__________________
1.
Λατρεμένη μου Α μπα, σε διαβάζω ανελλιπώς και θαυμάζω πάρα πολύ τον τρόπο που σκέφτεσαι. Σήμερα, 21/10/2015 διάβασα την ερώτηση 3, όπου κάποιος σε ρωτάει για την απάτη σε μία σχέση κι εσύ, όπως πάντα όταν πρόκειται για (ερωτική) απάτη, απαντάς σε πολύ αυστηρό τόνο. Τι σε κάνει τόσο απόλυτη σε αυτό το θέμα μόνο; Καμία συμπάθεια σε όλες τις τραγικές ηρωίδες και ήρωες της λογοτεχνίας, του θεάτρου, του κινηματογράφου που απάτησαν τους συντρόφους τους στο όνομα ενός θυελλώδους έρωτα; Επίσης, μήπως πρέπει να πάρει και ένα μέρος της ευθύνης ο απατημένος;- Απορρημένη θαυμάστρια
Συνήθως μου λένε ότι είμαι απόλυτη και αυστηρή σε όλα, όχι μόνο στις ερωτικές απάτες. Προφανώς πρόσεξες αυτό, γιατί αυτό το θέμα σε καίει.
Όμως δεν σχολιάζω όλες τις ερωτικές απάτες με τον ίδιο τρόπο. Κόλλησες εκεί που κόλλησες γιατί ταυτίστηκες με κάποιο σημείο της ιστορίας. Σε κανέναν δεν αρέσει να ακούει ότι φταίει. Τρέφω απόλυτη συμπάθεια στις ανθρώπινες αδυναμίες. Δεν τρέφω καμία συμπάθεια για όσους βλάπτουν άλλους και κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, ή προσπαθούν να ρίξουν το βάρος αλλού.
Όπως εσύ τώρα, ας πούμε. Ίσως να πρέπει να πάρει ένα μέρος της ευθύνης ο απατημένος; Αναλόγως με την ιστορία, αυτό μπορεί και να ισχύει, ή να μην ισχύει. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο σημαντικό να βάλουμε σε ζυγαριά το φταίξιμο. Είναι από τις συζητήσεις που προκαλούν τα περισσότερα σχόλια στο 'α μπα', και δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Ή μάλλον τον καταλαβαίνω. Ο καθένας θέλει να δικαιολογήσει τον εαυτό του.
Αν συμμετέχεις σε ερωτικό τρίγωνο που περιλαμβάνει απάτη, σκέψου μόνος σου ή μόνη σου ποια είναι η ευθύνη σου για τη συγκεκριμένη ιστορία. Το τι θα κάνεις με την απάντηση είναι δικό σου θέμα. Αν θέλεις ελαφρυντικά, βρες τα μόνος σου, ή μόνη σου. Δεν ξέρω τι περιμένεις από τους γύρω σου, ή από μένα, ή από οποιονδήποτε. Νομοθεσία για τα ποσοστά φταιξίματος δεν πρόκειται να βγει.
__________________
2.
