__________________
1.
Καλημέρα!! Συζώ με τον σύντροφό μου τους τελευταίους 8 μήνες (είμαστε γύρω στα 30 και οι δύο). Πρόσφατα μου ανέφερε, ότι κάποιες φορές νιώθει να χάνει την κυριαρχία του στον χώρο, επειδή το σπίτι του γίνεται σπίτι μας και τα ροζ πράγματά μου κατακλύζουν τα πάντα. Πιστεύει, λέει, ότι είναι παράλογο αυτό που του συμβαίνει και γι αυτό δεν μου μιλούσε μέχρι τώρα. Επίσης, με ρώτησε, αν συμβαίνει σε άλλους και πώς εκείνοι το ξεπέρασαν... Η ερώτηση είναι η εξής: Πώς το αντιμετωπίζω;- Άννυ
Δεν είναι παράλογο, ναι, συμβαίνει και σε άλλους, και φυσικά όχι μόνο σε άντρες. Είναι πολύ λογικό, γιατί το σπίτι δεν είναι οι τοίχοι του, είναι το καταφύγιο μας, η φωλιά μας. Όταν αλλάζει κάτι από παρέμβαση άλλου, νιώθουμε ότι χάνουμε τον έλεγχο, και ένα είδος απειλής.
To ιδανικό θα ήταν να πηγαίνατε και οι δύο σε ένα καινούριο σπίτι, ώστε να μην νιώθει ότι είναι το «δικό του», που χάνεται, και να δημιουργηθεί από κοινού ένας χώρος. Ακόμη πιο ιδανικό θα ήταν να μην σου άρεσαν τόσο τα ροζ πράγματα. Γιατί είναι όλα τα πράγματα σου ροζ;
Τα πράγματα θα διορθωθούν σιγά σιγά, όταν αρχίσετε να αγοράζετε από κοινού πράγματα που θα έχουν επιλεχθεί μετά από συμβιβασμούς. Ο δικός σου συμβιβασμός θα είναι να μην είναι τα πάντα ροζ.
__________________
2.
Έχω πρόβλημα με τον πατέρα μου εδώ και ενάμιση χρόνο τουλάχιστον. Το θέμα είναι κυρίως οικονομικό. Τον τελευταίο χρόνο του έδινα χρήματα για διάφορα πράγματα, μέχρι που σταμάτησα και εγώ να έχω. Σταμάτησα να υποκύπτω στον ψυχολογικό εκβιασμό που μου ασκούσε και για ένα διάστημα σταματήσαμε να μιλάμε. Σταμάτησε κ εκείνος να μου ζητάει κάθε 15 μέρες λεφτά και νόμιζα πως ήμασταν επιτέλους οκ. Έχω ζήσει και με πέντε ευρώ για πολλές ημέρες, έχω κάνει 2 δουλειές για να ζούμε εγώ, εκείνος και η μητέρα μου, του έχω δώσει αρκετές φορές χρήματα χωρίς να με νοιάζει αν θα μου μείνει εμένα κάτι. Γιατί μου το κάνει αυτό; Γιατί δεν με αφήνει στην ησυχία μου; Eχει ένα μικρό στάνταρ εισόδημα το μήνα και με κάτι να ασχοληθεί που, αναλόγως το χρόνο που θα διαθέσει, θα του αποφέρει και χρήματα. Δεν είναι στο έλεος- φτωχικά ναι. Το αγόρι μου ζει σε διαφορετική πόλη και γι αυτό το λόγο μαζεύω χρήματα για να μπορώ να πηγαίνω να τον δω, αλλά και για να φύγω σε λίγο καιρό από εδώ και να μείνουμε μαζί. Ο πατέρας μου υπολογίζει πόσα ακριβώς βγάζω, ποσα πρεπει να χαλάω και πόσα άρα θα μου μείνουν για να του τα δώσω. Δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω. Παραπονιέται συνεχώς για μένα κι εγώ, τη μια αισθάνομαι ότι κάνω καλά, την άλλη με ιάνει το φιλότιμο και η ανάγκη να νοιώθω ότι είμαι "καλό παιδί", με βάση τα δικά του στάνταρ. Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα;- A χα
Δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο σου ζητάει λεφτά. Είναι για το νοικοκυριό, αφού μένετε μαζί, ή τα θέλει για τον εαυτό του; Έτσι όπως το γράφεις μοιάζει να τα θέλει για τον εαυτό του, οπότε απαντάω για αυτό το ενδεχόμενο:
'Όταν δεν του δίνεις λεφτά, έχεις τύψεις ότι δεν είσαι καλό παιδί, και αυτό έχει επιπτώσεις στον αυτοσεβασμό σου. Όταν του δίνεις, έχεις τύψεις που υποκύπτεις και δεν προστατεύεις τον αυτοσεβασμό σου. Δεν μπορείς να γλιτώσεις από τις τύψεις, αυτό πάρε το απόφαση, οπότε ξεκαθάρισε μέσα σου τι είδους τύψεις μπορείς να αντέξεις περισσότερο.
