια σου Σανάνθη, γεια σου Tsu-tsu, γεια σου DeLaNet, είστε οι δικοί μου αγαπημένοι). Διαπιστώνουμε συχνά ότι υπάρχουν και αντίθετες απόψεις, και είναι οκ, είναι θέμα του καθενός, και ενδιαφέρον να το διαπιστώνεις.
Στη συνέχεια, άρχισα να συμμετέχω στις ιστορίες των ανθρώπων, χωρίς φυσικά να παρεμβαίνω, γιατί οι ερωτήσεις δεν απευθύνονται σ' εμένα. Άρχισα όμως καμιά φορά να στενοχωριέμαι, ως και να συγκλονίζομαι.
Ώσπου μια μέρα, μια ερώτηση με άγγιξε προσωπικά. Και τότε έστειλα για πρώτη φορά ένα σχόλιο, κι αισθάνθηκα σαν να άνοιξα την πόρτα αυτού του χώρου και μπήκα μέσα. Αποφάσισα να συμμετέχω, και να είμαι παρούσα. Η πρώτη αλλαγή για μένα.
Έστειλα το σχόλιο, και για λίγες μέρες δεν άντεχα να το κοιτάξω. Κάθε φορά που διάβαζα την αρχή του, έβαζα τα κλάματα. Έκανα μια περίληψη της ζωής μου και την άπλωσα πραγματικά σαν το σεντόνι εκεί έξω να τη βλέπουν και να τη σχολιάζουν όλοι. Πώς είναι δυνατόν να με βοήθησε κάτι τέτοιο; Απλά, έριξα μια ματιά στη ζωή μου. Ήταν εκεί, και όλοι μπορούσαν να δουν αυτό που με βασάνιζε, εκτός από εμένα την ίδια.
(Μερικοί πίστεψαν πως είμαι ένα φανταστικό πρόσωπο, πως τα φαντάστηκα όλα αυτά για να εντυπωσιάσω κάποιον. Όμως όχι, ο κόσμος είναι γεμάτος από πραγματικά προβλήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί να εφεύρουμε κι άλλα).
Και μετά, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε μια παρέα, επειδή όλοι μιλάμε για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να πάμε σε ψυχολόγο/ψυχίατρο, και παρά τα βιαστικά συμπεράσματα πολλών, ότι δηλαδή η στήλη εδώ αναλαμβάνει χρέη ψυχολόγου, ίσα-ίσα, έτσι αναζήτησα για πρώτη φορά τη βοήθεια ενός ειδικού.
Κάνω τόσο ατομική όσο και ομαδική θεραπεία. Χθες είπα το πρώτο μου όχι! Νιώθω σαν να κάνω τα πρώτα μου βήματα στον κόσμο, έστω και τρεκλίζοντας. Ευχαριστώ Λένα.
σχόλια