Λοιπόν, απόγευμα γυρνάνε οι δικοί μου από τη δουλειά και καθόμαστε στο σαλόνι. Ο πατέρας μου μας λέει ότι τον πονάει το δόντι του και θα πάει μεθαύριο στον οδοντίατρο. Η μάνα μου τότε θυμάται να μας πει πως από χθες το βράδυ έχει έναν πόνο στο στήθος, όχι πολύ έντονο αλλά ενοχλητικό κι επίμονο. Ο πατέρας μου την πείθει τελικά να πάρει έναν γιατρό ο οποίος της λέει ότι καλό θα ήταν να πάει στα επείγοντα. Εγώ μέχρι να γίνει όλο αυτό ψιλογελάω, δεν μπορώ να πω ότι αγχώνομαι, αλλά μέσα μου σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο και προσπαθώ να σκεφτώ τι θα γίνει αν πεθάνει. Στο μεταξύ φεύγουν για τα επείγοντα, εγώ διαχειρίζομαι στο μυαλό μου το ενδεχόμενο του θανάτου της μάνας μου και τα οργανώνω όλα (το μαγαζί θα το αναλάβω εγώ, με τον αδερφό μου θα κάνω αυτό κι αυτό, ο πατέρας μου θα φύγει το Γενάρη για εξωτερικό όπως είναι κανονισμένο κλπ), ηρεμώ και φεύγω να πάω στο μάθημα χορού. Όταν γύρισα σπίτι είχαν ήδη γυρίσει και τελικά δεν είχε τίποτα. Κι ερωτώ: Ενώ νομίζω πως είναι στη φύση του ανθρώπου σε τέτοιες περιπτώσεις να σκέφτεται πάντα το χειρότερο και να πηγαίνει το μυαλό του στο κακό, πόσο λογικό είναι μπροστά στο ενδεχόμενο θανάτου της μητέρας μου - παρόλο που δεν ήταν καθόλου ισχυρό, αλλά εγώ αυτό σκέφτηκα και προσπάθησα να αντιμετωπίσω - αντί να στενοχωρηθώ, αγχωθώ, πανικοβληθώ ή κάτι τέτοιο, ένιωσα απλά την ανάγκη να σκεφτώ ένα πλάνο της ζωής μου χωρίς εκείνη και αφού έφτιαξα το σχεδιάγραμμα στο μυαλό μου, μετά δεν με ένοιαζε κάτι άλλο; Μετά επίσης σκέφτηκα ότι σε πολλές περιπτώσεις που σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να χάσω κάποιον από τη ζωή μου (είτε λόγω θανάτου είτε για παράδειγμα φίλους από τσακωμό ή οτιδήποτε), πιο πολύ με ενδιαφέρει να σχεδιάσω και να μπορέσω να σκεφτώ/φανταστώ το πώς θα συνεχίσω εγώ χωρίς αυτούς ή πώς θα είναι η ζωή μου κλπ παρά το ότι θα χάσω κάποιον που είναι και η ουσία. Θεωρείς ότι είναι απλά ο τρόπος μου να διαχειρίζομαι τέτοιες σκέψεις ή έχω πρόβλημα;- κκ
Βιάστηκες πάρα πολύ να αποφανθείς ποια είναι η «φύση» του ανθρώπου. Σε γενικές γραμμές, όποτε πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «η φύση του ανθρώπου» σταμάτα, διέγραψε όλη αυτή την πρόταση, και βρες άλλη εξήγηση ή άλλο επιχείρημα, γιατί η φύση του ανθρώπου είναι πολύυυ πέρα από τις γνώσεις σου. Ούτε η συλλογική ανθρώπινη γνώση δεν έχει καταλήξει ακόμα στο ποια είναι η φύση του ανθρώπου.
Άλλωστε είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να βάζει το χειρότερο στο μυαλό του. Απορώ και που το λες τόσο αυτονόητα λες και είναι κάτι πασίγνωστο που δεν αμφισβητείται. Υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν πάντα το χειρότερο στο μυαλό τους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βάζουν με τίποτα το κακό στο μυαλό τους. Και μετά, υπάρχουν όλοι οι ενδιάμεσοι.
Δεν υπάρχει σωστή και λάθος συμπεριφορά στο ενδεχόμενο μιας καταστροφής. Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει, μέχρι να του συμβεί. Εσύ είχες την ευκαιρία να κάνεις μια μικρή πρόβα, αλλά δεν λέει και τίποτα σπουδαίο. Μη νομίζεις ότι θα αντιδρούσες με τον ίδιο τρόπο αν συνέβαινε όντως κάτι σοβαρό με τη μητέρα σου. Είναι πολύ διαφορετικό να υπάρχει μια μικρή πιθανότητα με το να συμβεί κάτι τόσο κακό, τόσο ξαφνικά. Ακόμα και αν είναι αυτή η default σου αντίδραση σε κάτι τέτοιο, αυτό δε σημαίνει ότι τα συναισθήματα σου θα σταματούσαν εκεί. Γενικώς, μην πιστεύεις ότι τώρα ξέρεις τι θα έκανες αν πάθαινε η μητέρα σου κάτι.
Να χαίρεσαι που η μητέρα σου δεν είχε τίποτα. Κράτα αυτό, και πανηγύρισε, γιατί νομίζω ότι το πέρασες στο ντούκου, και τώρα κάθεσαι και ασχολείσαι με βλακείες.