Η περίπτωση σου είναι αρκετά ακραία, αλλά είναι πολύ κοινή σε όλα τα παιδιά, που ταλανίζονται μεταξύ του πώς θα κρατήσουν τον μπαμπά και τη μαμά ευχαριστημένους, και του πώς θα καταφέρουν να ολοκληρωθούν ως άνθρωποι. Η σωστή απόφαση είναι αρκετά αυτονόητη, έτσι δεν είναι; Οι τύψεις δεν θα σε αφήσουν εύκολα, μπορεί να μην σε αφήσουν και ποτέ, αλλά είναι φανερό το τι πρέπει να κάνεις, νομίζω ότι το ξέρεις κι εσύ.
Ο πατέρας σου χρησιμοποιεί την επιρροή που έχει πάνω σου. Σου κάνει ό,τι κάνει επειδή ξέρει ότι σε κρατάει με τις τύψεις που σου δημιουργεί, κι επειδή πραγματικά πιστεύει ότι επειδή είσαι παιδί του, έχεις αυτή την ισόβια υποχρέωση. Μιλάμε για συναλλαγή, και το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον σου.
__________________
3.
Α, μπα πολλές φορές έχεις δώσει σε απαντήσεις σου μια τάση προς την μετριότητα δείχνοντας ως προτιμότερο δρόμο την πίστη ότι δεν είμαστε ούτε οι καλύτεροι ούτε οι χειρότεροι κτλ. Καλή η μετριοφροσύνη, καλοί και οι προσγειωμένοι. Ωστόσο, είναι δυνατό να επιτυχείς κάτι μεγάλο εάν δεν έχεις μια παραπάνω αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις σου; Αν δεν έχεις και λίγο ψώνιο με τον εαυτό σου; Προσωπικά πιστεύω ότι οι μεγάλοι αθλητές, για παράδειγμα, καταφέρνουν να φτάσουν ψηλά γιατί θεωρούν ότι μπορούν να ξεχωρίσουν, ότι είναι παραπάνω από μέτριοι, ότι μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι.- Απογείωση
Μπερδεύεις τις απαντήσεις που έχω δώσει σε ορισμένους με την γενική μου κοσμοθεωρία. Ξαναλέω ότι κάθε απάντηση είναι προσαρμοσμένη στην κάθε ερώτηση. Δεν είναι γενική τοποθέτηση για τα πάντα και για τον καθέναν που διαβάζει. Η κοσμοθεωρία μου μάλλον προκύπτει από το σύνολο των απαντήσεων, αλλά όχι από την κάθε απάντηση, μεμονωμένα. Οι πολλές φορές που αναφέρεις είναι για ανθρώπους που –εγώ προσωπικά πίστευα ότι εκείνη τη στιγμή- θα τους βοηθούσε να ακούσουν ότι δεν χρειάζεται να αγχώνονται ότι είναι οι χειρότεροι σε κάτι, ούτε να παραμυθιάζονται ότι είναι φοβερές εξαιρέσεις. Δεν λέω το ίδιο πράγμα στον κάθε άνθρωπο. Μερικοί είναι όντως εξαιρέσεις.