__________________
3.
Σοφή μου Α, μπα,
Έχω μια αγαπημένη παιδική φίλη με την οποία παρότι δεν κάνουμε κολλητή παρέα γιατί πλέον οι χαρακτήρες μας έχουν αλλάξει, την αγαπώ και την νοιάζομαι. Πριν καιρό τα είχε με κάποιον (που όχι μόνο δε συμπαθούσα, αλλά δεν άντεχα να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί του - πράγμα που μου συμβαίνει σπανιότατα με ανθρώπους) και η σχέση τους κατέληξε άσχημα, με καραγκιοζιλίκια χειρότερα κι από αυτά που γίνονται στα μεξικάνικα σίριαλ. Ας πούμε ότι φταίγαν και οι δύο πλευρές. Ξέκοψε μαζί του επειδή εκείνος το αποφάσισε, όμως μετά απο καιρό κι αφού κανείς τους δεν βρήκε άλλον, αποφάσισαν να τα ξαναβρούν. Προσωπικά δεν τον μπορώ γιατί πέραν από τις μεταξύ τους διαφωνίες που δεν μου πέφτει και λόγος, είναι κτητικός και ζηλιάρης σε επίπεδο που επηρεάζει και μενα (π.χ της απαγορεύει να πάει διακοπές με φίλες, αν είναι μαζί κι άλλοι άντρες σε κοινή έξοδο χωρίς εκείνον πάλι θα γίνει σκηνή, κρίνει τις παρέες της, κ.α). Η ερώτηση είναι η εξής: Ποια είναι η θέση μου απέναντι της; Απόλυτη ειλικρίνεια ,δηλαδή ότι κάνει μεγάλο λάθος που επιστρέφει, γιατί ως φίλη πρέπει να λέω τη σκληρή (δική μου) αλήθεια και να μην της χαϊδεύω τα αυτιά; Η επειδή στην τελική δε μου ζητήθηκε, να το βουλώσω και να χαμογελάω ευγενικά στα κοινα get-togethers περιμένοντας στωικά να φύγω; Πάντα προσπαθώ να κρατάω ουδέτερη στάση αλλά βλέποντας ότι ο υπόλοιπος περίγυρος κάνει την πάπια ξεχνώντας τα σκηνικά απείρου κάλλους, νιώθω ότι πρέπει να ακουστεί και η άβολη αλήθεια.- Olivia Benson
Ξεκινάς λέγοντας ότι δεν κάνετε κολλητή παρέα γιατί οι χαρακτήρες σας έχουν αλλάξει, και μετά ρωτάς αν πρέπει να πεις την αλήθεια (σου) για τον άντρα που έχει διαλέξει. Εεεεμμμ... να σου υπενθυμίσω ότι δεν κάνετε κολλητή παρέα γιατί οι χαρακτήρες σας έχουν αλλάξει; Μήπως αυτό εξηγεί πολλά για όσα δεν εγκρίνεις; Θα προτιμούσες να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά να βρει έναν άντρα που συμπαθείς, και να φέρεται στη σχέση της όπως θα προτιμούσες; Δηλαδή με λίγα λόγια, θα προτιμούσες να μην είχε αλλάξει ο χαρακτήρας της;
Οι επιλογές που έχεις δεν είναι μεταξύ του «λέω αυτό που πιστεύω, χωρίς να με ρωτήσουν», ή «χαϊδεύω τα αυτιά». Άλλωστε, ούτε να χαϊδέψεις αυτιά σου ζητήθηκε. Δεν χρειάζεται να κρύβεις την αντιπάθεια σου προς αυτόν – ούτε αυτό σου ζητήθηκε. Γενικά, δεν είσαι εσύ το θέμα, το ξέρεις φαντάζομαι. Αν τη νοιάζεσαι, υπάρχει και άλλη επιλογή. Όπως να ξεκινήσεις μαζί της μια ειλικρινή κουβέντα, ώστε να σου πει ΑΥΤΗ πώς το βλέπει το πράγμα. Έχει περισσότερη αξία από το πώς το βλέπεις εσύ.
__________________
4.
Α μπα μου συμφωνώ σε αρκετά πράγματα μαζί σου όμως σένα θεματάκι που το έχεις αναφέρει αρκετές φορές δε θα πω διαφωνώ αλλά μου φαίνεται παράξενο, έχεις πει για παράδειγμα ότι δεν είναι το χειρότερο πράγμα να σε κερατώσει ο φίλος σου ενώ κάπου αλλού έχεις δηλώσει ότι το θεωρείς ανήθικο "το κεράτωμα ".Θέλω να μου πεις τι θεωρείς ότι είναι χειρότερο απτό κεράτωμα μεταξύ συντρόφων. Σε ρωτάω γιατί εγώ ας πούμε δεν έχω κερατώσει ποτέ {δε ξέρω για το μέλλον} και ούτε με έχουν ,έτσι νομίζω δηλαδή αλλά για μένα είναι ο πρωταρχικός λόγος χωρισμού. Εσύ όμως έχεις άλλη γνώμη και θέλω να τη μάθω. :)
Μπορώ να θεωρώ το κεράτωμα "ανήθικο" (υπό συνθήκες, δεν είναι και φιρμάνι, μεγάλη κουβέντα, αλλά τέλος πάντων), αυτό δε σημαίνει ότι το θεωρώ το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια σχέση. Δεν υπάρχει κάποια αντίφαση που πρέπει να δικαιολογήσω, το «ενώ» στο «ενώ κάπου αλλού έχεις δηλώσει ότι...» είναι λάθος.
Για την κυρίως ερώτηση τώρα: ένα κέρατο δεν είναι το τέλος του κόσμου, οπωσδήποτε δεν είναι απαραίτητα το τέλος μιας σχέσης. Η απάτη που συνοδεύει ένα κέρατο είναι το πρόβλημα, και το μέγεθος κυμαίνεται ανά περίπτωση. Δεν είναι όλες οι απάτες ίδιες, ούτε φέρουν το ίδιο βάρος. Εσύ κάνε ό,τι νομίζεις, αλλά μη νομίζεις ότι ξέρεις τι θα έκανες, ακριβώς επειδή δεν σου έχει συμβεί. Μη λες μεγάλα λόγια, δεν χρειάζονται.
Το χειρότερο που μπορεί να πάθει κανείς σε μια σχέση είναι να τον σκοτώσει ο σύντροφός του. Μετά είναι να φάει ξύλο. Μετά έρχονται διάφορες κακοποιήσεις διαφόρων μορφών, λεκτικές και ψυχολογικές, αλκοολισμός, άλλου είδους εθισμοί. Μετά έρχονται ζητήματα όπως συστηματική αδιαφορία, συναισθηματική απόσταση, συναισθηματική εκμετάλλευση, ναρκισσισμός, παθολογική ζήλεια, τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος. Αυτό που μπορείς να πάθεις είναι να χάσεις τον εαυτό σου, την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, και να μην ξέρεις ποιος είσαι. Να μην μπορείς να τον συγχωρέσεις, και να μη μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, ακόμα και όταν λήξει μια τέτοια σχέση.
Είναι πάρα πολύ αφελές να πιστεύεις ότι ένα κέρατο είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί μεταξύ συντρόφων. Δείχνει άγνοια κινδύνου, και σου εύχομαι να σε φυλάξει η ζωή, αλλά σε παρακαλώ, άνοιξε και λίγο τα μάτια σου και κοίτα γύρω σου. Δεν χρειάζεται να πάθεις κάτι για να ξέρεις ότι υπάρχει.
__________________
5.
Λοιπόν, έχουμε σχέση 4 ετών αυτός 27 φεύγει μόνιμα για δουλειά στο εξωτερικό εγώ μένω εδώ γιατί έχω ακόμα δουλειά αλλά το σκέφτομαι να φύγω. Δεν περνάει ένας μήνας χώρια και βρίσκω ότι χρησιμοποιεί μια εφαρμογή που βλέπεις ποιός είναι εκεί κοντά και κάνεις like κ μιλάς κλπ. Το αρνείται φυσικά, μετά το παραδέχεται με την δικαιολογία ότι δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι προφανώς, απλά να παίξει.Φυσικά εγώ δεν θα μπορούσα αντίστοιχα να παίξω καθότι γυναίκα δεσμευμένη σε μικρή πόλη που υπάρχουν γνωστοί. Μη μου πεις ότι στο χέρι μου είναι αν θα το συγχωρήσω πες μου μόνο ότι είναι όλοι μαλάκες.