Η άποψη μου για το γενικό ερώτημα είναι η εξής: Οι περισσότεροι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ μέτριοι, γιατί κάπως προκύπτει ο μέσος όρος, παρά τη θέληση μας, έτσι δεν είναι;
Ποιος παραδέχεται ότι είναι μέτριος; Κανένας. Άντε, για να μην είμαστε απόλυτοι, ελάχιστοι. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν ανήκουν στον μέσο όρο χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από μέτριοι. Η τεράστια διαφορά των μεγάλων αθλητών, ή όσων καταφέρνουν να είναι σπουδαίοι σε κάτι, σε σχέση με τους υπόλοιπους, είναι ότι δεν πιστεύουν μόνο ότι μπορούν να φτάσουν ψηλά. Είναι ότι δουλεύουν ασταμάτητα, επίμονα, και ακούραστα για να το κάνουν, και δεν φοβούνται την αποτυχία με τον τρόπο που την τρέμουν οι πραγματικά μέτριοι, ούτε φοβούνται την έκθεση και τον ανταγωνισμό. Οι υπόλοιποι πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μέτριοι, απλώς μας έχουν φάει τα κυκλώματα (ή το σύστημα, η κακιά μας μοίρα).
Ένας ορισμένος βαθμός αυτοπεποίθησης εγωισμού και αυτοπεποίθησης είναι υγιής και απαραίτητος για τον καθένα μας, αλλά μετά από κάποιο όριο, έχει αξία μόνο αν συνοδεύεται από εξαντλητική και συνεχόμενη δουλειά, διαφορετικά είναι εμπόδιο.
__________________
4.
Αγαπητη α,μπα, ειμαι 18 χρονων και φετος εδωσα πανελληνιες. Ειχα πολυ υψηλο στοχο και γι'αυτο στερηθηκα πολλα αυτο το χρονο.. Εξ οδους, φιλους, προσωπικη ζωη, οικογενειακη ζωη κτλ. Μεχρι και φροντιστηρια εκανα διπλα για να εχω το μεγιστο αποτελεσμα.. Φυσικα ολα αυτα απο την τσεπη των γονιων. Και πιστεψε με δεν τους τρεχουν και απο τα πατζακια. Που θελω να καταληξω; Εδωσα πανελληνιες, ολα μια χαρα, μεχρι που βγηκαν τα αποτελεσματα. Και ηταν χαλια. Τουλαχιστον για το στοχο μου. Και ετσι αρχισε η κατω βολτα της οικογενειας. Απογοητευση απο τους παντες. Λυπηση απο αυτους που πετυχαν. Ασχημα λογια απο τους γονεις. Δεν τους κατηγορω καθολου, γιατι επενδησαν πολλα σε εμενα και εγω τους απογοητευσα. Το θεμα μου ειναι οτι νιωθω κι εγω η ιδια αχρηστη. Ημουν απουσιολογος και κατεληξα να ειμαι η μονη που δεν θα πετυχει τη σχολη της.. Και πες μου τωρα.. Τι κανω; Ντρεπομαι να μιλησω στους ανθρωπους. Νιωθω οτι ολα ειναι εναντιον μου. Πως αντιμεντωπιζω τους γονεις, οταν βλεπω την απογοητευση στα ματια τους; Πως μαζευω τα κομματια μου και προχωραω; Εχασα την ελπιδα μου πλεον..- nohope
Αγαπητό μου παιδί.
Οι πανελλήνιες είναι μια απάνθρωπη μηχανή του κιμά που ξεκοιλιάζει δεκαοχτάχρονους μέχρι να χωρέσουν στα καλούπια και να βγουν πιο αγράμματοι και από τα πρωτάκια στο δημοτικό. Η μεγαλύτερη αρετή αυτών των εξετάσεων είναι ότι το σύστημα είναι απρόσωπο και δύσκολο να διαπεραστεί, και για την Ελλάδα αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Εκεί εξαντλούνται όμως τα θετικά.
Δεν πετυχαίνουν οι καλύτεροι, πετυχαίνουν αυτοί που έχουν καταλάβει καλύτερα πώς παίζεται το παιχνίδι, και αυτό είναι ομολογουμένως κάποιο είδος ευφυίας. Αυτό σημαίνει ότι όποιος ξεχωρίζει, σίγουρα δεν είναι χαζός, αλλά όποιος δεν ξεχωρίζει, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ο ψηλός στόχος στις πανελλήνιες είναι τζόγος σε καζίνο. Όσο και να προετοιμαστείς, ό,τι και να κάνεις, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, εκτός του ότι η μάνα τα παίρνει όλα.
Μην δικαιολογείς τους γονείς σου που σου μίλησαν απότομα. Μην βλέπεις τους άλλους ανθρώπους ως εχθρούς. Μην αφήνεις τις επιτυχίες των άλλων να σε ρίξουν. Οι γονείς σου δεν ξέρουν πώς είναι να είσαι στην θέση του διαγωνιζόμενου. Το μόνο που καταλαβαίνουν είναι ότι πόνταραν σε καλό άλογο και το άλογο τους ξεγέλασε. Δεν είσαι άλογο, είσαι το παιδί τους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ όσο νομίζεις. Είσαι κουτσομπολιό για μερικές εβδομάδες, που θα ξεχαστεί. Δεν είσαι η μόνη που δεν πέτυχε τον στόχο της, η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων δεν πέτυχε τον στόχο της.
Αυτό που πρέπει να κάνεις, και δυστυχώς είσαι μόνη σου σε αυτό, είναι να εκτιμήσεις ξανά τον στόχο, τον τρόπο δράσης της προηγούμενης χρονιάς, να επανεξετάσεις τις συνθήκες και να σχεδιάσεις τον επόμενο χρόνο. Είναι η ώρα για να αναγκαστείς να κοιτάξεις τον στόχο κατάματα, και πίστεψε με, αυτό είναι μεγάλο ατού σε σχέση με όσους πέρασαν εκεί που «ήθελαν» με την πρώτη. Το θέλεις; Το θέλεις με όλη σου την καρδιά; Τότε να ξαναπροσπαθήσεις, με όλη σου την καρδιά. Αν όχι...
__________________
5.
Πόσο παρθενοπιπίτσα με κάνει το γεγονός ότι όποιον άντρα και να γνωρίσω (και ανήκει στο target group μου ) εγώ συνειδητά τον βλέπω ως πιθανό φλέρτ ?Και λέω τον βλέπω και όχι τον αντιμετωπίζω γιατί ποτέ δεν αφήνω να φανεί κάτι τέτοιο. Αυτό το είχα απο μικρή ,τότε μπορούσες να με πείς και λίγο χαζορομαντική ή αφελή .Τώρα όμως είμαι 23 και συνειδητοποιώ οτι με ενοχλούν αυτές μου οι σκέψεις.
Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον μέσω κοινής παρέας αναρωτιέμαι αν μου αρέσει ή αν θα μπορούσα να κάνω κάτι μαζί του. Επίσης όποτε βγαίνω έξω σκανάρω τον κόσμο και μόλις δω κάποιον που με ελκύει εμφανισιακά τον κοιτώ σε φάση "προσεξέ με" και απογοητεύομαι όταν δεν πάρω ανταπόκριση. Είναι λες και ψάχνω μονίμως κάποιον.
Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια ανώριμη και χαζοκοριτσίστικη συμπεριφορά και ίσως να φταίει το φτωχό μου ερωτικό παρελθόν ...
Επίσης θεωρώ πως όλο αυτό δεν είναι υγιές και θέλω να το ξεπεράσω... πιστεύω πως έχω λάθος στο πώς βλέπω τους άντρες.. Αμπά μου τι λές ?
Ότι είσαι 23 χρονών, αυτή είναι η δουλειά σου. Πρόβλημα είναι αν το κάνεις όταν έχεις ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον, όταν είσαι σε σταθερό φλερτ ή σχέση, γιατί αυτό θα έδειχνε έλλειψη συγκέντρωσης και μερικά άλλα θεματάκια. Όσο το κάνεις από σπορ, μια χαρά είναι. Άλλωστε κάθε καινούρια γνωριμία ΕΙΝΑΙ ένα πιθανό φλερτ. Δεν είναι καθόλου χαζοκοριτσίστικο. Ξέρεις, και οι άντρες αυτό κάνουν, μια ζωή, και ούτε που τους περνάει από το μυαλό αν είναι υγιές ή όχι. Ο μόνος λόγος που προβληματίζεσαι είναι επειδή είσαι γυναίκα.
__________________
6.
Αγαπημένη
Είσαι φίλη με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου? Θα ήθελες να είσαι?- Ρενια
Όχι, ναι.