Θα σου πω ότι είναι στο χέρι σου αν θα το συγχωρήσεις, αλλά σίγουρα δεν θα σου πω το δεύτερο. Θα σου πω γιατί θέλεις να το ακούσεις, όμως: γιατί έτσι δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι γι' αυτό που έμαθες. Αν είναι όλοι ίδιοι, δεν χρειάζεται να ξεβολευτείς.
Μόνο που ξεβολεύτηκες την ώρα που έφυγε από τη χώρα μόνιμα. Ώρα να το παραδεχτείς, τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν ως έχουν.
__________________
6.
Γειά σου, Α, μπα.
Γιατί στην Ελλάδα θεωρούμε δεδομένο ότι τα παιδιά κάνουν πάντα ιδιαίτερα και φροντιστήρια; Μην μου πεις για το σύστημα παιδείας - το ξέρω ότι δεν είναι καλό. Γιατί έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε φυσιολογικό να κάνουν ιδιαίτερα τα 9χρονα; Σε όποια άλλη χώρα και να πας - και δεν εννοώ τη Σουηδία απαραίτητα - κανένα 9χρονο δεν κάνει ιδιαίτερα ή φροντιστήρια! Μόνο κάτι πλουσιόπαιδα που ζουν σε έπαυλη. Δεν θεωρείς ψυχαναγκαστικό αυτό το πράγμα του τύπου "το παιδί έχει Γαλλικά, Γερμανικά, Κινέζικα, Τάνγκο, Ρούμπα, Μπάσκετ και μετά Βιολί"; Πραγματικά, το ακούω τόσο συχνά από μητέρες...(Αγγλικά, Γερμανικά, Ιστορία, Τένις κλπ.) Και όλοι σου λένε οτι είναι για το μέλλον τους... Εδώ πλέον άνθρωποι με μεταπτυχιακά παίρνουν 700 ευρώ το μήνα!- Αμαλία
Γιατί να μην πω για το σύστημα παιδείας; Ποια άλλη απάντηση περιμένεις να ακούσεις; Στα σχολεία της ανθρωπιάς σε χώρες με καλή δημόσια παιδεία τα παιδιά μαθαίνουν χίλια δυο πράγματα, από δημιουργική γραφή μέχρι προγραμματισμό. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων, δεν είναι καν αυτό το πιο σημαντικό μας πρόβλημα. Εμείς είμαστε ακόμα απασχολημένοι με το να ξαναγράφουμε τα βιβλία ιστορίας και να κάνουμε μαθητικές παρελάσεις. Αν κάναμε τόσο μεγάλη προσπάθεια στο να μορφωθούν ουσιαστικά τα παιδιά, όσο κάνουμε για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα ξεφύγει ούτε ένα μυαλό μαθητή από την πλύση εγκεφάλου ότι η Ελλάδα είναι κυνηγημένη από τους πάντες αλλά είναι η καλύτερη επειδή είναι ορθόδοξη, θα σαρώναμε στα Νόμπελ.
Τι να κάνουν οι γονείς, παρά να ελπίζουν στα εφόδια που δίνουν στα παιδιά τους πληρώνοντας για επιπλέον γνώσεις και δεξιότητες; Ένα πτυχίο δεν σε εξασφαλίζει οικονομικά εδώ και τριάντα χρόνια περίπου, αυτό δεν είναι καινούριο, αλλά σε ποιο άλλο εφόδιο να ελπίζει κάποιος; Στο απολυτήριο λυκείου; Οι πολιτικοί μας, ένας προς έναν, εκμεταλλεύονται αυτό το γεγονός, αυτή την ελπίδα, και ανοίγουν πανεπιστήμια και τμήματα σχολών λες και είναι φούρνοι.
Το ξέρω ότι μιλάς για την μικροαστική αντίληψη, και για το κόρδωμα ορισμένων γονιών, και για το ανταγωνιστικό κλίμα που υπάρχει. Αυτό για μένα είναι πάρεργο, και είναι ασήμαντο, και δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Είναι απείρως μεγαλύτερο πρόβλημα το ότι γονείς που δεν έχουν καθόλου λεφτά, πρέπει να τα βρουν για να μάθουν τα παιδιά τους αγγλικά, αλλιώς δεν πρόκειται να μάθουν. Τα ίδια παιδιά όμως, στο ίδιο σχολείο, θα μάθουν πολύ καλά ότι οι Τούρκοι είναι εχθροί μας. Αυτό θα το μάθουν τόσο καλά που δεν θα το ξεχάσουν ποτέ, τόσο καλά, που ποτέ δεν θα τους περάσει από το μυαλό να το αμφισβητήσουν. Οπότε δεν ξέρω για τι άλλο να μιλήσω, αν όχι για το σύστημα παιδείας. Αν έχεις κάποια άλλη πρόταση προσέγγισης, να την ακούσουμε.
__________________
7.
Καλημέρα αγαπητή Α,μπα.. ελπίζω να μου είσαι καλά.
Σε διαβάζω κάθε μέρα και βλέπω ότι τα προβλήματά μας επαναλαμβάνονται !Το δικό μου δεν το λες ακριβώς και πρόβλημα αλλά με απασχολεί...έχω δυο υπέροχους γονείς που τους εκτιμώ (και τους αγαπώ εννοείται) αφάνταστα. Μη σου φανεί χαζό, αλλά είναι τα πρότυπά μου. Αυτή η σχέση λατρείας όμως και ο θαυμασμός που τους έχω με κρατάει διαρκώς μακριά από πράγματα που πιστεύω ότι δε θα τους άρεσαν, θα τους απογοήτευαν ή θα τους στενοχωρούσαν. Ξέρω ότι πρέπει να ζήσω τη ζωή μου με τα δικά μου λάθη αλλά είμαι πάντα συγκρατημένη, δεν ξέρω πως να το πω, σα να προσέχω τις κινήσεις μου. Εν τω μεταξύ, επειδή ακολούθησα το δικό τους επάγγελμα (όλοι δικηγόροι είμαστε),φοβάμαι πως όταν πάω στο γραφείο τους για δουλειά πάντα θα είμαι κατώτερη και οι πελάτες θα λένε "καλή αλλά σαν τον πατέρα της δεν είναι". Μη με βρίσεις.. φιλάκια, Στέλλα!
Δηλαδή δεν φοβάσαι μήπως πουν ότι είσαι πολύ κακή δικηγόρος, χωρίς να σε συγκρίνουν με τον πατέρα σου; Μόνο σε σχέση με αυτόν μπορείς να κριθείς;
Δεν θα σε βρίσω γιατί δεν μπορώ να διακρίνω σε ποιο ποσοστό σου έχουν δώσει οι γονείς σου να καταλάβεις ότι αν δεν κάνεις αυτά που θέλουν, θα αποσύρουν την αγάπη και την υποστήριξή τους. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αυτό ισχύει σε ένα ποσοστό, και είσαι τόσο τυφλωμένη από τους όρους που δεν το έχεις καταλάβει. Επίσης, δεν έχεις καταλάβει ότι αυτό που περιγράφεις είναι πρόβλημα, κανονικό πρόβλημα, και μάλιστα πολύ σοβαρό, και αυτό είναι κάπως τρομαχτικό, δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω. Το να μην ζεις τη ζωή σου επειδή έχεις θεοποιήσει τους γονείς σου σημαίνει ότι δεν έχεις ξεπεράσει το στάδιο που οι γονείς μας ήταν οι παντογνώστες Θεοί και Δημιουργοί των πάντων, και οι ορέξεις τους ήταν σαν τον ήλιο, τα αστέρια, τα σύννεφα και τη βροχή. Αυτό το στάδιο ήταν φυσιολογικό στα πέντε – έξι μας χρόνια, αγαπητή μου Στέλλα. Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα;
Δεν τους έχεις απλώς για πρότυπα – αυτό δεν θα ήταν καν πρόβλημα, μια χαρά είναι – αλλά είσαι φανατική οπαδός. Δεν βλέπεις τα λάθη τους. Κάποιο στάδιο της εξέλιξης (σου) σου διαφεύγει ακόμα, και ελπίζω ολόψυχα να βρίσκεται μπροστά σου.