__________________
7.
Γεια σου αγαπητή μου Α μπα!
Τελευταία σε παρακολουθώ σε καθημερινή σχεδόν βάση και μπορώ να πω ότι, ζώντας σε μια τόσο μακρινή χώρα, στην οποία μετανάστευσα 3 χρόνια πριν, η στήλη σου είναι όαση, πραγματικά. Η ερώτηση μου έχει να κάνει με την ερωτική μου ζωή. Είχα μία τραυματική εμπειρία με μια σχέση, στην οποία και τελικά καταλήξαμε να συγκατοικήσουμε, και αυτό ήταν σχεδόν 6-7 χρόνια πριν. Από τότε είμαι ουσιαστικά μόνη μου, και απ' ότι συνειδητοποίησα τελευταία, ενδεχομένως και να μποϊκοτάρω κάθε επόμενη προοπτική σχέσης για λόγους αυτοάμυνας/αυτοπροστασίας. Από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα, αποφάσισα να είμαι πιο ανοιχτή στην προοπτική σχέσης με άτομα με τα οποία αισθάνομαι άνετα σε γενικές γραμμές και πληρούν κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Το ερώτημά μου είναι, υπάρχουν κάποια προειδοποιητικά σημάδια ότι πρέπει να αποχωρήσεις οριστικά και ότι δεν δημιουργείς εσύ ή ίδια/ο ίδιος φτηνές και ανυπόστατες δικαιολογίες για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από μία ακόμη ερωτική απογοήτευση; Φαντάζομαι ότι για τον καθένα είναι διαφορετικά τα κριτήρια, αλλά σε γενικές γραμμές τι θα έλεγες ότι ισχύει;
Σ'ευχαριστώ πολύ για τη διαδικτυακή παρέα σου!- Φρο
Η απάντηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι εννοείς όταν λες «τραυματική εμπειρία». Παλιότερα, όταν κάποιος έλεγε ότι είχε τραυματική εμπειρία από προηγούμενη σχέση ετοιμαζόμουν να ακούσω για ξυλοδαρμούς, κλοπές, αλκοολισμό, παρανομία. Οι περισσότεροι λένε για τραυματικές εμπειρίες και εννοούν ότι απλώς χώρισαν. Ότι πήγαιναν για γάμο και τελικά δεν παντρεύτηκαν. Κάποιο κέρατο, ή πολλά κέρατα. Ότι ο ένας βαρέθηκε τον άλλον και η αγάπη έγινε απέχθεια. Τελείως αναμενόμενες, νορμάλ, συνηθισμένες εξελίξεις σχέσεων που έχουν λήξει (αλλιώς δεν θα είχαν λήξει, άλλωστε).
Η εμπειρία ήταν τραυματική, ή τραυματίστηκες επειδή δεν ήθελες να χωρίσεις; Έχει μεγάλη διαφορά. Αν είναι το πρώτο, εστίασε στο πρόβλημα που αγνόησες. Τα προειδοποιητικά σημάδια τα ξέρεις γιατί τα έχεις ζήσει από μέσα. Αν είναι το δεύτερο, και νομίζω ότι για το δεύτερο μιλάς, δεν υπάρχει λύση. Θα ρισκάρεις ξανά, και θα χάσεις ξανά – δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι διαφορετικό. Δεν μπορείς να προστατευτείς από τις ερωτικές απογοητεύσεις. Είναι σα να ρωτάς πώς θα προστατευτείς από τη ζωή.
Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα ότι αυτό που πρέπει να κάνεις δεν είναι να παρακολουθείς τους άλλους για να δεις πότε θα σου τη φέρουν. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προσέχεις και να εξελίσσεις τον εαυτό σου, να μορφώνεσαι, να μαθαίνεις και να προσπαθείς να γίνεις καλύτερη. Έτσι θα φοβάσαι λιγότερο να σου τη φέρουν, διότι θα είσαι πιο δυνατή να το αντιμετωπίσεις, όταν γίνει. Αν καταφέρεις να είσαι ήρεμη επειδή πιστεύεις στις δυνάμεις σου σε περίπτωση που γίνει το κακό, θα μπορείς να προβλέψεις τις κινήσεις των άλλων με περισσότερη ακρίβεια.
σχόλια